จักรพรรดิเว่ยโยนรายงานในมือทิ้งลงไป นวดขมับแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นว่า "ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ต่อไป แผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาลของข้าก็จะถูกปีศาจทำลายหมดสิ้น!"

ตัวเลขผู้เสียชีวิตบนรายงานนี้ช่างน่าตกใจ

เดิมทีรัฐเว่ยมีประชากรแปดสิบล้านคน แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีคนลดลงไปมากกว่าสามสิบล้านคน และยังมีแนวโน้มว่าจะลดลงเรื่อยๆ

ผู้คนในประเทศต่างหวาดกลัวและไม่สงบสุข

ในเรื่องนี้ ราชสำนักก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่รอคอยอย่างสิ้นหวัง

"ฝ่าบาท รัฐเว่ยของเราพึ่งพาสำนักซวนเทียนได้ เชื่อว่าเซียนที่นั่นคงไม่นิ่งนอนใจ"

มีขุนนางคนหนึ่งปลอบโยน

"สำนักซวนเทียน..."

จักรพรรดิเว่ยส่ายหัวอย่างขมขื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา สำนักซวนเทียนก็ได้ส่งคณะผู้ตรวจสอบมาเพื่อหาข้อมูล แต่กองกำลังนั้นมาถึงรัฐเว่ยได้ไม่นานก็หายตัวไป

หลังจากนั้น เขาก็ได้แต่มองดูสถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ

และสำนักซวนเทียนก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ อีกเลยนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

รัฐเว่ยยังจะพึ่งพาสำนักเช่นนี้ได้หรือ

"ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!"

เสียงร้องเรียกอันไพเราะดังขึ้น

ด้านนอกท้องพระโรง เจ้าหญิงน้อยวัยประมาณสิบสามปีวิ่งเข้ามา ผิวพรรณละเอียดอ่อนขาวเนียน ใบหน้าที่งดงามนี้เป็นตัวอย่างของหญิงงามอย่างแน่นอน

"หลิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้อย่างไร..." จักรพรรดิเว่ยสงสัย

นี่คือลูกสาวคนสุดท้องที่เขารักมากที่สุด หากเป็นคนอื่นที่บุ่มบ่ามเช่นนี้ คงถูกตัดหัวไปนานแล้ว

เจ้าหญิงน้อยถือจดหมายอยู่ในมือ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี "เป็นพี่รอง พี่รองส่งข่าวมาแล้ว!"

"องค์ชายรอง!"

เหล่าขุนนางแสดงสีหน้าประหลาดใจ

พระโอรสคนที่สองของจักรพรรดิเว่ยถูกเซียนจากสำนักซวนเทียนเลือกไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาได้อยู่ที่สำนักซวนเทียน ซึ่งเป็นเรื่องที่ทุกคนในท้องพระโรงต่างรู้ดี

ต้องรู้ว่าการที่สำนักเซียนรับศิษย์นั้น มักจะให้ความสำคัญกับคุณสมบัติ

แม้ว่าเจ้าจะเป็นเจ้าชายหรือขุนนาง แต่หากคุณสมบัติไม่ถึงเกณฑ์ก็ไร้ประโยชน์

นอกจากนี้ สำนักซวนเทียนยังคัดเลือกศิษย์อย่างเข้มงวด ห้ามมิให้มีการใช้เส้นสายหรือการเข้ามาโดยไม่ชอบธรรม

ดังนั้น

ในตอนนั้น เมื่อองค์ชายรองถูกเลือก จักรพรรดิเว่ยก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก ในปีนั้น ได้มีการประกาศอภัยโทษทั่วทั้งแผ่นดินและเฉลิมฉลองกันอย่างทั่วถึง!

เพียงแต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา องค์ชายรองหมกมุ่นอยู่กับการบำเพ็ญเพียร จึงค่อยๆ ตัดขาดการติดต่อกับรัฐเว่ย

บัดนี้ จู่ๆ ก็ส่งจดหมายมา ทำให้เหล่าขุนนางรู้สึกประหลาดใจ

"รีบให้ข้าดูสิ จดหมายว่าอย่างไร!"

จักรพรรดิรัฐเว่ยรับจดหมายมาจากมือลูกสาวแล้วรีบเปิดออกเพื่ออ่าน

เมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย จักรพรรดิเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นแล้วตบโต๊ะหัวเราะ

"ฮ่าๆๆ ดีมาก!"

การกระทำนี้ทำให้เหล่าขุนนางมองหน้ากัน "ฝ่าบาท ..."

จักรพรรดิเว่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้น "ลูกชายของข้าบอกในจดหมายว่า สำนักซวนเทียนให้ความสำคัญอย่างมากกับปรากฏการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นในรัฐเว่ย มีความเป็นไปได้สูงที่ครั้งนี้จะส่งผู้อาวุโสแห่งยอดเขาทอแสงมาจัดการด้วยตนเอง ให้เราใจเย็นๆ อย่าเพิ่งตื่นตระหนก รอข่าวดี!"

เมื่อได้ยินดังนั้น

เหล่าขุนนางก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนธรรมดา แต่ก็มีอำนาจสูงส่งและยังมีช่องทางที่จะได้รับข่าวสารเกี่ยวกับการแข่งขันระหว่างสำนักต่างๆ ในแดนรกร้าง

จากข่าวลือ สำนักซวนเทียนสามารถทำลายนิกายเฟิงเล่ยได้ ก็เพราะผู้อาวุโสแห่งยอดเขาทอแสงผู้นี้ นั่นคือเย่จุนหลิน

นั่นเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับก่อกำเนิดวิญญาณ!

มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่สามารถย้ายภูเขาและถมทะเลได้ ในสายตาของคนธรรมดาในโลกมนุษย์นั้นไม่ต่างจากเซียน

และตอนนี้ ผู้อาวุโสเย่กำลังจะมาช่วยรัฐเว่ยฝ่าฟันวิกฤตินี้ พวกเขาจะไม่รู้สึกตื่นเต้นได้อย่างไร

จักรพรรดิเว่ยทรงโสมนัสอย่างมาก นี่เป็นข่าวที่น่ายินดีที่สุดที่ได้ยินมาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

"หลิงเอ๋อร์ รัฐเว่ยของเรามีหนทางรอดแล้ว"

จักรพรรดิเว่ยอุ้มเจ้าหญิงน้อยขึ้นมาแล้วหอมแก้มเธอ

"ฮี่ๆ"

เจ้าหญิงน้อยยิ้มจนตาเป็นประกาย แสดงสีหน้าที่น่ารักมาก

ทันใดนั้น

มีองครักษ์วิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก "ฝ่าบาท! มีเซียนสองคนเสด็จมาที่ด้านนอก!"

"ต้องเป็นเซียนจากสำนักซวนเทียนแน่ๆ!"

"เหล่าขุนนางทั้งหลาย รีบตามข้าไปต้อนรับ!"

จักรพรรดิเว่ยกล่าวด้วยความยินดี

ภายในพระราชวัง

เมฆสีรุ้งเจ็ดสีปกคลุมทั่วท้องฟ้า ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของผู้คนนับไม่ถ้วน ร่างสองร่างที่ส่องประกายด้วยแสงรัศมีอันเป็นมงคลก็ตกลงมาที่ลานกว้าง

"เสี่ยวหง เจ้าคิดว่าการที่อาจารย์เลือกให้เราปรากฏตัวแบบนี้ มันเท่ไหม?"

เย่จุนหลินไขว้แขนแล้วพูดด้วยความภูมิใจ

เขาต้องการสร้างความยิ่งใหญ่เพื่อดึงงูออกมาจากโพรง

หงเฉียนเย่เหลือบมองเย่จุนหลินด้วยความดูถูก ในใจคิดว่า "ไร้สาระ!"

แต่ภายนอกก็ยังคงเคารพนับถือ "อาจารย์ช่างฉลาดล้ำ ศิษย์ก็คิดเช่นนั้น"

"ขอต้อนรับเซียนทั้งสอง!"

ภายในวัง จักรพรรดิเว่ยนำเหล่าขุนนางออกมาอย่างเร่งรีบแล้วคุกเข่าลงกราบเย่จุนหลินและหงเฉียนเย่

สำหรับพวกเขา นี่คือเซียนที่สามารถทำลายล้างโลกได้ โดยไม่ต้องยึดตามกฎเกณฑ์ใดๆ ในโลกมนุษย์

จักรพรรดิเว่ยสังเกตชายหนุ่มผมสีเงินอย่างระมัดระวัง ความยินดีในใจยิ่งทวีคูณขึ้น

จากคำอธิบายในจดหมาย ผู้อาวุโสแห่งยอดเขาทอแสงมีผมยาวสีเงินขาวอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งตรงกับลักษณะของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสมบูรณ์แบบ

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นผู้อาวุโสเย่โดยไม่มีข้อสงสัย

สายตาเปลี่ยนไปที่หงเฉียนเย่ หัวใจของจักรพรรดิเว่ยก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

แม้ว่าเขาจะมีสนมนางในสามพันคน แต่เมื่อเทียบกับหญิงสาวผู้นี้แล้ว ราวกับสวรรค์และโลก

"นี่คือความงามที่หาได้ยากในโลก..."

จักรพรรดิเว่ยถอนหายใจในใจ

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธออยู่เคียงข้างเย่จุนหลิน เขาจึงไม่กล้าคิดอะไรเกินเลย แม้แต่การมองดูเธอนานๆ ก็ยังรู้สึกว่าเป็นการดูหมิ่นเซียนหญิงผู้นี้

"อะแฮ่ม"

เย่จุนหลินกระแอมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกทิศทางด้วยพลังเวท "ข้ามาที่นี่เพื่อแก้ไขวิกฤตการณ์ของรัฐเว่ย พวกเจ้าไม่ต้องกังวลอีกต่อไป"

"ข้าพเจ้าเป็นตัวแทนประชาชนรัฐเว่ย กราบขอบพระคุณเซียนทั้งสอง!!"

จักรพรรดิเว่ยร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

ภายในพระราชวัง ทุกคนต่างคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเคารพและฝากความหวังไว้ที่เย่จุนหลิน

"ลุกขึ้นมาเถอะ"

เย่จุนหลินยกมือขึ้น พลังที่มองไม่เห็นแผ่ขยายออกไป ทำให้จักรพรรดิเว่ยและคนอื่นๆ ลุกขึ้นจากพื้นอย่างแผ่วเบา

"เซียนทั้งสอง มีอะไรที่ต้องการโปรดสั่ง" จักรพรรดิเว่ยกล่าวด้วยความเคารพ

"จัดหาที่พักให้ข้าและศิษย์ของข้า"

"ท่าน เชิญทางนี้!"

จักรพรรดิเว่ยกางมือออกแล้วแอบมองหงเฉียนเย่ที่กำลังเดินผ่านไปข้างๆ ปรากฏว่าเซียนหญิงผู้นี้เป็นลูกศิษย์ของเซียน

เจ้าหญิงน้อยซ่อนตัวอยู่ด้านหลังจักรพรรดิเว่ย มองใบหน้าอันงดงามของหงเฉียนเย่แล้วคิดในใจว่า

"พี่สาวคนนี้สวยจังเลย ถ้าฉันโตขึ้นแล้วจะสวยเหมือนเธอคงจะดี"

หงเฉียนเย่สีหน้าเย็นชาตลอดเวลา แม้แต่จะมองคนเหล่านี้ก็ยังไม่ยอม

ในสายตาของเขา จักรพรรดิเว่ยและเหล่าขุนนาง รวมถึงประชาชนชาวรัฐเว่ยทั้งหมดล้วนเป็นมดปลวก ไม่มีอะไรแตกต่างกัน

เหตุผลที่เขาติดตามมาด้วยก็แค่ต้องการค้นหาตัวตนที่แท้จริงของผู้บงการเท่านั้น

พระราชวังจิงไท่

ภายในห้องโถงงดงามอลังการ อบอุ่นในฤดูหนาว เย็นสบายในฤดูร้อน

ที่นี่คือที่ที่จักรพรรดิเว่ยใช้เงินจำนวนมหาศาลและเวลาหลายปีในการสร้างขึ้นมา ในชีวิตประจำวัน เขาชอบที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเสพสุข แต่ตอนนี้ได้ยกให้เย่จุนหลินและหงเฉียนเย่พักอาศัย

"ออกไปเถอะ ถ้ามีอะไรจะเรียกมา"

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับใช้เซียน"

จักรพรรดิรัฐเว่ยไม่กล้าอยู่ต่อ รีบถอยออกไปอย่างเคารพ

ดังเอี๊ยด

บานประตูห้องปิดลง

เย่จุนหลินทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นอนที่ทำจากไม้จันทน์พันปี เหยียดมือไปหยิบองุ่นจากถาดผลไม้แล้วส่งเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

ในเวลานี้ ท่าทางที่ไม่เอาไหนของเขานั้น ต่างจากบุคลิกที่เคร่งขรึมเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

หงเฉียนเย่แสดงสีหน้าที่อดไม่ได้ที่จะมองตรงไปที่เขา นี่คือผู้บำเพ็ญเพียรระดับเปลี่ยนเทพที่แปลกที่สุดเขาเคยพบมา

และสิ่งที่ทำให้เขาพูดไม่ออกที่สุดก็คือ

ผู้ฝึกตนคนอื่นๆ มักจะนั่งสมาธิขัดสมาธิ มุ่งมั่นในการฝึกฝน

แต่เจ้าหมอนี่หมกมุ่นอยู่กับการกินดื่มเล่นตลอดทั้งวัน ไม่มีวี่แววว่าจะพยายามฝึกฝนเลย

เกียจคร้านและเฉื่อยชาเช่นนี้ จะฝึกฝนจนถึงระดับเปลี่ยนเทพได้อย่างไร

"ฮึ่ม ดีเหมือนกัน ด้วยความเร็วแบบนี้ ข้าจะสามารถเอาชนะเขาในเรื่องการฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลานั้น การลงมือคงจะมีความมั่นใจมากขึ้น"

หงเฉียนเย่คิดในใจ

หากเย่จุนหลินได้ยินเสียงในใจของเขา คงจะหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ

ฝึกฝนอย่างหนัก?

คุณชายอย่างข้าขอนอนเฉยๆ ระดับต่างๆ ล้วนอาศัยการพึ่งพาคนอื่น และวิชากำลังภายในก็จะอัปเกรดโดยอัตโนมัติ

บอกข้าสิว่าความพยายามมีประโยชน์หรือไม่

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ

การนอนเฉยๆ ก็ถือเป็นความพยายามอย่างหนึ่ง

ในเวลานี้ เย่จุนหลินถอดรองเท้าบู๊ตลายเมฆออกจากเท้า กะละมังไม้ก็ปรากฏขึ้นที่เท้าทันที กะละมังไม้มีน้ำอุ่นที่ลอยอยู่

วางเท้าลงไปอย่างแผ่วเบา ปากก็ส่งเสียงครางอย่างสบายใจ

ในขณะที่หงเฉียนเย่ดูถูกเย่จุนหลินมากขึ้น เสียงหนึ่งก็ค่อยๆ ดังเข้ามาในหูของเขา

"เสี่ยวหง เอ๋ย รีบมาล้างเท้าให้อาจารย์ซิ"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด