บทที่ 315 ความมุ่งมั่นของเรา
บทที่ 315
ความมุ่งมั่นของเรา
“คุณทะเลาะเรื่องอะไรกัน?”
ทันใดนั้น กงหมินเสวี่ย ก็ตะโกนจนสุดปอด และทุกคนก็หันไปเห็น กงหมินเสวี่ย และ เกอเสี่ยวเทียน ยืนอยู่ที่รอบนอกของฝูงชน การจ้องมองที่เฉียบคมของพวกเขาทำให้ทุกคนสั่นสะท้านไปทั้งกระดูกสันหลัง
“ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับทรัพยากรของคุณเหรอ? หุบปาก!”
เกอเสี่ยวเทียน ก้าวไปข้างหน้า ตะโกนด้วยความโกรธว่า "ทรัพยากรของคุณเพิ่งถูกส่งกลับไปยังศูนย์แลกเปลี่ยนทรัพยากร หากคุณต้องการที่จะพัฒนา ไปที่นั่นเช้าวันพรุ่งนี้และใช้คริสตัลของคุณ อาจารย์ของฉันไม่สนใจทรัพย์สินอันน้อยนิดของคุณ!"
“ถูกต้อง” กงหมินเสวี่ย พูดขึ้นโดยไม่คาดคิด “พวกบ้า มากมาย คิดว่าโลกหมุนรอบตัวเอง รึไงช่างน่าหัวเราะ”
“ถอยออกไป อย่ามารวมตัวกันที่นี่ อย่าให้ฉันใช้กำลัง!”
เกอเสี่ยวเทียน กวัดแกว่งอาวุธ คุกคามชาวบ้านทั่วไปที่สร้างปัญหา
“เฮ้ คุณแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณอยากจะทำอะไร ตีคนแก่อย่างฉันเหรอ ฉันโตพอที่จะเป็นปู่ของคุณได้แล้ว!”
ชายชราที่มีใบหน้าแดงก่ำตะโกน
“เคารพผู้อาวุโสที่ทำตัวไม่สมกับเป็นผู้อาวุโสเนี่ยนะ!”
กงหมินเสวี่ย ก้าวไปข้างหน้า พึมพำขณะที่เธอไป "เคลียร์ทางให้ฉัน ฉันสามารถผลิตไฟฟ้าได้ และฉันจะไม่อดกลั้นหากจำเป็น"
เอกลักษณ์ของ กงหมินเสวี่ย ในฐานะผู้ที่ใช้ไฟฟ้าเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง อาจกล่าวได้ว่าในเมืองซานไห่กวนปัจจุบัน นอกเหนือจากเฉินเทียนเซิงแล้ว คนสองคนที่ควรยุ่งวุ่นวายน้อยที่สุดคือจ้าวซือหรุนและกงหมินเสวี่ย
กงหมินเสวี่ย ไม่สนใจเลย ทุกที่ที่เธอไปผู้คนก็จัดเส้นทางให้เธอจนกระทั่งเธอไปถึงประตูรถ จ้าวซือหรุนกล่าวขึ้น "เดี๋ยวก่อน คนสุดท้ายยังอยู่ข้างใน พวกเขาน่าจะออกมาเร็วๆ นี้"
กงหมินเสวี่ย เปลี่ยนไปมากตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นนักเรียนที่หยิ่งผยอง การเดินทางของเธอกับ เฉินเทียนเซิง ได้สอนเธอมากมายเกี่ยวกับวิถีชีวิตของโลก
“คนดีไม่ได้รับผลตอบแทนที่ดี พวกเขาคิดว่าเราเป็นหนี้อะไรเขา ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่สนใจความเป็นอยู่หรือความตายของคนโง่เขลาเหล่านี้ ปล่อยให้พวกเขาดูแลตัวเองและคงจะดีที่สุดถ้าพวกเขา ตายกันหมด อย่างน้อยก็สงบสุข”
คำพูดเหน็บแนมของ กงหมินเสวี่ย ทำให้หลายคนหน้าแดงด้วยความอับอาย
บางคนจากไปอย่างเงียบๆ รู้สึกสำนึกผิด ในขณะที่บางคนยังคงมีความหวังริบหรี่และยังคงอยู่ข้างหลังโดยหวังว่าจะคุกเข่าและขอร้องให้เฉินเทียนเซิงซื้อ น้ำยาวิวัฒนาการ สักสองสามขวด ท้ายที่สุดแล้ว เฉินเทียนเซิงก็ใจดีมาก แม้ว่าพวกเขาจะกินเนื้อสัตว์หรือดื่มซุปไม่ได้ แต่การได้กลิ่นก็ควรจะเพียงพอใช่ไหม?
พวกเขาประเมินสถานการณ์ต่ำไป เมื่อคนสุดท้ายลงจากรถพร้อมหลอดทดลองจำนวนหนึ่งและรีบจากไป ผู้เห็นเหตุการณ์ที่ต้องการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์และร้องขอบางสิ่งบางอย่างต่างถูกไฟฟ้าช็อตของกงหมินเสวี่ยหมดสติไป
“คนบางคนเพียงแต่พูดเยาะเย้ย แต่เมื่อมีผลประโยชน์กลับกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุด”
ประตูรถปิดลง และ กงหมินเสวี่ย ก็ปรบมืออย่างมั่นใจ
“นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้รับจากการพยายามเอาเปรียบ วันนี้ลุงเฉินคนตระหนี่เหล่านี้มีน้ำใจไม่ธรรมดา พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะได้กำไรจากมัน แต่พวกเขากำลังฝัน!”
เสียงพึมพำของ กงหมินเสวี่ย เผยให้เห็นถึงความไม่พอใจของเธอ ทำให้เฉินเทียนเซิงเอียงหัวแล้วมองดูเธอ
“คุณมีข้อโต้แย้งอะไรไหม?”
“ไม่ ฉันจะมีข้อโต้แย้งอะไรได้บ้าง”
เธอยอมรับไม่ได้ว่าหลังจากผ่านความยากลำบากมากมายกับเฉินเทียนเซิง แบ่งปันภาระในการจ่ายค่ารถทุกวันหรือทำงานหนักในฐานะคนงาน เขาก็ใจดีกับคนเหล่านี้มาก แต่เขาปฏิบัติต่อเธอด้วยความเฉยเมยเช่นนี้ เธอรับไม่ได้!
"ฮิฮิ."
จ้าวซือหรุน ผู้ซึ่งเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ จู่ๆ ก็ปิดปากของเธอแล้วยิ้มอย่างหวาน
"คุณหัวเราะอะไร?" กงหมินเสวี่ย ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะไปตรวจสอบสาวน้อยดูว่าเธอต้องการเพื่อนไหม”
ขณะที่ จ้าวซือหรุน กำลังจะเข้าไปในห้องนอนของรถ เฉินเทียนเซิง ก็หยุดเธอไว้
“ไม่จำเป็น เธอหลับไปแล้ว มานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะให้คุณสามคน”
พวกเขาทั้งสามตกตะลึง และพวกเขาเห็นเฉินเทียนเซิงเก็บหลอดทดลองมากมายจากใต้เก้าอี้ของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ โดยวางทั้งหมดลงบนโต๊ะรับประทานอาหารชั่วคราว
“อย่างที่คุณทราบ ฉันมาที่เมืองหลวงเพื่อตามหาแฟนสาว ตอนนี้เราไปถึงซานไห่กวนแล้ว และเมืองหลวงก็อยู่ข้างหน้าแล้ว เราจะแยกทางกันเร็วๆ นี้”
"ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณมากนัก แต่นี่คือยาที่ฉันเตรียมไว้เอง แต่ละตัวมีหน้าที่ที่แตกต่างกัน ดูนี่"
เฉินเทียนเซิงหยิบหลอดทดลองขึ้นมาทีละอัน มองดูพวกมัน และวางที่ยึดสามอันไว้บนโต๊ะ เขาเงยคางไปทางทั้งสามคนที่ตกตะลึง
“นี่สำหรับคุณ คุณ และคุณ รับไปซะ!”
“ลุง คุณเท่มาก!”
กงหมินเสวี่ย เป็นคนแรกที่กระโดดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น โดยคว้าที่ใส่ยาและกระโดดเข้าที่
“เราอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว และฉันก็ไม่เคยเห็นคุณใจดีขนาดนี้มาก่อนเลย ช่วยอยู่แบบนี้ตลอดไปได้ไหม ได้โปรดเถอะ”
เกอเสี่ยวเทียน และ จ้าวซือหรุน ไม่ได้รับยา กลับมีสีหน้าเศร้าหมองแทน พวกเขาตระหนักว่า เฉินเทียนเซิง กำลังวางแผนที่จะแยกทางกับพวกเขา!
