บทที่ 23 เจ้าคือลูกชายของไอ้โง่นั่นหรือ

โอวหยางเฟิงยกกระบี่อันหนักอึ้งลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ ร่างกายของเขายังสั่น แต่เขากัดฟันยืนนิ่ง มองขึ้นไป บนใบหน้าที่เปื้อนเลือดของเขา สายตาของเขาลึกซึ้งอย่างน่าประหลาด

เขาไม่ได้มองไปที่เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตก แต่กลับมองไปที่ผู้ฝึกตนจากต่างแดนที่อยู่เบื้องบน

"การตายเพื่อความเป็นธรรมเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ข้าเพียงอยากบอกพวกเจ้าว่า ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้าง...ไม่สามารถดูถูกได้!!"

เสียงที่หนักแน่นก้องกังวานไปทั่วทุกหนแห่ง ดังขึ้นในใจของทุกคน ทำให้ขนลุกไปทั่วร่าง

"ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างไม่สามารถดูถูกได้!!!!!!!!"

เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งแดนรกร้าง

ในพริบตา ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างที่อยู่ในที่นั้นก็ต่างก็ลุกขึ้นสู้ ร่วมกันปกป้องโอวหยางเฟิงไว้เบื้องหน้า

ราวกับว่าพวกเขาพร้อมใจกันเผชิญหน้ากับความตายและความหายนะ!

"นี่..."

ผู้ฝึกตนจากต่างแดนต่างก็ตกใจและหวาดกลัว

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างเหล่านี้ที่อ่อนแอ แต่ในตอนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา กลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างประหลาด

ที่สำคัญที่สุดคือ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นมาถึงจุดนี้ มันเป็นการใช้อำนาจกดข่มอย่างชัดเจน หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของพวกเขาจะดูไม่ดีนัก ทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาเสื่อมเสีย

สีหน้าของเจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกเปลี่ยนไป จากนั้นก็หัวเราะเยาะ "คิดจะเอามดจำนวนมากรุมสู้กับช้างหรือ? ฝันไปเถอะ! มดก็คือมด!"

เมื่อพูดจบ เขาก็เตรียมที่จะรวบรวมพลังเพื่อฟาดค้อนฮุนหยวนลงมา

"ปกป้องบรรพบุรุษ!!"

ประมุขสำนักบันซานคำราม

"ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้าง จงต่อสู้ด้วยกันทั้งหมด!!" สำนักต่างๆ ตระกูลผู้ฝึกตน และผู้ฝึกตนอิสระจากหลายประเทศต่างก็โหยหวนขึ้นฟ้าด้วยความโกรธ

ขณะนั้นเอง

การเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน

มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ยิ่งใหญ่กว่าหลายกระแสแผ่ซ่านออกมา

"นั่น นั่นคืออะไร?!" หลายคนรู้สึกราวกับว่าหนังศีรษะของพวกเขาแทบจะระเบิด สายตาของพวกเขามีความเคารพ

"สาธุ"

กลุ่มพระสงฆ์ที่สวมผ้าคลุมไหล่สวดมนต์และเดินเข้ามาบนดอกบัวสีทอง

"นั่นคือวัดซวนคงแห่งดินแดนบริสุทธิ์!"

มีคนร้องอุทาน

"ฮ่าฮ่า วันนี้ช่างคึกคักจริงๆ" ชายหนุ่มในชุดหรูหราที่มีผมสีม่วงเข้มยาวถึงเอวและใบหน้าที่แปลกประหลาดปรากฏตัวขึ้น มือของเขาถือพัดสีขาว ดูสง่างามและดูเจ้าชู้

เขานั่งอยู่บนรถศึกจินชิงสีเขียว มีมังกรเก้าหัวลากอยู่ด้านหน้า มังกรแต่ละตัวล้วนมีพลังอันน่าสะพรึงกลัว พวกมันล้วนอยู่ในระดับเปลี่ยนเทพ!

ใช้มังกรเก้าหัวเป็นพาหนะ แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของตระกูล!

โดยรอบนั้น เต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่งที่ครอบครัวส่งมาปกป้อง ทุกคนต่างก็มีสายตาที่เฉียบแหลมและพลังอันยิ่งใหญ่

ผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่งที่สุดทั้งสามคนนั้น ยิ่งยากที่จะหยั่งถึง พวกเขาสามารถสังหารเทพเจ้าได้ราวกับฆ่าสุนัข!

"นั่น นั่นคือตระกูลเสวี่ย ตระกูลผู้ฝึกตนอันดับหนึ่งในรัฐหลิงโจว เสวี่ยเทียนยี่ ผู้เป็นบุตรชายของตระกูลเสวี่ย!"

มีคนสูดหายใจอย่างแรง

ตู้ม!!!

