บทที่ 295 การจลาจล

บทที่ 295

การจลาจล

ทหารแนวหน้ากลับมาจากสนามรบ ขับด้วยความเร็วสุดขีดตรงไปยังพื้นที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์พันธุ์ใหม่ ความเร่งด่วนในการขับขี่ทำให้ชัดเจนว่ามีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น

ทหารกระโดดลงจากรถแล้วรีบไปที่อาคารบัญชาการ

"มีบางอย่างผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติ!"

ทหารคนหนึ่งบุกเข้ามาในห้อง ตะโกนอย่างเร่งด่วน ซึ่งแจ้งเตือนระดับสูงทั้งหมดทันที

“ผู้บัญชาการไป๋เฉิงถูกสังหารแล้ว!”

อะไรนะ!

ข่าวนี้เหมือนระเบิดกระจายไปทั่วศูนย์บัญชาการในทันที

ไม่เพียงแต่ไป๋เฉิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงไป๋หยุนลูกชายของเขาและมือขวาของเขาอู๋เจียนเชาด้วย ทั้งหมดถูกสังหารแล้ว

พื้นที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์พันธุ์ใหม่ในฐานการพึ่งพาตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ชนชั้นสูงทั้งหมดเริ่มวางแผนยึดอำนาจทันที

ต้องบอกว่าการกระทำของผู้นำมีอิทธิพลต่อผู้ที่อยู่ใต้พวกเขา นับตั้งแต่การปะทุของวันสิ้นโลก เขตสงครามซานไห่กวนได้รับความสูญเสียอย่างหนัก ทหารที่แท้จริงนั้นหายากแล้ว และทหารปัจจุบันส่วนใหญ่ถูกคัดเลือกในภายหลัง มีเพียงจำนวนเล็กน้อยเท่านั้นที่กลับมาสมัครใหม่ เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นคนธรรมดาจากสังคม

ในความเป็นจริง เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ทหารส่วนใหญ่ได้รับแรงบันดาลใจจากการให้เกียรติ พร้อมด้วยสำนึกในหน้าที่ที่หยั่งรากลึกในการรับใช้ประชาชน เมื่อเผชิญกับวันสิ้นโลก พวกเขาเสี่ยงชีวิตและไม่กลัวอันตราย พวกเขามักจะอยู่ในแนวหน้าเสมอ หลังจากการสู้รบหลายร้อยครั้ง การเอาชีวิตรอดถือเป็นความสำเร็จที่หาได้ยาก ท้ายที่สุดแล้ว เขตสงครามเมืองเจียงก็มีบุคคลในตำนานเช่น เฉินเทียนเซิง ซึ่งเขตสงครามอื่นไม่มี

ดังนั้น ฐานซานไห่กวนจึงเป็นกลุ่มคนที่หลากหลาย และการแย่งชิงอำนาจจึงมีความซับซ้อน

ไป๋เฉิงดำรงตำแหน่งของเขาอย่างปลอดภัยเพราะเขามีผู้เชี่ยวชาญพิเศษคอยช่วยเหลือเขา ไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของเขา

ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป และความโกลาหลก็เกิดขึ้น กลุ่มที่แตกต่างกันเหล่านี้ต่างก็มีวาระซ่อนเร้นของตัวเอง พวกเขาแต่ละคนต้องการที่จะเป็นผู้ปกครองดินแดนของตนเองและยึดอำนาจ

การตายของไป๋เฉิงได้จุดชนวนความโกลาหล และกองกำลังต่างๆ ก็เริ่มเคลื่อนตัว โดยดูเผินๆ พวกเขาอ้างว่าพวกเขาต้องการล้างแค้นไป๋เฉิง แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขากำลังรวบรวมผู้คนอย่างลับๆ เพื่อแย่งชิงอำนาจ

ฐานพึ่งกำลังตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน

...

พื้นที่ผู้ลี้ภัย.

ผู้หญิงที่สิ้นหวังพา จ้าวซือหรุน, กงหมินเสวี่ย และชายหนุ่มไปที่กระท่อมห่างไกล

แม้ว่าที่อยู่อาศัยหลังนี้จะผ่านวันสิ้นโลกมาแล้ว โดยมีกำแพงพังทลายและลานบ้านทรุดโทรมที่เต็มไปด้วยรูกระสุน แต่สัญญาณของการต่อสู้อันดุเดือดยังคงปรากฏให้เห็น

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเด็กหนุ่มร่างผอมหน้าซีดนอนอยู่บนเตียง เขาอายุพอๆ กับ สวี่หว่านชิว ที่ถูกมัดตัวอยู่ในผ้าห่มหนาๆ ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"ลูก ลูกชายของแม่"

หญิงสาวรีบไปที่หน้าต่าง ตรวจดูอาการของลูกชายก่อน จากนั้นแตะหน้าผากที่ไหม้เกรียมของเขาด้วยแววตาแสดงความรักอย่างแท้จริง

จ้าวซือหรุน เข้าหาข้างเตียงและสัมผัสหน้าผากของเด็กชายด้วย

“โอ๊ย เขาไหม้แล้ว!”

กงหมินเสวี่ย วางกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอลง คลายซิปแล้วหยิบน้ำขวดและอาหารออกมา

“เรามีไม่มาก แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วใช่ไหม?”

หญิงสาวรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งและคุกเข่าลงตรงหน้า กงหมินเสวี่ย

“ขอบคุณมากสำหรับความมีน้ำใจของคุณ ชาติหน้าฉันจะตอบแทนคุณด้วยการเป็นวัวหรือม้าให้กับคุณ!”

"กรุณาลุกขึ้น"

จู่ๆ เกอเสี่ยวเทียนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นมาเพื่อดึงความสนใจของกลุ่ม

เกอเสี่ยวเทียน ยืนอยู่ที่ประตู ชี้คางออกไปข้างนอก

“มีคนตามเรามา!”

เมื่อมองผ่านหน้าต่าง พวกเขาเห็นผู้ลี้ภัยหลายสิบคนวิ่งเข้ามาที่ลานบ้าน แต่ละคนถือไม้เท้า พวกเขาทั้งหมดดูไม่เรียบร้อย และใบหน้าขี้ผึ้งของพวกเขาบ่งบอกว่าพวกเขาไม่ได้ทานอาหารที่เหมาะสมมาหลายวันแล้ว

หญิงสาววางอาหารและน้ำไว้บนเตียงให้ลูกชายอย่างกระวนกระวายใจ แล้วอุ้มเขาเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเหล่านี้ ก็มีเสียงดังปัง มีคนเตะประตูเปิดออกอย่างรุนแรง

ชายร่างผอมถือไม้กระบอง พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "มอบอาหารให้หมดถ้าคุณรู้ว่าอะไรดีสำหรับคุณ ไม่อย่างนั้นเราจะเสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่!"

ตอนนี้ผู้ลี้ภัยมีสีหน้าดุร้าย ชายร่างผอมซึ่งมีโครงสร้างกระดูกและรูม่านตาสีแดง มีลักษณะคล้ายกับหมาป่าที่หิวโหย และความตั้งใจของพวกเขาก็ชัดเจน

เกอเสี่ยวเทียน เปิดแขนของเขา ปกป้องเพื่อนของเขา และพูดอย่างเย็นชา "คุณเข้าไปในบ้านของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต นี่คือการปล้น ถือเป็นอาชญากรรม!"

“อาชญากรรมเหรอ? ฮ่าๆ!”

ผู้ลี้ภัยหลายคนเยาะเย้ยด้วยความดูถูก

“มันเป็นวันสิ้นโลก แล้วคุณกำลังคุยกับฉันเกี่ยวกับกฎหมายเหรอ?”

“ฉันไม่เห็นอะไรเลย คุณควรมอบอาหารให้หมด ไม่งั้นเราจะทำให้คุณเสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่! ผู้ชายจะถูกฆ่าตายทันที และผู้หญิงจะถูกข่มขืนก่อนที่จะถูกฆ่าอีกครั้ง!”

ขณะที่พวกเขาพูด ผู้ลี้ภัยก็อัดแน่นเข้าไปในบ้าน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโลภ ด้วยความหิวโหยและความหนาวเย็น พวกมันแทบจะแยกไม่ออกจากซอมบี้เลย

"เรื่องตลก!"

กงหมินเสวี่ย ก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าซีดเซียวของเธอแสดงความเย่อหยิ่ง

“ถ้าคุณพูดดีๆ และขอร้องพวกเรา บางทีฉันอาจจะใจดีพอที่จะให้อาหารคุณ แต่ด้วยความคิดสกปรกของคุณ ถ้าคุณมีความสามารถ ก็มารับมันไปซะ!”

“นังสารเลว หยิ่งยโส! พี่น้อง ไป! ปล้นอาหารและผู้หญิง เอาชนะใครก็ตามที่ต่อต้าน!”

"ไป!" ผู้ลี้ภัยรีบรุดไปข้างหน้า

ขณะที่จ้าวซือหยุนกำลังจะใช้ความสามารถของเธอเพื่อควบคุมผู้ลี้ภัยเหล่านี้ เธอก็ไม่ได้รับโอกาส เกอเสี่ยวเทียน ขึ้นไปเตะชายที่กำลังพูดอยู่ ทำให้เขากระเด็นไป

คนอื่นๆ เหวี่ยงไม้กอล์ฟอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตาม       เกอเสี่ยวเทียน ในฐานะผู้วิวัฒนาการด้านความเร็วเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว โดยหลบหลีกไม้กอล์ฟทีละอัน และใช้หมัดและเตะเพื่อทำให้พวกมันทั้งหมดล้มลง

“เหลือสองคนให้ฉัน!”

