ตอนที่ 55 จิตสังหารของน้องสาวที่มาแล้วไป
ขณะที่เจ้าของร้านสาวกำลังยุ่งกับการวัดตัวนาง เพ่ยเหลียนเสวี่ยก็เอาแต่คิดถึงชุดที่พี่ชายนางให้เฟิงหยูเตี่ย
นางถึงขั้นเกิดความคิดจะฆ่า
รอให้เฟิงหยูเตียหลับ
ย่องเข้าห้องนอน
เอาหมอนปิดหน้า
แทงนางสักยี่สิบที
ล้างมีด เก็บเข้าครัว
ล้างเลือดบนตัว กลับบ้าน และนอนอย่างสบายใจ
เช้าวันต่อมา แกล้งทำเป็นพยานคนแรกและบอกผู้อาวุโสว่าเฟิงหยูเตี๋ยถูกใครฆ่าก็ไม่รู้!
..
“สาวน้อย ข้าวัดตัวเสร็จแล้ว”
เจ้าของร้านสาวบันทึกหุ่นของเพ่ยเหลียนเสวี่ย แต่ตอนเงยหน้าและเห็นจิตสังหารในดวงตา นางก็หดคอด้วยความกลัว
“อ..เอ่อ?เจ้าเป็นอะไรนะ?”
“อา..”เพ่ยเหลียนเสวี่ยได้สติและถาม“ข้าเป็นอะไรงั้นเหรอ?”
“่งมัน มานี่ และดูว่าเจ้าชอบผ้าแบบไหนและสีอะไร เจ้าสามารถเลือกลายได้ด้วย”
เจ้าของร้านสาวยังไหล่ จากนั้นก็ไปด้านข้างเพื่อนำตัวอย่างและผ้าออกมาให้เพ่ยเหลียนเสวี่ยเลือก
หลังคุย นางก็พาเพ่ยเหลียนเสวี่ยออกห้องหลัง นางอยากคุยราคากับเย่อันผิง แต่พอเห็นว่าเขาไม่อยู่ นางก็งง
“พ่อหน่มน้อยไปไหนซะละ?”
“..”เพ่ยเหลียนเสวี่ยเองก็แปลกใจ“บางทีคงไปเดินเล่นคนเดียว”
“เอาจริงสิ..”เจ้าของร้านสาวถอนหายใจ“เขามาเดินเล่นกับสาวแต่ไม่อยากรอเนี่ยนะ?”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่สน”
“งั้นก็นั่งรอที่นี่นะ ข้าจะไปห้องหลังและจัดของ”
“อืม”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยหาที่นั่งและเริ่มตรวจสอบข้อบกพร่องในแผนลอบสังหารของนาง แต่จากนั้นก็คิดได้ว่าถ้าพี่ชายนางชอบเฟิงหยูเตี๋ยจริงและนางฆ่าอีกฝ่าย เขาต้องเศร้าแน่
แล้วถ้าพี่ชายรู้ว่าเป็นฝีมือนาง เขาจะยังอยากเจอหน้านางอีกไหม?
“ไม่ดี ไม่ดี..”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยหดหู่ รู้สึกลำบาก แต่ทันใดนั้นก็มีหลอดไฟผุดเหนือหัวนาง
แต่ไม่ทันไร มันก็ดับไป
หลอดไฟเหนือหัวเพ่ยเหลียนเสวี่ยสว่างและดับอยู่อย่างนั้น
“ไม่ นี่ไม่ดี..นี่ก็ไม่ได้”
เวลานี้ เย่อันผิงกลับมา และพอเห็นนางนั่งเหม่อคนเดียวในร้าน เขาก็เดินไปถาม“มีอะไร?เจ้าคิดอะไรอยู่?”
“อา..พี่ ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น”
“โทษที ข้าเผอิญเจอคนรู้จักและโดนลากไปคุย ข้าไม่มีเวลาบอกเจ้าและทำให้เจ้าต้องรอ”
“ไม่”พ่ยเหลียนเสวี่ยคว้ามือเขา“ข้าไม่ได้รอนานอะไรเลย”
“ข้าดีใจที่เจ้าไมได้รอนาน เจ้าเลือกชุดเสร็จแล้วเหรอ?”
“อืม’
‘งั้นข้าจะไปจ่ายเงินมัดจำและจะมารับชุดให้เจ้าเอง”
เย่อันผิงพานางไปในร้านเพื่อหาเจ้าของร้านสาว คุยเรื่องราคาและหลังยืนยันวันรับชุด เขาก็พาเพ่ยเหลียนเสวี่ยไปร้านอื่น
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงระฆังตอนเย็นในใจกลางถนนก็ดัง ส่งสัญญาณการมาถึงของวันใหม่
ตึง ตึง
เย่อันผิงรีบเร่ง“น้องพี่ เจ้ารีบกลับไปดีกว่า เจ้ายังไม่มีชุดและป้ายตัวตน ถ้าศิษย์กะดึกเห็นเจ้า มันคงอธิบายลำบาก สำนักดาวดำเพิ่งประกาศห้ามศิษย์ออกมาเที่ยวเล่นยามดึก”
“อา..ได้”เพ่ยเหลียนเสวี่ยพยักหน้า“งั้น พรุ่งนี้ข้าจะมาหลังตื่น”
“พรุ่งนี้..”เย่อันผิงคิดสักพัก“ข้ามีธุระ”
“โอ้..”
