บทที่ 75 การสังหารในความฝัน!

ในไม่ช้า อาหารเลิศรสก็ถูกกินจนหมด นอกจากไป่เสี่ยวซีที่รู้สึกอิ่มเอมแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็หงอยเหงา

"เชิญทางนี้ครับ" พนักงานร้านยื่นมือออกไปด้วยท่าทีที่กระตือรือร้น พาพวกเขาไปยังห้องของตนเอง

และเย่จุนหลินก็บังเอิญเดินผ่านฟ่านเต๋อเจิ้ง

"หืม?"

ฟ่านเต๋อเจิ้งมองไปที่เงาหลังที่สวมหมวกคลุมซึ่งกำลังเดินจากไป ไร้ซึ่งเหตุผล หัวใจก็เต้นรัว

"ลุงฟ่าน ท่านมองอะไรอยู่?" อันเมี่ยวอี้ไขว้มือเล็กๆ เดินออกมาจากห้อง

"ข้ารู้สึกได้ว่าพลังของคนเหล่านั้นล้วนแล้วแต่หยั่งถึงไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้นำคนนั้น แค่ทำให้ข้ารู้สึกไร้เรี่ยวแรงโดยไม่รู้ตัว" ใบหน้าของฟ่านเต๋อเจิ้งมีสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวเสียงต่ำ

"เป็นไปได้อย่างไร?!"

ดวงตาที่สวยงามของอันเมี่ยวอี้เบิกกว้าง ใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ต้องรู้ว่าบุคคลตรงหน้าผู้นี้คือผู้อาวุโสของสำนักถามเต๋า การบำเพ็ญเพียรตลอดชีวิตได้บรรลุถึงระดับมหายานขั้นสมบูรณ์แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังได้เรียนรู้วิชาลับโบราณหลายอย่างของสำนัก ซึ่งพลังนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง

ผลก็คือ แม้แต่บุคคลที่มีพลังเช่นนี้ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวต่อผู้คนเมื่อครู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้นำคนนั้น ยังต้องรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่า

ลองถามดูสิ คนผู้นั้นจะต้องแข็งแกร่งเพียงใด?

หรือว่าจะเป็นเซียนเสมือน...

ความคิดแล่นผ่านในหัวใจ อันเมี่ยวอี้กลืนน้ำลาย จากนั้นก็ปฏิเสธความคิดที่น่าขันนี้

เหลือเชื่อ!

นั่นคือระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์!

ไม่ว่าจะนำไปวางไว้ในพรรคใดในแดนตะวันออก ก็ล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลที่มีสถานะสูงส่ง

แม้แต่หนึ่งในสิบสำนักเซียนอย่างสำนักถามเต๋า ผู้แข็งแกร่งในระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ก็ยังสามารถนับได้ด้วยนิ้ว และพวกเขาก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็นได้ง่ายๆ บางคนกำลังบำเพ็ญเพียร บางคนก็เลือกที่จะหลับใหล

นอกจากมารผมขาวที่นำทีมปล้นเรือของพวกเขาไปก่อนหน้านี้แล้ว อันเมี่ยวอี้ก็รู้สึกว่าคงจะไม่บังเอิญได้พบกับอีกคนหนึ่งกระมัง!

"ลุงฟ่าน ไม่จำเป็นต้องยกย่องคนอื่นและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตนเอง" อันเมี่ยวอี้กล่าวเบาๆ

ฟ่านเต๋อเจิ้งหัวเราะอย่างขมขื่น "คุณหนู เมื่อออกไปข้างนอก เราควรระมัดระวังไว้ก่อน ในที่สุดหุบเขาราชายาก็จะเปิดแล้ว โรงเตี๊ยมแห่งนี้ไม่รู้ว่ามีผู้ฝึกตนที่ทรงพลังเข้ามามากมายแค่ไหน แม้ว่าจะมีรุ่นพี่ที่แข็งแกร่งกว่าข้า ก็เป็นเรื่องปกติ"

