ตอนที่ 34 เจ้าพยายามจะทำร้ายข้า

เซียร่าเอามือของเธอออก “ยังเจ็บอยู่ไหม ผลลีฟไม่ได้ผลหรือ”

ใบหน้าของไอร่าเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอพูดติดอ่าง “หลังจากใช้ผลลีฟก็ไม่เจ็บอีกแล้วล่ะ แค่.. แค่ว่าช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย”

“ข้ารู้” เซียร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ร่างกายของผู้หญิงบอบบางจริง ๆ เจ้าต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น ไม่ว่าอย่างไร เจ้าทั้งคู่ยังหนุ่มยังสาว มีโอกาสอีกมากที่จะสมสู่และตั้งครรภ์”

ไอร่ารู้สึกเขินอายกับคำพูดของเธอ เธอก้มศีรษะลงแล้วตอบเบา ๆ

“อืม”

ฤดูหนาวเป็นฤดูที่เหมาะสมมากสำหรับการผสมพันธุ์ สตรีในเผ่าตั้งท้องทีละคน บังเอิญว่าวันนี้อากาศดีมาก เป็นวันที่มีแดดจัดซึ่งหาได้ยาก และดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงเจิดจ้าบนหิมะ

เหล่าตัวเมียรวมตัวกันที่ทางเข้าถ้ำ พูดคุยและกินผลไม้ขณะมองดูหิมะ หลายคนกำลังตั้งครรภ์และพูดคุยเรื่องการเลี้ยงลูกด้วยกัน บรรยากาศมีความสามัคคีมาก

ในฐานะหนึ่งในหญิงตั้งครรภ์เซียร่าก็อยู่ในหมู่พวกเธอโดยธรรมชาติ เธอดึงไอร่าไปด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าได้ติดต่อกับอสูรตัวเมียมากมาย

เผ่าหมาป่าหินมีสัตว์จำนวนมาก มีผู้หญิงประมาณ 19 คน และตอนนี้มีผู้หญิงทั้งหมด 18 คนรวมตัวกันที่นี่

หมาป่าตัวเมียเกือบทั้งหมด ยกเว้นแม่ของคอนริ

ไอร่าสังเกตพวกเธออย่างสงสัย

พวกเธอไม่ได้ดูสวยงาม อาจเป็นเพราะรูปร่างของสัตว์อสูรของพวกเขา หรืออาจเป็นเพราะเงื่อนไขในโลกดึกดำบรรพ์นั้นรุนแรงมากจนผิวหนังพวกเธอหยาบกร้าน ใบหน้าของพวกเธอหยาบและแกร่ง พวกเธอสูงกว่าปกติด้วย

ตามการประมาณการของไอร่า ความสูงเฉลี่ยของพวกเธอสูงกว่า 1.7 เมตร

เธอซึ่งสูงเพียง 1.58 เมตร กลายเป็นผู้ที่เตี้ยที่สุดในบรรดาพวกเธอ

เมื่อประกอบกับใบหน้าเด็กของเธอและขนาดตัวของเธอ เธอดูราวกับผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

ผู้หญิงทุกคนที่เห็นเธออดไม่ได้ที่จะถามว่าเธออายุเท่าไหร่

ไอร่ารู้สึกหดหู่เป็นพิเศษ

สัตว์อสูรทั้งหมดในปัจจุบันเป็นตัวเมีย และสัตว์ตัวผู้ทั้งหมดได้ออกไปชั่วคราว เพื่อให้พวกเธอสามารถพูดคุยและเล่นได้อย่างอิสระ แน่นอนว่ายังมีสัตว์ตัวผู้ที่เป็นกังวลเกี่ยวกับคู่ของพวกเขา พวกเขาจึงซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล และนิ่งเงียบรอให้คู่ของพวกเขาสนุกกันมากพอก่อนที่จะพาพวกเธอกลับบ้าน

คอนริเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เขาหมอบอยู่ท่ามกลางกลุ่มสัตว์อสูร ผมสั้นสีเงินทำให้เขาโดดเด่น