“ในเมื่อเจ้าเกือบโตแล้ว มันก็ถึงเวลาต้องยืนด้วยเท้าตัวเอง”พอเห็นนางขมวดคิ้ว เย่อันผิงก็ยิ้ม“กลับมาหลังการคัดเลือกจบ ข้าก็อยู่ที่ร้านตลอดเวลานั่นแหละ ข้าไม่ได้จะหนีไปไหน เมื่อเจ้ามีชุดและป้ายตัวตน เจ้าค่อยมาเมื่อว่าง”
“...ก็ได้ งั้นกอดข้าหน่อย”
“..”
เย่อันผิงค่อยๆอ้าแขนอย่างหน่ายใจ ดึงนางมากอดก่อนแนะนำ“จำไว้ อย่าสิ้นเปลืองหินปราณกับเม็ดยาที่ข้าให้ ให้ซื้อแค่ที่จำเป็น ศิษย์ดาวดำสามารถซื้อของดีได้มากมายจากสำนัก และมีตำราบ่มเพาะมากมาย ถ้าเจ้าเจออันที่ชอบ ซื้อเลย ถ้าไม่มั่นใจ ก็มาถามข้าได้ ข้าจะบอกเจ้าว่ามันดีกับเจ้าไหม”
“งั้นข้ากลับแล้วนะ’
“ไปเลย”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยยิ้มกว้าง จากนั้นก็นำกระบี่บินออกมาและมองเขาอย่างไม่เต็มใจก่อนจะไป
พอเห็นน้องสาวบินไป เย่อันผิงก็ถอนหายใจยาวเหมือนพ่อ จนกระทั่งนางหายลับไปจากสายตาเขาถึงกลับเข้าร้าน
..
แม้จะเป็นเวลาดึกแล้ว นางก็โชคดีพอจะไม่เจอศิษย์ที่ลาดตระเวน
หลังบินอยู่หนึ่งก้านธูป เพ่ยเหลียนเสวี่ยก็เหยียบบนพื้นอย่างมั่นคง นางยืนนิ่งและสูดหายใจลึก
คงเพราะนางโดนลมเย็นพัดอยู่ 15 นาที สุดท้ายนางถึงสงบลงและล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าเฟิงหยูเตี๋ย
“พี่ชายจะต้องแต่งงานกับข้าแน่ในอนาคต!เพ่ยเหลียนเสวี่ยนั้นดีที่สุด!’
จากนั้นนางก็ผลักประตู เดินเข้าบ้านไป
แต่ ทันทีที่เข้าไป นางก็ไปเจอเฟิงหยูเตี๋ยที่ออกจากห้องน้ำ
นางสวมชุดเขียวมรกต ผมเงินชุ่มชื้น และมีผ้าเช็ดตัวบนผ่า มันดูเหมือนนางจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
พอเห็นเพ่ยเหลียนเสวี่ย เฟิงหยูเตี๋ยก็ตาเป็นประกาย และรีบทักทายนาง“แม่นางเพ่ย ทำไมถึงกลับมาช้าจัง?”
“..”
สายตาของเพ่ยเหลียนเสวี่ยจับจ้องชุดที่นางสวม
เขียวมรกต..ลายเมฆ
นี่คือชุดที่เจ้าของร้านสาวบรรยายไม่ใช่เหรอ?
ทันใดนั้น ความคิด’ฆ่าเฟิงหยูเตี๋ย’ก็วิ่งกลับมา
พอเห็นเพ่ยเหลียนเสวี่ยจ้องชุดนาง เฟิงหยูเตี๋ยก็ยิ้มและถาม“แม่นางเพ่ย ชุดนี้ดูคุ้นใช่ไหม?”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยหรี่ตา”ดู..คุ้น?’
เฟิงหยูเตี๋ยพยักหน้า“ใช่ นี่คือชุดของเจ้าตอนเจ้าเด็กไม่ใช่เหรอ?นายน้อยเย่ขายให้ข้าไม่กี่วันก่อนนี้เอง..”
เย่อันผิงอยากขายให้ได้แพงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนเขาขายให้เฟิงหยูเตี๋ย เขาโกหกว่ามันคือชุดเก่าของเพ่ยเหลียนเสวี่ยตอนนางเด็ก เขารู้ว่านี่จะทำให้เฟิงหยูเตี๋ยจ่ายเพิ่ม
?
หัวของเพ่ยเหลียนเสวี่ยมีเครื่องหมายคำถาม
แม้นางจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้ยินว่าเฟิงหยูเตี๋ยซื้อมาด้วยเงิน นางก็โล่งใจ
ซวบ…ความคิด’ฆ่าเฟิงหยูเตี๋ย’บินหายไปอีกครั้ง
“เจ้าซื้อมาจากพี่ชายข้า?”
“โอ้ ใช่ เจ้ายังไม่รู้”เฟิงหยูเตี๋ยรีบพูด”พี่ชายเจ้าอยู่ที่นี่ และเปิดร้านในตลาดดาวดำที่ชื่อว่า’ศูนย์กายภาพบำบัดเย่’
“อืม”
“ข้าดูเป็นไง ดูดีไหม?”
“อืม”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยพยักหน้าและไปห้องนอนนาง