กงหมินเสวี่ย มอบ สวี่หว่านชิว ให้กับ จ้าวซือหรุน

“คุณดูแลเธอ!”

จากนั้นเธอก็ชาร์จเข้าไปเช่นกัน กระแสไฟฟ้าของเธอก็เกิดประกายไฟ ในไม่ช้าชายคนหนึ่งก็ถูกปกคลุมไปด้วยควันจากไฟฟ้าช็อต

มีผู้ลี้ภัยมากเกินไป และเป็นเรื่องยากที่จะต่อสู้ด้วยสี่มือด้วยหมัดเพียงสองหมัด ผู้ลี้ภัยบางส่วนใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายจึงแอบเข้าไปในบ้าน พวกเขาบังเอิญเห็นอาหารซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มและผ้าปูที่นอน ภาพนี้เหมือนกับฉีดอะดรีนาลีน พวกเขาก็รีบไปคว้าขนมปังต้าหลี่หยวน ฉีกบรรจุภัณฑ์แล้วยัดเข้าปาก

ขณะที่พวกเขากำลังกลืนกินมันอย่างหิวโหย ทันใดนั้นหญิงสาวก็บ้าคลั่งและเริ่มจับผู้ลี้ภัย

“คืนให้ฉัน นี่เพื่อลูกของฉัน ส่งคืนให้ฉัน!”

"เกะกะ!"

หญิงสาวไม่กำลังพอจะขัดขืนผู้ลี้ภัย เธอถูกคนหนึ่งตบลง และเด็กน้อยบนเตียงก็หล่นลงกับพื้น ผู้ลี้ภัยจึงผลักเขาลงและยกผ้าห่มขึ้น พวกเขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“อาหาร มันคืออาหาร!”

เมื่อเห็นอาหารทำให้เขาบ้าคลั่งเขาก็เพิกเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่าง และฉีกบรรจุภัณฑ์ออก และกินอย่างตะกละตะกลาม

"ลูกชายของฉัน!"

แม้ว่าในตอนแรกผู้หญิงจะอ่อนแอ แต่เธอก็กลับกลายเป็นคนดุร้ายเมื่อต้องปกป้องลูกชายของเธอ หลังจากถูกผลักล้มลงเธอก็พยายามลุกขึ้นมาคว้าผมของผู้ลี้ภัยราวกับผู้หญิงบ้าแล้วเกาและกัดเขา

"คืนมาให้ฉัน นี่คืออาหารช่วยชีวิตของเรา!"

ท่ามกลางเสียงโหยหวน คำสาป และเสียงตะโกน ผสมกับเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย ภาพเหตุการณ์ก็เข้าสู่ความสับสนวุ่นวาย

"หยุดมันทั้งหมด!"

จ้าวซือหรุน ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไปและตะโกนเสียงดัง เสียงของเธอมาพร้อมกับการขยายพลังทางจิตวิญญาณของเธอ

"เพล้ง!"

หน้าต่างทุกบานแตกกระจาย และผู้ลี้ภัยก็เอามือกุมหัวแล้วกลิ้งไปบนพื้น

กงหมินเสวี่ย และคนอื่น ๆ ไม่ได้รับผลกระทบ แต่เมื่อพวกเขามองไปที่ จ้าวซือหรุน พวกเขาเห็นว่าดวงตาของเธอบวมและแดง และน้ำตาที่ตกผลึกก็ร่วงหล่นลงบนพื้น

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นกับโลกนี้”

อาการปวดศีรษะของผู้ลี้ภัยค่อยๆ บรรเทาลง และหัวหน้าหัวโจกก็นอนลงบนพื้นและไอเป็นเลือด เขาถ่มเลือดเต็มปากไปที่เท้าของ จ้าวซือหรุน และสาปแช่งอย่างขมขื่น

“เป็นเพียงมนุษย์พันธุ์ใหม่ผู้หยิ่งยโสอีกกลุ่มหนึ่งที่คิดว่าตนเองสูงส่ง คุณมีอาหารและเครื่องดื่มทุกวัน ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา แต่คุณไม่เคยสนใจชีวิตของเรา!”

“รู้มั้ยชีวิตเราลำบากแค่ไหน”

จ้าวซือหรุน ก้มศีรษะลง มองดูสระเลือดที่เท้าของเธอ

"ฉันรู้."