คอนริเป็นผู้นำเผ่า สัตว์อสูรตัวผู้ทั้งหมดรู้จักและชื่นชมเขา

หลังจากที่รู้ว่าเขาได้พบคู่แล้ว ทุกคนก็ประหลาดใจและอวยพรให้เขา

คอนริยังคงมีท่าทีเย่อหยิ่ง แต่จริง ๆ แล้วเขามีความสุขมาก

ต่อไป สัตว์ตัวผู้เหล่านี้ก็เริ่มแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการดูแลตัวเมีย ในฐานะผู้มาใหม่ คอนริไม่มีโอกาสพูดมากนัก โดยส่วนใหญ่แล้ว เขาแค่เพียงเงี่ยหูและตั้งใจฟังผู้อื่นก่อนที่จะจดจำคำพูดของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้น ดาเนียก็ปรากฏตัวขึ้น

เธอเดินเข้าไปหาผู้หญิงหลายคน ๆ คนโดยที่พุ่งยื่นออกมาและมองดูพวกเธออย่างเย่อหยิ่ง “จุดของข้าอยู่ที่ไหน”

พวกผู้หญิงก็มองหน้ากัน

เซียร่าขมวดคิ้วและพูดอย่างตรงไปตรงมา “พวกเราไม่มีใครเชิญเจ้า ที่นี่ไม่มีที่ของเจ้า”

เนื่องจากดาเนียเคยรับแกไอร่ามาก่อน มันทำให้เซียร่าจำฝังใจกับดาเนียอย่างมาก ต่อมา ภายใต้อิทธิพลของเซียร่า ผู้หญิงทุกคนในเผ่าหมาป่าหินไม่มีความอดทนต่อดาเนียผู้เอาแต่ใจ

ทั้งคู่เป็นผู้หญิงที่สวย แต่ไอร่าเชื่อฟังและน่ารัก ในขณะที่ดาเนียคิดถึงแต่ตัวเองและไม่คิดมากกับใครเลย น่ารำคาญชะมัด!

ไม่มีใครเชิญเธอเข้าร่วมงานสังสรรค์ของผู้หญิงในครั้งนี้

แต่ดาเนียกลับปรากฏตัวโดยไม่ได้รับเชิญ

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเซียร่าและเห็นสายตาเย็นชาของผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอิจฉาที่ข้าสวยและมีผู้ชายที่เข้มแข็งมากมายอยู่รอบตัวข้า เพราะเหตุนี้ พวกเจ้าจึงรวมกลุ่มกันรังแกข้า ข้าเคยเห็นเรื่องนี้บ่อย ๆ อย่าคิดว่าข้าจะกลัวพวกเจ้า”

คำพูดของเธอกระตุ้นให้เกิดความขุ่นเคือง

หญิงคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเจ้า ออกไปเสีย”

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถึงกล้ามาไล่ข้า” แทนที่จะเดินจากไป ดาเนียกลับก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าวราวกับว่าเธอไม่มีอะไรต้องกลัว

ด้วยพุงใหญ่ของเธอจึงไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอ พวกเขาทำได้เพียงหลีกทางด้วยความเสียใจเท่านั้น

ดาเนียพอใจกับตัวเอง

เธอไม่สนใจการชุมนุมครั้งนี้ แต่เธอไม่มีความสุขกับมัน ทำไมทุกคนถึงได้รับความรักในขณะที่เธอถูกลืมอยู่ที่มุมหนึ่งเท่านั้น

เธอกำลังจะทำลายการสังสรรค์นี้

เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อคนอื่นไม่มีความสุขเช่นกัน

โดยไม่สนใจการจ้องมองที่ไม่เป็นมิตรของฝูงชน ดาเนียเดินไปหาไอร่าโดยที่ท้องของเธอยื่นออกมา และมองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ “ข้าได้ยินว่าเจ้ามีคู่ครองแล้ว ทำไมเจ้ายังไม่ท้อง มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเจ้ารึ ถึงไม่สามารถท้องได้”

