บทที่ 44 ลงชื่อเข้าใช้ สัตว์ขี่!
ในไม่ช้า ผลลัพธ์ของการรบในดินแดนรกร้างก็ถูกส่งผ่านไปทั่ว เสมือนพายุที่โหมกระหน่ำไปยังรัฐทั้งสิบสามแห่งที่เหลือ
“โอ้โห! เย่จุนหลินแห่งสำนักซวนเทียนนั้นแท้จริงแล้วอยู่ในระดับมหายานหรือ? แม้แต่ผู้อาวุโสหลักสิบแปดท่านที่สำนักยูฮวาส่งมาก็ถูกเขาสังหาร?”
“อะไรนะ? กองทัพผู้ฝึกตนนับล้านถูกสังหารจนสิ้นซาก? บาปหนานัก!! พี่ชายข้าก็อยู่ในนั้นด้วย! อนิจจา นางพี่สะใภ้คงต้องตกเป็นภาระข้าแล้ว...”
“ช่างโหดเหี้ยมนัก มารผมขาวผู้นี้จักต้องได้รับโทษจากสรวงสวรรค์อย่างแน่นอน! เขาเป็นเพชฌฆาตอันดับหนึ่งแห่งแดนตะวันออก!”
ทั่วทุกหนแห่งในดินแดนบริสุทธิ์ ล้วนมีพระสงฆ์ผู้มีสีหน้าเศร้าโศกสวดมนต์เพื่ออุทิศบุญกุศลให้แก่ดวงวิญญาณผู้ล่วงลับในแดนไกล
วัดซวนคงที่เคยโอ้อวดนั้น กลับเงียบสงัดไร้เสียงใดๆ เมื่อได้รับข่าว
ในขณะเดียวกัน บนหอคอยแห่งหนึ่งในรัฐหลิงโจว มีเสียงอุทานด้วยความเหลือเชื่อ
“เป็นไปไม่ได้! ชาวพื้นเมืองแห่งดินแดนรกร้างผู้นั้นแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?! นี่คงเป็นการกลับชาติมาเกิดใหม่ของผู้ยิ่งใหญ่แห่งแดนสวรรค์หรือเปล่า?!”
การออกกำลังกายอันรุนแรงของเสวี่ยเทียนยี่ถูกขัดจังหวะอีกครั้ง เมื่อได้ยินรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาในยามที่กำลังโกรธเกรี้ยว ใบหน้าที่ชั่วร้ายก็เต็มไปด้วยความตกใจ
องครักษ์กล่าวอย่างขมขื่นว่า “ท่านชายน้อย มันเป็นเรื่องจริง”
เสวี่ยเทียนยี่รู้สึกกลัวอย่างแท้จริง ขนลุกซู่ไปทั้งหลัง โชคดีที่เขาไม่ได้ลงมือในวันนั้น ไม่เช่นนั้น แม้แต่บิดาของเขาก็ไม่สามารถช่วยเขาได้!
“เร็ว เข้าไปหาหญิงสาวผู้ฝึกตนมาให้ข้าเพิ่มอีกหลายๆ คน ข้าต้องระงับความตกใจ!”
“ห๊ะ??”
“เจ้ายังยืนเฉยอยู่ทำไม? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ? เรียกให้เจ้าไปก็ไป! ไม่เช่นนั้นจะลากแม่เจ้ามาแทน!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
องครักษ์ก็มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบถอยหนีไปด้วยความกลัว เขาไม่ต้องการให้แม่ของตนถูกเสวี่ยเทียนยี่ทรมานจนตาย
เสวี่ยเทียนยี่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แล้วก็กระโจนลงบนเตียงอย่างโหดเหี้ยมเพื่อทำการบ่มเพาะต่อไป
ภายในม่านเตียง เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีกครั้ง
ในขณะนี้ เมื่อได้ยินข่าวการพ่ายแพ้ สำนักยูฮวาทั้งหมดย่อมตกใจอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นศิษย์หรือผู้อาวุโส ต่างก็รู้สึกเหลือเชื่ออย่างยิ่ง
ผ่านไปกี่ปีแล้วที่สำนักยูฮวาพ่ายแพ้ในการทำสงครามกับภายนอก นี่คงเป็นครั้งแรกกระมัง?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสียชีวิตของผู้อาวุโสหลักทั้งสิบแปดคน สิ่งนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้สั่นคลอนรากฐานของสำนัก!
ต้องรู้ว่าพวกเขาทุกคนมีอำนาจในการฆ่าและตัดสินผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา ในยามปกติภายในสำนัก พวกเขาดุจดังเทพเจ้าที่มีสถานะสูงส่ง
ผลก็คือ ครั้งนี้ พวกเขาทั้งหมดได้จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับ!
