บทที่ 28 : เริ่มต้นเกมส์ล่า
บทที่ 28 : เริ่มต้นเกมส์ล่า
เมื่อเห็นว่าพวกเขาสามารถตกลงราคากันได้ เจ้าของร้านก็ดูโล่งใจขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็นับต่อ “หนังมีทั้งหมดสิบเก้าชิ้น ซึ่งมีมูลค่ารวมเป็น 130 ตำลึงเงิน เจ้าต้องการเงินแบบธนบัตรหรือเงินแบบธรรมดา?”
“ข้าต้องการเงินแบบปัจจุบัน” ลู่หยวนตอบโดยทันที
ธนบัตรในประเทศเยว่ออกโดยธนาคารขนาดใหญ่หลายแห่ง โดยธนบัตรนี้ก็ทำหน้าที่คล้ายเช็คซึ่งสามารถนำไปขึ้นเงินสดที่ธนาคารได้
ภายใต้กระบวนการนี้ ไม่เพียงแต่มันจะมีขั้นตอนมากมายต้องทำเท่านั้น แต่มันยังมีความเสี่ยงที่จะทิ้งร่องรอยไว้เมื่อถอนเงินด้วย ซึ่งนั่นก็จะเพิ่มความเสี่ยงในการเปิดเผยตัวตนของเขา
ดังนั้นแล้วแม้จะรู้ว่าการรับธนบัตรนั้นสะดวกกว่า แต่เขาก็ยังเลือกเงินแบบปัจจุบันมากกว่า
อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินตัวเลือกนี้ ใบหน้าของเจ้าของร้านก็แสดงความยากลำบาก “เราไม่มีเงินสดมากนักในตอนนี้ หากเจ้าต้องการเงินสด เราก็อาจจะต้องใช้เวลาหามาสักพัก”
ดวงตาของลู่หยวนจ้องตรงไปที่อีกฝ่าย แต่เขาก็ไม่เห็นท่าทีที่ผิดปกติของชายชรา ดังนั้นหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ก็ได้ แต่ข้าจะไม่รอนาน ข้าจะรอเพียงอีกหนึ่งก้านธูปเท่านั้น”
มีธนาคารตั้งอยู่ติดกับร้านค้าแห่งนี้ ดังนั้นมันจึงจะใช้เวลาเพียงสองถึงสามนาทีเท่านั้นในการทำธุรกรรมทั้งหมด เพราะฉะนั้นแล้ว เวลาหนึ่งก้านธูปก็เพียงพอแล้วที่จะนำเงินกลับมาให้เขา
“ข้าเข้าใจแล้ว”
เจ้าของร้านพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาจึงเรียกผู้ช่วย ยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งให้กับผู้ช่วยและกระซิบคำสั่งบางอย่างที่หูของอีกฝ่ายแล้วปล่อยเขาไป
ลู่หยวนเฝ้าดูเหตุการณ์นั้นอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
สักพักผู้ช่วยก็กลับมาพร้อมกับถุงเงินใบใหญ่
“นี่คือเงินค่าของทั้งหมด” เจ้าของร้านเปิดถุงเงินและส่งมอบมันให้กับลู่หยวน
ลู่หยวนหยิบเงินขึ้นมาและชั่งน้ำหนัก จากนั้นเขาก็พยักหน้า “เอาล่ะ ธุรกรรมครั้งนี้เสร็จสิ้นแล้ว”
จำนวนเงิน 130 ตำลึงนั้นมีน้ำหนักมากสามสิบกิโล ดังนั้นมันจึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เจ้าของร้านเลือกที่จะเสนอเป็นธนบัตรแทน
ถึงอย่างนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบัน แม้แต่น้ำหนักแมวแปดตัวในมือของเขาก็ยังไม่หนักไปกว่าการถือไข่
...
หลังออกมาจากร้าน ลู่หยวนก็มองไปทางซ้ายและขวา
ตลาดคึกคักไปด้วยผู้คน และดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันจ่ายตลาดสำหรับคนในท้องถิ่น ซึ่งนั่นก็ทำให้ที่นี่มีเสียงดังมาก
อย่างไรก็ตาม สัญชาตญาณนายพรานอันเฉียบคมของลู่หยวนก็ยังคงทำให้เขาสามารถตรวจจับการมองเห็นของผู้อื่นได้
เขาคุ้นเคยกับการจ้องมองแบบนี้มาก มันเป็นการจ้องมองของนักล่าเมื่อกำหนดเป้าหมายไปที่เหยื่อของมัน
มีคนกำลังจับตาดูเขาอยู่!
“ดูเหมือนไอ้แก่นั่นจะคิดเล่นไม่ซื่อสินะ” ลู่หยวนตระหนักได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนก นี่เป็นเพราะเขาคาดการณ์เอาไว้แล้วและไม่ได้แปลกใจเลย
เขาตัดสินใจรับบทเป็นนายพรานที่เพิ่งได้เงินและอยากจะกลับบ้านอย่างใจจดใจจ่อและมุ่งหน้าไปยังประตูเมืองอย่างสงบ
ไม่นานเขาก็เดินผ่านฝูงชนและออกไปจากตลาด หลังจากเดินไปอีกสองถนน เขาก็เห็นประตูเมืองแล้ว
ตลอดทางยังคงมีสายตาจ้องมองมาที่เขาอยู่เป็นระยะๆ แต่พวกเขาก็ทำเพียงจ้องมองอย่างตั้งใจเท่านั้นและไม่ได้ดำเนินการใดๆ
เห็นได้ชัดว่าผู้คนในเงามืดยังคงค่อนข้างระมัดระวังเมื่ออยู่ในเมือง และพวกเขาก็ไม่กล้าฆ่าหรือปล้นกันตรงๆ ในเวลากลางวันแสกๆ
เมื่อก้าวออกจากประตูเมือง ยามก็เหลือบมองไปที่ลู่หยวนเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หมดความสนใจลง
เมื่อเทียบกับฝูงชนที่หนาแน่นภายในเมืองแล้ว คนที่อยู่นอกประตูก็มีจำนวนน้อยกว่ามาก
และหลังจากเดินมาได้สักพัก ด้วยการหันไปมองเพียงแวบเดียว เขาก็เห็นชายสองคนในชุดสีเทากำลังเดินตามเขามา
ขณะเดียวกัน สองคนนี้เองก็ดูเหมือนจะตระหนักได้เช่นกันว่าตัวตนของพวกเขาถูกค้นพบแล้ว
แต่แทนที่จะตื่นตระหนกและซ่อนตัว พวกเขาก็กลับไม่ปกปิดตัวเองและยังคงมองตรงไปที่อีกฝ่ายอีกต่อไปแทน
การจ้องมองนั้นอุกอาจมาก เช่นเดียวกับการจ้องมองของลู่หยวนเมื่อจับเหยื่อที่จวนจะตาย
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยทั้งสอง “ในไม่ช้า พวกแกจะได้รู้ว่านอกจากพวกแกจะไม่สามารถล่าฉันได้แล้ว พวกแกยังจะต้องโดนฉันล่าด้วย!”
เมื่อพูดจบ เขาก็หันหน้าและจากไปโดยทันที ร่างของเขาหายไปที่ทางแยกโดยไม่รอช้า
หลังจากวางเหยื่อเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาดูแล้วว่าเขาจะจับปลาได้กี่ตัว
ไม่นานหลังจากที่ลู่หยวนจากไป ร่างห้าร่างก็รีบมาที่ประตูเมือง
ผู้นำเป็นชายร่างกำยำที่มีรูปร่างดี ดวงตาและกล้ามเนื้อของเขาดูดุดันชั่วร้ายคล้ายกับสัตว์ป่าที่กินคน
“พี่ใหญ่”
ชายชุดเทาสองคนที่เฝ้าดูลู่หยวนรีบเข้ามาหาชายร่างกำยำอย่างเร่งรีบ
“มันไปไหนแล้ว?” ชายร่างกำยำเหลือบมองผู้ใต้บังคับบัญชาแล้วถามอย่างไม่พอใจ
“มันมุ่งหน้าไปตามถนน มันคงจะวางแผนหนีกลับขึ้นภูเขาอยู่” ชายชุดเทาคนหนึ่งชี้ไปที่ถนนที่ทอดยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุดและเยาะเย้ยว่า “ข้าคิดว่ามันคงจะเจอพวกเราแล้ว ดังนั้นมันจึงพยายามซ่อนตัว”
“มันไม่รู้เลยว่าจ้าวเอ๋อได้ดักรอซุ่มโจมตีอยู่บนถนนตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว”
“ครั้งนี้มันหลบหนีไปไหนไม่รอดแน่ และแม้ว่ามันจะมีปีกก็ตาม”
อีกคนที่อยู่ข้างๆ เขาหัวเราะพร้อมกับหัวเราะว่า “มันคงจะมาจากนอกเมืองและพยายามหลีกเลี่ยงค่าคุ้มครอง ดังนั้นมันจึงมาที่มณฑลหนานอันของเราเพื่อทำธุรกิจ แต่สิ่งที่มันไม่รู้เลยก็คือมันสามารถหลีกเลี่ยงค่าธรรมเนียมตรงนั้นได้ แต่ไม่ใช่กับบนถนนสายนี้!”
“ก็ดีแล้ว เงินร้อยตำลึงนั่นจะต้องเป็นของพวกเรา!”
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เงินทั้งหมด แต่พวกเขาก็รู้ว่าแค่ส่วนแบ่งเล็กๆ น้อยๆ จาก เงินร้อยสามสิบตำลึงนั้นก็นับเป็นจำนวนมากแล้วเช่นกัน
ชายร่างกำยำหัวเราะเยาะ “คราวนี้เราจะสั่งสอนบทเรียนให้กับมัน แต่สำหรับค่าเล่าเรียน ข้าจะให้มันจ่ายด้วยชีวิตของมันแทน!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ คนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
พวกเขาได้สังหารผู้คนที่ปฏิเสธจะปฏิบัติตามกฎไปเป็นจำนวนมากแล้วโดยไม่ลังเลหรือไม่มีเมตตาใดๆ พูดกันตามตรง พวกเขาแทบจะฆ่าคนจนกลายเป็นงานอดิเรกไปแล้ว
ในตอนนี้ พวกเขาก็แค่คิดว่าพวกเขาควรจะเบามือลงสักหน่อย ไม่อย่างนั้นลู่หยวนอาจจะตายลงอย่างรวดเร็วได้และนั่นก็จะทำให้พวกเขาหมดสนุกเอา
“ไปกันเถอะ ตามมันให้ทัน จ้าวเอ๋อมีเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่กับเขา ดังนั้นเขาอาจปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปได้”
ชายร่างกำยำโบกมือและนำลูกน้องของเขาออกไปในขณะที่พวกเขารีบไล่ตามขึ้นไปบนภูเขา
ในขณะเดียวกัน ห่างจากตัวเมืองออกไปห้ากิโลเมตร ใต้พุ่มไม้ ลู่หยวนก้มลงและกำลังขุดลึกลงไปในโคลนด้วยมือของเขา จากนั้นเขาก็หยิบธนูเหล็กและลูกธนูที่เขาฝังไว้กลับขึ้นมา
เขามองย้อนกลับไปที่ทิศทางของเมืองซึ่งอยู่ไกลออกไปมาก เขาไม่สามารถเห็นเงาดำที่ตามเขามาได้อีกต่อไป
“เมื่อประเมินจากเวลาแล้ว คนเหล่านั้นก็น่าจะเพิ่งออกมาจากเมืองและคงกำลังไล่ตามฉันมาอยู่”
ในตอนที่เขาเดินออกมาจากเมือง มันก็มีเพียงสองคนเท่านั้นที่จับตาดูลู่หยวน ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนมากกว่าเขา แต่กระนั้นเมื่อพิจารณาถึงตัวตนของเขาในฐานะนายพรานซึ่งมักจะต่อสู้กับสัตว์ร้ายบนภูเขาจนเป็นเรื่องปกติแล้ว ฝ่ายตรงข้ามจึงคงจะไม่กล้าเข้ามาใกล้เขามากนัก
และในตอนที่เขาขายของก่อนหน้านี้ เขาก็ให้เวลาเจ้าของร้านเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น ซึ่งนั่นก็ไม่พอสำหรับพวกอันธพาลในการเรียกรวมพล
นั่นจึงเป็นผลให้สมาชิกแก๊งท้องถิ่นทั้งหมดเพิ่งจะได้รับข่าวและตอนนี้ก็กำลังรีบออกมาจากเมืองอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันยังมีเวลา”
ลู่หยวนพึมพำกับตัวเอง เขาหยิบเงินออกมาและเก็บไว้ใกล้ตัว จากนั้นเขาก็โยนตะกร้าทิ้งและมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาต่อไป
เมื่อเปรียบเทียบกับที่ราบโล่งเชิงเขาแล้ว ป่าเขาที่สลับซับซ้อนบนภูเขาก็เป็นสนามรบที่เขาชำนาญการอย่างแท้จริง
ขณะที่เขาถือคันธนูเหล็กที่เย็นและหนักอยู่ในมือ ความตื่นเต้นและความมั่นใจในตนเองอันแข็งแกร่งก็พองตัวขึ้นอยู่ในใจเขา
ทักษะยิงธนูขั้นสมบูรณ์ของเขาทำให้เขามีความมั่นใจเป็นอย่างมาก และเมื่อบวกกับกำลังภายในที่ไหลผ่านร่างกายของเขา มันก็ยังช่วยเพิ่มความเร็วและความคล่องตัวของเขาขึ้นอีกด้วย
ด้วยความสามารถทั้งสองนี้ มันจึงทำให้เขากลายเป็นราชาแห่งพงไพรไปโดยปริยาย
ผู้ที่ไล่ล่าเขาจะกลายเป็นเหยื่อที่ถูกเขาล่าซะเอง!
และบัดนี้ การล่าก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว...