บทที่ 12 การตัดสินความเป็นความตายด้วยการเล่นหมัด

"ระบบ เจ้าช่างมีวิสัยทัศน์จริงๆ"

[ติ๊ง ไม่เป็นไร!]

เย่จุนหลินยักไหล่ อยู่บนภูเขานานๆ ก็เบื่อแล้ว พอดีได้ออกไปเที่ยวข้างนอกด้วย แล้วก็พาลูกศิษย์ราคาถูกคนนั้นไปด้วย

"ข้าก็คิดว่าต้นเหตุอยู่ที่รัฐเว่ย"

ซู่หยุนเหนียนพยักหน้า

"ท่านประมุข ข้าจะไปเองและจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ"

เย่จุนหลินกล่าว

ฉับพลัน!

สายตาของทุกคนในห้องโถงก็พุ่งไปที่เย่จุนหลิน

ซู่หยุนเหนียนลูบเคราแล้วหัวเราะ "อาจารย์น้องเย่ยังคงตรงไปตรงมา หากเจ้าไป เรื่องนี้คงจะจบลงได้อย่างรวดเร็ว"

"ได้ แล้วเจอกันใหม่"

เย่จุนหลินออกจากห้องโถง

ผู้นำยอดเขากระบี่ซ่อนเร้นจ้องมองร่างที่จากไปอย่างกังวล "เอ่อ อาจารย์น้องเย่จะจัดการได้จริงหรือ?"

"เจ้าหัวไม้ทึ่ม ในแดนรกร้างเล็กๆ นี้ ยังจะมีอะไรที่ยากสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรระดับเปลี่ยนเทพได้อีก?" ผู้นำยอดเขาทะยานฟ้ากลอกตา

ในแดนรกร้าง ระดับเปลี่ยนเทพหมายถึงผู้ที่ไร้เทียมทาน!

"หากแม้แต่เขาจัดการไม่ได้ แดนรกร้างแห่งนี้ก็คงหมดทางรอดแล้ว" รอยยิ้มของซู่หยุนเหนียนค่อยๆ หายไป กล่าวอย่างจริงจัง "ทุกคนรีบฝึกฝน อย่าคิดอะไรมาก อย่าทำให้ความคาดหวังของอาจารย์น้องเย่ที่มีต่อเราต้องสูญเปล่า!"

"รับทราบ!"

ทุกคนตอบ

…

ในแดนตะวันออก แดนรกร้างนั้นเล็กจิ๋วมาก บวกกับที่ตั้งที่ห่างไกล ทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรในแคว้นอื่นๆ เรียกที่นี่ว่าดินแดนทุรกันดาร

แต่!

นั่นเป็นคำกล่าวของแวดวงผู้บำเพ็ญเพียร

แต่ในสายตาของผู้คนธรรมดา แดนรกร้างนั้นกว้างใหญ่ไพศาล เดินทางจากประเทศหนึ่งไปยังอีกประเทศหนึ่ง แม้จะเดินทางอย่างไม่หยุดพักก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือน หากไกลหน่อย อาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไปไม่ถึง

ท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยหมอก

เงาร่างสองดวงเหยียบย่ำไปบนกระบี่วิเศษ บินนำหน้าและตามหลังกันไป

เย่จุนหลินฮัมเพลงเล็กๆ ชื่นชมภูเขาและแม่น้ำอันยิ่งใหญ่ในระยะไกล

หงเฉียนเย่จ้องมองร่างด้านหน้าอย่างไม่ละสายตา นึกถึงเรื่องราวต่างๆ บนยอดเขาทอแสง รู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นเรื่อยๆ

"ช่างเถอะ ยังมีโอกาสอยู่ในอนาคต!"

"เมื่อเจ้าตกอยู่ในมือข้า ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้!"

เย่จุนหลินยิ้มมุมปากอย่างแผ่วเบา เขาสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าหมอนั่นด้านหลังมีอารมณ์โกรธเกรี้ยวอย่างมาก

"เหอะ ดูเหมือนจะไม่ยอมรับจริงๆ สินะ"

"ถ้าอย่างนั้น ข้าจะค่อยๆ ฝึกเจ้า"

ไม่นานนัก

พวกเขาก็มาถึงเบื้องบนของรัฐเว่ย

มองออกไปเห็นเมืองน้อยใหญ่ตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

ประชาชนเปรียบเสมือนมด ดูเล็กจิ๋วมาก

ตั้งแต่แรกเกิด ชะตากรรมก็แทบจะถูกกำหนดไว้แล้ว บางคนก็แต่งตัวด้วยผ้าไหมและทองคำ มีชีวิตที่สุขสบาย บางคนก็ยากจนข้นแค้น กินแกลบกินผัก บางคนก็ทำงานหนักจนตาย…

ในโลกนี้ มีเพียงการบำเพ็ญเพียรเท่านั้นที่จะสามารถเปลี่ยนชะตากรรมได้!

