บทที่ 70 จิ้งจอกแสร้งทำเป็นเสือ!

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนคนหนึ่งในฝูงชนก็เกิดลังเลขึ้นมาครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า "แต่ก็มีข่าวลือว่า พาหนะของท่านผู้นั้นคือเทพสัตว์โบราณคุนเผิงนะ!"

"เฮ้ย เจ้าก็เชื่อไปได้?" ชายหนุ่มอีกคนหัวเราะเยาะ "สัตว์เทพเช่นนั้นสูญพันธุ์ไปจากโลกคุนหลุนเมื่อนานมาแล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่จะปรากฏตัวขึ้นมาเป็นพาหนะให้เขา!"

"นั่นสิ แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่คนเลวๆ แต่งขึ้นมา เจ้าเย่จุนหลินแม้จะเก่งกาจเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้คุนเผิงเป็นพาหนะ!"

"ข้าขอเตือนผู้ที่คิดว่าเป็นของปลอม อย่าให้ต้องตายไปพร้อมกับพวกเรา! เทพมารผมขาวนั้นโหดเหี้ยมมาก!"

"เฮ้อ รู้อย่างนี้ก่อนออกเดินทางก็ควรจะดูดวงสักหน่อยแล้ว!"

...

ผู้คนต่างก็ก้มหน้าท้อแท้ ราวกับมะเขือม่วงที่ถูกน้ำค้างเกาะกลายเป็นน้ำแข็ง

เทพสังหารผมขาวนั้นมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว และด้วยการบิดเบือนที่ส่งต่อกันมาเป็นเวลานาน ทำให้ภาพลักษณ์ของเขาถูกทำให้กลายเป็นปีศาจไปเสียแล้ว

ดังนั้น เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้ ผู้ฝึกตนบนเรือแม้จะมีข้อสงสัย แต่ก็จำต้องยอมจำนนต่อพลังแห่งการข่มขวัญ และอิทธิพลจากเพื่อนร่วมทางข้างกาย จึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนละทิ้งการต่อต้าน

ก็ในเมื่อหากมองผิดไป ชีวิตน้อยๆ ของตนเองก็ต้องมาจบลงที่นี่อย่างนั้นหรือ?

ไม่กลัวหมื่นอย่าง กลัวอย่างเดียวคือพลาดพลั้ง!

ยังคงต้องเสียทรัพย์เพื่อให้พ้นภัยจะดีกว่า!

เมื่อได้เห็นฉากนี้

มุมปากของชายชราผมขาวก็ปรากฏรอยยิ้มอันแฝงนัยยะ ก่อนจะไอสองสามครั้งแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า "หลี่หวู่เจี๋ย"

"อาจารย์ ศิษย์อยู่ที่นี่แล้ว!" ชายสวมหมวกฟางกล่าวอย่างเคารพ

"ยังไม่รีบไปรับความปรารถนาดีจากเพื่อนร่วมเต๋าทั้งหลายอีกหรือ?"

"รับทราบ!"

ชายสวมหมวกฟางหันตัวกลับไป ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม ชักดาบยาวออกจากฝักแล้วพุ่งตัวขึ้นไปบนเรือสมบัติ ราวกับโจรป่าผู้โหดเหี้ยม ตะโกนว่า "พวกเจ้าที่รู้จักกาลเทศะ รีบมอบของมีค่าทั้งหมดออกมา! อย่าให้ท่านหลี่ต้องตัดคน!"

ผู้ฝึกตนบนดาดฟ้าต่างก็โกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ล้วงแหวนเก็บของออกมาทีละคน

ชายสวมหมวกฟางถือดาบเดินไปอย่างโอ่อ่าท่าทางหยิ่งผยอง ดวงตาเผยแววโหดเหี้ยมอย่างที่สุด ผู้คนระหว่างทางต่างก็ไม่กล้าสบตาเขา

มีข่าวลือว่าดาบปีศาจหลี่หวู่เจี๋ยไล่ฟันคุณชายตระกูลเสวี่ยในงานเลี้ยงของตระกูลเสวี่ย ซึ่งนับว่าเป็นการกระทำที่กล้าบ้าบิ่นและไร้กฎเกณฑ์

ในเวลานี้ เมื่อได้เห็นชายสวมหมวกฟางผู้หยิ่งผยอง ผู้คนต่างก็ยิ่งเชื่อมั่นว่านี่คือเรื่องจริงมากยิ่งขึ้น กลัวว่าจะไปยั่วโมโหเขาแล้วจะถูกดาบฟันตาย

หลี่หวู่เจี๋ยรับแหวนเก็บของของพวกเขาไปแล้ว ก็เดินไปยังห้องส่วนตัวต่างๆ ทีละห้องแล้วเตะประตูทีละห้อง ปากก็ด่าว่า "ไอ้เวรเอ๊ย ตายกันหมดแล้วหรือไง? รีบออกมาให้ท่านหลี่เห็นให้หมดทุกคน!"

ไม่นานนัก ห้องส่วนตัวระดับสวรรค์ก็มีเหล่าระดับเปลี่ยนเทพออกมาเป็นกลุ่ม ห้องส่วนตัวระดับเต๋าก็มีผู้ยิ่งใหญ่ในระดับหลอมสูญตาออกมาสิบกว่าคน

ใบหน้าของพวกเขาต่างก็ดูไม่สู้ดีนัก แต่ก็ล้วนยอมมอบทรัพย์สมบัติที่มีค่าของตนออกมาอย่างว่าง่าย

ชายสวมหมวกฟางรับของไปอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็เดินไปยังห้องส่วนตัวที่หรูหราที่สุดของเรือสมบัติ ยกเท้าขึ้นจะเตะประตู แต่กัปตันเรือเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาห้าม กล่าวอย่างประจบประแจงว่า "ท่านหลี่ อย่าทำเช่นนั้นโดยเด็ดขาด ข้างในมีแขกสองท่านมาจากรัฐกง พวกเขาล้วนมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ ท่านดูสิ..."

ชายสวมหมวกฟางกล่าวด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมว่า "ไม่ว่าจะมีภูมิหลังเช่นใด ก็ต้องไว้หน้าให้กับอาจารย์ของข้า! หากรู้จักกาลเทศะ ก็รีบออกมาให้หมด ไม่เช่นนั้น หากรอให้อาจารย์ของข้าลงมือ พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ กัปตันเรือก็ตกใจจนหน้าซีด

ในเวลานี้ ประตูก็เปิดออก

ภายในมีชายวัยกลางคนสวมชุดสีดำสลับขาว มัดผมจุกไว้ที่ศีรษะ ไว้เคราแพะ สีหน้าเคร่งขรึมยืนพิงมืออยู่ ร่างกายแผ่ซ่านพลังระดับมหายาน

หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ นั้น ผิวพรรณขาวราวหิมะ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น สวมชุดสีเหลือง ในเวลานี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ริมฝีปากที่อ่อนหวานปรากฏแต่ความโกรธเกรี้ยว

ชายสวมหมวกฟางก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ที่แห่งนี้กลับมีผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ในระดับมหายานตัวจริงอยู่!

หลังจากที่สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ ชายสวมหมวกฟางก็รีบกลับมาเป็นปกติ ยกดาบยาวในมือขึ้นชี้ไปที่ชายวัยกลางคนแล้วกล่าวอย่างหยิ่งผยองว่า "เจ้าคิดจะลงมือหรือ? เชื่อหรือไม่ว่าอาจารย์ของข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!"

ปัง!

หญิงสาวในชุดเหลืองนั้นมีนิสัยเหมือนคุณหนูใหญ่ ลุกขึ้นยืนแล้วทุบโต๊ะที่ทำจากไม้พันปีอมตะจนแตกละเอียด มองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว มีท่าทีที่จะลงมือ

ด้านหลังของเธอ มีเงาของดวงดาวปรากฏขึ้นอย่างลางๆ ประหนึ่งต้องการส่องสว่างให้กับผู้คนในโลก พลังแห่งการข่มขวัญอันน่ากลัวแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องส่วนตัว

อายุยังน้อย แต่กลับบำเพ็ญเพียรมาจนถึงระดับหลอมสูญตา และดูเหมือนว่ายังมีร่างกายพิเศษบางอย่างอีกด้วย อนาคตนั้นสดใสยิ่งนัก!

ชายสวมหมวกฟางรู้สึกหนาวสั่นในใจ เกือบจะวิ่งหนีไปแล้ว แต่โชคดีที่การแสดงที่ชำนาญของเขานั้นช่วยให้ยังคงมีสติอยู่ได้ จึงแสร้งทำเป็นสงบนิ่งแล้วหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาว่า "เจ้าเด็กหญิงตัวเล็กๆ เจ้ากำลังหยิ่งผยองอยู่กับท่านหลี่หรือ?"

"เจ้าว่าใครเป็นเจ้าเด็กหญิงตัวเล็กๆ กัน!" หญิงสาวในชุดเหลืองโกรธเกรี้ยว กำมือจนเต็มไปด้วยแสงดาวอันเจิดจ้า กำลังจะระเบิดพุ่งไปที่ชายสวมหมวกฟาง

ชายสวมหมวกฟางรู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง คิดในใจว่าคราวนี้คงต้องจบเห่แล้วกระมัง?

ในยามวิกฤต

มีมือขนาดใหญ่หนึ่งข้างจับข้อมือของหญิงสาวในชุดเหลืองไว้ ชายวัยกลางคนในชุดสีดำสลับขาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "คุณหนู อย่าใจร้อน! ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เอง!"

"ลุงฟ่าน!" อันเมี่ยวอี้ไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก

ฟ่านเต๋อเจิ้งส่ายหัวแล้วกล่าวกับชายสวมหมวกฟางว่า "เพื่อนร่วมเต๋า พวกเรามาจากสำนักถามเต๋าแห่งรัฐกง ครั้งนี้ ท่านสามารถอำนวยความสะดวกให้สักหน่อยได้หรือไม่ วันหลัง พวกเราจะเดินทางไปเยือนสำนักซวนเทียนของท่านอย่างแน่นอน"

สำนักถามเต๋า!

เปลือกตาของชายสวมหมวกฟางกระตุก นี่เป็นหนึ่งในสิบสำนักเซียนของแดนตะวันออกเลยนะ มีข่าวลือว่าในยุคโบราณนั้นมีเซียนปรากฏตัวขึ้นหลายท่าน!

โอ้โห นี่ข้าไปเตะแผ่นเหล็กเข้าจริงๆ แล้ว!

แต่ว่า ข้ากลัวอะไร? ในเวลานี้ ข้าคือดาบปีสาจหลี่หวู่เจี๋ย ศิษย์ของเทพสังหารผมขาวเย่จุนหลิน!

สำนักถามเต๋า เก่งกาจมากหรือ?

กดความสั่นสะเทือนในใจไว้ ชายสวมหมวกฟางหัวเราะเยาะออกมาสองสามครั้ง "เรื่องในอนาคตก็ว่ากันไปในภายหลัง ตอนนี้ มอบของมีค่าทั้งหมดออกมาซะ!"

ฟ่านเต๋อเจิ้งหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องมองชายสวมหมวกฟางอย่างไม่ละสายตา

เขาไม่คาดคิดว่า แม้ว่าตนเองจะได้เปิดเผยชื่อเสียงของสำนักถามเต๋าออกไปแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งชายหนุ่มผู้นี้ได้

สมกับเป็นดาบปีศาจหลี่หวู่เจี๋ยจริงๆ การกระทำนั้นไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ

"หรือว่า เบื้องหลังเรื่องนี้จะมีเย่จุนหลินคอยสั่งการอยู่?"

ความคิดแวบผ่านไป ฟ่านเต๋อเจิ้งก็สามารถเข้าใจได้แล้ว

ก็ในเมื่อแม้แต่สำนักยูฮวาเขาก็ยังกล้าล่วงเกิน แล้วสำนักถามเต๋าของเขาจะไปสู้ได้อย่างไร?

ชายสวมหมวกฟางรู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง ขนลุกไปทั้งตัว แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เขาก็ยังคงยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ดวงตาเผยแววโหดเหี้ยม

ที่จริงแล้ว ในใจเขานั้นรู้สึกเสียใจมาก ว่าทำไมเมื่อครู่ไม่หยุดไว้เพียงแค่นั้น หากว่าอีกฝ่ายต่อสู้จนถึงที่สุด ชีวิตน้อยๆ ของเขาก็ต้องจบลงที่นี่

แม่เจ้าเอ๊ย รู้อย่างนี้ไม่น่าเล่นบทหนักเกินไปเลย!

ในเวลานี้ ฟ่านเต๋อเจิ้งเหมือนกับได้ตัดสินใจแล้วอย่างเด็ดขาด หยิบแหวนเก็บของออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก แล้วบีบรอยยิ้มกล่าวว่า "นี่คือแหวนเก็บของที่ข้าพกติดตัวไว้เสมอ ภายในมีผลึกวิญญาณชั้นเยี่ยมห้าล้านชิ้น และยังมีอาวุธวิเศษที่พอใช้ได้อยู่สองสามชิ้น ขอให้เพื่อนร่วมเต๋าช่วยรับไว้ แล้วช่วยบอกกับเซียนเสมือนเย่ด้วยว่า นี่คือความปรารถนาดีเล็กๆ น้อยๆ จากสำนักถามเต๋าของพวกเรา"

แหวนเก็บของที่เปล่งประกายดวงหนึ่งลอยไปตกอยู่ในมือของชายสวมหมวกฟาง ชายสวมหมวกฟางหายใจอย่างรุนแรง หัวใจเต้นรัวด้วยความยินดีอย่างสุดขีด

รวยแล้ว! คราวนี้รวยแล้ว!