ในเวลานี้ กลุ่มคนสุดท้ายไม่ปิดบังพลังอันน่ากลัวที่กดขี่อีกสองกลุ่มทันที ดึงดูดสายตาที่ตกใจนับไม่ถ้วน

สายตาของอาจารย์จิงเฉิน ผู้นำวัดซวนคงสั่นไหวไปด้วยความหวาดกลัว เขาประนมมือและสวดมนต์อย่างเงียบๆ สีหน้าของเสวี่ยเทียนยี่ ผู้เป็นบุตรชายของตระกูลเสวี่ยไม่สู้ดีนัก แต่ก็อดทนอดกลั้นไม่ให้แสดงออกมา

"โอ้ พระเจ้า แม้แต่สำนักยูฮวาแห่งรัฐชิงโจวก็มาถึงแล้ว!!"

ฝูงชนโกลาหล

สำนักยูฮวาเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดินแดนตะวันออก สถานะของพวกเขาไม่สั่นคลอนมายาวนานหลายล้านปี เป็นดินแดนแห่งการบำเพ็ญเพียรที่ไม่มีใครเทียบได้

บนเรือเหาะสีเหลืองทอง มีผู้ฝึกตนจากสำนักยูฮวายืนอยู่หลายคน ในหมู่พวกเขามีผู้ทรงพลังอันยิ่งใหญ่มากมาย นั่นคือพลังที่แผ่อออกมาจากผู้อาวุโสทั้งเก้า

"บุตรศักดิ์สิทธิ์ เรามาถึงแล้ว"

ผู้อาวุโสหยานไม่กล้าละเลย เขาป้องมือโค้งคำนับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเคารพ

ชายหนุ่มหายใจเข้าออกอย่างแรง พลังงานอันเข้มข้นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยหมอกควันลึกลับ ทั้งร่างกายของเขามีรูขุมขนที่พ่นพลังแห่งดวงอาทิตย์อันเจิดจ้าออกมา

นี่คือศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของสำนักยูฮวา และยังเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง!

สถานะของเขาสูงส่งเพียงใด สูงกว่าผู้อาวุโสด้วยซ้ำ!

"แดนรกร้าง..." ในขณะนี้ เฉินเซียวมองไปยังดินแดนที่ห่างหายไปนานและพึมพำ

นี่คือบ้านเกิดของเขา แต่ตอนนี้ กลายเป็นจุดด่างพร้อยที่เขาไม่ต้องการพูดถึง!

ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อครั้งที่เขาเข้าสู่สำนักยูฮวา โลกทัศน์ของเขาได้รับผลกระทบเพียงใด

พี่น้องร่วมสำนักคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลผู้ฝึกตนที่รุ่งเรือง หรือมาจากราชวงศ์อมตะแห่งใดแห่งหนึ่ง ทรัพยากรของรัฐที่พวกเขาอยู่ก็มีมากมายและพลังปราณก็เข้มข้นมาก

และตัวเขาเองเป็นเพียงผู้ฝึกตนตัวน้อยจากชนบทที่ยากจน!

โชคดีที่เขาปลุกพลังร่างกายแห่งดวงอาทิตย์ได้ ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ก้าวขึ้นเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดของสำนักยูฮวา

แต่!

ต้นกำเนิดที่ต่ำต้อยนี้ ทำให้เฉินเซียวรู้สึกอับอายเสมอ!

เมื่อกลับมายังบ้านเกิดในตอนนี้ เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือคิดถึง แต่กลับรู้สึกเกลียดชังและรังเกียจ

"โอ้ พระเจ้า บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักยูฮวาคือเฉินเซียว! ข้าเคยได้ยินเรื่องของเขา เขาเป็นผู้มีพลังแห่งดวงอาทิตย์ ในบรรดารุ่นราวคราวเดียวกัน เขาได้รับการขนานนามว่าไร้เทียมทาน!"

มีผู้ฝึกตนหลายคนร้องอุทาน

ท้ายที่สุด สำนักยูฮวาเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดินแดนตะวันออก หากภายในมีการเคลื่อนไหวใดๆ ก็ล้วนเกี่ยวข้องกับรูปแบบของโลกภายนอก

ทุกคนรู้ดีว่าในสำนักยูฮวามีชายหนุ่มชื่อเฉินเซียว เขาเอาชนะศิษย์ที่สืบทอดทั้งหมดในการประลองของสำนัก และได้รับการขนานนามว่าเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ในยุคปัจจุบัน!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่จะเป็นดาวเด่นดวงใหม่ที่โดดเด่นที่สุดในดินแดนตะวันออกในอนาคต!

หลังจากนี้ไปอีกหมื่นปี เขาจะเขียนตำนานบทใหม่!

ก็เพราะว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีพรสวรรค์ในการเป็นเซียน!!

ทันใดนั้น

ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างจำนวนมากต่างก็รู้สึกตัวและกล่าวด้วยความตกใจ "เฉินเซียว? นั่นไม่ใช่ลูกชายของประมุขนิกายเฟิงเล่ยหรือ? นี่คือคนในแดนรกร้างของเรา!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งสถานที่ก็เต็มไปด้วยความโกลาหลในทันที

"อะไรนะ?! บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักยูฮวา มาจากดินแดนป่าเถื่อนที่ยากจนและล้าหลังนี้หรือ!?"

"เป็นไปได้อย่างไร? สถานที่ที่แย่ขนาดนี้จะมีอัจฉริยะระดับสูงสุดได้อย่างไร?"

"ยุ่งยากแล้ว เราที่ดูถูกผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างที่นี่ จะ..."

ผู้ฝึกตนจากรัฐอื่นอีกสิบสามแห่งต่างก็มองมาด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าต้นกำเนิดของบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักยูฮวานั้น ทำให้พวกเขาตกใจมาก

เฉินเซียวรู้สึกถึงสายตาแปลกๆ ของผู้คนมากมาย เขาแสร้งทำเป็นสงบ แต่ในใจของเขากลับปรากฏประกายแห่งความโกรธเกรี้ยว

สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็เกิดขึ้น!

ผู้อาวุโสหยานเข้าใจทันที เขาโบกแขนเสื้อลงอย่างแรง ทำให้ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างที่ตะโกนเมื่อครู่ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นพลังอันน่ากลัวก็สั่นสะเทือน ผู้ฝึกตนกว่าหมื่นคนก็ระเบิดร่างในทันที

สายฝนของเลือดโปรยปรายไปทั่ว อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

"บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักยูฮวาของเรา ไม่ใช่มดอย่างพวกเจ้าที่จะวิพากษ์วิจารณ์ได้!"

"หากมีใครกล้าพูดจาไร้สาระอีก ต้องถูกสังหาร!"

ผู้อาวุโสหยานคำราม

ในทันทีนั้น สถานที่ที่โกลาหลก็เงียบสนิทในทันที

เฉินเซียวมีสีหน้าเฉยเมย ไม่สะทกสะท้าน

ในเวลานี้ เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกรู้สึกละอายใจ ท้ายที่สุด เขาก็ดูถูกผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างไปก่อนหน้านี้ ใครจะไปคิดว่าสถานที่เล็กๆ แห่งนี้จะเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักยูฮวา!

เพียงแค่สถานะนี้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาในฐานะเจ้าชาย หรือแม้แต่จักรพรรดิแห่งราชวงศ์โจวก็ไม่กล้าล่วงเกิน

เมื่อคิดไปคิดมา เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกก็กล่าวอย่างระมัดระวัง "ท่านชายเฉิน ข้าขอถามว่าผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างเหล่านี้จะให้ข้าจัดการหรือไม่?"

หากเฉินเซียวมีท่าทีขัดขวาง เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกก็จะหยุดทันทีโดยไม่พูดอะไร

เฉินเซียวเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย ริมฝีปากบางขยับเอ่ยสองคำ "ตามใจ"

เมื่อเห็นเช่นนั้น

เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกก็ดีใจอย่างมาก เขาโค้งคำนับและกล่าวว่า "ขอบคุณท่านชายเฉิน!"

เมื่อพูดจบ เขาก็หันไปมองโอวหยางเฟิงด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม ค้อนฮุนหยวนในมือก็กำลังจะฟาดลงไป

"ไม่..."

ผู้ฝึกตนแห่งแดนรกร้างมีสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความหวังอันน้อยนิดในใจของพวกเขาก็ถูกดับลง

โอวหยางเฟิงยิ้มอย่างเศร้าสลดบนใบหน้า ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร

เขาค่อยๆ ลุกขึ้น ยืนหยัดอย่างมั่นคง ต้องการที่จะฟาดฟันอย่างเต็มกำลังในวัยหนุ่ม!

สำหรับเรื่องนี้

เฉินเซียวไม่สนใจเลย ในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นชนพื้นเมืองที่ต่ำต้อย และเขาก็ได้หลุดพ้นจากชนชั้นต่ำไปแล้ว เป็นชนชั้นสูงที่แท้จริง!

"ท่านประมุข นั่นคือลูกชายของประมุขนิกายเฟิงเล่ย เราควรทำอย่างไร?" บนยอดเขาที่มองไม่เห็นในระยะไกล ผู้นำยอดเขากระบี่ซ่อนเร้นถามด้วยความกังวล

"ข้าเดาไม่ผิด การปรากฏตัวของแดนลับในครั้งนี้ ลูกชายของเฉินเฒ่าจะต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน โชคดีที่สำนักซวนเทียนไม่ได้ปรากฏตัวโดยประมาท" ประมุขสำนักซู่หยุนเหนียนใจเต้นรัว

"ท่านประมุข ในขณะที่พวกเขาไปแย่งชิงดินแดนลับ สำนักซวนเทียนของเราควรย้ายไปที่ไหนดี ดินแดนตะวันออกกว้างใหญ่ไพศาล ไปหาที่ซ่อนตัวก่อน!"

"ข้าเห็นด้วย พวกคุณไม่ได้ยินเมื่อกี้หรือว่ามีคนเรียกเขาว่บุตรศักดิ์สิทธิ์หรือ? การหนีไปเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!"

"ถูกแล้ว อาจารย์น้องเย่ของเราอยู่ที่ไหน เขาคือความหวังของสำนักซวนเทียน!"

ทันใดนั้น

ผู้นำยอดเขาทะยานฟ้าราวกับว่าได้เห็นอะไรบางอย่าง ยกมือขึ้นปิดปากที่อ่อนโยนของเธอและเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "ทุกคน ดูสิ นั้น อาจารย์น้องเย่ดูเหมือนจะผ่านไปแล้ว..."

"อะไรนะ?!"

ซู่หยุนเหนียนตกใจมาก "เร็ว เร็วเข้า รีบพาเขากลับมา!!"

เฉินเซียวอยู่ที่นั่น ตอนนี้ไปหาเขาไม่ใช่เรื่องไปหาเรื่องหรือ?

ในเวลานี้

ขณะที่การต่อสู้ครั้งใหญ่กำลังจะปะทุ มีเสียงด่าทอกันดังขึ้นจากที่ไกลๆ และแพร่กระจายไปทั่วทุกทิศ

"แม่งเอ๊ย โดนคนนอกรังแกถึงที่แล้ว! แดนรกร้างนี้คงขาดข้าไม่ได้ ทุกคนอย่าเคลื่อนไหว อยู่เฉยๆ กันหมด!"

ฉับพลัน สายตานับไม่ถ้วนที่ตกตะลึงก็รวมตัวกัน พวกเขาอยากดูว่าใครกล้าอวดดีขนาดนี้?

เห็นเพียงชายหนุ่มรูปงามสวมชุดคลุมสีดำปักลายด้ายทองปรากฏตัวอย่างโดดเด่นต่อหน้าสายตาของทุกคน ผมยาวสีเงินขาวโพลนพลิ้วไหว เป็นภาพที่ตัดกันอย่างชัดเจน

"ใครมา? แสดงตัว!"

เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกหัวเราะเยาะ

"พ่อของเจ้า เย่จุนหลิน!"

เย่จุนหลินกล่าวอย่างสงบ

"ไอ้เวร ข้าจะฆ่าเจ้า!!" เจ้าชายแห่งแคว้นโจวตะวันตกตกใจ จากนั้นก็โกรธจนตัวสั่น

"เย่จุนหลิน? นั่นไม่ใช่ผู้นำยอดเขาทอแสงแห่งสำนักซวนเทียนหรือ!" มีคนคิดได้และร้องอุทาน

"สำนักซวนเทียน! เย่จุนหลิน!!"

เฉินเซียวที่เดิมทีมีสีหน้าเฉยเมย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สายตาของเขาก็ฉายแสงแห่งความโกรธเกรี้ยวออกมา คำรามว่า

"ไม่คาดคิดเลยว่าศัตรูที่ฆ่าพ่อข้าจะอยู่ตรงหน้า!"

เย่จุนหลินลูบจมูก "เจ้ามีธุระอะไร?"

เฉินเซียวมีสีหน้าโกรธจัด "ประมุขนิกายเฟิงเล่ย เจ้าฆ่าเขาใช่ไหม!"

"โอ้ เจ้าหมายถึงไอ้โง่นั่นเหรอ ข้าจำได้ เขาพูดเสมอว่าลูกชายของเขามีพรสวรรค์ในการเป็นเซียน ถามหน่อย เจ้าเป็น..." เย่จุนหลินถามอย่างชักชวน

"ข้าคือลูกชายของเขา!"

ดวงตาของเฉินเซียวเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาพูดด้วยฟันกัด

"ห๊ะ จริงๆ แล้วเจ้าคือลูกชายของไอ้โง่นั่นเหรอ!" เย่จุนหลินทำท่าตกใจอย่างมาก

ตูม!

พลังอันน่าสะพรึงกลัวราวกับภูเขาไฟปะทุ เฉินเซียวโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว เปลวไฟแห่งความโกรธในอกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง คำรามว่า

"ข้าจะให้เจ้าตาย!!!"