บทที่ 218 ผู้ทดสอบของพระเจ้า (ฟรี)
6/8
บทที่ 218 ผู้ทดสอบของพระเจ้า (ฟรี)
แม้ด้านพลังรบถู่เมี่ยจะไม่แกร่งเท่าชูเฟิง
แต่ต้องบอกเลยว่า หอกที่มีภาชนะวิญญาณของเขา อานุภาพทำลายล้างนั้นน่าทึ่งมาก
การโจมตีตีเมื่อครู่ หากสลับเป็นชูเฟิงที่ลงมือ ไม่แน่เขาไม่อาจทำลายกระดูกที่คอยปกป้องดวงไฟวิญญาณได้
นี่แหละ .... คืออานุภาพแห่งภาชนะวิญญาณ!
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ชูเฟิงก็ไม่ได้อิจฉา
เพราะเขารู้อยู่แก่ใจ ว่ารอให้ดาบชิโหยวถือกำเนิดภาชนะวิญญาณเมื่อไหร่ อานุภาพของมันต้องไม่ด้อยไปกว่าหอกของถู่เมี่ยแน่นอน
“พวกเราทำสำเร็จแล้ว”
หลังจากฆ่าปีศาจวานรกระดูก ถู่เมี่ยก็เดินมาหาชูเฟิงด้วยความตื่นเต้น
ต้องรู้นะว่า ปีศาจวานรกระดูกตัวนี้ มันคือราชาของป่าแห่งความตาย
แต่พวกเขาสองคนกลับสามารถร่วมมือกันสังหารมันลงได้!
แม้ถู่เมี่ยเป็นคนปลิดชีพมันกับมือ แต่เขากระจ่างแจ้งแก่ใจ ว่าในศึกนี้ ผลงานของชูเฟิง ยิ่งใหญ่กว่าตัวเองมาก!
เห็นสีหน้าท่าทีตื่นเต้นของถู่เมี่ย ชูเฟิงอดพูดไม่ได้ “เอาล่ะ พวกเรายังมีเวลาให้ตื่นเต้นกันอีกเยอะ แต่ตอนนี้ควรหาคริสตัลวิญญาณที่ตกผลึกในตัวปีศาจวานรกระดูกกันก่อนดีไหม?”
ดั่งน้ำรดลงบนหัว ถู่เมี่ยได้สติแล้วพูดว่า “จริงด้วยๆ เกือบลืมไปเลย”
ห้ามลืมนะว่า คริสตัลวิญญาณของปีศาจวานรกระดูก คือกุญแจที่จะช่วยรักษาวิญญาณของน้องสาวเขา
ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจผิดพลาด!
ไม่รอช้า ถู่เมี่ยรุดหน้าถึงศพปีศาจวานร เอื้อมมือเข้าไปคลำอยู่ในกะโหลก
“เจอแล้ว!”
สิบวินาทีต่อมา ในที่สุด ถู่เมี่ยก็พบคริสตัลวิญญาณ
และสิ่งที่ทำให้ชูเฟิงรู้สึกเหลือเชื่อก็คือ คริสตัลวิญญาณนี้ กลับมีขนาดเท่าครึ่งฝ่ามือ!
รู้ไว้เถอะว่า คริสตัลก่อนหน้านี้ที่พวกเขาเจอ มันคือขนาดแค่เล็บมือเท่านั้น!
ท่านสามารถจินตนาการดูได้ว่าพลังงานที่บรรจุอยู่ในคริสตัลวิญญาณของปีศาจวานรกระดูกนั้นมหาศาลขนาดไหน!
ด้านถู่เมี่ยยิ่งตื่นเต้นกว่าชูเฟิง เพราะยิ่งพลังงานวิญญาณข้างในมหาศาล มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งส่งผลดีต่อน้องสาวเขามากเท่านั้น
ต่อมา เขาหันกลับมามองชูเฟิง เอ่ยเสียงขรึมว่า “พี่ชายชูเฟิง ถ้าไม่รังเกียจ ... สนใจมาเยือนหมู่บ้านของข้าหรือไม่?”
“หากน้องสาวตัวดีรอดไปได้ น้ำใจที่พี่ชายชูเฟิงมีต่อข้าในครั้งนี้ จะไม่มีวันลืมเลือน”
“ถ้ามีโอกาส ข้าต้องตอบแทนอย่างแน่นอน”
นิ่งคิดไปพักหนึ่ง ในที่สุดชูเฟิงก็พยักหน้า “งั้นก็ลองไปด้วยกัน”
เหตุผลที่ชูเฟิงตกลงที่จะกลับไปกับถู่เมี่ย แน่นอนไม่ใช่แค่เพราะเขาต้องการแบ่งผลประโยชน์จากอีกฝ่าย
กับอีแค่คริสตัลวิญญาณไม่กี่ชิ้น เขาหาเมื่อไหร่ก็ได้
แต่เหตุผลที่ชูเฟิงเห็นด้วย เพราะเขาถือว่าถู่เมี่ยเป็นสหายจริงๆ และชูเฟิงก็อยากรู้เช่นกัน ว่าหมู่บ้านของสหายอีกยุคสมัยนึงผู้นี้ จะเป็นอย่างไร
...
