บทที่ 20 ท่าทางแปลกๆ งั้นเหรอ?

มุมปากของเย่จุนหลินกระตุกสองสามครั้ง "เจ้าทำหน้าแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? เจ้ารังเกียจที่เท้าของอาจารย์เหม็นงั้นเหรอ?"

หงเฉียนเย่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "ไม่ ไม่ได้เป็นอย่างนั้น"

จากนั้น เขาก็อดทนกับความรู้สึกไม่สบายใจและล้างเท้าให้เย่จุนหลิน ความรู้สึกไร้สาระที่รุนแรงก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา

ใครจะคิดล่ะ ว่าในปีนั้น จากการโจมตีของกลุ่มพลังต่างๆ จากแดนกลาง ประมุขลัทธิปีศาจบูชาไฟ กลับกลายเป็นคนที่นวดเท้าให้กับผู้อื่นอย่างว่าง่าย?

ช่างเป็นกรรม!

ดวงตาของเย่จุนหลินหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าปรากฏความสบายใจ

นี่คือน้ำไท่หยวนอู๋เหลียงที่ได้จากการลงชื่อเข้าใช้ระบบ เนื่องจากมีมากเกินไป จึงนำมาแช่เท้าในยามว่าง ก็ไม่เลวนะ เมื่อรวมกับวิธีการของลูกศิษย์ราคาถูกคนนี้ ก็ยังค่อนข้างสบาย

"น้ำเย็นลงแล้ว อุ่นหน่อย"

"อืม"

หงเฉียนเย่พูดอย่างไม่พอใจ

เขาปล่อยพลังความร้อนจากมือที่วางอยู่ในน้ำ น้ำไท่หยวนอู๋เหลียงในกะละมังไม้ก็ร้อนขึ้นทันที

"อ่า~"

"สบายจริงๆ..."

รูขุมขนทั่วร่างของเย่จุนหลินขยายออกอย่างสบายใจสุดๆ เงยหน้าขึ้นด้วยความสบายใจอย่างมาก และส่งเสียงคราง

เมื่อได้ยินเสียงประหลาดนี้ หงเฉียนเย่ก็รู้สึกละอายใจแทนคนนี้ กลอกตาไปมา และด่าอยู่ในใจว่า "ทำไมไม่ตายให้สบายล่ะ?!"

และในเวลานี้ ร่างเล็กๆ ที่สวมชุดกระโปรงอันหรูหรา ก็วิ่งเข้ามาที่ประตูอย่างตื่นเต้น

จ้าวหลิงเอ๋อร์มีความสุขมาก เพราะในช่วงเวลานี้ ภายใต้การแนะนำของเย่จุนหลิน ในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงการไหลเวียนของพลังแท้ในร่างกายของเธอ และก้าวเข้าสู่ระดับการฝึกฝนลมปราณเบื้องต้น

จ้าวหลิงเอ๋อร์ที่มีนิสัยไร้เดียงสาและร่าเริง อยากจะรีบบอกข่าวนี้ให้กับท่านเซียนแห่งนิกายซวนเทียนโดยเร็วที่สุด เพื่อหวังว่าจะได้รับคำชมจากเขา

ทันใดนั้น

เท้าของจ้าวหลิงเอ๋อร์ก็หยุดลง

ดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยสีหน้าไม่เชื่อ มุมปากเล็กๆ น่ารักอ้าออกเป็นรูปตัว O

โอ้โห กำลังทำอะไรกันอยู่?!

ในมุมมองของจ้าวหลิงเอ๋อร์ เงาหลังของหงเฉียนเย่สะดุดตามาก ในขณะนี้ เขากำลังคุกเข่าอยู่หน้าเย่จุนหลิน ก้มหัวลงอย่างขยันขันแข็ง

และเย่จุนหลินก็ดูมีความสุข

ภาพนี้ ทำให้ผู้คนคิดไปไกลได้ยากจริงๆ!

จ้าวหลิงเอ๋อร์นึกถึงบางสิ่งบางอย่างในทันที ใบหน้าที่สวยงามก็แดงก่ำราวกับถูกไฟเผา เธอไม่คิดว่าอาจารย์และลูกศิษย์คู่นี้ จะมีความสัมพันธ์เช่นนี้ในเบื้องหลัง!

"น่าอายจังเลย..."

จ้าวหลิงเอ๋อร์เอามือปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไป ฉากนี้สร้างแรงกระแทกครั้งใหญ่ให้กับจิตใจที่ยังเยาว์วัยของเธอ

เชื่อว่าแม้จะผ่านไปหลายปี เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็ยังคงจะปรากฏขึ้นในใจได้อย่างแจ่มชัด

"เจ้าหนูหลิงเอ๋อร์ วิ่งหนีไปทำไม?" เย่จุนหลินรู้สึกหงุดหงิด

ด้วยการบ่มเพาะของเขา แน่นอนว่าเขาสังเกตเห็นจ้าวหลิงเอ๋อร์ แต่เขากำลังดื่มด่ำกับการบริการของประมุขปีศาจ จึงขี้เกียจที่จะสนใจ

ในเวลานี้ เย่จุนหลินก้มหัวลง มองใบหน้าของลูกศิษย์คนโตผู้นี้โดยละเอียด

ผิวงามราวกับไข่ที่แกะเปลือกออก คิ้วหลิวที่ยาวและกลมกล่อม ดวงตาฟีนิกซ์ที่สวยงามและได้มาตรฐาน จมูกหยกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงสดใส รวมกันแล้วทำให้ใบหน้าดูงดงามเป็นพิเศษ เครื่องหมายเปลวไฟสีแดงสดใสตรงกลางคิ้ว ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ที่น่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก

ด้วยรูปลักษณ์แบบนี้ คุณกล้าเชื่อไหมว่านี่เป็นผู้ชาย?!

เย่จุนหลินถอนหายใจ "เสี่ยวหง เจ้าเกิดมาเป็นผู้ชายได้ยังไง? อาจารย์รู้สึกเสียใจแทนเจ้าจริงๆ"

หงเฉียนเย่รู้สึกโมโหมาก ฆ่าคนได้แต่ไม่สามารถทำให้คนอับอายได้ ข้าก้มหัวให้เจ้าอย่างว่าง่าย เจ้ายังอยากให้ข้าตัดของสำคัญทิ้งอีกงั้นเหรอ?

แต่ด้วยความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย เขาจึงต้องกลืนลายเข้าท้อง ก้มหัวลงอย่างเงียบๆ เพื่อนวดเท้าให้ชายหนุ่มตรงหน้า และพูดในใจว่า "ไอ้สารเลว เอ็งกล้าลองของข้าสิ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เย่จุนหลินรู้สึกว่าแหวนสื่อสารในอ้อมแขนสั่น

"หืม? ท่านประมุขส่งข่าวมา"

หยิบแหวนสื่อสารออกมา แหวนก็ส่งเสียงตื่นเต้นและกังวลของซู่หยุนเหนียน "อาจารย์น้องเย่ กลับมานิกายโดยเร็วเพื่อปรึกษาหารือเรื่องการรับมือ ล่าสุดมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในแคว้นรกร้าง มีข่าวลือว่าดินแดนลับโบราณแห่งหนึ่งกำลังจะเปิดตัว หากนิกายซวนเทียนสามารถได้รับประโยชน์จากที่นั่นได้ แน่นอนว่าจะมุ่งหน้าสู่ความรุ่งเรืองอย่างสมบูรณ์!"

"ดินแดนลับโบราณ?" เย่จุนหลินรู้สึกประหลาดใจ

แม้แต่หงเฉียนเย่ก็รู้สึกตกใจ

แม้ว่าด้วยวิสัยทัศน์ของเขา ก็ไม่กล้าที่จะดูถูกดินแดนลับโบราณแห่งนี้ ซึ่งเป็นสถานที่ที่สามารถบ่มเพาะทรัพยากรการฝึกฝนได้มากมาย เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของผู้ฝึกตนรากหญ้า ให้กระโดดข้ามประตูมังกรและก้าวขึ้นสู่เส้นทางเซียน!

พูดกันตรงๆ ก็คือ ควรเรียกว่าดินแดนลับแห่งเซียนมากกว่า!

หากเขาสามารถแย่งชิงโอกาสที่ไม่ธรรมดาจากที่นั่นได้ เมื่อรวมกับความน่ากลัวของคัมภีร์สามพันเปลวเพลิง การบ่มเพาะของเขาจะต้องก้าวหน้าเร็วขึ้นอย่างแน่นอน!

"ไม่คาดคิดว่าแคว้นรกร้างที่ยากจนแห่งนี้ จะมีสถานที่ที่ดีเช่นนี้ นี่เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผู้ฝึกตนแคว้นรกร้างจริงๆ" เย่จุนหลินถอนหายใจ

หงเฉียนเย่หัวเราะเยาะในใจ ด้วยประสบการณ์อันเฉียบแหลมของเขา เขาตัดสินว่าข่าวการปรากฏตัวของดินแดนลับแห่งนี้จะต้องปกปิดไม่มิดอย่างแน่นอน

เกรงว่ากองกำลังจากแดนต่างๆ ของแดนตะวันออกจะมาแบ่งปันส่วนแบ่งกัน ดินแดนรกร้างที่ยากจนและอ่อนแอแห่งนี้ จะต้านทานผู้ฝึกตนต่างแดนที่โจมตีอย่างรุนแรงได้อย่างไร? เมื่อถึงเวลานั้น ผู้ฝึกตนพื้นเมืองจะเหลือเพียงแค่จ้องตาอย่างสิ้นหวัง

โลกนี้ให้ความสำคัญกับพลัง

หมาป่าเดินเป็นพันๆ ไมล์เพื่อกินเนื้อ ในขณะที่สุนัขล่ะ? สมควรที่จะตามหลังกินอึเท่านั้น!

