บทที่ 400 มื้ออาหารที่น่าพึงพอใจ ทุกมื้อที่พึงพอใจ

บทที่ 400

มื้ออาหารที่น่าพึงพอใจ ทุกมื้อที่พึงพอใจ

อันที่จริง วิธีการของเสี่ยวหลิวนั้นค่อนข้างง่าย เธอพบสมาชิกกิลด์นักล่าและยืมบัตรประจำตัว 18 ใบ จากนั้นเธอก็นำบัตรประจำตัวเหล่านี้ไปลงทะเบียนเพื่อเดินทางออกจากเมือง เธอยุ่งอยู่กับงานนี้จนถึงเที่ยงก่อนจะกลับ

ทันทีที่เธอเข้าไปในห้อง เธอก็โยนบัตรประจำตัวไปที่   เฉินเทียนเซิง

“คุณเป็นหนี้ฉันอีกแล้ว”

"เก็บคะแนนไว้"

เฉินเทียนเซิงหน้าหนา เขาแจกบัตรประจำตัวให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และหลังจากที่พวกเขาพร้อมแล้ว เขาก็สั่งให้พวกเขาย้ายออกไป

เนื่องจากเสี่ยวหลิวต้องเป็นคนลงทะเบียน เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องร่วมเดินทางกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ออกจากเมืองอย่างไม่เต็มใจ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็นำทางพวกเขาอย่างอดทนจนกระทั่งพวกเขาออกไปนอกเมือง

เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก พวกเขาก็เป็นอิสระที่จะดำเนินการ เมื่อเสี่ยวหลิวติดตามเฉินเทียนเซิง เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณจะพาพวกเราไปที่ไหนกันแน่?"

“ไปยังชานเมืองใกล้เขตอุตสาหกรรม ฉันสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของยักษ์ที่นั่น”

เสี่ยวหลิวผงะและพึมพำกับตัวเองว่า "เขตอุตสาหกรรมเหรอ คุณต้องเข้าใจผิดแล้ว ตอนนี้เขตอุตสาหกรรมเป็นอุตสาหกรรมหลักของเมืองเซี่ยงไฮ้ บ้านสำเร็จรูปทั้งหมดในประเทศผลิตขึ้นที่นั่น นอกจากนี้ เขตอุตสาหกรรมยังเป็นของ หัวหน้าหวัง คงไม่มียักษ์อยู่ที่นั่นหรอก”

“ฉันบอกว่ามี แสดงว่ามีแน่นอน!”

เฉินเทียนเซิงมั่นใจมากและเสี่ยวหลิวก็ไม่สามารถโต้เถียงกับเรื่องนั้นได้ เธอทำได้เพียงติดตามต่อไปอย่างเงียบ ๆ

พวกเขาผ่านใจกลางเมือง ข้ามชานเมือง และประมาณ 16.00 น. ในที่สุดก็มาถึงเขตชานเมือง

ทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเหล่านี้จะเข้าสู่โหมดเตรียมพร้อมรบทันทีเมื่อมาถึงพื้นที่สู้รบ เฉินเทียนเซิงออกคำสั่ง และ หยางเซวี่ยก็ผิวปาก หลังจากนั้นไม่นาน เสียงนกหวีดเดิมก็ดังก้องมาจากหลังคาที่อยู่ไม่ไกล

“หลี่เฮาอยู่บนนั้น ไปกันเถอะ”

ทุกคนแสดงความสามารถของตนและรีบขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อพบกับหลี่เฮา

“หยาง เซวี่ย อาจารย์เฉิน ทุกคนอยู่ที่นี่เหรอ?”

หลังจากขึ้นไปถึงดาดฟ้าแล้ว ทุกคนหาที่กำบังตนเอง เฉินเทียนเซิง และ หลี่เฮานั่งหมอบอยู่ที่ขอบหลังคาและพูดอย่างเงียบ ๆ

“การสำรวจเป็นยังไงบ้าง?”

หลี่เฮารายงานอย่างพิถีพิถันว่า "พื้นที่โรงงานค่อนข้างใหญ่ ทุกเช้าและเย็นจะมีขบวนรถเข้าออกเป็นชุด การจะเข้าโรงงานทำได้เฉพาะกับขบวนขนส่งวัสดุเท่านั้น จนถึงตอนนี้ตรวจไม่พบ มีร่องรอยของยักษ์"

เสี่ยวหลิวรีบคัดค้าน "ฉันบอกคุณแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่ยักษ์จะอยู่ในสวนอุตสาหกรรม"

หลี่เฮาจ้องมองผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยซึ่งสวมหน้ากากและพูดประชดว่า "แม้ว่าฉันจะตรวจไม่พบยักษ์ตัวใดเลย แต่ฉันรับรองได้เลยว่าอาจารย์เฉินพูดถูก มียักษ์อยู่ในโรงงานจริงๆ"

เสี่ยวหลิวแย้งว่า "คุณรู้ได้อย่างไร? คุณแค่คาดเดาเหรอ?"

หลี่เฮาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ฉันซุ่มอยู่ที่นี่มาเกือบห้าวันแล้ว และฉันไม่เห็นซอมบี้สักตัวเลย"

“ไม่มีซอมบี้ก็เป็นสิ่งที่ดีนี่” เสี่ยวหลิวแย้งโดยสัญชาตญาณ

หยางเซวี่ยทนไม่ไหวอีกต่อไปและพูดอย่างเย็นชาว่า "ด้วยกลิ่นอันแรงกล้าของสิ่งมีชีวิตในบริเวณใกล้เคียง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีซอมบี้อยู่รอบๆ ความเป็นไปได้เดียวก็คือพวกมันถูกควบคุม จากประสบการณ์ของฉัน มันก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง ยักษ์หรือซอมบี้ขั้นที่ 5 ดังนั้นเราสามารถสรุปได้ว่าต้องมียักษ์อยู่ในโรงงาน”

เสี่ยวหลิวพูดไม่ออก

"ไม่เพียงแค่นั้น."

เฉินเทียนเซิง แทรกแซง "โรงงานแห่งนี้คือรังของยักษ์ และไม่เพียงแต่มียักษ์เท่านั้น แต่ยังมีพวกมันอีกจำนวนมาก อาจมากกว่าจำนวนของเราห้าเท่า!"

"ฉิบหายแล้วไง."

เสี่ยวหลิวตกใจมากจนเธอนั่งลงกับพื้น

ด้วยจำนวนคนทั้งหมด 20 คน จำนวนห้าเท่าของจำนวนนั้นจะมากกว่า 100 ตัว พลังการต่อสู้ของยักษ์จำนวนมากมีมากเกินพอที่จะกวาดล้างเมืองได้ ด้วยจำนวนพวกเขาเพียง 20 คน พวกเขาจะต่อกรกับยักษ์กว่า 100 ตัวได้อย่างไร?

"มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลย!"

“ยักษ์มากกว่า 100 ตัว! ทำไมถึงมีมากมายขนาดนี้ ทำไมพวกเขาไม่โจมตีเมืองแล้วซ่อนตัวอยู่ในโรงงานแทนล่ะ? พวกมันบ้าไปแล้วเหรอ?”

เสี่ยวหลิวยังคงโต้เถียงต่อไป

"คุณต้องเข้าใจความแตกต่างระหว่างความอิ่มกับความหิว"

เฉินเทียนเซิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “บางทียักษ์เหล่านี้อาจถูกซ่อนไว้เป็นกองกำลังสำรอง พวกเขาอาจจะไม่โจมตีเมืองเพราะพวกเขาได้รับอาหารอย่างดีแล้ว”

คนอื่นๆ ต่างก็ไว้วางใจ เฉินเทียนเซิง อย่างสมบูรณ์ ยกเว้น เสี่ยวหลิว ที่ยังคงติดขัด

“กลุ่มสามคน หาทางแทรกซึมและรวบรวมข้อมูล ยืนยันจำนวนยักษ์ที่แน่นอนแล้วจึงเริ่มโจมตีแบบประสานกัน เข้าใจไหม?”

"เข้าใจแล้ว"

"แยกย้าย."

ทุกคนแยกย้ายกันไป และน่าประหลาดใจที่ไม่จำเป็นต้องมอบหมายทีม พวกเขาก่อตั้งกลุ่มของตนเองขึ้นมาโดยธรรมชาติ

หยางเซวี่ยอยู่ข้างๆ เฉินเทียนเซิง เพื่อสังเกตความเคลื่อนไหวของสวนอุตสาหกรรม และ เสี่ยวหลิว ก็ไม่จากไปเช่นกัน เธอมองดูคนอื่นอย่างอิจฉา แล้วพูดกับเฉินเทียนเซิน "เรามาเดิมพันกันไหม หากไม่มียักษ์ในสวนอุตสาหกรรม ฉันชนะ ถ้ามียักษ์ ฉันก็แพ้"

เฉินเทียนเซิงไม่หันหัวแม้แต่น้อย

“คุณอยากเดิมพันอะไรล่ะ?”

“ถ้าฉันชนะ พวกคุณทุกคนต้องทำสามอย่างให้ฉัน ฉันหมายถึงพวกคุณทุกคน ไม่ใช่แค่เรื่องเดียวที่คุณตกลงกันก่อนหน้านี้”

เฉินเทียนเซิงเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

"แน่นอน."