แกร๊งๆๆ!
เสียงระฆังแห่งความโศกดังขึ้น ก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้า
บรรยากาศภายในสำนักนั้นอึดอัด มีเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นทั่วไป
“ท่าน ท่านพูดจริงหรือ?”
ภายในหอแห่งการถ่ายทอด ผู้ที่กำลังรักษาบาดแผลเดิมอย่างเฉินเซียวรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างกายสั่นเทาและลุกขึ้นยืนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ
“บุตรศักดิ์สิทธิ์! ข้าพเจ้าพูดจริงทุกประการ! ตอนนี้เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วแดนตะวันออกแล้ว สำนักยูฮวาของเราพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง!”
ผู้อาวุโสแห่งหอการบังคับใช้กฎหมายมีดวงตาแดงก่ำ ร้องไห้โฮออกมา
เฉินเซียวเซถลาถอยหลัง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น หัวเราะอย่างน่าเวทนาและกล่าวว่า “เย่จุนหลิน ท่านช่างมีเล่ห์เหลี่ยมแยบยลนัก แม้ว่าท่านจะอยู่ในระดับมหายานแล้ว แต่ก็ยังปกปิดการฝึกตนของท่าน ท่านจงใจล้อเล่นข้าหรือไม่?”
เขาคิดว่า หากพยายามฝึกฝนจนถึงระดับหลอมสูญตา ก็จะมีทุนในการต่อสู้กับเย่จุนหลิน
แต่ไม่คาดคิดว่าความจริงจะตบหน้าเขาอย่างรวดเร็ว!
เจ้าหมอนั่นไม่ใช่ระดับหลอมสูญตา แต่เป็นระดับมหายาน!
“บุตรศักดิ์สิทธิ์ ท่านอย่าเพิ่งสิ้นหวัง มารผมขาวผู้นั้นเป็นปีศาจอมตะที่อายุหลายหมื่นปีแล้ว มิเช่นนั้นจะมีการฝึกตนที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร? ท่านยังหนุ่ม ยังไม่สายเกินไป มหายานสำหรับเขาคือจุดสิ้นสุด แต่สำหรับท่าน มันคือระดับทางผ่าน!”
“ท้ายที่สุดแล้ว ท่านก็มีพรสวรรค์ในการเป็นเซียน!!!”
ผู้อาวุโสแห่งหอการบังคับใช้กฎหมาย เห็นว่าเฉินเซียวสิ้นหวัง จึงรีบพูดปลอบใจ
สายตาอันมืดมนของเฉินเซียวค่อยๆ สดใสขึ้น “ถูกต้อง ข้าจะก้าวข้ามระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์ เพื่อเป็นเซียนในอนาคต! จะยอมแพ้ได้อย่างไร? เพียงแค่ระดับมหายานเท่านั้นหรือ? เร็วๆ นี้ข้าก็จะก้าวข้ามได้!”
“ถูกต้อง!”
ผู้อาวุโสแห่งหอการบังคับใช้กฎหมาย กล่าวพยักหน้า
ทันใดนั้น เฉินเซียวก็ดูเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาขบฟันและกล่าวว่า “ผู้อาวุโส โม่เหลา รบกวนท่านแจ้งให้เบื้องบนทราบ ข้าตัดสินใจที่จะหลอมรวมสิ่งของหยางสุดยอดนั้นล่วงหน้า เพื่อยกระดับการฝึกตนและความแข็งแกร่งให้เร็วที่สุด!”
“อะไรนะ? บุตรศักดิ์สิทธิ์ ท่านจะ...” ผู้อาวุโสแห่งหอการบังคับใช้กฎหมาย เต็มไปด้วยความตกใจ แทบจะสงสัยว่าหูของตนเองได้ยินผิดไป
สิ่งของหยางสุดยอดนั้นมีชื่อว่าสุริยันแท้จริง เล่ากันว่าเมื่อล้านปีก่อน มันได้ตกลงมาจากท้องฟ้า ทำให้รัฐชิงโจวกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ผู้คนต่างก็ล้มตาย ในเวลานั้น ผู้ยิ่งใหญ่หลายคนต่างก็อยากจะครอบครองมัน แต่กลับถูกสุริยันแท้จริงแผดเผาจนวิญญาณสาบสูญ ในยามที่หมดหนทาง ในที่สุดก็เป็นบรรพบุรุษของสำนักยูฮวาก็ลงมือ ใช้พลังอันยิ่งใหญ่ผนึกสุริยันแท้จริงไว้ในส่วนลึกของดินแดนต้องห้ามของสำนัก
จนกระทั่งเฉินเซียวผู้มีร่างกายเซียนแห่งดวงอาทิตย์ปรากฏตัว ผู้บริหารระดับสูงของสำนักจึงนึกขึ้นได้ว่า สิ่งของหยางสุดยอดนี้เหมาะสำหรับเฉินเซียว
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพลังของสิ่งนี้รุนแรงเกินไป แม้ว่าจะมีความเข้ากันได้ดีกับร่างกายเซียนแห่งดวงอาทิตย์ แต่ด้วยการฝึกตนของเฉินเซียวในปัจจุบัน จึงสามารถเลื่อนการหลอมรวมออกไปได้เท่านั้น
ในสายตาของสำนัก อย่างน้อยก็ต้องบรรลุระดับมหายาน จึงจะมั่นใจได้ว่าจะมอบให้เฉินเซียวหลอมรวม!
เพราะในระหว่างการหลอมรวม จะเจ็บปวดและยากลำบากมาก!
หากการฝึกตนสูงขึ้น จะช่วยบรรเทาความรู้สึกเช่นนี้ได้ มีโอกาสประสบความสำเร็จมากขึ้น แต่หากล้มเหลว ผลสะท้อนก็คือความตายอย่างแน่นอน!
บัดนี้ เฉินเซียวผู้ซึ่งยังไม่บรรลุระดับหลอมสูญตา กลับเสนอตัวที่จะหลอมรวมสุริยันแท้จริง สิ่งนี้ทำให้ผู้โม่เหลารู้สึกยากลำบากใจอย่างมาก
ท้ายที่สุด เฉินเซียวก็เป็นผู้ที่มีพรสวรรค์และร่างกายที่ยอดเยี่ยมที่สุดในล้านปีของสำนักยูฮวา เป็นผู้สมัครที่เหมาะสมที่สุดในการก้าวขึ้นเป็นเซียนในอนาคต
หากเกิดอุบัติเหตุใดๆ ขึ้นระหว่างนั้น มันก็ไม่คุ้มค่า!
“บุตรศักดิ์สิทธิ์ ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกของท่าน แต่ท่านควรใจเย็นๆ...”
“ผู้อาวุโสโม่เหลา! ขอให้ท่านเชื่อข้า! ตอนนี้ข้าเพียงแค่ต้องการแข็งแกร่งขึ้น สุริยันแท้จริงคือสิ่งที่เตรียมไว้สำหรับข้า มันเป็นสิ่งที่กำหนดไว้แล้วอย่างแน่นอน!”
เฉินเซียวมีสายตาที่แน่วแน่และกล่าวทีละคำว่า “ข้าจะฟื้นคืนชีพใหม่!”
เมื่อได้รับอิทธิพลจากความเชื่อมั่นของชายหนุ่ม หัวใจของโม่เหลาก็สั่นสะเทือนอย่างมาก ดวงตาแสดงออกถึงความเคารพอย่างลึกซึ้ง ถอนหายใจและกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าจะรายงานตามจริง บุตรศักดิ์สิทธิ์ก็โปรดเตรียมใจไว้ด้วย”
มองดูเงาหลังของโม่เหลาที่จากไป เฉินเซียวก็กลับมานั่งขัดสมาธิบนเบาะรองนั่ง ความคิดก็แจ่มแจ้งทันที รู้สึกราวกับว่าพ้นจากความตายแล้วเกิดใหม่
ในความคิดของเขา นึกถึงภาพเงาสีแดงนั้น เฉินเซียวรู้สึกอับอายที่ถูกเอาชนะ ใบหน้าปรากฏสีหน้าเคียดแค้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ครั้งต่อไป ข้าจะต้องเอาชีวิตเจ้า!”
หากต้องการแก้แค้นให้บิดา ก็ต้องเริ่มจากการฆ่าลูกศิษย์ของเขา!
เรื่องราวของสงครามในดินแดนรกร้างได้แพร่กระจายไปทั่วแดนตะวันออก สถานะของสำนักซวนเทียนพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่จะอยู่ในสิบสำนักเซียนอย่างเป็นทางการเท่านั้น แต่ยังบุกเข้าไปอยู่ในห้าอันดับแรกได้อย่างราบรื่น
และเย่จุนหลินก็มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นธรรมดา หลังจากที่ผู้ที่ชอบเรื่องราวต่างๆ ปั้นแต่งขึ้นมาต่างๆ นานา เช่น มารผมขาว, เทพสังหารผมขาว, ปีศาจขาว, จอมมารเย่ เป็นต้น สมญานามเหล่านี้ล้วนถูกนำมาใช้กับเขา
ชื่อเสียงความโหดเหี้ยมของเขานั้นแพร่หลายไปทั่ว หากเอ่ยชื่อของเขาขึ้นมาในยามค่ำคืน แม้แต่เด็กทารกที่ร้องไห้ก็ยังต้องหยุดร้อง!
