ตอนที่ 42 ไม่คู่ควร

ตอนที่ 42 ไม่คู่ควร

ธยาน์มีพละกำลังมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งรูปร่างงูของเขานั้นใหญ่โตจนน่าตกใจ อสูรร้ายของเผ่าหมูป่าเป็นเหมือนลูกไก่ตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา

แต่แม้แต่ไก่ที่ตัวเล็กที่สุด ก็ยังจิกหากถูกบังคับให้จนมุม

นอกจากนี้ยังมีหลายตนเสียด้วย

ความโกรธที่พวกเขารู้สึกเมื่อผู้นำถูกกินทำให้อสูรร้ายของเผ่าหมูป่าปะทุขึ้นด้วยพลังการต่อสู้ขั้นสุด พวกเขารุมไปข้างหน้าและโจมตีงูเหลือมอย่างสิ้นหวัง

พวกเขาต้องการล้างแค้นให้กับผู้อาวุโส

ผิวหนังของงูเหลือมมีความหนามากและถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดละเอียดหลายชั้น แม้จะถูกกัด แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับธยาน์มากนัก

ธยาน์จัดการกับหมูป่าที่บ้าคลั่งในขณะที่มองหาผลไม้กรุบกรอบ

เขาเดินตามกลิ่นอาหารและพบถ้ำที่ชนเผ่าหมูป่าเก็บอาหาร เขาคว้าผลไม้กรุบกรอบข้างในมาทั้งหมด

หลังจากได้ผลไม้กรุบกรอบที่เขาต้องการแล้ว ธยาน์ก็ไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้ เขาเตรียมถอยหนีทันที

พวกเขาตระหนักได้ว่าการโจมตีธรรมนั้นไม่ได้ผลกับงูเหลือมมากนัก ทันใดนั้นสัตว์ตัวผู้ที่ฉลาดตัวหนึ่งก็ตะโกนว่า “ใช้ไฟ งูกลัวไฟ”

สัตว์อสูรทุกตัวต่างก็กลัวไฟ แต่งูเป็นสัตว์ที่กลัวไฟมากที่สุด

อาจเนื่องมาจากธรรมชาติของพวกมันเป็นสัตว์เลือดเย็น

หมูป่าส่วนหนึ่งรีบมองหาฟืนหินเหล็กไฟ อสูรที่เหลือหยุดธยาน์อย่างสิ้นหวัง และปฏิเสธที่จะปล่อยให้เขาออกจากเผ่าหมูป่า

ธยาน์ได้กลิ่นอันตราย

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบายใจเล็กน้อย หางงูขนาดใหญ่กวาดไป ทำให้หมูป่าที่อยู่ตรงหน้าเขากระเด็นไป

ธยาน์อยากจะรีบกลับ แต่หมูป่าพวกนั้นก็เหมือนกับหนอน พวกเขารบกวนเขาอย่างสิ้นหวังและไม่ยอมปล่อยเขาไป

ในที่สุดสัตว์อสูรก็พบไม้แห้งและหินเหล็กไฟ พวกเขาโยนไปทางธยาน์

ความร้อนที่แผดเผาทำให้งูเหลือมโดนไฟลวก และเกลียดบนผิวหนังก็ขดตัวขึ้น

ธยาน์เจ็บปวดอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เขายังคงกัดฟันและเพิกเฉยต่อคบเพลิงในมือของอสูร เขารีบออกจากวงล้อมอย่างไม่ใส่ใจ

งูตัวใหญ่มุดเข้าไปในป่าและเลื้อยข้ามหิมะออกไปอย่างรวดเร็ว

อสูรร้ายของชนเผ่าป่าเถื่อนไล่ตามเขาโดยมีคบเพลิงอยู่ในมือ

หมูป่านั้นเร็วมาก แต่หากพวกมันเปลี่ยนกลับคืนร่างเดิม พวกมันจะไม่สามารถถือคบเพลิงได้อีกต่อไป ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าพวกเขาจะตามทันงูเหลือม พวกเขาก็ไม่สามารถทำร้ายมันได้

ดังนั้นพวกเขาทำได้เพียงรักษารูปร่างของมนุษย์และไล่ล่าในป่าด้วยสองขาของมนุษย์

ร่างกายของธยาน์เต็มไปด้วยบาดแผลจากไฟ เกล็ดของเขาม้วนขึ้น และผิวหนังงูของเขาก็ไหม้เกรียมเป็นสีดำ เนื่องจากเสียดสีจากการเลื้อยไปบนหิมะ เนื้อสีแดงสดของเขาจึงถูกเผยออกมา

เขาเจ็บปวดมากแต่เขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะหยุดพัก

สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ก็คือหญิงสาวตัวน้อยกำลังป่วย

เธอป่วยหนักและต้องการผลไม้กรุบกรอบเพื่อช่วยชีวิตเธอ

เขาหยุดไม่ได้ เขาต้องรีบกลับไป

เมื่อธยาน์รีบเข้าไปในถ้ำได้ในที่สุด เขาก็ตระหนักว่าไอร่าหมดสติไปอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะหมดสติไปแล้ว แต่เธอก็ยังไออยู่

เธอไออย่างรุนแรงจนดูเหมือนเธอจะไอจนหมดปอด

ธยาน์รีบหยิบผลไม้กรุบกรอบออกมาแล้วพูดกับเธอว่า “ข้านำผลไม้กรุบกรอบที่เจ้าต้องการมาแล้ว ตอนนี้ข้าควรทำอย่างไร”

ไอร่ารู้สึกเวียนหัวจากการเจ็บป่วยและไม่สามารถตอบเขาได้เลย

ธยาน์ทำอะไรไม่ถูก เขาทำได้เพียงเคี้ยวผลไม้กรุบกรอบก่อนที่จะป้อนให้เธอ

โชคดีที่เธอยังสามารถกลืนอาหารได้

ธยาน์ป้อนผลไม้กรุบกรอบให้เธอในคราวเดียว

ไม่รู้ว่าผลไม้ได้ผลจริงหรือไม่ แต่อาการไอของไอร่าค่อย ๆ สงบลง

ธยาน์ไม่กล้านอน เขาอยู่ข้าง ๆ เธออย่างเงียบ ๆ ดวงตางูของเขาจ้องมองเธอโดยไม่กะพริบตา

หลังจากนั้นไม่นาน ไอร่าก็ฟื้นขึ้นมา

เธอเปิดตาของเธอด้วยความยากลำบาก คอของเธอยังคงคันอยู่ และเธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย แต่เธอก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก

“ข้าป้อนผลไม้กรุบกรอบให้เจ้า ตอนนี้เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่”

ไอร่ามองไปในทิศทางของเสียงและเห็นธยาน์ซึ่งกลายร่างเป็นงูและนอนอยู่บนพื้น เขามองดูเธอ ดวงตางูสีดำของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เธอพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้ว ขอบคุณเจ้า”

ธยาน์รู้สึกโล่งใจ

เขาเหลือบมองหิมะและน้ำแข็งนอกถ้ำ ทันใดนั้นเขาก็พูดกับเธอว่า “เจ้าอยากกลับบ้านใช่หรือไม่”

ไอร่าตกตะลึงเล็กน้อย “ฮะ?”

เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใด จู่ ๆ เขาถึงถามเรื่องนี้

ธยาน์พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนบาดแผลบนร่างกายของเขาและพูดอย่างใจเย็นว่า “หากเจ้าต้องการกลับบ้าน ก็รีบกลับไปซะ ในป่ามันหนาวเกินไป สถานที่นี้ไม่เหมาะกับผู้หญิงบอบบางเช่นเจ้า หากยังอยู่ที่นี่ต่อไป เจ้าจะต้องป่วยอีกอย่างแน่นอน”

ไอร่าต้องการกลับไปจริง ๆ แต่เธอทนไม่ได้ที่จะแยกจากงูเหลือมที่ดูมืดมน แต่จริง ๆ แล้วอ่อนโยนมาก

เธอถามอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าจะกลับไปกับข้าหรือไม่”

ธยาน์ตกตะลึง “เจ้าอยากให้ข้าไปกับเจ้าหรือ เพราะเหตุใด”

“เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าต้องตอบแทนเจ้า”

ธยาน์กล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าตอบแทนจ้า”

“แต่..”

“ไม่มีแต่ รีบไปซะ” ธยาน์หันศีรษะไปทางเธอ

เมื่อเผชิญกับความหนาวเย็นอย่างกะทันหันของเขา ไอร่าก็สูญเสีย

เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเขา เธอต้องการปลอบโยนงูเหลือมตามปกติและเข้าใกล้เขามากขึ้น

แต่เมื่อเธอเข้าใกล้งูเหลือม เธอก็พบว่าเขามีบาดแผลเต็มไปหมด

เลือดยังคงไหลออกมาจากเนื้อที่ถูกไฟลวก มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง

ไอร่าตกตะลึง เธอรีบถาม “บาดแผลเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น”

ธยาน์พูดอย่างไม่แยแส “บาดแผลเล็กน้อย ข้าไม่ตายหรอก”

“แต่เจ้า..”

“พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว” ธยาน์หัวเราะเยาะตัวเอง “เจ้าไม่ชอบข้าอยู่แล้ว มันไม่สำคัญแม้ว่าข้าจะได้รับบาดเจ็บก็ตาม เจ้าไม่ควรใส่ใจมากเกินไป”

“อย่าพูดเช่นนั้น” ไอร่ากอดร่างของงูเหลือม “เราเป็นเพื่อนกันนะ ข้าใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของเจ้ามาก ข้า..”

ธยาน์ขัดจังหวะเธออีกครั้ง “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเจ้า ข้าเพียงอยากเป็นคู่ครองของเจ้า”

ไอร่า “...”

ธยาน์มองดูเธออย่างใจเย็น “ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า และข้าจะไม่ถามอีก รีบออกไปซะ กลับไปหาคู่ครองของเจ้าและอย่ามาให้ข้าพบหน้าเจ้าอีก”

เมื่อได้ยินคำพูดที่เย็นชาของเขา ไอร่ารู้สึกเสียใจมาก

เธอไม่สามารถต้านทานได้ “ข้าไม่ได้ดูถูกเจ้า ข้าแค่ไม่คิดว่าข้าดีพอสำหรับเจ้า” ธยาน์มองดูเธอโดยไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อเธอ

ไอร่าค่อย ๆ เข้าใกล้ร่างของงู “เจ้าเป็นอสูรตัวผู้ที่ดี ไม่เพียงแต่เจ้าแข็งแกร่ง แต่เจ้ายังใจดีต่อสตรี ในอนาคตเจ้าจะต้องได้พบกับผู้หญิงที่สามารถปฏิบัติดีต่อเจ้าได้อย่างสุดใจ ข้าเป็นสตรีที่มีคู่ครองถึงสองคน ข้าไม่คู่ควรกับเจ้าจริง ๆ”

แต่ ธยาน์ได้กล่าวกับเธอว่า “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นคนใจเดียว ข้าแค่อยากจะอยู่เคียงข้างเจ้า”