บทที่ 244 : ได้ครอบครองทั้งหมดหรือไม่ได้อะไรเลย (3-2)
บทที่ 244 : ได้ครอบครองทั้งหมดหรือไม่ได้อะไรเลย (3-2)
ฉันเดินลงบันได
ฉันมองเห็นพวกมันสิบคนกำลังรอฉันอยู่ที่ด้านล่าง
ผู้หญิงผมสีดำที่อยู่ข้างหน้าชักดาบออกมาด้วยแววตาที่แข็งกร้าว
“ไอ้สารเลว! พวกแกไม่มีวันได้ก้าวออกไปจากที่นี่แน่นอน!”
[ 'ซิมิลา (★★★★)' เสริมพลังใจให้กับเหล่าสมาชิก!]
'พวกมันเตรียมตัวได้รวดเร็วดีเหมือนกัน'
พวกมันรวมตัวกันเร็วกว่าที่คิด
ฉันหันหลังกลับแล้วขึ้นไปชั้นที่ 2
“ไอ้สารเลว! แกกำลังคิดหนีงั้นเหรอ?”
“คิดๆ ดูแล้วเรายังไม่ได้จุดไฟที่โกดังชั้น 2 เลยนี่นา”
“อะไร…แกพูดว่าอะไรนะ?”
“ขอตัวเดี๋ยวนะ”
“พวกคนชั่ว พวกแกมันสารเลว!”
ฉันวิ่งขึ้นบันไดไปทันที
'ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ให้เปลืองแรง'
แค่พวกมันยังไล่ตามเรามาเรื่อยๆ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
ฉันถือคบเพลิงไว้ในมือซ้าย และวิ่งไปทางด้านขวาของจัตุรัส
เมื่อฉันเปิดประตู ฉันก็เห็นสภาพข้างในที่เต็มไปด้วยชั้นวางของ มันเป็นโกดังเก็ยของสำคัญขอห้องรอนี้แน่นอน
"ย๊าก!"
เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกับกระทะในมือ
ฉันเอียงตัวเพื่อหลบเธอและเธอก็เสียหลักล้มลงอย่างเสียท่า
'เธอเป็นผู้ดูแลโกดังใช่ไหม?'
น่าเสียดายที่ฉันไม่มีที่ว่างสำหรับความสงสาร
“เผาให้เรียบ”
"รับทราบ"
เนเรสซ่ากลิ้งถังน้ำมันเชื้อเพลิงเข้าไปในนั้น
และฉันโยนคบเพลิงเข้าไป
ฟู้ว!
[อันตราย!]
[เกิดเพลิงไหม้ในโกดังชั้น 2!]
[วัสดุในโกดังอาจเกิดความเสียหาย! นายท่านรีบทำการดับเพลิงโดยด่วน!]
เปลวไฟปะทุขึ้นภายในโกดังอย่างรุนแรง
หากเป้าหมายคือการปล้นไอเท็ม การก่อวินาศกรรมอาจเป็นการกระทำที่โง่เขลา แต่...
'เป้าหมายของฉันไม่ใช่อย่างนั้น'
ฉันออกจากโกดังที่เปลวเพลิงกำลังลุกโชน
ทั่วทั้งจัตุรัสถูกเปลวเพลิงกลืนกินไปหมดแล้ว ควันและเปลวไฟลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ
'เจ้าโง่คนนั้นคงไม่ได้ปรับแต่งสิ่งอำนวยความสะดวกเลยสินะ'
โกดังอยู่ในตำแหน่งเริ่มต้น เช่นเดียวกับหอพัก
“ออลก้า เนเรสซ่า ไปที่โรงงานทำอุปกรณ์แล้วเผามันให้เกลี้ยง”
"รับทราบ"
“รู้สึกเหมือนว่าเรากลายเป็นคนร้ายจริงๆ เลยแหะ”
ทั้งสองคนออกจากจัตุรัสชั้น 2 อย่างรวดเร็ว
[ระดับของ 'หอพัก' ลดลง!]
[จากเลเวล 5 -> เลเวล 3]
[อันตราย!]
[วัสดุในโกดังชั้นที่ 2 ได้รับความเสียหาย!]
[รายการสิ่งของที่ถูกทำลาย : ทั้งหมด 32 ประเภท]
[หนังสัตว์ระดับ (A)]
[เพชร (C)]
[หินวิญญาณ… .]
“เดี๋ยวก่อน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! แก แก ไอ้พวกสารเลว!”
'พวกมันมาถึงแล้ว'
"ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด! ตายซะ!”
“ก็ลองดู แล้วมาดูกันว่าใครจะตายก่อนกัน”
ฉันหัวเราะเบาๆ
แก้มซ้ายของเธอเปื้อนขี้เถ้าและเลือด
"แค่ก! แค่ก แค่ก!”
และตามมาด้วยอาการไอ
จัตุรัสที่ชั้น 2 กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว แต่ไฟนั้นมันทำอะไรพวกเราไม่ได้ เพราะเราได้รับทักษะต้านทานเปลวไฟมาแล้ว แต่มันจะให้ผลแตกต่างออกไปสำหรับพวกมัน
'ในสถานการณ์นี้…'
ฉันหันกลับไปและดึงดาบของฉันออกมา
"ฆ่าพวกมันให้หมด"
ฉันใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีในการจัดการพวกมัน
การโจมตีจากนักดาบหญิงระดับ 4 ดาวค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่มันก็เท่านั้นถ้าเทียบกับคนของเรา
เธอทนการโจมตีของเจนน่าและเวคิสไม่ได้และตายไป
[วิญญาณ ซิมิลา (★★★★)' หายไปแล้ว!]
[วิญญาณ คริกเซล (★★)’ หายไปแล้ว!]
[วิญญาณ ลอยด์ (★★★)'... ]
[อันตราย!]
[เกิดเพลิงไหม้ที่โรงงานทำอุปกรณ์!]
ฉันลงไปที่ชั้นหนึ่ง
ฮีโร่บางคนก็ต่อสู้จนสุดความสามารถ และฮีโร่หลักถูกกวาดล้างไปแล้ว
ไม่มีการต่อสู้อีกต่อไป
“ฮาน แค่นี้ยังไม่พอเหรอ? แค่นี้ห้องรอมันมันเสียหายไปเกือบครึ่งแล้ว”
เจนน่าเช็ดแก้มที่เปื้อนเขม่าของเธอ
มีเลือดและขี้เถ้าอยู่บนนิ้วของเธอ
“แม้จะมีคนเลวๆ อยู่บ้าง แต่...ก็มีคนบริสุทธิ์เช่นกัน”
“แต่มันยังไม่จบ”
"แต่…"
"ไม่ต้องกังวล เราจะไม่ฆ่าใครอีกแล้ว เราจะทำลายสิ่งอำนวยความสะดวกขั้นพื้นฐานเท่านั้น”
มีสิ่งอำนวยความสะดวกสี่อย่างที่จำเป็นสำหรับทุกห้องรอ
หอพัก โกดัง โรงงานทำอุปกรณ์ และสถานที่ฝึกซ้อม
“เราจะเผามันให้หมด”
เพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่สามารถกู้คืนได้ดังนั้นก็ต้องทำลายมันให้สิ้นซาก
ฉันเปิดประตูเข้าไปในโกดังชั้น 1 เทน้ำมันลงไปแล้วจุดไฟ
[เกิดเพลิงไหม้ในโกดังชั้น 1… ]
ข้อความแจ้งเตือนเหตุเพลิงไหม้และความเสียหายต่างๆ ปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
เราแบ่งออกเป็นสองทีมและจุดไฟเผาอาคารที่เราพบ และทำลายสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ กองกำลังป้องกันตอนนี้ก็หายไปแล้ว พวกมันอาจมีจำนวนมากกว่าเรา แต่ในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้พวกมันป็นเพียงหุ่นซ้อมของเราเท่านั้น
[นายท่านตรวจพบข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน 74 รายการ]
[ต้องการตรวจสอบหรือไม่? ]
[ใช่/ไม่ใช่]
การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นทางด้านซ้ายของฉัน
ดูเหมือนว่าอำนาจหลักของไอเซลไม่ได้หายไป
'ไว้ทีหลังล่ะกันนะ'
[ใช่ / ไม่ใช่ (เลือก)]
หน้าต่างการแจ้งเตือนหายไปในพริบตา
ฉันเริ่มคำนวณความเสียหายที่มันได้รับในครั้งนี้
“กองกำลังหลักได้รับบาดเจ็บสาหัญ สิ่งของและอุปกรณ์ถูทำลายจนหมด ที่เก็บข้อมูล โกดังจัตุรัส และหอพักถูกทำลายไปบางส่วน โรงงานผลิตอุปกรณ์ก็ใช้งานไม่ได้แล้ว”
แต่ยังเหลืออยู่อีกอย่างหนึ่ง ฉันขอให้สมาชิกคนอื่นๆ ตรวจดูความเรียบร้อยแทนและขึ้นไปที่จัตุรัสชั้นสอง ตอนนี้ไฟเริ่มดับลงแล้ว แต่ม้านั่ง น้ำพุ และสิ่งต่างๆ ต่างกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
ฉันเปิดประตูฝั่งตรงข้ามของรอยแยกของมิติ
มันคือสนามฝึกซ้อม
“กรี๊ดดด!”
ขณะที่ฉันมองไปที่มุมสนาม หลายคนรวมตัวกันอยู่ในนี้
ใบหน้าคนพวกนั้นเต็มไปด้วยความกลัว และบางคนถึงกับร้องไห้
ฉันเข้าไปหาพวกเขาช้าๆ
“อย่าเข้ามานะ!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นยืน
“เราจะสู้ด้วยชีวิตของเรา และเราจะ…”
"ฉันมีคำถาม ถ้านายได้ตอบฉันจะไว้ชีวิตนาย”
“...ครับ...จะถามอะไรก็ได้ทั้งนั้นเลยครับ”
“นักเวทย์อยู่ไหน?”
“เขาอยู่ในอาคารเวทย์มนตร์ทางด้านนั้นครับ”
ชายหนุ่มชี้ไปที่ประตูด้านซ้ายอย่างสุภาพ
"ขอบใจ"
ฉันเดินเข้าไปใกล้อาคารที่ชายหนุ่มคนนั้นชี้
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้หนีไปไหน และตรงนั้นมันเป็นประตูสู่อาคารเวทย์มนตร์
ขณะที่ฉันกำลังจะคว้าลูกบิดประตู...
[ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด!]
มีบางอย่างปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน
ปีกใสๆ สองคู่
ใบหน้าเล็กและร่างกายเล็กกระทัดรัดนั้นคือไอเซลของห้องรอนี้
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเธอสวมชุดหนังสีแดงแทนที่จะเป็นชุดสีดำ มีหมวกโจรสลัดและผ้าปิดตา
“หลบไป”
[ไม่! ฉันจะไม่มีวันยอมทำแบบนั้น แม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม!]
ฉันคว้าปีกของนางฟ้าแล้วโยนเธอออกไปด้วยความรำคาญ
[...ถ้าแกฆ่าเขาคนนั้น…แล้วฉันจะอยู่รอดได้ไง? …ความฝันของฉันที่จะเป็นราชาโจรสลัด…ฮือ!]
นางฟ้านั่งลงบนพื้นและร้องไห้
ฉันหยุดชังักไปครู่หนึ่ง เธอมองมาที่ฉันและเริ่มพึมพำเบาๆ
[เป็นเวลาครึ่งปีที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานรับใช้นายท่านจอมเผด็จการ ฉันต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะมาถึงจุดนี้ แต่...ตอนนี้มันต้องจบลง แกไม่คิดว่าฉันน่าสงสารเลยงั้นเหรอ? ]
"ไม่อ่ะ"
ฉันเปิดประตูเข้าไปโดยไม่สนใจว่านางฟ้านั้นจะร้องไห้โวยวายขนาดไหน
ภายในโถงอาคารเวทย์มนตร์มีกลิ่นสารเคมีจางๆ ลอยขึ้นมา
บนโต๊ะรกๆ มีเด็กหนุ่มในชุดคลุมสีขาวกำลังนอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น
'เขากล้าหลับท่ามกลางความโกลาหลแบบนี้เนี่ยนะ'
เขาคือวิศวกรนักเวทย์ไม่ผิดเเน่
ความสำคัญของเขาคือการสร้างและควบคุมเรือเหาะ
ฉันเข้าไปหาเขาแล้วแตะไหล่ของเขาเบาๆ
“อืม ใครมันกล้ามารบกวนเวลานอนของฉัน…? ฉันทำงานโต้รุ่งมาสามวันสามคืนแล้วนะ ฉันทำงานล่วงเวลา…อ๊าก!”
ฉันดึงเชือกออกมาและปิดปากเด็กชายเอาไว้
ทันใดนั้นฉันมัดแขน ขา และลำตัวของเขา และปิดปากเขาด้วยเชือกเส้นเดียวกันอย่างรวดเร็ว
"อู้ อี้!"