บทที่ 80 ความจริงที่ซ่อนอยู่ในหุบเขาแห่งราชายา!

หุบเขาแห่งราชายาในขณะนี้ โอบล้อมไปด้วยหมอกพลังงานอันลึกลับและเลือนราง กลิ่นหอมของยาที่ล่องลอยออกมาจากภายในชื่นใจอย่างยิ่ง

เหล่าผู้ฝึกตนจำนวนมากมีสีหน้ามึนเมา สูดกลิ่นเข้าไปอย่างแรงราวกับว่าเพียงแค่สูดเข้าไปสองสามครั้ง การบำเพ็ญเพียรก็จะก้าวหน้าไปอย่างมาก

"ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ารู้สึกได้แล้วว่าข้างในนั้นมีสมบัติจากสวรรค์นับไม่ถ้วนรอข้าอยู่!"

"ถ้าหากได้ยาอัญมณีล้ำค่าสักต้น ข้าก็มั่นใจว่าจะก้าวจากระดับหลอมสูญตาเข้าสู่ระดับมหายาน กลายเป็นผู้มีเกียรติยศชื่อเสียง นับจากนี้มีอายุขัยห้าหมื่นปี โลดแล่นไปในแผ่นดินอย่างอิสระ!"

"ยาอัญมณีล้ำค่า? เพื่อนเต๋าผู้นี้ช่างกล้าคิดจริงๆ ข้าเพียงแค่ได้ยาอัญมณีธรรมดาสักต้นก็พอใจแล้ว!"

"เฮอะ นี่คือหุบเขาแห่งราชายาที่มีชื่อเสียงโด่งดังนะ อย่าว่าแต่ยาอัญมณีที่หายากยิ่งในโลกเลย แม้แต่ราชายาก็คงจะมี ถ้าหากได้ราชายาสักต้น การบรรลุระดับมหายานนั้นก็เกินพอ!"

"ซู่ คุณพูดถึงราชายาหรือ? สมุนไพรหายากเช่นนี้ แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่ในระดับมหายานก็ยังต้องต่อสู้จนหัวแตกเลือดไหลกันเลยทีเดียว คุณและข้าที่เป็นตัวละครเล็กๆ น้อยๆ จะคิดคาดหมายได้หรือ?"

...

ผู้คนรอบข้างต่างก็ส่งเสียงเอะอะโวยวายกันอย่างอึกทึกครึกโครม

เมื่อมองออกไปจะเห็นว่าทางเข้าหุบเขาแห่งราชายามีเงาจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ พื้นดินและท้องฟ้าล้วนเต็มไปด้วยฝูงชน

เหล่าผู้ฝึกตนจากทั่วทุกสารทิศต่างก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ความคิดที่เต็มไปด้วยการได้พบกับโชคลาภและก้าวกระโดดไปข้างหน้าต่างก็ผุดขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม หุบเขาแห่งราชายานั้นเปิดออกทุกๆ หนึ่งแสนปี ต้องรู้ว่าหนึ่งแสนปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเพียงใด แม้แต่สำหรับผู้ฝึกตนทั่วไปก็ยังยากที่จะจินตนาการได้

แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่ในระดับมหายานที่ได้รับการยกย่องว่าสูงส่งก็ยังมีชีวิตอยู่ได้เพียงห้าหมื่นปีเท่านั้น หากพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ก็คงไม่มีชีวิตอยู่ถึงการเปิดตัวในครั้งถัดไป

ดังนั้น การได้พบกับโอกาสในการเปิดตัวครั้งนี้ จึงเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเหล่าผู้ฝึกตนทั้งหลาย!

ในฝูงชน ผู้คนจำนวนมากต่างก็เพ้อฝัน คาดหวังว่าจะได้ยาอัญมณีมากขึ้น บางคนถึงกับคิดที่จะได้ราชายา!

เป็นที่ทราบกันดีว่าสมุนไพรก็แบ่งออกเป็นสามระดับเก้าประเภท ได้แก่ ยาอายุวัฒนะ ยาอัญมณี ราชายา ยาอัญมณีชั้นสูง ยาอมตะ!

ในระหว่างนั้นยังแบ่งออกเป็นระดับล่างสุดถึงระดับสูงสุดอีกด้วย!

ในแวดวงการบำเพ็ญเพียรนั้น ส่วนใหญ่เป็นยาอายุวัฒนะ ยาใดก็ตามที่อยู่ในระดับยาอัญมณี จะมีการจัดงานประมูลครั้งใหญ่ เพื่อดึงดูดให้เหล่าผู้มีอำนาจจากทุกฝ่ายมาแย่งชิงกัน หากโยนออกไปข้างนอกสักต้นล่ะก็ หัวของผู้โยนจะต้องแตกเป็นเสี่ยงๆ แน่!

ส่วนราชายานั้นหายากยิ่งกว่า แดนตะวันออกในช่วงไม่กี่หมื่นปีที่ผ่านมา แทบจะไม่เคยได้ยินข่าวคราวของราชายาเลย ยาที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงระดับมหายานที่นั่งนิ่งๆ ไม่ได้ แม้แต่ระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ก็ยังต้องรู้สึกอิจฉา!

"ลุงฟ่าน หุบเขาแห่งราชายาสามารถรองรับผู้คนจำนวนมากเข้าไปได้ในคราวเดียวหรือไม่? การแข่งขันช่างดุเดือดเหลือเกิน!" อันเมี่ยวอี้สำรวจโดยรอบ กล่าวด้วยความประหลาดใจ

"จากบันทึก หุบเขาแห่งราชายามีข้อจำกัดด้านจำนวนและเวลา และหากผู้ฝึกตนตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ก็จะถูกค่ายกลของหุบเขาแห่งราชายาส่งตัวออกไป"

"โดยทั่วไปแล้ว การจัดวางค่ายกลของท่านราชายาในสมัยนั้นเหมาะสมอย่างยิ่ง พวกเราเหล่ารุ่นหลังสามารถได้รับความกรุณาจากท่านได้ ก็ไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี"

ฟ่านเต๋อเจิ้งวางมือทั้งสองข้าง ใบหน้าแสดงความรู้สึกซาบซึ้ง ใจเต็มไปด้วยความเคารพต่อการกระทำของบรรพชนโบราณผู้นั้น!

"บรรพชนราชายา แน่นอนว่าท่านเป็นคนดีมาก!" อันเมี่ยวอี้กล่าวพร้อมกับหัวเราะ

ทันใดนั้น ฟ่านเต๋อเจิ้งก็รู้สึกถึงบางสิ่ง จึงเกิดลางสังหรณ์ขึ้นมา สำรวจไปทั่วในทะเลมนุษย์ที่กว้างใหญ่ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างลึกซึ้ง

"ลุงฟ่าน เป็นอะไรหรือ?" อันเมี่ยวอี้ถามด้วยความอยากรู้

ฟ่านเต๋อเจิ้งกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณหนู ท่านพูดถูก การแข่งขันครั้งนี้จะดุเดือดมากจริงๆ เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว ท่านห้ามเคลื่อนไหวตามอำเภอใจ ต้องอยู่เคียงข้างข้าตลอดเวลา!"

เมื่อครู่เขารู้สึกได้ว่ามีลมหายใจอันทรงพลังอย่างน้อยสิบกว่าสาย ไม่ด้อยไปกว่าเขาผู้เป็นผู้ฝึกตนในระดับมหายานขั้นสมบูรณ์แบบ!

แม้กระทั่งในหมู่พวกเขาก็ยังมีผู้ยิ่งใหญ่ในระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ที่ซ่อนตัวอยู่!

ก็ได้แต่บอกว่าหุบเขาแห่งราชายาครั้งนี้ ดึงดูดความสนใจได้อย่างมากจริงๆ!

ขณะนั้น

กลุ่มพระสงฆ์ที่สวมผ้าคลุมไหล่กำลังสวดมนต์อยู่ใต้ต้นหลิวทองคำ ร่างกายเปล่งประกายด้วยแสงสีทองแห่งพระพุทธเจ้า เต็มไปด้วยลมหายใจแห่งความสงบและความสงบสุข

และผู้นำก็คือพระชราผอมเกร็ง เครายาวสลวยจรดคอ

ทั้งสองมือประสานกันของเขา หลับตาเข้าสมาธิ ราวกับรูปปั้นที่ยืนนิ่งอยู่เฉยๆ เขาไม่เหมือนกับกลุ่มพระสงฆ์ที่อยู่ด้านหลังที่ร่างกายเปล่งประกายด้วยแสงสีทอง แต่กลับดูธรรมดาๆ ไม่มีแม้แต่สมาธิขั้นพื้นฐานเลย ธรรมดามาก!

อย่างไรก็ตาม กลุ่มพระสงฆ์ที่อยู่ด้านหลัง กลับมีท่าทีเคารพต่อเขาอย่างมาก!

เพราะพวกเขารู้ดีว่าการบำเพ็ญเพียรของท่านผู้นี้นั้นลึกล้ำสุดหยั่งถึง เป็นผู้มีอาวุโสสูงส่งในวัดซวนคง

"สาธุ การที่มีอาจารย์หรันเติ้งเป็นผู้นำในครั้งนี้ พวกเราจะสามารถนำยาที่มีชื่อเสียงกลับมาได้อย่างแน่นอน" พระสงฆ์รูปร่างอ้วนกล่าว

"แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น ก่อนหน้านี้ในวัดซวนคงมีข่าวลือว่า เมื่อหนึ่งแสนปีก่อน อาจารย์หรันเติ้งเคยเข้าไปในหุบเขาแห่งราชายาเพียงลำพัง ได้รับโชคลาภไม่น้อย การบำเพ็ญเพียรก็ก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น" มีเพื่อนร่วมทางกล่าวด้วยความอิจฉา

"สาธุ สาธุ มีอาจารย์หรันเติ้งลงมือ หุบเขาแห่งราชายาก็ต้องกลายเป็นสมบัติของวัดซวนคงของเรา!" หลายคนสบตากันแล้วก็ยิ้ม

กลุ่มพระสงฆ์เหล่านี้ต่างก็สื่อสารกันทางจิต ซึ่งแน่นอนว่าไม่สามารถหลอกหลวงพระชราผู้นี้ได้

อาจารย์หรันเติ้งค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในแววตาแฝงไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง มุมปากเผยให้เห็นความขมขื่นที่ยากจะสังเกต

วัดซวนคงต่างก็รู้ดีว่า เขานั้นเคยเข้าไปในหุบเขาแห่งราชายาเมื่อหนึ่งแสนปีก่อน หลังจากออกมาแล้วก็เข้าสู่การบำเพ็ญเพียรอย่างทันที การบำเพ็ญเพียรก้าวหน้าขึ้น จึงคิดว่าเป็นโชคลาภที่ได้มาจากข้างใน

อันที่จริงแล้ว ไม่เป็นเช่นนั้น!

หุบเขาแห่งราชายานั้นไม่เรียบง่ายอย่างที่เห็น มีกลไกซ่อนอยู่ ซึ่งยากเกินจินตนาการ!

ในปีนั้น ผู้ฝึกตนจำนวนมากหลังจากออกมา เกือบจะทำให้จิตใจแตกสลาย ตายไปโดยไม่ยอมเอ่ยถึงว่าได้พบเจออะไรข้างใน

ต่างก็รู้กันดี จึงปิดบังความจริงภายในหุบเขาแห่งราชายาไว้!

ในหมู่พวกเขามีผู้มีจิตใจดีบางคน ในช่วงเวลาต่อมา ทนไม่ไหว อยากจะเปิดเผยเรื่องราวที่ได้พบเจอข้างใน เพื่อเตือนเหล่ารุ่นหลังให้ระมัดระวังในการเข้าไป

ผลก็คือ ถูกผู้รู้ที่ตามมาฆ่าปิดปาก!!

เห็นได้ชัดว่าความทุกข์ยากที่ข้าได้รับ ผู้มาทีหลังก็ต้องได้รับเช่นกัน!

แน่นอนว่าไม่ขาดผู้ที่หัวแข็ง อยากจะเขียนเรื่องราวที่เห็นและได้ยินข้างในออกมาเป็นหนังสือเผยแพร่ให้คนทั่วไปรับรู้

ใครจะคิดว่าหลังจากข่าวนี้รั่วไหลออกไป ในคืนนั้นก็มีผู้เข้าร่วมหลายคนรีบรุดมาที่นั่น ทุบตีชายคนนั้นจนตาย เผาเถ้ากระดูกทิ้งไปหมดแล้ว ยังสังหารลูกหลานของชายคนนั้นจนสิ้นซาก เพื่อเป็นการเตือนสติ!

ด้วยเหตุนี้ ความจริงของหุบเขาแห่งราชายาจึงถูกปิดบังไว้ บวกกับช่วงเวลาที่เปิดตัวทุกๆ หนึ่งแสนปีนั้นยาวนานเกินไป จึงเหลือเพียงสีสันลึกลับไว้เท่านั้น ดังนั้น ทุกครั้งจึงดึงดูดเหล่าผู้ฝึกตนที่ไม่รู้เรื่องราวให้รีบวิ่งเข้าไปตามหาโอกาส จากนั้นก็ถูกรุมทำร้ายในนั้น ตกอยู่ในภาวะเก็บตัว จากนั้นก็ปกปิดเบื้องหลัง เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

อาจารย์หรันเติ้งรู้ดีว่าผู้ที่รู้เบื้องหลังนั้น จนถึงขณะนี้เหลืออยู่ไม่มากแล้ว เพราะผู้ที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานกว่าหนึ่งแสนปี ล้วนเป็นผู้ที่อยู่ในระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ทั้งสิ้น

และสิ่งที่ประสบในตอนนั้น แม้แต่เมื่อเขาหวนนึกถึง ก็ยังรู้สึกอับอายใจอย่างมาก รู้สึกอับอายจนหน้าแดง!

"หลังจากกลับไปในครั้งนั้น ข้าก็บำเพ็ญเพียรอย่างหนักมากขึ้น รู้จักความอับอายแล้วจึงกล้าหาญมากขึ้น หลายปีต่อมา ข้าได้ชดเชยจุดด้อยของตนเอง การบำเพ็ญเพียรก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเหล่าสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ในหุบเขาแห่งราชายาอีกครั้ง ข้าก็คงจะสามารถรับมือได้อย่างสบายๆ หรือแม้แต่ปราบปรามพวกมันทั้งหมด!"

อาจารย์หรันเติ้งมีแววตาที่เฉียบคม กล่าวในใจ

เขาต้องการล้างแค้นและเยียวยาบาดแผลทางจิตใจในอดีต!!