"ลุงฟ่าน! คุณนี่..." อันเมี่ยวอี้โกรธจนกระแทกเท้าไปมา รู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างมาก

ฟ่านเต๋อเจิ้งถอนหายใจออกมาอย่างลึกซึ้งแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "เพื่อนร่วมเต๋า ท่านพอใจหรือไม่?"

ชายสวมหมวกฟางแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง รับแหวนเก็บของไปแล้วกล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า "ถือว่าเจ้ายังรู้จักกาลเทศะ ข้าจะกลับไปรายงานอาจารย์อย่างซื่อสัตย์!"

กล่าวจบ ก็สะพายดาบไว้ที่ไหล่ เดินออกจากห้องไปอย่างโอ่อ่าท่าทางหยิ่งผยอง

ตอนที่ลงบันได ขาของชายสวมหมวกฟางก็สั่นเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น ในใจก็คิดว่า "เฮ้ๆ แสดงเสร็จก็รีบหนีไปเลย สนุกจริงๆ!"

"เห็นไหม แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ในระดับมหายานของสำนักถามเต๋าก็ยังยอมจ่ายเงินอย่างว่าง่าย!"

"ซี้... ข้าก็บอกแล้วว่าเป็นของจริง เมื่อครู่ยังมีคนโง่บางคนไม่เชื่อ โชคดีที่ไม่ได้ก่อเรื่องใหญ่ขึ้น"

"ไม่มีทางอื่นแล้ว เจอเรื่องแบบนี้ก็ต้องถือว่าโชคร้าย!"

ผู้คนต่างก็กระซิบกระซาบกัน รู้สึกโชคดีเป็นอย่างมาก

ชายสวมหมวกฟางอุ้มความรู้สึกยินดีไว้ในใจ กระโดดออกจากเรือสมบัติแล้วมาปรากฏตัวต่อหน้าชายชราผมขาว แสดงท่าทีเคารพอย่างเสแสร้งแล้วกล่าวว่า "อาจารย์ ความปรารถนาดีของเพื่อนร่วมเต๋า ศิษย์รับมาทั้งหมดแล้ว!"

ชายชราผมขาวมีสีหน้าไม่โกรธไม่ยินดี ชุดคลุมยาวสีดำที่ดูเคร่งขรึมนั้นพัดปลิวไปตามสายลม ดวงตาเปิดปิดแวบหนึ่งก็มีแสงเย็นวาบพุ่งออกมา กล่าวอย่างช้าๆ ว่า "อืม ดีมาก ดูเหมือนว่ายังมีผู้คนที่ยินดีไว้หน้าให้กับข้า เย่จุนหลินอยู่"

"ไปกันเถอะ"

"รับทราบ!"

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว~

ผู้คนกลุ่มหนึ่งขี่นกกระเรียนบินจากไป หายลับไปในกลุ่มเมฆหมอกที่ลอยวน

บนเรือสมบัติ ผู้คนต่างก็โล่งใจ รู้สึกกลัวจนขนลุกไปทั้งตัว กัปตันเรือยิ่งแล้วใหญ่ ดีใจจนน้ำตาไหล รู้สึกราวกับว่าตนนั้นรอดชีวิตมาได้

ภายในห้องส่วนตัวชั้นบนสุด อันเมี่ยวอี้ค้ำเอวไว้ด้วยมือทั้งสอง ใบหน้าที่อ่อนหวานนั้นไม่พอใจอย่างมาก ถามว่า "ลุงฟ่าน ท่านทำให้ข้าผิดหวังมากจริงๆ!"

ฟ่านเต๋อเจิ้งกระตุกมุมปาก รู้สึกหงุดหงิดใจ "คุณหนู ข้าก็ทำไปเพื่อปกป้องความปลอดภัยของท่าน ถ้าหากไม่ไว้หน้าเขาแล้ว ด้วยนิสัยโหดเหี้ยมกระหายเลือดของเย่จุนหลิน เขาจะต้องฆ่าพวกเราให้ตายทั้งหมดอย่างแน่นอน"

"และท่านก็เห็นแล้วว่า ศิษย์ของเขาไม่สนใจสำนักถามเต๋าของเราเลย หากท่านเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ข้าก็จะเป็นคนบาปของสำนักถามเต๋า!"

อันเมี่ยวอี้ยังคงโกรธอยู่ กล่าวอย่างไม่พอใจว่า "คนชั่วก็คือคนชั่ว ลูกศิษย์ก็คือลูกศิษย์ เย่จุนหลินผู้นี้มันเกินไปจริงๆ ทำไมเขาถึงเป็นคนนอกกฎหมายได้? ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบในแดนตะวันออก?"