บทที่ 29 ร่างกายอมตะแห่งหลัวเทียน ถือกำเนิด!
ในเวลานี้
ที่ด้านบนของต้นไม้เซียนขนาดใหญ่ มีกลุ่มแสงสีทองลอยอยู่ แสงสว่างสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ดวงเล็ก ปล่อยพลังงานที่รุนแรงมาก
มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังหกตัวกำลังยืนอยู่ สายตาของพวกมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างสุดซึ้ง
พวกมันมีรูปร่างที่แตกต่างกันไป ล้วนเป็นหัวหน้าเผ่าของชนเผ่าต่างๆ
"น่ารังเกียจ!"
"คิดไม่ถึงว่าเราจะคำนวณและวางแผนอย่างรอบคอบ แต่กลับถูกหนูขาวขนปุยตัวหนึ่งแย่งชิงไป!"
ผู้นำเผ่าขนนกกล่าวด้วยความโกรธ
"ก็เพราะผลไม้สุกเร็วเกินไป พวกเราเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว!"
ผู้นำเผ่าเกล็ดปลาโกรธจัด ดวงตาที่ใหญ่เท่าโคมไฟเต็มไปด้วยความแค้น
"ไม่มีทาง หนูขาวขนปุยตัวนั้นกลืนกินผลไม้เซียน ทำให้ต้นไม้เซียน หลัวเทียน ยอมรับมัน ในช่วงเวลานี้ เราไม่สามารถลงมือกับมันได้ มิฉะนั้นเราจะถูกต้นไม้เซียนโจมตี"
"ดูเหมือนว่าเราจะต้องรอให้มันย่อยผลไม้เซียนเสร็จ จากนั้นเราจะร่วมมือกันจับมัน จากนั้นใช้เวทมนตร์ลับในการกลั่นมัน แบ่งเป็นหกส่วนที่มีพลังยา แล้วเราก็แบ่งกันกิน มันก็ดูยุติธรรมและเหมาะสมดี"
"หึ ข้าสาบานว่าจะต้องทำให้หนูขาวขนปุยต่ำต้อยตัวนี้จ่ายราคาที่เจ็บปวดสำหรับความตะกละของมัน!"
สิ่งมีชีวิตทั้งหกนี้เป็นชนพื้นเมืองของแดนลับหลัวเทียน และยังเป็นหกผู้แข็งแกร่งที่สุดในระดับหลอมสูญตาขั้นสมบูรณ์ที่นี่
เผ่าพันธุ์ของพวกมันแต่ละเผ่าต่างก็แบ่งแยกดินแดนของตนเอง บรรพบุรุษของพวกมันได้ปกครองที่นี่มาช้านาน
ในครั้งนี้ เมื่อเผชิญกับผลไม้เซียน หลัวเทียน ที่ต้นไม้เซียนบ่มเพาะขึ้นมา แต่เดิมคิดว่าจะกินร่วมกันทั้งหกเผ่า แต่เมื่อรีบมาถึงกลับต้องตะลึงงันเมื่อพบว่ามีหนูขาวขนปุยตัวหนึ่งไม่รู้มาจากไหนเข้ามาก่อน!
ผลไม้เซียน หลัวเทียน ถูกหนูขาวขนปุยตัวนี้กินเข้าไปจนหมด!
ผู้นำเผ่าทั้งหกโกรธจนแทบตาย เตรียมจะจับหนูตัวนี้แล้วค่อยๆ ทรมาน!
"แล้วจะจัดการกับผู้รุกรานจากต่างแดนอย่างไร?"
ผู้นำเผ่าหินถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
รูปลักษณ์ของมันคือหินสีดำ!
"ในตอนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ตราบใดที่เราหกเผ่าร่วมมือกัน เราต้องทำให้กลุ่มผู้รุกรานเหล่านี้มาแล้วไม่ได้กลับ!"
ผู้นำเผ่าสัตว์ป่าพ่นลมหายใจสีขาวออกจากรูจมูกสองข้าง ถือค้อนหมาป่าที่เทียบเท่ากับอาวุธวิเศษระดับห้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย
สิ่งที่พวกมันเกลียดที่สุดก็คือสิ่งมีชีวิตที่บุกรุกเข้ามาในแดนลับเพื่อปล้นทรัพยากร เพราะสิ่งนี้จะส่งผลกระทบอย่างมากต่อแดนลับ
ดังนั้น สิ่งที่ต้องทำต่อไป นอกจากจะจับหนูขาวขนปุยตัวนั้นแล้ว ก็คือรวมตัวกันเพื่อต่อต้านผู้มาจากต่างแดน
"ดูสิ มีอะไรเคลื่อนไหวแล้ว!"
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว...
กลุ่มแสงสีทองค่อยๆ เล็กลง แสงสว่างที่สว่างไสวก็ค่อยๆ ลดลง เผยให้เห็นหนูขาวขนปุยตัวหนึ่งสูงหนึ่งเมตรห้าสิบเซนติเมตร
เห็นได้ว่าหนูขาวขนปุยตัวนั้นนั่งสมาธิขัดสมาธิเหมือนคน ในขณะนี้ลืมตาขึ้นมาเป็นสีแดงเหมือนทับทิม มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มหวานน้ำผึ้งที่น่าพอใจ
ดูแล้วตลกดี
"ไป! จับมัน!!"
ผู้นำเผ่าทั้งหกพุ่งทะยานขึ้นไป ตะโกนด้วยความโกรธ
"จี๊ด!!!"
เมื่อรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่โถมเข้ามา หนูขาวขนปุยก็รู้สึกตัวขึ้นมาในทันที ดวงตาสีแดงก่ำทั้งสองข้างเบิกกว้างกลมโต กลัวจนกระดูกสันหลังฉีกขาดหนีออกไป
"หนูเหม็น อย่าคิดจะหนีจากมือเราไป!"
ผู้นำเผ่าขนนกตะโกน
ความเร็วของมันก็เร็วมาก ขนทั่วทั้งตัวก็เหมือนดาบคมกริบ ราวกับจะแทงทะลุทุกสิ่งในโลก
ผู้นำเผ่าทั้งหกจับมือกันวางตาข่ายสวรรค์และโลก ต้องการที่จะจับหนูขาวขนปุยตัวนี้ให้ได้!
โชคดีที่หนูขาวขนปุยกินผลไม้เซียน หลัวเทียน เข้าไปแล้ว การบ่มเพาะของตนเองก็มาถึงขั้นแรกของระดับหลอมสูญตาซึ่งยกระดับจากระดับสร้างรากฐาน ความแข็งแกร่งที่ปะทุออกมาเหนือกว่าผู้แข็งแกร่งในระดับเดียวกันมาก
มันพ้นจากอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ผู้นำเผ่าทั้งหกมองด้วยความโกรธ
ตูมตาม...
"จี๊ดจี๊ด!!"
หนูขาวขนปุยพยายามฝ่าวงล้อมที่หนักหน่วง และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
"น่ารังเกียจ ไล่ตาม! มันได้รับบาดเจ็บแล้ว น่าทนไม่ไหวแล้ว!"
ผู้นำเผ่าทั้งหกมีท่าทีดุดันและตะโกน
ในสงครามไล่ล่าที่รวดเร็วราวสายฟ้าแลบ ลมหายใจของหนูขาวขนปุยก็ค่อยๆ อ่อนลง มีบาดแผลที่น่ากลัวอย่างมากที่หน้าท้อง มีเลือดสีเหลืองทองไหลออกมา หยดลงบนพื้นทีละหยด
"อย่าหนี ยอมรับชะตากรรมเถอะ!"
"เมื่อเจ้าเลือกที่จะขโมยผลไม้เซียน เจ้าก็ควรเตรียมตัวให้พร้อมที่จะถูกเรากิน!"
"ทุกท่าน ข้าเสนอให้ทาเกสรดอกไม้สักหน่อย กินแล้วจะหวานและอร่อยยิ่งขึ้น!"
"เจ้าทำอะไรก็ได้ แต่ข้าจะทำเนื้อหนูย่าง !"
เสียงต่างๆ ดังเข้าหูหนูขาวขนปุย ทำให้ขนของมันตั้งขึ้นอย่างน่ากลัว หัวใจเล็กๆ แทบจะรับไม่ไหว
"อย่าเลย! หนูไม่อยากถูกกิน! หนูอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป!!"