[ติ้ง พบสถานที่ลงชื่อเข้าใช้ใหม่ โฮสต์จะได้รับรางวัลที่น่าประหลาดใจมากมายเมื่อลงชื่อเข้าใช้ในดินแดนลับหลัวเทียน!]

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นในใจของเย่จุนหลิน

"หืม? ครั้งนี้จะเป็นอะไรอีก?"

[ติ้ง ฮ่าๆ ไม่บอกหรอก!]

"ขี้เล่นจริง"

เย่จุนหลินเบ้ปาก

ในเมื่อมีภารกิจลงชื่อเข้าใช้ เขาก็จะไปที่ดินแดนลับหลัวเทียนนี้ด้วย หวังว่าจะได้รับรางวัลใหม่ๆ ที่แปลกใหม่

หลังจากนั้น เย่จุนหลินที่แช่เท้าเสร็จแล้ว ก็เรียกจ้าวหลิงเอ๋อร์เพื่อเตรียมตัวออกจากรัฐเว่ย

"ไปบอกลากับพ่อเจ้าเถอะ หลังจากนี้ อาจจะกลับมาได้น้อยลง"

ในวังหลวง เย่จุนหลินพูดกับเด็กสาวเบาๆ

จ้าวหลิงเอ๋อร์มองไปที่พ่อที่มีผมหงอกและดูแก่ชรา หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะปวดร้าว

เธอคิดถึงวัยเด็กที่ขี่คอพ่อ ฉากนั้น พ่อของเธอยังดูไม่แก่ชราอย่างนี้เลย

"ฝ่าบาท หลิงเอ๋อร์ขออยู่ที่นี่กับฝ่าบาท" จ้าวหลิงเอ๋อร์พูดด้วยเสียงสั่น

"ไร้สาระ!"

จักรพรรดิเว่ยโกรธจนหนวดเคราพองฟู "พ่อของเจ้าก็ไม่ได้จะตายเสียหน่อย แล้วเจ้าจะพูดแบบนี้ไปทำไม? ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าได้เข้าร่วมนิกายซวนเทียนแล้ว นี่เป็นเรื่องดีมาก คนอื่นๆ ต้องการเข้าไปอย่างมาก แต่เจ้ากลับมีโอกาสเช่นนี้ เจ้าต้องรักษาไว้ อย่าเสียอนาคตของเจ้าเอง"

"อืม" เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้าวหลิงเอ๋อร์ก็พยักหน้า

จักรพรรดิเว่ยโค้งคำนับเย่จุนหลินด้วยความหวัง "ท่านเซียน ข้าพเจ้าจะจดจำคำสอนของท่านไว้ในใจ เอาใจใส่ประชาชนและเป็นจักรพรรดิที่ดี หวังว่าท่านเซียนจะดูแลลูกสาวตัวน้อยของข้าพเจ้าด้วย"

เย่จุนหลินโบกมือ "ทุกคนมีชะตาของตัวเอง เธอเข้าร่วมนิกายซวนเทียน จะไม่ถูกข่มเหงอะไร แต่เธอจะไปได้ไกลแค่ไหน ขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง"

"ท่านเซียนพูดถูก"

เป็นเช่นนี้ จ้าวหลิงเอ๋อร์ก็เหยียบเมฆที่เย่จุนหลินร่ายเวทมนตร์ไว้ เมื่อเมฆค่อยๆ สูงขึ้น ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ โบกมือ "ฝ่าบาท ลูกสาวจะกลับมาเยี่ยมฝ่าบาทบ่อยๆ!"

จักรพรรดิเว่ยแสดงรอยยิ้มที่ปลอบโยน จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม นำข้าราชบริพารคุกเข่าลงกับพื้น และตะโกนว่า "ขอส่งท่านเซียน!"

"ขอส่งท่านเซียน!!!"

เสียงตะโกนดังก้องไปทั่ววังหลวง

เมื่อเห็นว่ารัฐเว่ยห่างไกลจากเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จ้าวหลิงเอ๋อร์ก็เช็ดน้ำตาออกและมองอาจารย์และลูกศิษย์คู่นี้อย่างระมัดระวัง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองไปที่หงเฉียนเย่ ใบหน้าที่งดงามและออร่าที่เย็นชา ทำให้จ้าวหลิงเอ๋อร์รู้สึกชื่นชม

"พี่สาวหงสวยจัง แค่ไม่ค่อยพูด"

ทันใดนั้น เธอก็คิดถึงภาพที่เห็นในตอนนั้น แก้มทั้งสองข้างก็แดงก่ำ และก้มหัวลงอย่างเงียบๆ

หงเฉียนเย่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเด็กสาวคนนี้ ดวงตาของเขาก็ปรากฏความสงสัย แต่ก็ขี้เกียจที่จะถามมาก

มันช่างไร้สาระจริงๆ...