"หืม? เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นด้านล่าง"

เย่จุนหลินหรี่ตาลง

หงเฉียนเย่มองไปที่นั่น น้ำเสียงเรียบเฉย "โอ้ ดูเหมือนจะเป็นพวกโจร กำลังปล้นหมู่บ้านอยู่"

เรื่องแบบนี้ เขาชินแล้ว

"เหรอ? ไปดูกัน"

กล่าวจบ เย่จุนหลินก็เคลื่อนไหวร่างกายเหยียบย่ำกระบี่วิเศษแล้วพุ่งไปยังหมู่บ้านนั้นอย่างรวดเร็ว

"น่าเบื่อ"

หงเฉียนเย่เบ้ปาก จำใจต้องตามไป

ขณะนี้

หมู่บ้านท่าหั่ว

ไฟลุกท่วมท้องฟ้า ควันตลบอบอวล

ชาวบ้านจำนวนมากถูกโจรไล่ต้อนไปที่ลานว่างกลางหมู่บ้านราวกับสัตว์

และผู้ที่ไม่เชื่อฟัง พยายามหลบหนี ก็ถูกโจรโหดเหี้ยมสังหารด้วยดาบ!

เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญ เสียงอ้อนวอน ดังขึ้นในหมู่บ้านที่เดิมทีสงบสุขและร่มเย็นนี้

"วีรชนทั้งหลาย หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านที่ยากจน มีเพียงไก่ เป็ด วัว ควาย ที่เลี้ยงไว้ในแต่ละวัน หากท่านต้องการ ท่านสามารถนำไปได้ทั้งหมด อย่าทำร้ายชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ในหมู่บ้านเลย"

ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านท่าหั่วผมหงอกงอ ค้ำไม้เท้าเดินเข้ามาขอร้อง

"ไปให้พ้น!"

โจรคนหนึ่งเตะเข้าไปที่ผู้ใหญ่บ้านอย่างหงุดหงิด ผู้ใหญ่บ้านร้องเสียงหลงล้มลงไปที่พื้น นอนคว่ำลงกับพื้นแล้วคายเลือดออกมา

กลุ่มโจรนี้มีทั้งหมดกว่าร้อยคน พวกเขามีใบหน้าที่โหดเหี้ยม ถือดาบยาวที่คมกริบ ไล่ต้อนชาวบ้านหลายร้อยคนให้รวมตัวกัน

ชาวบ้านต่างหวาดกลัว ชาย หญิง เด็ก ผู้ใหญ่ ต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"หัวหน้า ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว"

ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวด้วยความเคารพ

หัวหน้าโจร ขี่ม้าสูงใหญ่ เดินออกจากแถวอย่างสง่างาม

สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ หัวหน้าโจรคนนี้ไม่ใช่ภาพลักษณ์ของคนหยาบคาย กลับมีอารมณ์ของนักปราชญ์ แวบแรกก็คิดว่าเป็นครูสอนหนังสือในโรงเรียนเอกชน

หัวหน้าโจรสำรวจด้วยสายตาที่หยิ่งผยอง สีหน้ายังคงสงบเหมือนเดิม

ในนั้น เขามองเห็นชายหญิงหนุ่มสาวในฝูงชน สวมชุดสีแดงสดใส เห็นได้ชัดว่าเป็นคู่สามีภรรยาที่เพิ่งเข้าหอ

หัวหน้าโจรยิ้มเยาะมุมปาก ชี้ไปที่ทั้งสองคนนั้น สั่งด้วยน้ำเสียง "ลากพวกเขาทั้งสองออกมา"

"รับทราบ หัวหน้า!"

ลูกน้องสองสามคนก้าวขึ้นไปทันที

"อย่า!"

"ปล่อยข้าไป! ปล่อยข้าไป!"

คู่สามีภรรยาถูกจับลงไปที่พื้น

สายตาของพวกเขามีความหวาดกลัว กังวลในชะตากรรมของตัวเอง

หัวหน้าโจรลงจากม้า เดินไปที่หน้าเจ้าสาว ยกคางของเธอขึ้น จ้องมองใบหน้าที่อ่อนเยาว์และน่ารักนั้น กล่าวพร้อมรอยยิ้ม "ดูเหมือนจะสวยงามอยู่บ้าง"

"ได้โปรดไว้ชีวิตเรา"

หญิงสาวกล่าวด้วยความกลัว

"ปล่อยเมียข้า! อย่าแตะต้องเธอ!"

ชายหนุ่มนึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาแดงก่ำ

ชาวบ้านต่างรู้ดี ก้มหน้าไม่กล้าสบตา

แต่ใครจะคิด

หัวหน้าโจรถามว่า "เจ้ารักชายคนนี้หรือไม่?"

หญิงสาวอึ้งไป ไม่คิดว่าหัวหน้าโจรคนนี้จะถามคำถามนี้ขึ้นมา

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ "รัก"

หัวหน้าโจรหันไปมองชายหนุ่ม "แล้วเจ้ารักนางหรือไม่?"

ชายหนุ่มมีใบหน้าซื่อสัตย์และซื่อตรง เมื่อเผชิญกับคำถามของหัวหน้าโจร เขาตะโกนด้วยความตื่นเต้น "ข้ารักนางแน่นอน! ข้ากับนางเป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็ก หลังจากโตขึ้น ข้าก็ได้สมหวังแต่งงานกับนาง ข้าสาบานว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อปกป้องนาง!"

"พี่เตี๋ยจู๋~"

เสี่ยวเหมยน้ำตาไหลพราก สะอื้น

หัวหน้าโจรโจรเงียบไปครู่หนึ่ง ชี้ไปที่ชาวบ้านอีกคน

ลูกน้องเข้าใจในทันทีและลากชาวบ้านคนนั้นออกมา ในสายตาที่หวาดกลัวนับไม่ถ้วน ชาวบ้านคนนั้นก็ถูกตัดคอ

ปุ๋ย!

เลือดไหลเปื้อนพื้น หัวหลุดลงไปที่พื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"อ้า!"

ฝูงชนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

หัวที่หลุดออกมานั้น เบิกตากว้างและไม่หลับ

หัวหน้าโจรยิ้มอย่างสนุกสนาน เตะหัวเล็กน้อย หัวก็กลิ้งไปที่หน้าคู่รัก

เสี่ยวเหมยตกใจจนหน้าซีด ไม่กล้าแม้แต่จะมองหัวที่นั้น

เตี๋ยจู๋หน้าซีดเผือด หัวใจเต้นแรง

"พวกเจ้าทั้งสอง ข้ามีแนวคิดที่น่าสนใจ"

หัวหน้าโจรกล่าวด้วยรอยยิ้ม "พวกเจ้าทั้งสองเล่นหมัดตัดสินความเป็นความตาย ใครแพ้ต้องตาย!"

"แต่ว่า ข้าอนุญาตให้พวกเจ้ามีเวลาครึ่งก้านธูปในการพูดคุยกันส่วนตัว…"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

เตี๋ยจู๋และเสี่ยวเหมยก็มองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำเช่นนี้

รอยยิ้มของหัวหน้าโจรค่อยๆ เย็นลง น้ำเสียงก็โหดเหี้ยมขึ้นอย่างฉับพลัน "อย่างไร? ไม่กล้าเล่นหรือ? งั้นก็ตายกันให้หมด!"

"ไม่ ไม่ ไม่ พวกเราเล่น ๆ!"

เตี๋ยจู๋รีบพูด คนเดียวตายดีกว่าสองคนตาย

"ดี เริ่มเลย"

หัวหน้าโจรโบกมือ

เตี๋ยจู๋ก็รีบดึงเสี่ยวเหมยไปนั่งที่มุมกำแพง และพูดกับเธออย่างจริงจัง "เสี่ยวเหมย เดี๋ยวข้าออกหมัด เจ้าออกกรรไกร เจ้าจะได้มีชีวิตอยู่"

เสี่ยวเหมยตาแดงก่ำ สะอื้น "พี่เตี๋ยจู๋ อย่าทำอย่างนั้น ข้าไม่ต้องการให้ท่านตาย"

เตี๋ยจู๋ยิ้มอย่างซื่อสัตย์ ลูบหัวหญิงสาว "ข้าบอกว่าข้าจะปกป้องเจ้าตลอดชีวิต"

"พี่เตี๋ยจู๋ ชาติหน้าเราจะได้เป็นสามีภรรยากันอีก…"

เสี่ยวเหมยร้องไห้เสียใจ

ทั้งสองพิงกันและเพลิดเพลินกับความสงบสุขชั่วครู่

ผ่านไปครึ่งก้านธูป

มีเสียงเย็นชาดังขึ้น "เวลาหมดแล้ว พาพวกเขามา!"

"รับทราบ!"

เตี๋ยจู๋และเสี่ยวเหมยถูกกลุ่มโจรพาตัวไปที่หน้าหัวหน้าโจร

หัวหน้าโจรกล่าวอย่างใจเย็น "เตรียมตัวให้พร้อมแล้วก็เริ่มได้เลย"

"เดี๋ยว!"

เตี๋ยจู๋มองไปที่ชายวัยกลางคนอย่างแน่วแน่ กล่าวด้วยความกล้าหาญ "เจ้าแน่ใจหรือว่าผู้ที่ชนะจะได้มีชีวิตอยู่?"

"กล้าดียังไง! กล้าตั้งคำถามกับหัวหน้าของเราหรือ!" ลูกน้องคนหนึ่งตะโกน

หัวหน้าโจรหัวเราะ "แน่นอน ข้าไม่ดูถูกพวกเจ้า"

"ดี"

เตี๋ยจู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาจริงจังกับเสี่ยวเหมยตรงหน้า "มาเลย"

ต่อหน้าสายตาของทุกคน

ทั้งสองเล่นหมัดตัดสินความเป็นความตาย

เมื่อผลลัพธ์ออกมา เตี๋ยจู๋ก็ยืนอยู่ที่เดิม

ใบหน้าของเสี่ยวเหมยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ร้องไห้โฮ "ข้าผิดแล้ว อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า…"

"ฮ่าฮ่าฮ่า!"

หัวหน้าโจรเงยหน้าหัวเราะ น้ำตาไหลออกมา รอยยิ้มเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ เตี๋ยจู๋ออกหมัดจริงๆ

แต่เสี่ยวเหมยกลับออกกรรไกร…