ระหว่างเดินทางไปเยือนหมู่บ้านกับถู่เมี่ย ชูเฟิงถือโอกาสสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมจากฝ่ายหลัง
ถู่เมี่ยนั้นเป็นชาวพื้นเมืองในพื้นที่ต้องห้าม ย่อมเข้าใจที่นี่มากกว่าตัวเขา
“ว่าแต่หมู่บ้านที่ว่าเนี่ยอยู่ไกลมากไหม?”
ได้ยินชูเฟิงเอ่ยถาม ถู่เมี่ยยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าใช้ความเร็วประมาณนี้ เดินทางเพียงครึ่งวันก็ถึง”
“หมู่บ้านที่ข้าอาศัยอยู่ถูกเรียกว่า ‘หมู่บ้านวิญญาณโหยหวน’ ถือได้ว่าเป็นหมู่บ้านขนาดกลาง มีคนอยู่หลายร้อยคน”
ชูเฟิงพยักหน้าว่าเข้าใจ ขณะเดียวกันเอ่ยปากถามต่อว่า “แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงเรียกฉันว่า ‘ผู้ทดสอบ’ ล่ะ?”
“เพราะข้าเคยอ่านจากในตำราประวัติศาสตร์”
ได้ยินถึงตำราเล่มนี้หลายครั้งหลายครา ชูเฟิงเลยถามถึงมันว่า “พอจะบอกได้ไหม ว่าในตำราประวัติศาสตร์ พวกเราผู้ทดสอบ ถูกบันทึกไว้ว่ายังไง?”
ถู่เมี่ยตอบว่า “ในตำราไม่ได้บันทึกเรื่องราวของผู้ทดสอบไว้มากนัก”
“นั่นเพราะผู้ทดสอบแบบพี่ชายชูเฟิง จะถือกำเนิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในแต่ละยุคสมัย”
“ทำให้ข้อมูลส่วนใหญ่หายไปตามกาลเวลา”
“แต่บังเอิญว่าตำราที่ข้าอ่านนั้นเก่าแก่ยิ่ง มันจึงมีบันทึกเอาไว้”
“ตำนานเล่าว่าผู้ทดสอบล้วนถูกคัดเลือกโดยเหล่าทวยเทพ”
“พวกเขาต้องผ่านการทดสอบนานับประการ และคนที่ไม่ผ่านการทดสอบ ก็จะถูกทวยเทพกำจัดทิ้ง”
ได้ยินแบบนี้ สีสันในดวงตาของชูเฟิงทอแววตื่นเต้นสงสัย
เขาเอ่ยถามต่อทันที “แล้ว ... คนที่ผ่านการทดสอบล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”
“เรื่องนี้ ... ข้าก็ไม่ทราบแน่ชัด มันไม่มีบันทึกไว้ชัดเจนในตำรา”
ถู่เมี่ยยิ้มเจื่อน แสดงท่าทีขอโทษขอโพย แล้วพูดต่อว่า “แต่มีคนเคยคาดเดาเอาไว้ ว่าผู้ที่ผ่านการทดสอบจากเหล่าทวยเทพ บางทีอาจกลายเป็นข้ารับใช้ของทวยเทพ หรืออาจกลายเป็นองครักษ์ของทวยเทพ”
“เพราะทวยเทพไม่เคยทำอะไรไร้ความหมาย การที่ท่านทดสอบพี่ชายชูเฟิง แสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อยู่เบื้องหลัง”
ได้ยินแบนนั้น ชูเฟิงอดหัวเราะไม่ได้
“งั้นที่พวกเขาคาดเดา เกรงว่าคงผิดแล้ว”
“ทดสอบเพียงเพราะต้องการข้ารับใช้หรือองครักษ์? นั่นมันออกจะน่าตลกไปหน่อย”
“ถ้าทวยเทพทดสอบผู้คนเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ พวกเขาก็ไม่สมควรถูกเรียกว่าเทพ”
ได้ยินคำของชูเฟิง ถู่เมี่ยก็ไม่ได้คัดค้านอะไร แต่พยักหน้าเห็นด้วย “ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“ส่วนสาเหตุที่คนโบราณคิดเช่นนั้น เพราะพวกเขาเคารพทวยเทพมากเกินไป”
“แต่พอตั้งใจคิดดีๆ ว่าทวยเทพนั้นเคยมอบอะไรให้กับพวกเราบ้าง มันก็ได้มาคำตอบเดียว”
“นั่นคือไม่มี”
“ไม่เคยให้อะไรเลย”