ไอร่าขมวดคิ้ว “เรื่องของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

“การสืบพันธุ์เป็นงานที่สำคัญสำหรับผู้หญิง หากเจ้าไม่สามารถตั้งท้องได้ แล้วเผ่าจะเก็บเจ้าไว้ทำไม ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงไม่มีหน้าพอที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป” ไอร่าไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับเธอ ดังนั้นเธอจึงเบือนหน้าไปทางอื่น ดาเนียที่ถูกเมินเฉย ปฏิเสธที่จะหยุด เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าไหล่ของไอร่า “นี่ ข้าพูดกับเจ้า ได้ยินหรือไม่”

ไอร่าโบกมือของเธอออกไป "อย่ามาแตะตัวข้า”

ดาเนียกลอกตาและล้มลงกับพื้น

เธอกุมท้องแล้วตะโกนว่า “อุ๊ย ปวดท้อง ไอร่า ทำไมเจ้าถึงผลักเข้า”

ทุกคนกระโดด

ผู้หญิงสองคนกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับดาเนีย ดังนั้นพวกเธอจึงรีบรุดไปช่วยเธอให้ลุกขึ้น อย่างไรก็ตาม ดาเนียปฏิเสธที่จะลุกขึ้นและนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับร้องไห้ “ไม่นะ ไอร่าต้องการฆ่าข้าและเด็กในท้องของข้า นางคลอดลูกไม่ได้จึงต้องการฆ่าลูกของผู้อื่น ใจร้ายจริง ๆ”

ไอร่าไม่เคยเห็นคนปากร้ายไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน เธอโกรธมากจนหน้าซีด

“อย่ามาไร้สาระ ข้าไม่ได้ผลักเจ้า เข้าล้มลงไปเอง”

“ข้าไม่ใช่คนโง่ ข้าจะล้มลงโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร เห็นชัดว่าเจ้ากำลังโกหก เจ้าพยายามทำร้ายข้า”

ดาเนียร้องไห้และตะโกน ไม่มีผู้หญิงคนอื่นรอบตัวเธอรู้ว่าต้องทำอย่างไร

ความปั่นป่วนที่นี่ดึงดูดความสนใจของอสูรตัวผู้ที่อยู่ไม่ไกล พวกเขารีบวิ่งเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อเห็นว่ามีสัตว์อสูรมากมายเข้ามา ดาเนียก็ตะโกนเสียงดังขึ้นอีก พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ไอร่าเสื่อมเสียชื่อเสียง

สัตว์อสูรตัวผู้ไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

เมื่อพวกเขาได้ยินดาเนียพูด พวกเขาทั้งหมดก็มองไปที่ไอร่าอย่างสงสัย ไอร่าไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ เธอยังคงล่าถอย “ไม่ใช่นะ ข้าไม่ได้ทำอะไร..”

มีเพียงคอนริเท่านั้นที่เชื่อไอร่า เขาคว้าคอของดาเนีย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า “หากเจ้ากล้าใส่ร้ายไอร่าอีกครั้ง ข้าจะตัดลิ้นเจ้าซะ” ดาเนียกลัวเกินกว่าจะพูดในตอนนี้

แต่ไอร่ายังคงล่าถอย เธอกลัวมากว่าสัตว์อสูรตัวผู้จะเชื่อดาเนีย และคิดว่าเธอเป็นคนเลวทรามที่ทำร้ายหญิงตั้งครรภ์

สิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตก็คือเธอถอยหลังมากเกินไป

เธอสะดุดเท้าของตนเองจึงกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอเดินไปถึงขอบหน้าผาแล้วจริง ๆ

คอนริรีบวิ่งไปหาเธอด้วยความกลัว เขาตะโกนเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่สะเทือนใจ

“ไอร่า!”

อย่างไรก็ตาม เขาช้าเกินไป

ไอร่าตกลงไปจากหน้าผาแล้ว

ทุกคนตกตะลึงกับเหตุการณ์พลิกผันครั้งนี้

คอนริไล่ตามเธอไปที่ขอบหน้าผาและเตรียมพร้อมที่จะกระโดด

เจโรมได้สติอีกครั้งและคว้าแขนของคอนริ “อย่าทำอะไรโง่ ๆ” เขาคำราม “นี่หน้าผานะ หากเจ้ากระโดดลงไป เจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอน”