ตอนที่ 39 อย่าบังคับข้า
ตอนที่ 39 อย่าบังคับข้า
ธยาน์จ้องมองเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“อย่าบังคับข้า”
หากเธอตั้งใจไม่ยอมรับเขา เขาจะต้องกลืนเธอลงไป
ด้วยวิธีนี้พวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันตลอดไป
ไอร่ารู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณ เธออดไม่ได้ที่จะหดคอแล้วถามเบา ๆ ว่า “เหตุใดเจ้าถึงชอบข้า เพียงเพราะข้าเป็นสตรีหรือ”
แทนที่จะตอบ ธยาน์ถามว่า “นั่นมันสำคัญอย่างไร”
“แน่นอนว่ามันสำคัญ” ไอร่ารวบรวมความกล้าเพื่อปกป้องตัวเอง “หากเจ้าเพียงต้องการสตรีเป็นคู่ครอง ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ภูเขาหิน มีหญิงสาวมากมายอยู่ที่นั่น เจ้าสามารถเลือกสตรีคนไหนก็ได้ที่เจ้าชอบเป็นคู่ครอง เจ้าไม่จำเป็นต้องยืนกรานที่จะมีข้า”
“ไม่ ข้าแค่อยากให้เป็นเจ้า”
ไอร่าตกตะลึงและมองดูเขาด้วยความสับสน “เหตุใด?”
“ข้าชอบเจ้า” เขาชอบเธอมากจนเพียงเห็นเธอก็ทำให้เขาอยากจะพันหางรอบตัวเธอและจะไม่ปล่อยเธอไป ไอร่าหลีกเลี่ยงการจ้องมองด้วยความรักและพยายามโน้มน้าวเขา “เรารู้จักกันไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ เราไม่ได้รู้จุกกันดี ความรู้สึกตอนนี้ของเจ้าเป็นเพียงความต้องการเป็นเจ้าของต่อสตรีในฐานะบุรุษ เจ้าไม่ได้ชอบข้าอย่างแท้จริง”
“ข้าชอบเจ้า” ธยาน์ขัดจังหวะเธอ โดยขมวดคิ้วราวกับว่าเขาไม่มีความสุข
เหตุใดสาวน้อยคนนี้ถึงปฏิเสธที่จะเชื่อสิ่งที่เขาพูด
เขาเคยเห็นผู้หญิงมาหลายคน แต่เขาไม่เคยมีความอยากที่จะสมสู่กับผู้หญิงคนใดเลย เมื่อเขาเห็นเธอเท่านั้นที่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอยากสมสู่
เขาแค่อยากให้เธอ
เขาต้องได้เธอ
ไอร่าพ่ายแพ้ต่อความดื้อรั้นของเขา
ไหล่ของเธอทรุดลง “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวข้ามีอะไรดึงดูดเจ้า ข้าไม่สวย ข้าอ่อนแอ ข้าไม่มีทักษะพิเศษใด ๆ ที่สามารถใช้ได้ เจ้าไม่เหมาะที่จะอยู่กับข้าหรอก”
“เจ้าช่างงดงามนัก” น้ำเสียงของธยาน์หนักแน่น
ไอร่าตกตะลึง จากนั้นก็มองเขาด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าคิดว่าข้างดงามหรือ”
“ใช่แล้ว เจ้าเป็นสตรีที่งดงามที่สุดที่ข้าเคยพบ”
ในช่วงอายุ 20ปีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมเธอว่าสวยด้วยน้ำเสียงจริงจังขนาดนี้ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ขอบคุณนะ”
เมื่อมองดูรอยยิ้มที่น่ารักของเธอ หัวใจของธยาน์ก็เต้นรัว เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นลิ้นงูออกมาแล้วเลียแก้มเธอ
ใบหน้าของเธอแดงจากการเลีย เธอต้องการที่จะล่าถอย แต่เธอก็ตระหนักว่ามีกำแพงหินอยู่ข้างหลังเธอ
เธอไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงคอยเลียเธอ
ธยาน์ยกมือขึ้นและวางไว้ที่หูของเธอ และกักขังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
เขาก้มศีรษะและจ้องมองเธอ “ไม่ว่าความต้องการของเจ้าสำหรับคู่ครองคืออะไร ข้าสามารถตอบสนองได้ทั้งนั้น เหตุใดเจ้าไม่ให้โอกาสข้าบ้าง”
พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันเกินไป ลมหายใจของพวกเขาประสานกัน และบรรยากาศก็เริ่มคลุมเครือ
การเต้นของหัวใจของไอร่าไม่เป็นจังหวะ เธอลดสายตาลง ขนตาของเธอกระพืออย่างไม่สบายใจ “เจ้าเป็นคนดี คนเก่ง เจ้าสมควรได้รับสตรีที่ดีกว่า...”
“ดีหรือ?” ธยาน์เยาะเย้ย “ข้าหาได้เป็นคนดี หากเจ้าปฏิเสธจ้าอีกครั้ง ข้าเกรงว่าข้าจะอดใจไม่ไหวที่จะสมสู่กับเจ้าในตอนนี้”
ไอร่าปิดปากด้วยความกลัว ไม่กล้าพูดอีก
ธยาน์ลูบแก้มของเธอเบา ๆ “เหตุใดเราไม่ทำข้อตกลงกันเล่า”
“ข้อ- ข้อตกลงอะไร”
“ให้เวลาข้าสิบวัน หากเจ้าตกหลุมรักข้าภายในสิบวัน เราจะเป็นคู่ครองกัน หากข้าไม่สามารถทำให้เจ้าหลงรักข้าได้ ข้าจะไม่โทษใครนอกจากตัวข้าเองที่ไร้ประโยชน์ ข้าจะยอมแพ้และส่งเจ้ากลับบ้าน”
ไอร่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และรู้สึกว่าข้อตกลงนี้ไม่ได้ส่งผลเสียให้กับเธอ เป็นเพียงการเสียเวลาเท่านั้น
ธยาน์มีความสามารถมาก หากเธอให้เขาพาเธอกลับได้ เธอคงจะกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยอย่างแน่นอน
หลังจากชั่งน้ำหนักตัวเลือกของเธอแล้ว เธอก็พยักหน้า “ได้สิ”
ธยาน์จิกริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ “เราตกลงกันแล้ว”
ไอร่าหน้าแดงและพูดด้วยความตื่นตระหนก “ข้าต้องเพิ่มเงื่อนไข หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า เจ้าไม่สามารถสัมผัสตัวข้าได้ โดยเฉพาะด้วยปากของเจ้า”
เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่สามารถสัมผัสเธอได้ แต่สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาต้องอดทนกับมันเป็นเวลาสิบวัน
ธยาน์เห็นด้วย “ได้”
“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็ถอยออกไปได้แล้ว”
“ทำไมเล่า”
เสียงของไอร่านุ่มนวลราวกับยุงบิน “เจ้าอยู่ใกล้เกินไป ข้า- ข้าหายใจไม่ออก”
ธยาน์มองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ และต่อต้านไม่กล้าที่ยืดลิ้นงูของเขาออกมาเลียเธออีกครั้ง เขาถอยหลังไปทีละนิด “ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”
เขาหยุดเมื่อเธอพยักหน้า “ข้าเอาเนื้อมาให้”
ไอร่ารับเนื้อกระต่ายย่างที่เขายื่นให้เธออย่างเชื่อฟัง
“เนื้อเริ่มเย็นแล้ว ข้าจะเอากลับไปอุ่นให้”
ธยาน์นำเนื้อกระต่ายไปผิงไฟแล้วย่างอย่างระมัดระวังอีกครั้ง
ไอร่าเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเขา ดูเหมือนเขาจะสบายดี แต่ถ้าใครมองอย่างใกล้ชิด ใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่าจริง ๆ แล้วเขากลัวไฟมาก
ทุกครั้งที่เขากลับเนื้อที่เสียบไม้ เขาพยายามอยู่ห่างจากเปลวไฟ การเคลื่อนไหวของเขาเผยให้เห็นความงุ่มง่ามของเขา
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะสงบลงอีกครั้ง
หากบุคคลหนึ่งเต็มใจที่จะเผชิญกับความกลัวเพื่อบุคคลอื่น แสดงว่าเขาต้องรักคนนั้นอย่างสุดซึ้ง
ถ้าเธอไม่ได้แต่งงาน เธออาจจะคิดจริงจังที่จะอยู่กับธยาน์ก็เป็นได้
น่าเสียดายที่พวกเขาพบกันสายเกินไป
...
บนภูเขาหิน เชร์ผลักเจโรม และยืนกรานที่จะลงจากภูเขาเพื่อตามหาไอร่า
เจโรมแนะนำเขา “นางเป็นสตรีผู้อ่อนแอที่ไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่ด้วยซ้ำ นางคงตายไปแล้วหลังจากที่ตกมาจากหน้าผาที่สูงขนาดนั้น หากลงจากภูเขาเพื่อตามหานาง เจ้าคงพบเพียงศพ นอกจากนี้หัวหน้าคอนริได้พาคนกลุ่มหนึ่งออกไปค้นหาใต้หน้าผาแล้ว ไม่มีร่องรอยของนางเลย”
ชายคนนั้นฉายแสงน้ำแข็ง เขาเป็นผู้ชายที่แตกต่างจากตัวตนที่อ่อนโยนและรอบคอบตามปกติ
“แม้ว่านางจะตายไปแล้ว ข้าจะต้องนำศพนางกลับมา ข้าจะไม่ยอมให้ร่างของนางถูกทิ้งในถิ่นทุรกันดารอย่างเด็ดขาด”
“แต่เส้นทางบนภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ และป่าก็ปกคลุมไปด้วยหิมะ แม้ว่าเจ้าจะลงจากภูเขา แต่เจ้าอาจจะไม่สามารถหานางพบ เหตุใดเจ้าต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อสิ่งนี้”
เชร์มองเขาอย่างเย็นชา “หากเรื่องแบบนี้เกิดกับเซียร่า เจ้าจะอยู่ในถ้ำและปล่อยให้นางตายอย่างลำพังหรือไม่ หรือเจ้าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อตามนางกลับมา”
เจโรมเปิดปากของเขา แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
พวกเขาต่างก็เหมือนกัน
หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเซียร่า เขาก็คงอยากจะพาเธอกลับมาเช่นกัน น้ำเสียงของเชร์เป็นหนึ่งในความมุ่งมั่นอย่างแท้จริง “ข้าเป็นคู่ครองของไอร่า ข้ารู้สึกได้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ ข้าต้องพานางกลับมา หากนางตาย ข้าก็จะตายด้วยเช่นกัน”
เจโรมไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้ ด้วยความสิ้นหวังเขาจึงหยิบขวดไวน์ออกมามอบให้เขา
“มันเป็นน้ำที่ทำให้ร่างกายของเจ้าอบอุ่น เจ้าอาจจำเป็นต้องใช้มัน นำมันติดตัวไปด้วยเถอะ”
“ขอบใจ” เขายัดไวน์ลงในถุงหนังที่เขาถืออยู่เสมอ จากนั้นจึงรีบออกจากถ้ำโดยไม่หันกลับมามอง
ในชั่วพริบตา เขาก็หายไปในพายุหิมะ