หนูขาวขนปุยร้องไห้ในใจ
"หึ! จบได้แล้ว!"
ผู้นำเผ่าหินตะโกนเสียงต่ำ ยื่นมือใหญ่ที่รวมตัวกันจากหินออกไป มีคลื่นแห่งความน่ากลัวแผ่ขยายออกไปในทันที เพื่อบังคับให้หนูขาวขนปุยหยุดลง
ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้น
หนูขาวขนปุยหลบหลีกอย่างอันตราย ดวงตาเผยให้เห็นความโกรธแค้น "เจ้าก้อนหินเหม็น เจ้าช่างเลวร้ายเหลือเกิน!"
ผู้นำเผ่าอื่นๆ หัวเราะเยาะในใจ ต่างก็ออกอาวุธสังหารทีละคน ปิดกั้นพื้นที่หลบหนีของหนูขาวขนปุย
ตูม ตูม ตูม ตูม~
พื้นดินโดยรอบสั่นสะเทือน ราวกับเทพเจ้าแห่งสวรรค์กำลังโกรธแค้น
เมื่อเผชิญกับการไล่ล่าร่วมกันของผู้แข็งแกร่งระดับหลอมสูญตาที่สมบูรณ์ทั้งหก หนูขาวขนปุยในช่วงแรกของระดับหลอมสูญตาสามารถทำได้ถึงขนาดนี้แล้วถือว่าเก่งมากแล้ว
แต่ก็ถึงแค่นี้แล้ว!
ปัง!
หนูขาวขนปุยราวกับถูกฟ้าผ่า ราวกับว่าลมพัดแรงพุ่งออกไปชนต้นไม้ยักษ์แล้วหยุดลง
มีเลือดไหลออกจากมุมปาก เจ็บปวดจนต้องกัดฟัน
"วิ่งสิ! ทำไมไม่วิ่งแล้ว? ฮ่าๆๆ!" ผู้นำเผ่าขนนกเยาะเย้ย
"หนูตายตัวหนึ่ง กล้าที่จะปรารถนาผลไม้เซียน หลัวเทียน เจ้ารู้ไหมว่ามันมีค่าแค่ไหน? ด้วยสถานะของเจ้าจะมีสิทธิ์ใช้มันได้อย่างไร?" ผู้นำเผ่าเกล็ดปลาโกรธแค้น
ในแดนลับ หลัวเทียน มีตำนานเล่าขานกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ
ต้นไม้เซียน หลัวเทียน ที่ค้ำจุนแดนลับทั้งหมด จะบ่มเพาะผลไม้เซียน หลัวเทียน ผู้ที่กลืนกินจะได้รับร่างกายเซียน หลัวเทียน ซึ่งเป็นร่างกายที่ไร้เทียมทานอันดับหนึ่งในอันดับร่างกายเซียนของโลกคุนหลุน!
หลังจากผ่านช่วงเวลาอันยาวนาน หลายร้อยรุ่นของผู้นำเผ่าก็ตายไป ในที่สุดก็ได้ตามที่ปรารถนา ผลไม้เซียน หลัวเทียน ก็ถูกบ่เพาะออกมา
ผู้นำเผ่าทั้งหกในปัจจุบันไม่สามารถกินคนเดียวได้ จึงคิดที่จะแบ่งกันกินอย่างยุติธรรม เมื่อถึงเวลานั้น สายเลือด หลัวเทียน ก็จะถือกำเนิดขึ้นในร่างกายของพวกเขา ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับการฝึกฝนในภายหลัง
ใครจะไปคิดว่าหนูขาวขนปุยตัวหนึ่งจะเข้ามาก่อน!
"ไม่มีชื่อพวกเจ้าเขียนอยู่ แล้วทำไมหนูถึงกินไม่ได้? ตอนนี้ถึงจะคิดมาโทษหนู หนูก็รู้สึกขมขื่นในใจ!"
หนูขาวขนปุยเบิกตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสารและพูดด้วยความน้อยใจ
"ใกล้ตายแล้ว ยังกล้าเถียงอีก!"
"ดูสิ ข้าจะถลกหนังเจ้าออกอย่างไร ให้เจ้าเสียใจที่ได้มาเกิดในโลกนี้!"
