บทที่ 248 : ห้ามพลาด (1-2)

บทที่ 248 : ห้ามพลาด (1-2)

จากนั้นมันจะจับฮีโร่จากห้องรอที่มันเข้าบุกรุกไปเป็นจำนวนมากและสังเคราะห์พวกเขาให้ฮีโร่ของมันเอง เพราะผลลัพธ์มันดีเกินคาด นายท่านพวกนั้นจึงทำมันซ้ำ ๆ เหตุผลที่นายท่านจำนวนมากต้องเริ่มใหม่อาจเป็นเพราะแบบนี้ก็ได้

“นายจะไม่บอกว่านายไม่รู้ใช่เรื่องด้วยไหม? นายท่านของนายเป็นคนดีว่างั้น?”

“ฉัน...ฉัน…”

คาทีโอก้มหน้าลงมองพื้น

“นายสมรู้ร่วมคิดกับนายท่านของนายมาตั้งแต่แรก”

“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง!”

“ถ้านายกลับไป นายก็จะต้องทำแบบเดิมซ้ำ ๆ”

ระหว่างการจู่โจม ฉันพบว่าฮีโร่บางคนดูลุกลี้ลนผิดปกติ

พวกนั้นต้องอยู่ในห้องรอ ถูกใช้งานไม่ต่างจากทาสและถูกสังเคราะห์เมื่อพวกเขาไร้ประโยชน์ ห้องรอของนักล่าจะเป็นแบบนี้เสมอ

“แต่นายท่านของฉัน…นายท่านของฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”

หน้าของคาทีโอปลี่ยนเป็นสีแดง

“นายท่านเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นแต่แรกแล้ว ตอนนี้เขาแค่…”

“อืม งั้นเหรอ?”

“ฉัน…ฉันเชื่อใจ...นายท่านของฉัน…”

คำพูดของคาทีโอขาด ๆ หาย ๆ

'เชื่อใจนายท่านงั้นเหรอ?'

นายท่านที่เล่นเกมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าฮีโร่ของเขามีความคิดยังไง

พวกเขาแสวงหาแต่ความสุขของตัวเองเท่านั้น เพราะยังไงพิกมีอัพมันก็เป็นแค่เกม

ฉันเองก็เหมือนกัน

แม้ว่านายท่านผู้นั้นอาจเป็นยอดนักยุทธศาสตร์ในตอนแรก แต่เขาก็มีรสนิยมในออกล่าและการปล้นทรัพย์สินในห้องรออื่น และนั้นมันก็ทำให้การเล่นสนุกมากขึ้นกว่าเดิม เพียงแต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไป

“เขากำลังหลงผิดชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น”

ฉันพูด

“แล้วนายคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปไหม?”

“….”

“คิดให้ดี คิดให้รอบคอบ นายต้องการที่จะแสดงความสามารถของนายที่นี่หรือจะกลับไปรอวันพินาศที่นั่น?”

“ฉันจะแนะนำบางอย่างกับนายท่าน!”

“จะแนะนำอะไร? แนะนำให้หยุดปล้นงั้นเหรอ?”

ฮีโร่ที่แสดงความคิดเห็นแตกต่างจากนายท่านแบบนั้นจะถูกสังเคราะห์ทันที

กรณีของคาทีโอเขาอาจจะไม่ถูกฆ่าในทันทีเพราะเขาเป็นนักเวทย์ แต่...

“…น่าสงสารจัง”

เจนน่าพึมพำ

“อย่างน้อยนายท่านของเราก็ไม่เป็นแบบนั้น...เขารับฟังความคิดเห็นของเราและทำตามที่เราต้องการถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง”

'เด็กนั้นค่อย ๆ คิดตามแล้วสินะ'

คาทีโอทรุดตัวลง

ดวงตาของเขาดูหมดหวังจนรู้สึกได้ และดูเหมือนว่าเขาอาจจะแตกสลายหากฉันพูดอะไรรุนเเรงออกไป

“ถ้านายมาอยู่ที่ห้องรอของเรา ฉันให้สัญญาบางอย่าง”

เขาแสร้งทำเป็นไม่ฟัง แต่หูของคาทีโอกลับกระดิกเหมือนลูกหมา

“ข้อแรก ชีวิตที่ไม่มีการทำงานล่วงเวลา”

“…?!”