หยางเซวี่ยถาม “จะเป็นอย่างไรถ้าคุณแพ้”

“ถ้าฉันแพ้ ฉันจะช่วยคุณทำกิจกรรมทั้งหมดใน           เมืองเซี่ยงไฮ้”

น้ำเสียงของเสี่ยวหลิวมีความมั่นใจมากและเธอไม่เชื่อว่าเธอจะพ่ายแพ้เลย

“ตกลง” หยางเซวี่ยตอบในนามของ เฉินเทียนเซิง

อย่างไรก็ตาม เฉินเทียนเซิงกล่าวเสริมว่า "ถ้าคุณแพ้ ฉันต้องให้คุณยอมรับเงื่อนไขอีกหนึ่งข้อ"

“เงื่อนไขอะไร?”

"เข้าร่วมกับเราและเป็นหนึ่งในพวกเรา"

เสี่ยวหลิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ตกลง"

...

เมื่อตกกลางคืน ปฏิบัติการก็เริ่มขึ้น

ขบวนรถบรรทุกขนส่งเข้ามาจากระยะไกล

ประตูโรงงานเป็นแบบอัตโนมัติทั้งหมด และรถบรรทุกขนาดใหญ่มาจอดที่ทางเข้า สิ่งที่ต้องทำก็แค่สแกนป้ายทะเบียนแบบกำหนดเองเพื่อเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่

ขบวนขับตรงเข้าไปถึงบริเวณพักผ่อนของโรงงาน คนขับลงจากรถแล้วเปิดห้องเก็บสัมภาระด้านหลัง เผยให้เห็นผู้ลี้ภัยที่ไม่เรียบร้อยจำนวนมาก

“ออกไปซะ นี่คือโรงงาน คุณจะอยู่ที่นี่ต่อจากนี้ไป ตราบใดที่คุณทำงาน คุณจะมีกินและดื่มมากมาย”

ดวงตาของผู้ลี้ภัยเต็มไปด้วยความหวัง

“เราจะได้เงินไหม?” มีคนถาม

“แน่นอน” คนขับตอบอย่างเย้ยหยัน

“เข้าไปข้างใน มีคนรออยู่!”

ผู้ลี้ภัยถูกต้อนเข้าไปข้างใน เดินเป็นกลุ่มใหญ่ และเข้าไปในทางเข้าอาคารอพาร์ตเมนต์

ล็อบบี้กว้างขวางแต่เงียบสงบอย่างน่าขนลุก พร้อมกลิ่นหอมของน้ำยาฆ่าเชื้อในอากาศ

ผู้หญิงคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดมืออาชีพเดินลงบันไดมา เธอสวมแว่นตา มีท่าทางสง่างาม และมีทัศนคติที่เย็นชา

“ฉันเป็นผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลของโรงงาน คุณจะเช็คอินในวันแรกของคุณ และฉันมีหน้าที่ต้อนรับคุณ ไม่มีการพูดคุยกัน เงียบๆ  ผู้ชายทางซ้าย ผู้หญิงทางขวา ยืนเรียงกัน”

ผู้ลี้ภัยแบ่งออกเป็นกลุ่มทางซ้ายและขวา กลายเป็นกลุ่มเล็กๆ สองกลุ่ม

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลชี้ไปทางซ้ายและขวา

“ที่ชั้น 1 ของหอพัก ทั้งสองด้านเป็นห้องอาบน้ำรวม หลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนชุดทำงานแล้วฉันจะพาไปทานอาหาร แต่อันดับแรกที่ต้องมี คือต้องสะอาดและ เรียบร้อย.”

“อย่ากลัวที่จะเปลืองน้ำ ที่นี่เป็นโรงงานปลอดเชื้อ ถ้าความสกปรกของคุณส่งผลต่อผลิตภัณฑ์ที่ออกมา คุณจะต้องชดใช้”

มีคนถามอย่างสั่นเทาว่า “ต้องชดใช้เท่าไหร่?”

“หักจากเงินค่าจ้างของคุณ”

หลังจากตอบอย่างเย็นชา ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็มองนาฬิกาข้อมือของเธอแล้วพูดว่า "คุณมีเวลาอาบน้ำหนึ่งชั่วโมง และฉันจะเริ่มนับตอนนี้"

ผู้ลี้ภัยรีบเข้าไป แต่ละคนเข้าไปในโรงอาบน้ำชายหรือหญิงทางซ้ายและขวา พวกเขากำลังส่งเสียงเชียร์ กระโดด ฮัมเพลง และผิวปาก เตรียมรับชีวิตใหม่

อย่างไรก็ตาม จินตนาการที่สวยงามเหล่านี้มีอยู่ในความฝันเท่านั้น