เสียงของผู้นำเผ่าหินดังก้องไปทั่วราวกับระฆังสำริด ยื่นมือใหญ่ไปตบหนูขาวขนปุย
เมื่อรู้สึกถึงแรงสังหารอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ปกคลุม หนูขาวขนปุยก็รู้สึกขนลุกไปทั่วตัว รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
"จะทำยังไงดี หนูข้าจะตายแล้วหรือ..."
มันรู้สึกไร้ค่าและน้อยใจมาก มันแค่เดินผ่านมาโดยบังเอิญเท่านั้น เห็นผลไม้ลูกนั้นงอกออกมาจากต้นไม้ ชั่วขณะหนึ่งมันก็รู้สึกอยากกิน จึงกินจนหมดเกลี้ยง โดยไม่คาดคิดว่าจะเกี่ยวข้องกับการไล่ล่าของผู้นำเผ่าทั้งหก
ตูม!!!
แต่ในเวลานี้ มีพลังอันน่ากลัวและรุนแรงแผ่ขยายเข้ามา
"ใคร?!" ผู้นำเผ่าหินตกใจจนต้องหดมือกลับมา พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย
ผู้นำเผ่าอื่นๆ มีประกายในดวงตา และต่างก็เข้าสู่ภาวะเตรียมพร้อม
ในสายตาของพวกเขา ชายหนุ่มชุดคลุมสีดำผมสีเงินยาวสลวยเอว รูปร่างสง่างาม กำลังเหยียบย่ำอากาศเข้ามาจากด้านหลัง
"ระบบ พลังงานที่เจ้าพูดถึงนั้นอยู่ในร่างของหนูขาวขนปุยตัวนั้นหรือ?"
ใบหน้าของเย่จุนหลินแปลกประหลาด
[ติ๊ง ใช่แล้ว หนูตัวนี้เพิ่งกินผลไม้เซียน หลัวเทียน เข้าไป ร่างกายของมันได้รวมตัวกันเป็นร่างกายเซียน หลัวเทียน แล้ว มีศักยภาพในการพัฒนาที่แข็งแกร่งมาก!]
[ติ๊ง เปิดภารกิจรับลูกศิษย์ หากรับหนูขาวขนปุยเป็นลูกศิษย์สำเร็จ จะได้รับรางวัลที่ยอดเยี่ยมมาก!]
เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น
เย่จุนหลินลูบไล้คางของเขา "ร่างกายเซียน หลัวเทียน? มีความหมายอะไร"
ตั้งแต่รับหงเฉียนเย่เป็นลูกศิษย์ราคาถูก งานหนักก็สามารถมอบหมายให้เขาทำได้ ชีวิตก็ดำเนินไปอย่างสบาย แต่ก็รู้สึกว่าขาดความสนุกสนานไปบ้าง
เมื่อคิดไปคิดมา เย่จุนหลินก็รู้สึกว่ายังต้องเลี้ยงสัตว์เลี้ยง
พอดีหนูขาวขนปุยตัวนี้เหมาะมาก!
"ระวังนะ คนนี้เป็นคนนอก!" ผู้นำเผ่าขนนกกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ท่านก็มาแย่งร่างกายเซียน หลัวเทียน ด้วยหรือ?" ผู้นำเผ่าเกล็ดปลาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
เย่จุนหลินมองพวกเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หนูตัวนี้เป็นของข้า พวกเจ้าออกไปซะ"
"ตลกแล้ว! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?!"
มีผู้นำเผ่าตำหนิ
น้ำเสียงของเย่จุนหลินทำให้ผู้นำเผ่าทั้งหกโกรธแค้น
ในสายตาของพวกเขา ผู้มาจากต่างแดนคนนี้หยิ่งยโสมาก กล้าไม่สนใจพวกเขา!
หากเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับมหายาน ผู้นำเผ่าทั้งหกก็ต้องชั่งใจ
แต่ปัญหาคือ การบ่มเพาะของอีกฝ่ายนั้นคล้ายกับพวกมัน และก็เป็นระดับหลอมสูญตากันขั้นสมบูรณ์เช่นกัน มีสิทธิ์อะไรที่จะพูดแบบนี้?