“เด็กน้อยอย่าไปฟัง...หนีไปเถอะ นั่นเป็นเรื่องโกหก…”

“พาเธอออกไป”

"ฮึ!"

เจนน่าปิดปากออลก้าแล้วลากเธอออกไปจากห้อง

เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ฉันสัญญาว่านายจะได้พัก นายสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการในเวลาว่าง ที่นี่มีเลานจ์และโรงอาบน้ำ และอาหารก็หลากหลายเช่นกัน”

"แต่…"

“นายท่านสารเลวนั่นเคยใส่ใจสวัสดิภาพของนายไหมล่ะ?”

เขาอาจจะให้แอลกอฮอล์กับพวกคาทีโอ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ข้อสองเราไม่ปล้นไปเรื่อยแบบไร้เหตุผล”

“แต่วันนี้นายทำมันไปแล้ว!”

“ฉันทำเฉพาะในกรณีที่มีคนมายุ่งกับเราก่อน นายเองก็รู้ นายท่านของนายมาปล้นเราก่อน เดี๋ยวตรวจสอบบันทึกของเรือเหาะก็รู้เอง เรามาเดิมพันกันไหมล่ะ?”

คาทีโอก้มศีรษะลงอีกครั้ง

“เราทุกคนที่นี่ต่างก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือการปีนหอคอย เรามุ่งเน้นไปที่ภารกิจ เราไม่ใส่ใจเรื่องไม่จำเป็น เว้นแต่จะมีความจำเป็นพิเศษเแบบเรื่องนี้”

"...."

“สถานที่แห่งนี้ไม่มีความหมายสำหรับฉัน เพราะมันไม่ใช่บ้านของฉัน”

"...."

“หรือว่า...นายมีปมอะไรไหม? แบบครอบครัวถูกทิ้งอะไรแบบนี้”

“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก…และอีกอย่างมันไม่ใช่ธุระกงการของแก..เข้าใจไหม!”

'ดี งั้นแสดงว่าคาทีโอเริ่มพิจารณาเงื่อนไขนั้นแล้ว'

ฉันพูดขึ้น

“และเราจะไม่เลือกปฏิบัติกับนาย แม้ว่านายจะมาจากที่อื่น”

“ฮึ่ม นี่นายเป็นนายท่านที่นี่งั้นเหรอ?”

“ฉันไม่ใช่นายท่าน แต่อย่างน้อยฉันก็มีตำแหน่งไม่ต่างไปหรอก”

การเลือกปฏิบัติเป็นปัญหาร้ายแรงกับฮีโร่ที่มาจากภูมิภาคต่าง ๆ

แม้แต่ในเนลม์ไฮมฟ์ ฉันก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในเรื่องนี้ นั่นเพราะความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดและเชื้อชาติของพวกเขา

“ฉันรับประกันการพักผ่อน มีภารกิจสำคัญให้นายทำ ไม่มีการเลือกปฏิบัติ นี่คือสามสิ่งที่ฉันรับประกันได้”

“จะไม่มีการทำงานล่วงเวลาจริง ๆ เหรอ?”

“ฮึ้บ…”

“เงียบก่อนพี่ออลก้า”

เสียงกรีดร้องของออลก้าดังออกมาจากด้านนอกประตู

ฉันยิ้มแล้วพูดว่า “จริง”

“…ชักน่าสงสัย”

ฉันเข้าไปหาคาทีโอและไม่เพียงแต่แก้มัดแขนของเขาเท่านั้น แต่ยังแก้เชือกที่พันรอบลำตัวและขาของเขาด้วย

“ขอโทษที่ลงไม้ลงมือ”

“ที่ทำแบบนี้ เพราะอยากให้ฉันเปลี่ยนใจเหรอ? ...”

“ฉันไม่ได้บอกให้นายตัดสินใจในตอนนี้ ค่อย ๆ ใช้เวลาทบทวน ลองดูที่นี่รอบ ๆ และคิดทบทวนอีกครั้ง”

คาทีโอมองฉันและลูบแขนที่ยังมีรอยเชือกแดง ๆ ปรากฏอยู่ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ประตูเปิดออกอีกครั้งและเจนน่าก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“ปล่อยเขาไว้คนเดียวจะดีเหรอฮาน?”

"ไอเซล"

[นางฟ้าผู้น่ารัก ไอเซลปรากฏตัวค่าาาาา!]

“ล็อครอยแยกของมิติและเวลาไว้ หากตรวจพบได้ว่ามีอะไรน่าสงสัยให้บอกฉันทันที”

[รับทราบค่ะ!!!]

พึ้บบ

และเธอก็หายไปทันที

“…นางฟ้านั้นเป็นอะไรไป เธอทำตามคำสั่งของนาย นายทำได้ยังไง?”

“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คราวนี้เป็นออลก้าที่เดินเข้ามาในห้อง

“นายใจดีกับเด็กนั้นมากเลย ฉันเองก็เป็นนักเวทย์หมือนกันนะ แล้วทำไมต้องปฏิบัติกับฉันแตกต่างออกไปล่ะ?”

“เพราะเธอไม่เหมือนเด็กนั้นไง...ทำไม อิจฉาเหรอ?”

"อิจฉาอะไร? ฉันปกติออก"

ฉันหัวเราะและไม่พูดอะไรต่อ

ฉันเข้าใจ เพราะออลก้าได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นขุนนางมาโดยตลอดจนกระทั่งคู่แข่งปรากฏตัว แถมยังเป็นฮีโร่ระดับ 4 ดาวที่มีอันดับสูงกว่า…

“ยังไงก็เถอะ เราจะไม่ปล่อยเขาไป”

“แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?”

"แน่นอนว่าฉันอาจจะใช้กำลังบังคับด้วยหากจำเป็น”

ความสามารถของนักเวทย์นั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

แม้จะไม่ได้ใช้เรือเหาะออกทำภารกิจก็ตาม

ในการต่อสู้ นักเวทย์ให้การสนับสนุนปาร์ตี้ด้วยเวทย์มนตร์เสริมที่มีประสิทธิภาพสูง และในสถานการณ์ที่ไม่ใช่การต่อสู้ พวกเขาจะทำหน้าที่วิจัยต่าง ๆ นอกจากนี้นักเวทย์ยังเป็นผู้มีความสามารถระดับสูงและได้รับการปฏิบัติเหมือนฮีโร่ 5 ดาว เขามีความสามารถด้านการวิจัยและสามารถผลิตยาระดับสูงได้

“ก็…ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่ชอบ…”

“จะให้ฉันส่งเขากลับงั้นเหรอ?”

“ไม่! แต่…ต้องให้เวลาเขาสักพัก”

‘เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้เขาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เอาแต่บ่นว่าไม่อยากทำงานคนเดียว'

ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วนั่งลงบนเตียง

“ฉันจะนอนแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ปลุกฉันด้วย โอ้ และเธอพาเขาไปสำรวจทั่วห้องรอด้วยนะ”

"ฉันเหรอ?"

“หรือจะให้เจนน่าพาเขาไปแทน?”

“ก็ได้ ๆ ฉันจะพาเขาไปเอง”

ออลก้าออกจากห้องด้วยสีหน้าซับซ้อน

เจนน่าบอกฝันดีฉันและเดินตามออลก้าไปด้วย

'ตอนนี้ฉันง่วงมาก'

ฉันนอนคิดเรื่องต่าง ๆ บนเตียง ยังมีอะไรอีกมากมายที่ฉันต้องจัดการ ฉันอาจจะต้องไปเที่ห้องรอของไอ้เวรนั่นอีกครั้ง

มีเรือเหาะก็ต้องมีช่างเครื่อง ฉันต้องพาพวกเขามาด้วย

ยังไงเมื่อเราเสียบหลอดเข้าไปในแก้วของหวานแล้ว เราย่อมจะต้องดูดน้ำหวานให้หมด นอกจากนี้ฉันต้องตรวจสอบความพร้อมของแต่ล่ะปาร์ตี้อีกครั้งและวางแผนสำหรับอนาคต…

'สมบูรณ์แบบ...'

ตอนนี้ทำไมฉันถึงดูเหมือนเป็นคนบ้างานจังนะ?

ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้เลยตอนที่ฉันอยู่บนโลก...แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นแบบนี้เสียได้

ฉันได้แต่หลับตาลงด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น