สิ่งนี้ไม่เป็นที่ยอมรับ!
"อาจารย์."
เกอเสี่ยวเทียน พูดก่อน
“ในฐานะลูกศิษย์ของคุณ ฉันถือว่าคุณเป็นครอบครัวของฉัน ตั้งแต่เกิดหายนะ ฉันก็ไม่มีครอบครัวเหลือแล้ว ตั้งแต่วันที่ฉันเข้าร่วมกับคุณ ฉันถือว่าคุณเป็นครอบครัวของฉัน แม้ว่าเราจะอายุเท่ากัน แต่ฉัน ยังถือว่าคุณเป็นพ่อแม่ใหม่ของฉัน! แล้วคุณทำไม…”
“หยุดทำตัวอ่อนแอแบบนี้!”
ทันใดนั้น เฉินเทียนเซิงก็ขัดจังหวะ น้ำเสียงของเขาดูจริงจังมากขึ้น
“ฉันให้มันเพราะมันเป็นของนาย ฉันไม่เคยบอกว่าอยากจะไล่นายออกไป เข้าใจไหม”
เกอเสี่ยวเทียน ยิ้มและรับส่วนแบ่งของเขา
“ขอบคุณครับอาจารย์ ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่เกรงใจ!”
ในที่สุดก็ถึงตาของ จ้าวซือหรุน เธอสัมผัสได้ถึงความตั้งใจที่แท้จริงของ เฉินเทียนเซิง และโค้งคำนับเขาก่อน
“ก่อนอื่น ฉันอยากจะแสดงทัศนคติของฉัน คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ดังนั้นเรื่องของคุณก็เป็นเรื่องของฉัน ฉันสาบานว่าเมื่อเราไปถึงเมืองหลวงแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคุณค้นหาข้อมูลและตามหาแฟนสาวของคุณ”
เฉินเทียนเซิงผลักเซรั่มเข้าหาเธอ
"การพูดคุยกับคนฉลาดนั้นง่ายดาย เรียนรู้จาก จ้าวซือหรุน"
เกอเสี่ยวเทียน ก็ทำตามเช่นกัน
“แน่นอน อาจารย์ คุณเชื่อใจฉันได้ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสอบถามว่าภรรยาของคุณอยู่ที่ไหน ฉันสัญญาว่าจะพาเธอกลับมาพบคุณอีกครั้ง”
กงหมินเสวี่ย มองไปที่ทั้งสองอย่างตื่นเต้น เธอตระหนักว่าการรับยาวิวัฒนาการนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย
“เมื่อฉันไปถึงเมืองหลวงและพบพ่อแม่ของฉัน ฉันสามารถช่วยคุณสอบถามเกี่ยวกับภรรยาของคุณได้เช่นกัน ไม่ต้องกังวล เราทุกคนจะช่วยคุณ คุณไม่ได้อยู่คนเดียว”
ทั้งสามคนแสดงความเต็มใจที่จะช่วยเหลือ เฉินเทียนเซิงไม่เสียเวลาอีกต่อไปและลุกขึ้นยืน หาวอย่างเกียจคร้าน เขาอุ้มดำสนิทไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปที่ที่นั่งคนขับ
“เป็นเรื่องยากที่สิ่งต่างๆ จะสงบได้ขนาดนี้ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวิวัฒนาการ พรุ่งนี้เรายังมีสิ่งที่ต้องทำ!”
กลุ่มผู้กตัญญูมองไปที่เฉินเทียนเซิง จากนั้นพวกเขาก็พบที่นั่งของตน เรียนรู้ยาต่างๆ และสัมผัสกับการอัพเกรดและเพิ่มความแข็งแกร่ง
ในขณะเดียวกัน เฉินเทียนเซิง สื่อสารกับ ดำสนิท โดยใช้กระแสจิต
"การทดสอบเบต้าครั้งสุดท้ายสำหรับดันเจี้ยนกำลังจะมาถึง เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อเริ่ม!"
ดำสนิทตอบพร้อมกับหาวว่า “ฉันรอคอยสิ่งนี้มาโดยตลอด”
