บทที่ 76 การเต้นรำของงู!

โลกแห่งความฝันที่เต็มไปด้วยจินตนาการและความไร้เดียงสา

สายน้ำที่ไหลจากภูเขาไม่ใช่น้ำ แต่เป็นครีมหอมหวานแสนอร่อย ดอกไม้แต่ละดอกที่เบ่งบานก็แทนรสชาติของลูกกวาดที่แตกต่างกัน ดินทำจากช็อกโกแลต ภายในหินนั้นแท้จริงแล้วคือเค้ก

ไก่ย่างบินได้ วัวที่ปรุงสุกแล้ววิ่งได้ แม้แต่สัตว์ปีกและสัตว์ป่าก็ล้วนเป็นอาหารสำเร็จรูป เพียงแค่คุณโบกมือ มันก็จะวิ่งเข้ามาหาคุณอย่างว่าง่ายเพื่อให้คุณรับประทาน!

เหล่าภูตตัวเล็กสีสันสดใสจับมือกันหัวเราะอย่างร่าเริง ที่นี่ไม่มีการต่อสู้ฆ่าฟัน ไม่มีการหลอกลวงคดโกง ไม่มีการนองเลือด มีเพียงบรรยากาศแห่งความสงบและความสามัคคีที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกหนแห่ง

ไป่เสี่ยวซีเพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศ เดินทางไปทั่วทุ่งหญ้าบนภูเขา เมื่อกินจนเบื่อก็เปลี่ยนใหม่ ทุกครั้งก็พบกับอาหารแปลกใหม่

ฉับพลัน ไป่เสี่ยวซีก็ทะยานขึ้นจากพื้นดิน ลงสู่ก้อนเมฆนุ่มฟู เมฆนั้นทำจากสายไหม นอนอยู่บนนั้นนุ่มสบายมาก

"ที่นี่ดีจังเลย~" ไป่เสี่ยวซีหัวเราะอย่างมีความสุข หลังจากกินอิ่มนอนหลับก็หลับไปในความฝัน

ภายในโรงเตี๊ยมทั้งหลัง เสียงกรนดังสนั่น ทุกคนต่างก็จมอยู่ในความฝันของตนเองจนถอนตัวไม่ขึ้น

แต่มีเพียงคนเดียวที่เป็นข้อยกเว้น!

ขณะนั้น

เย่จุนหลินมองดวงจันทร์นอกหน้าต่าง นึกถึงชื่อเสียงที่ตนเองไม่ได้ก่อขึ้นโดยไม่มีเหตุผลใดๆ ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด

เดิมทีคิดว่าด้วยรูปโฉมและความสามารถจะสร้างชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วแล้ว ในรัฐอู่จะต้องมีแฟนคลับจำนวนมาก

ไม่คาดคิดว่าทั้งหมดจะเป็นแฟนคลับตัวปลอม!

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของคนทรยศที่แฝงตัวอยู่ โดยใช้ชื่อของเขาหลอกลวงต้มตุ๋น ทำลายภาพลักษณ์อันสมบูรณ์แบบที่เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรม ความกล้าหาญ และความเก่งกาจของเขา!

เย่จุนหลินถอนหายใจ "โอ้ ลมฟ้าอากาศเปลี่ยนไป ใจคนก็เปลี่ยนไป"

[ติ๊ง ตรวจพบว่าโฮสต์ไม่ได้ลงชื่อเข้าใช้เป็นเวลาสองเดือน ต้องการลงชื่อเข้าใช้หรือไม่?]

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น

"ลงชื่อเข้าใช้" เย่จุนหลินกล่าว

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับคริสตัลวิญญาณระดับสูงล้านชิ้น!]

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับเครื่องรางไฟระเบิดระดับสูงห้าชิ้น!]

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับอาหารสัตว์เลี้ยงระดับสูงสิบถุง!]

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับขลุ่ยอันดับหนึ่งของโลกมนุษย์และสวรรค์ ขลุ่ยฉางเซิง!]

...

ของรางวัลทั้งหมดที่ได้รับจากการลงชื่อเข้าใช้ได้ถูกเก็บไว้ในพื้นที่ระบบโดยอัตโนมัติ

เย่จุนหลินยกคิ้วขึ้น "ขลุ่ยฉางเซิง? เจ้าระบบ สิ่งนี้ระดับไหน?"

[ติ๊ง ไม่มีระดับ ความสามารถของขลุ่ยขึ้นอยู่กับทักษะการเป่าขลุ่ยของโฮสต์และการบำเพ็ญเพียรของโฮสต์เอง!]

ระบบตอบกลับอย่างเอาใจใส่

ทันใดนั้น เย่จุนหลินก็คิดขึ้นได้ว่าทักษะการเป่าขลุ่ยของตนเองก็อยู่ในระดับสูงสุดเช่นกัน

เมื่อสัมผัสได้ถึงยามค่ำคืนอันยาวนาน และนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เย่จุนหลินก็อยากเป่าขลุ่ยเพื่อบรรเทาความหงุดหงิดในใจ

ฉับพลัน

แสงสว่างวาบขึ้นในมือ ขลุ่ยสีเขียวโผล่ออกมา เปล่งประกายสีเขียวมรกตไหลเวียนไปทั่ว ราวกับมีกลิ่นอายลึกลับและโบราณ

นี่คือขลุ่ยฉางเซิง!

เย่จุนหลินถือขลุ่ยไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วเป่าที่ริมฝีปาก

ทันใดนั้น

เสียงขลุ่ยใสกังวาน ดังก้องกังวานด้วยความหมายที่ว่างเปล่า

เย่จุนหลินไม่ได้ใช้การบำเพ็ญเพียร แต่เป่าขลุ่ยตามความรู้สึกเท่านั้น แม้จะเป็นเช่นนั้นก็ยังปลดปล่อยคลื่นพลังลึกลับออกมาเป็นวงๆ ก่อตัวเป็นเสียงสะท้อนบางอย่างกับดินฟ้าอากาศ

วู้ววว ภายในห้องมีลมพัดขึ้นเอง ผมยาวสีเงินของเย่จุนหลินพลิ้วไหว ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับไฟ ราวกับเป็นเทพเซียนจากเก้าชั้นฟ้าที่เป่าขลุ่ย

"เสียงอะไร?!"

พวกงูชั่วร้ายสิบกว่าตัวสีหน้าเปลี่ยนไป พวกมันกลัวว่าจะมีคนมาขัดขวางพิธีกรรมของพวกมัน

สิ่งที่แปลกคือพวกมันไม่ได้รับอันตรายใดๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงเสียงดนตรีธรรมดาๆ ที่ไพเราะเป็นพิเศษ

"เป็นเพลงที่ไพเราะมาก ทำให้ข้านึกถึงชีวิตในชนเผ่าเมื่อตอนเด็กๆ" ชนเผ่าคนหนึ่งเมาอย่างเต็มที่และแลบลิ้นออกมาจากปาก ร่างกายอดไม่ได้ที่จะบิดตัวไปตามจังหวะเพลง

"ทูลู เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?!" เย่เจียกู่รู้สึกว่าผิดปกติ จึงตะโกนเสียงดัง

แต่ชนเผ่าคนนั้นไม่ได้สนใจอะไรเลย เต้นรำไปตามเสียงขลุ่ย อาจเป็นเพราะงูมีลักษณะเฉพาะ ร่างกายจึงยืดหยุ่นมาก

เรื่องยังไม่จบ ชนเผ่างูชั่วร้ายคนแล้วคนเล่าต่างละทิ้งการคงสภาพค่ายกลม่านฝัน จมดิ่งอยู่ในโลกของตนเอง

พวกมันเต้นรำอย่างลืมตัว บางตัวก็บิดเอว บางตัวก็ส่ายสะโพก สถานการณ์ช่างแปลกประหลาด

"เจ้า เจ้า..." เย่เจียกู่ตกใจ ตาเบิกกว้าง ไม่เคยเห็นภาพที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อนในชีวิต

ในไม่ช้า เย่เจียกู่ก็ตระหนักว่าทุกอย่างล้วนเกิดจากเสียงขลุ่ยอันนี้!

เสียงขลุ่ยสามารถกระตุ้นลักษณะของงู ทำให้ชนเผ่าของมันเต้นตามเสียงขลุ่ย

"ใครกันที่ลงมือ? ออกมาซะ!" เย่เจียกู่มีใบหน้าที่โหดเหี้ยม เขี้ยวแหลมคมเป็นประกาย

ทันใดนั้น ดวงตาของมันก็ค่อยๆ สูญเสียโฟกัส ประสานมือกันทำดอกไม้ไว้บนหัว จินตนาการว่าตนเองเป็นดอกทานตะวัน ร่างกายไหวเอนไปตามสายลม มุมปากเผยรอยยิ้มอันลึกลับ

เมื่อพวกมันเต้นรำกันหมดแล้ว ค่ายกลม่านฝันก็หยุดทำงาน

ภายในโรงเตี๊ยมหลงเหมิน

ฟ่านเต๋อเจิ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจทันที รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

"เมื่อกี้ข้าโดนกลลวง!"

ฟ่านเต๋อเจิ้งรู้ดีว่าผู้ฝึกตนในระดับของเขานั้นจะไม่ตกอยู่ในความฝันโดยไม่มีเหตุผลใดๆ แน่นอนว่าต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง

"ไม่ดีแล้ว!"

ฟ่านเต๋อเจิ้งคิดอะไรบางอย่าง ร่างกายก็หายไปจากที่เดิม แล้วตรงเข้าไปในห้องอีกด้านหนึ่ง

ต่อหน้าเขา อันเมี่ยวอี้นั่งสมาธิอย่างสงบ ใบหน้าสงบ ดวงตาหลับสนิท ยังไม่มีสัญญาณว่าจะฟื้นขึ้นมา มุมปากยังมีรอยยิ้มที่มองเห็นได้ชัด

เห็นได้ชัดว่านี่คือการอยู่ในความฝันอันแสนหวาน!

"คุณหนู ตื่นเร็ว!" ฟ่านเต๋อเจิ้งใช้มือเดียวร่ายมนตร์ แล้วปล่อยแสงพุ่งเข้าไปในคิ้วของหญิงสาวในชุดเหลือง

ร่างของอันเมี่ยวอี้นิ่งไปครู่หนึ่ง ขนตางอนยาวสั่นไหว ดวงตาที่สวยงามเบิกกว้างขึ้น เผยให้เห็นสีหน้าสงสัย "ลุงฟาน คุณ..."

"เราติดกับแล้ว!" ฟ่านเต๋อเจิ้งกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ติดกับ?"

อันเมี่ยวอี้นิ่วหน้าราวกับนึกอะไรบางอย่าง แล้วพูดด้วยความหวาดกลัว "ไม่แปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกไม่อยากตื่นขึ้นมา และยิ่งจมดิ่งลงไปเท่าไหร่ จิตใจก็ยิ่งอ่อนล้ามากขึ้นเท่านั้น"

"ถ้าข้าเดาไม่ผิด ศัตรูกำลังวางแผนฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่ นี่เป็นหนึ่งในพิธีกรรมโบราณและชั่วร้ายในตำนาน สามารถทำให้ผู้คนหลับใหลโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งเสียชีวิตอย่างเงียบๆ ในความฝัน"

ฟ่านเต๋อเจิ้งมีสีหน้าเคร่งขรึม

แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในระดับมหายานอันยิ่งใหญ่เช่นเขาก็ยังจมดิ่งลงไปและยากที่จะถอนตัวออกมา หากยังคงลากต่อไปอีก ชีวิตของเขาคงต้องจบลงที่นี่

ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆ เลย แต่กลับตายไปอย่างเงียบๆ!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แผ่นหลังของฟ่านเต๋อเจิ้งก็เย็นเฉียบ รู้สึกโชคดีที่ตัวเองรอดมาได้!

อันเมี่ยวอี้นึกไม่ถึง "ช่างเป็นความคิดที่ชั่วร้าย พวกเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร? หรือว่าเพื่อฆ่าคนและปล้นทรัพย์?"

"คุณหนู อย่าวิ่งไปไหน ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก" ฟ่านเต๋อเจิ้งกล่าวอย่างหนักแน่น

ซู่!

ร่างกายก็หายไปในทันที

ในพริบตาเดียว ก็มาถึงเหนือโรงเตี๊ยม

รูม่านตาของฟ่านเต๋อเจิ้งกระตุก "สิ่งมีชีวิตในหุบเหวนรก!"

ในขณะเดียวกัน

พวกเย่เจียกู่ไม่ได้เต้นรำอีกต่อไป เพราะเสียงขลุ่ยหยุดลงกะทันหัน ทำให้พวกมันฟื้นคืนสติได้ สีหน้าของพวกมันล้วนสับสนและลังเล

"ท่านนักบุญ เรา..." ชนเผ่าคนหนึ่งรู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด เป็นกังวลกับปรากฏการณ์แปลกๆ เมื่อกี้มาก

แผนนี้ยังดำเนินต่อไปได้ไหม?

สายตาของเย่เจียกู่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น กล่าวอย่างเย็นชาว่า "ถึงแม้ว่าเมื่อกี้จะถูกขัดจังหวะ แต่ว่าผู้ฝึกตนส่วนใหญ่ก็จะเลือกที่จะหลับต่อไปเพราะความฝันอันแสนหวาน ตราบใดที่แก้ไขได้ทันท่วงทีก็ยังมีโอกาส!"

"หยุด!"

เสียงคำรามดังขึ้น