ท้ายที่สุดแล้ว การสังหารกองทัพผู้ฝึกตนนับล้านนั้น ทำให้มี ผู้ฝึกตนระดับแก่นทองคำและระดับก่อกำเนิดวิญญาณที่ตายในมือของเขาไม่นับถ้วน แม้แต่ระดับเปลี่ยนเทพและระดับหลอมสูญตาก็มีหลักฐานยืนยัน แม้แต่ผู้อาวุโสหลักสิบแปดท่านที่ถูกขนานนามว่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ ก็ยังล้มตายลง
ผลงานอันน่ากลัวและน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ใครเล่าจะกล้าคิดไปในทางที่ดี?
สิบสี่รัฐแห่งแดนตะวันออกต่างก็พูดคุยกันอย่างโจ่งแจ้ง เหล่าผู้มีอำนาจทั้งหลายต่างก็เกรงกลัวเย่จุนหลิน!
ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะจับตามองสำนักยูฮวา อยากดูว่าสำนักยูฮวาจะตอบโต้อะไรกับเรื่องนี้
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ สำนักยูฮวาอาจเป็นเพราะความสูญเสียในครั้งนี้ ทำให้บาดเจ็บสาหัสจริงๆ จึงไม่ได้ดำเนินการแก้แค้นขั้นต่อไป
...
สามเดือนต่อมา
สำนักซวนเทียน ยอดเขาทอแสง
ดวงอาทิตย์ส่องแสงจ้า นกน้อยร้องเจี๊ยบๆ
เย่จุนหลินสวมแว่นตากันแดด นั่งสบายๆ บนเก้าอี้ยาว หยิบแก้วไวน์สูงที่ทำจากแก้วหลิงหลี่อายุพันปีขึ้นมา ทำท่าทางโอ้อวดและกล่าวว่า “มิสเตอร์.เรด ขอไวน์ลาฟิตปีแปดสองหน่อย~”
“ได้ครับ ท่านเย่” หงเฉียนเย่ดูเหมือนจะเคยชินแล้ว ใบหน้าสงบมาก ยื่นมือออกไปวางไว้ที่หน้าอก โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วสวมถุงมือสีขาว หยิบขวดที่ทำจากหินออบซิเดียนขึ้นมา เทของเหลวสีแดงลงในแก้วไวน์สูงอย่างช้าๆ
ของเหลวสีแดงมีกลิ่นหอมชวนหลงใหล
นี่คือไวน์หมักจากองุ่นเลือดหมื่นปี มีประโยชน์อย่างมากต่อร่างกายของผู้ฝึกตน
เย่จุนหลินจิบเล็กน้อย ใบหน้าปรากฏสีหน้าเคลิบเคลิ้ม สรรเสริญว่า “โยชิ เวิร์ย.กู้ด!!”
หงเฉียนเย่มีสีหน้าสงบ ในใจนินทาว่า “อีกแล้ว บ้าอีกแล้ว ไอ้นี่สมองมีปัญหาจริงๆ ชีวิตที่น่าเศร้าของข้าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่กัน”
เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรกับพฤติกรรมของเย่จุนหลิน แต่ด้วยพลังอำนาจของอีกฝ่าย เขาจึงทำได้เพียงร่วมมือแสดงละครอย่างว่าง่าย
เย่จุนหลินไม่ได้สนใจสายตาของหงเฉียนเย่ราวกับว่ากำลังมองคนปัญญาอ่อน ในเวลานี้ เขากำลังเขย่าแก้วไวน์ หลับตาและปากก็ร้องเพลงเบาๆ ดื่มด่ำกับโลกของตัวเอง
ในเวลานี้ เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น [ติ๊ง จำนวนครั้งในการลงชื่อเข้าใช้ประจำวันได้รับการรีเฟรชแล้ว โฮสต์จะลงชื่อเข้าใช้หรือไม่?]
“ลงชื่อเข้าใช้”
เย่จุนหลินคิดในใจ
[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮต์ที่ได้รับโชคลาภครั้งใหญ่ ได้รับพาหนะระดับสูงสุด!]
เพร้ง!
แก้วไวน์ร่วงหล่นลงพื้น ของเหลวสีแดงไหลนองไปทั่วพื้น
“ลูกศิษย์รู้ผิดแล้ว!” หงเฉียนเย่ตกใจจนตัวสั่น รีบตอบสนองตามเงื่อนไขโดยก้มหัวลง คิดว่าเป็นเพราะสาเหตุของตนเอง ทำให้ชายหนุ่มผมสีเงินตรงหน้าไม่พอใจ
แต่ความคิดทั้งหมดของเย่จุนหลินอยู่ที่รางวัล เขาหายใจถี่และถามอย่างใจร้อนว่า “ระบบ พูดให้จบหน่อย สัตว์พาหนะประเภทไหน?!”