"โอ้" อันเมี่ยวอี้พยักหน้า แต่ก็ยังรู้สึกว่าลุงฟ่านคิดมากไปหน่อย

ยามดึก

ดวงจันทร์เต็มดวงสีขาวนวลแขวนอยู่บนท้องฟ้า กระจายแสงจันทร์ที่เย็นยะเยือก

เย่จุนหลินยืนหันหลัง พิงหน้าต่างมองทิวทัศน์ป่าไผ่ที่สวยงาม ใบหน้าที่หล่อเหลามีแววรู้สึกเล็กน้อย

หลังจากข้ามภพมายังโลกใบนี้ ก็เกือบจะหนึ่งปีแล้ว

โชคดีที่มีระบบบริการอย่างเอาใจใส่ ชีวิตก็เลยค่อนข้างดี!

[ติ๊ง ตรวจพบว่าโฮสต์รู้สึกเหงาเป็นอย่างมาก ระบบสามารถให้บริการด้วยเสียงได้ฟรี ต้องการเปิดใช้เพื่อทดลองหรือไม่?]

ในเวลานี้ เสียงโลลิที่หวานล้ำดังขึ้นในใจ ใช่แล้ว นั่นคือระบบ!

เย่จุนหลินพูดไม่ออก

ระบบ เจ้าเลือกเวลาได้ดีจริงๆ!

ข้าควรจะขอบคุณเจ้าหรือว่าควรจะชมเจ้าอย่างหนักหน่วงดี?

"ไม่ต้อง!" เย่จุนหลินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

การพูดคุยด้วยเสียงกับระบบ นี่มันการกระทำที่ท้าทายสวรรค์ขนาดไหนกัน?

ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ใบหน้าของผู้ข้ามภพชาวจีนของข้าจะไปวางไว้ที่ไหน!

[ติ๊ง โฮสต์ปฏิเสธ ระบบเสียใจจังเลย ฮือๆๆๆ...]

เย่จุนหลิน: "..."

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

"อาจารย์ หนูเอง!" เสียงที่ใสแจ๋วและอ่อนเยาว์ดังขึ้น

"เข้ามาเถอะ"

ประตูถูกเปิดออก

ไป่เสี่ยวซีถือถาดเดินเข้ามา หยิบถ้วยวางไว้บนโต๊ะ "อาจารย์ นี่คือกาแฟคาปูชิโน่ของท่าน"

กาแฟถ้วยนี้ มีลวดลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไอระเหยร้อนๆ ลอยขึ้นมา กลิ่นหอมเข้มข้นอบอวลไปทั่ว

แน่นอนว่าวัตถุดิบที่ใช้ทำนั้น ไม่ใช่ของธรรมดาในชาติก่อน คนธรรมดาหากได้ดื่มเข้าไป ร่างกายก็คงจะรับไม่ไหว อาจถึงขั้นระเบิดเลือดตายได้

เย่จุนหลินหยิบถ้วยขึ้นมา จิบเบาๆ กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วริมฝีปากและฟัน เป็นความเพลิดเพลินอย่างที่สุดสำหรับต่อมรับรส

"อืม รสชาติดีมาก แต่ครั้งหน้าใส่น้ำตาลให้น้อยลงหน่อย" เย่จุนหลินวิจารณ์

"รับทราบ!" ไป่เสี่ยวซีพยักหน้าอย่างหนักแน่น จดจำไว้ในใจ

"กลับไปเถอะ อาจารย์จะให้รางวัลเจ้าด้วยการทำกาแฟให้ตัวเองสักแก้ว"

"ขอบคุณอาจารย์!"

ไป่เสี่ยวซียินดีที่ได้เห็นผลตอบแทนจากการทำงานของตนเอง วิ่งกลับออกไปอย่างมีความสุข

"เฮ้อ มีอาจารย์ที่ใจกว้างอย่างข้า นับว่าเป็นโชคดีของลูกศิษย์จริงๆ" เย่จุนหลินจิบกาแฟอีกครั้ง กล่าวด้วยความรู้สึก

ตอนแรกยังคิดอยู่เลยว่าจะฝึกหนูขาวตัวนี้ให้กลายเป็นสุดยอดมือสังหาร เพราะว่ามีร่างกายเซียนหลัวเทียนและยังได้รับการสนับสนุนจากวิชาชั้นยอดอีกด้วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเส้นทางนี้จะเบี้ยวไปหมดแล้ว กลายเป็นคนที่เข้าครัวได้ ทำอาหารได้

แม้จะเป็นเช่นนี้ หนูขาวตัวนี้ก็ยังมีความสุขมาก จมอยู่ในความรู้สึกสำเร็จในการทำอาหาร ไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้ ยังคงรักษาไว้ซึ่งนิสัยที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา

ช่างเถอะ อย่างไรก็ตาม เรื่องการฆ่าฟัน ก็ปล่อยให้ลูกศิษย์อีกสองคนจัดการก็แล้วกัน

อีกด้านหนึ่ง

ในมุมเงาแห่งหนึ่งของโรงเตี๊ยมหลงเหมิน มีเงาของงูสิบกว่าตัวที่มีหัวเป็นงูและลำตัวเป็นคนเดินออกมา ดวงตาเป็นสีม่วงเข้ม ปากก็คายลิ้นแยกออกเป็นสองแฉกออกมา กลิ่นอายบนร่างกายนั้นชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่ง

มองไปที่โรงเตี๊ยมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและความโกรธเกรี้ยว

"ท่านนักบุญผู้สูงส่ง ได้เวลาลงมือแล้วหรือไม่?" ลูกน้องคนหนึ่งถามด้วยความเคารพ

เย่เจียกู่สวมมงกุฎสีเงิน สวมชุดคลุมที่เป็นสัญลักษณ์แห่งสถานะอันหรูหรา ถือไม้เท้าที่ประดับด้วยมรกตสีเขียว ในยามค่ำคืนก็เปล่งประกายแสงลึกลับสีเขียว

มันคายลิ้นออกมา ดวงตาโหดเหี้ยมและดุร้าย เสียงเย็นชาและเยือกเย็นราวกับว่าดังขึ้นมาจากนรก "เพื่อลดทอนพลังต่อต้านของเผ่าพันธุ์มนุษย์ แผนการสังหารหมู่ในคืนนี้ก็จะเริ่มจากโรงเตี๊ยมแห่งนี้"

"ทุกอย่างเพื่อสงครามศักดิ์สิทธิ์ของหุบเหวนรก!" ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ถูกต้องแล้ว กลุ่มสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มาจากเผ่าพันธุ์งูชั่วร้ายในร้อยเผ่าแห่งหุบเหวนรก ครั้งนี้ได้รับการนำโดยผู้ฝึกตนระดับสูงของเผ่าพันธุ์ โดยเฉพาะเจาะจงให้แทรกซึมเข้าไปในเมืองเทียนหลิงเพื่อปฏิบัติภารกิจลอบสังหาร

พวกมันรู้ว่าเนื่องจากหุบเขาราชายากำลังจะเปิด เมืองนี้จะรวมตัวผู้ฝึกตนจากทั่วแดนตะวันออก ซึ่งในหมู่พวกเขามีผู้แข็งแกร่งในเผ่าพันธุ์มนุษย์จำนวนมาก หากเป็นเช่นนั้น ก็ใช้โอกาสนี้กำจัดพลังหลักบางส่วนออกไป เพื่อวางรากฐานที่มั่นคงสำหรับกองทัพหุบเหวนรกในการโจมตีแดนตะวันออก

แน่นอนว่าเหตุผลที่พวกมันกล้าทำเช่นนี้ ก็เพราะว่าพวกมันมีสิ่งที่พึ่งพา!

และตอนนี้ โรงเตี๊ยมหลงเหมินเนื่องจากมีผู้เข้าพักมากที่สุด จึงถูกเย่เจียกู่และพวกมันจับตามอง

"ลงมือทันที เริ่มจัดเตรียมม่านฝัน" เย่เจียกู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ม่านฝัน เป็นค่ายกลโบราณ โลกภายนอกแทบจะสูญเสียบันทึกที่เกี่ยวข้องไปแล้ว แต่ในเผ่าพันธุ์งูชั่วร้ายยังคงมีการเก็บรักษาไว้อย่างสมบูรณ์

ค่ายกลประเภทนี้สามารถทำให้ผู้คนหลับใหลอย่างเงียบๆ และเข้าสู่ความฝันที่ประกอบด้วยความปรารถนา จนกระทั่งจิตวิญญาณถูกทำลาย กลายเป็นเปลือกที่ไม่มีชีวิต

ระหว่างนั้น ห้ามถูกขัดจังหวะ มิฉะนั้นจะเสี่ยงต่อความล้มเหลว

ฉับพลัน เงาของงูชั่วร้ายสิบกว่าตัวก็เคลื่อนไหวไปยังตำแหน่งต่างๆ ของโรงเตี๊ยมหลงเหมิน พวกมันใช้มีดกรีดฝ่ามือ เลือดสีม่วงไหลออกมา จากนั้นก็วาดลวดลายบนพื้น

ลวดลายโบราณที่ลึกลับค่อยๆ ก่อตัวขึ้น แผ่กลิ่นอายที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง ไปทั่วทั้งร่างกายเปล่งประกายสีม่วงแปลกประหลาด

พลังลึกลับและแปลกประหลาดที่มองไม่เห็น ค่อยๆ ปกคลุมโรงเตี๊ยมหลงเหมินอย่างเงียบๆ

เงาของงูชั่วร้ายสิบกว่าตัวกำลังรักษาค่ายกล ไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อย ต่างก็จดจ่ออยู่เต็มที่ กลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา

เพราะว่าหากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา ก็จะทำให้เกิดช่องโหว่ ทำให้ผู้ฝึกตนบางคนที่หลับใหลตื่นขึ้นมา ทำลายแผนทั้งหมด

พลังของเย่หลวเกอในร่างกายก็เดือดพล่านอย่างรุนแรง เทลงไปในไม้เท้าที่อยู่ในมืออย่างบ้าคลั่ง มรกตสีเขียวก็เปล่งประกายแพรวพราว

เย่เจียกู่เชื่อว่า ด้วยการบำเพ็ญเพียรในระดับมหายานขั้นสมบูรณ์ของตน บวกกับกองกำลังหลักของเผ่าพันธุ์ที่รวมตัวกันสิบกว่าคนแล้ว หากใช้ค่ายกลม่านฝันอย่างเต็มที่ ก็เพียงพอที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ต่ำกว่าระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ต้องจมดิ่ง!

ผู้ฝึกตนจำนวนมากที่พักอยู่ในโรงเตี๊ยมก็เริ่มหลับไปอย่างไม่รู้ตัว บางคนก้มหน้าอยู่บนโต๊ะ น้ำลายไหล บางคนยังคงอยู่ในท่าทางนั่งสมาธิ แต่จิตใจก็ได้หลับใหลไปแล้ว

ในเวลานี้ พวกเขากำลังฝันอยู่ ฝันถึงความปรารถนาที่รอคอยมานานในความฝัน

บนสนามรบที่แตกสลาย ผู้ฝึกตนจากทั่วโลกคุนหลุนต่างสิ้นหวัง ขณะที่กองทัพต่างเผ่าพันธุ์สังหารหมู่ไปทั่วทุกหนแห่ง ภาพนั้นน่าเศร้าอย่างยิ่ง ราวกับว่าวันสิ้นโลกมาเยือน

"สวรรค์จะทำลายคุนหลุนของเราเสียแล้ว!" ชายชราผมขาวตะโกนด้วยความโศกเศร้า

กองทัพต่างเผ่าพันธุ์ดุจตั๊กแตนที่อาละวาดไปทั่วทุกหนแห่ง สถานที่ใดที่พวกมันไปถึง ก็มีการสังหารเมืองและเผ่าพันธุ์ไปทั่วทุกหนแห่ง มีแต่ซากศพและทะเลเลือด

ในเวลานี้ มีแสงดาบที่น่าตกใจราวกับการลงโทษของพระเจ้า ฟันลงไปในกองทัพต่างเผ่าพันธุ์ ก่อให้เกิดแรงกระแทกอันทรงพลัง เหล่าต่างเผ่าพันธุ์ต่างก็ร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช จิตวิญญาณก็สูญสิ้น

"ผู้ใดลงมือ?!" แม่ทัพต่างเผ่าพันธุ์เผยให้เห็นสีหน้าแห่งความหวาดกลัว

"ข้าเอง!!!"

เสียงที่ดังกึกก้องก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้า

เหนือท้องฟ้า มีร่างที่ยิ่งใหญ่อยู่ผมชี้ฟู ยืนอยู่ ดวงตาเปิดออกและปิดลง มีแสงเย็นเยียบพุ่งออกมา ถือดาบยาวสี่สิบเมตร ท่าทางสง่างามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

"เป็นเขา! เป็นเขา! เทพแห่งดาบ หลี่หวู่เจี๋ย!!" ชายหญิงนับไม่ถ้วนต่างก็ดีใจจนน้ำตาไหล ผู้กอบกู้โลกคุนหลุนปรากฏตัวแล้ว

"เทพแห่งดาบ? เจ้าคือเทพแห่งดาบ! ผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ฝึกตนแห่งดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกคุนหลุน ผู้ที่เป็นที่หนึ่งในวิถีแห่งดาบตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน?!"

แม่ทัพต่างเผ่าพันธุ์เผยให้เห็นสีหน้าตกใจ กลัวจนแทบจะกรีดร้องออกมา

"หึ!"

สายตาของหลี่หวู่เจี๋ยราวกับสายฟ้า คำพูดของเขาไม่ยอมให้โต้แย้ง "ผู้ใดที่ละเมิดคุนหลุนของข้า ต้องถูกสังหาร!"

กล่าวจบ ก็ฟันดาบยาวสี่สิบเมตรออกไป ดาบฟันลงไปอย่างรุนแรง ทั้งแผ่นดินก็ถูกตัดขาด ดาราจักรก็มืดมนไร้แสงสว่าง แม้แต่เต๋าก็ยังถูกทำลาย

"อ๊า อ๊า อ๊า..." เหล่าต่างเผ่าพันธุ์ต่างโหยหวน ร่างกายถูกดาบที่น่าตกใจนี้ทำลาย กลายเป็นความว่างเปล่า

"เทพแห่งดาบ หลี่หวู่เจี๋ย! ท่านคือวีรบุรุษของพวกเรา!" เสียงโห่ร้องที่เดือดพล่านดังขึ้นไปทั่วโลกคุนหลุน ทุกคนต่างคุกเข่าลงและกราบไหว้ด้วยความขอบคุณ

"โลกคุนหลุน ข้าจะปกป้องเอง!" หลี่หวู่เจี๋ยเผยให้เห็นสีหน้าที่เคร่งขรึม ยกดาบยาวสี่สิบเมตรขึ้นสูง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังที่สุดในสวรรค์

ในอีกความฝันหนึ่ง

บนบัลลังก์สูง มีเงาที่สง่างามนั่งอยู่ สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามนั้นแผ่ไปทั่วโลก เหล่าผู้แข็งแกร่งทั้งมวลต่างก็ยอมจำนนราวกับเป็นทาส คุกเข่าลงบนพื้นอย่างว่าง่าย ไม่กล้าเปล่งเสียง

หงเฉียนเย่ยกคางขึ้น ริมฝีปากเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ในเวลานี้ ศัตรูในอดีตต่างก็ถูกปราบปรามไปหมดแล้ว ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาอีกแล้ว!

"ข้าประกาศ ณ ที่นี้ ยุคสมัยแห่งการปกครองของลัทธิปีศาจบูชาไฟเริ่มขึ้นแล้ว!"

เสียงเย็นชาแผ่ซ่านไปทั่วโลกคุนหลุน ราวกับว่าเทพเจ้ากำลังสื่อสาร โดยไม่มีวันสิ้นสุด

"พลังของประมุขลัทธินั้นไม่มีขอบเขต!" เหล่าสาวกนับล้านต่างก็ร้องตะโกนด้วยความคลั่งไคล้ เสียงดังกึกก้องไปทั่ว

"ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..." หงเฉียนเย่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุด เงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังด้วยความพึงพอใจที่ได้บรรลุเป้าหมาย