เสิ่นเยว่กล่าว "ฉีอวิ้น แม่ทัพน้อยฉีอยากส่งหลานชายมาให้ข้าดูแลที่อนุบาลจวนอ๋องปีหน้า อ๋องผิงหย่วนจึงใช้น้ำใจแม่ทัพน้อยตอบแทนข้า บังเอิญพี่สะใภ้ของแม่ทัพน้อยฉีก็แซ่เสิ่นเช่นกัน ท่านแม่เป็นคนตระกูลเสิ่นทางอานโจว แม่ทัพน้อยฉีบอกว่าสามารถรับหานเซิงกลับเมืองหลวงได้ หลังจากนั้นก็ให้หานเซิงไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนฉี่หมิงในนามญาติของตระกูลเสิ่นจากอานโจว ไม่มีทางเกิดปัญหากับจวนเวยเต๋อโหว และไม่มีทางถูกหาเรื่อง ดังนั้นจึงอยากจะถามความเห็นท่านลุงท่านป้าพอดีเจ้าค่ะ"

ไม่ว่าจะเป็นแม่ทัพน้อยฉีอวิ้น ตระกูลเสิ่นที่อานโจว หรือโรงเรียนฉี่หมิงที่ออกมาจากปากเสิ่นเยว่ ล้วนทำให้เหลียงโหย่วเหวยรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย...

ความหมายที่แฝงอยู่ในนี้ หากเป็นคนที่เคยอยู่ในเมืองหลวงมาก่อนย่อมรู้เป็นอย่างดี

โดยเฉพาะโรงเรียนฉี่หมิง นั่นเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งในเมืองหลวง มีขุนนางจากหลายแห่งอยากส่งบุตรหลานเข้าเรียนอย่างยิ่ง

เหลียงโหย่วเหวยขมวดคิ้วเล็กน้อย "อาเยว่ นี่เป็นเรื่องดีและดีมากสำหรับหานเซิง หานเซิงเรียนเก่งมาก มีพรสวรรค์ มีคุณสมบัติที่ซ่อนอยู่ เพียงแต่โรงเรียนฉี่หมิงอยู่ไกลเกินเอื้อม เข้าไปได้ไม่ง่ายนัก หากสามารถเข้าเรียนได้ในนามญาติตระกูลเสิ่นจากอานโจว ย่อมเป็นประโยชน์ต่อหานเซิงมาก"

ได้ยินท่านลุงพูดเช่นนี้ เสิ่นเยว่ก็รู้สึกโล่งใจ

และยิ้มออกมา

เหลียงโหย่วเหวยกล่าวอีกครั้ง "โรงเรียนฉี่หมิงมีเงื่อนไขว่าต้องให้นักเรียนกินนอนที่โรงเรียน ปกติแล้วหานเซิงก็สามารถอยู่ได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่ของหานเซิง สำหรับหานเซิงแล้วนับเป็นเรื่องที่ดี ช่วงวันหยุด พวกเจ้าสองพี่น้องยังมาเจอกันได้ ข้ากับป้าของเจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าเจ้าอยู่เมืองหลวงคนเดียวแล้ว"

เสิ่นเยว่ยิ้ม

"เอาถังหูหลูไหม?" เหลียงเย่ถือถังหูหลูกลับมาสองไม้พอดี

"เอา!" เสิ่นเยว่ตะกละ

เหลียงเย่หัวเราะ ส่งให้นางหนึ่งไม้ หานเซิงเองก็ถือหนึ่งไม้

นานแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน การเดินเล่นครั้งนี้เสิ่นเยว่มีความสุขมาก แม้จะบอกว่าออกมาเดินเล่นเพื่อย่อยอาหาร แต่ความจริงแล้วได้กินเพิ่มอีกไม่น้อย สุดท้ายจึงรู้สึกแน่นท้องขึ้นอีก แต่การได้อยู่กับท่านลุง เหลียงเย่ และหานเซิง ทำให้เสิ่นเยว่บรรยายความรู้สึกดีใจออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

เมื่อเดินใกล้สุดเส้นถนน ท่านลุงพาเสิ่นหานเซิงไปซื้อน้ำตาลปั้น

เสิ่นเยว่อยู่กับเหลียงเย่

เหลียงเย่หยิบปิ่นกลัดผมออกมาจากปลายแขนเสื้อ "ให้เจ้า"

เสิ่นเยว่รับมา ประหลาดใจกล่าว "ปิ่นดอกเหมย?"

เหลียงเย่กล่าว "เจ้าชอบปิ่นดอกเหมยมิใช่หรือ? ครั้งนี้ข้าก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำให้เจ้าต้องพลอยลำบากไปด้วย หากเจ้าไม่รับไว้ ข้าคงก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปไม่ได้"

เสิ่นเยว่ยิ้ม "เช่นนั้นข้าจะรับไว้ ขอบคุณท่านพี่"

เหลียงเย่ยิ้ม

อากาศยามกลางคืนค่อนข้างเย็น เหลียงโหย่วเหวยและเสิ่นหานเซิงก็อยู่ห่างออกไปมาก เหลียงเย่ค่อยๆ เก็บรอยยิ้มคืนไป เอ่ยเสียงหนักแน่น "ครั้งนี้หากไม่ใช่เรื่องที่ข้าก่อก็คงไม่ต้องลำบากท่านพ่อท่านแม่ รวมถึงเจ้ากับหานเซิง แต่จวนเวยเต๋อโหวใช้อำนาจรังแกผู้คน บีบบังคับให้คนตาย หากข้าเจออีกครั้ง ข้าก็จะยังทำเช่นนี้ เพียงแต่ท่านพ่อท่านแม่ต้องลำบาก ข้าเองก็หมดหนทางสู่การเป็นขุนนาง..."

เสิ่นเยว่เอ่ยเสียงเบา "ท่านพี่..."

เหลียงเย่ยิ้มพลางกล่าว "อาเยว่ ข้าจะเป็นทหาร!"

"เป็นทหาร?" เสิ่นเยว่ประหลาดใจ

เหลียงเย่พยักหน้า "ใช่ จวนเวยเต๋อโหวอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะไปที่ค่ายทหารอื่น อย่างไรเสียพวกเขาก็ทำอะไรข้าไม่ได้! ข้าอยากสร้างอนาคตของตนเอง ไม่อยากทำให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องลำบากอีก นี่เป็นหนทางที่ข้าคิดไตร่ตรองมานานแล้ว ต่อให้ยากก็ยังอยากก้าวต่อไป..."

เสิ่นเยว่ยิ้ม

เหลียงเย่เองก็ยิ้ม

เมื่อกลับถึงเรือน จวงซื่อนำข้าวของมากมายออกจากหีบเล็กแล้วเก็บไว้ในห้องเสิ่นเยว่

"ท่านป้า?" เสิ่นเยว่ตกใจ เมื่อมองอย่างละเอียดล้วนเป็นเสื้อผ้า ทั้งยังเป็นเสื้อผ้าที่ให้นาง...

จวงซื่อพูดอย่างอ่อนโยน "ใช้การคาดเดาขนาดตัวของเจ้าแล้วหาร้านตัดชุดให้ทำออกมา สิ้นปีแล้ว อย่างไรก็ต้องมีเสื้อผ้าใหม่สักชุดสองชุด เพิ่งทำเสร็จเมื่อหลายวันก่อน รีบมาลองเร็วเข้า..."

เสิ่นเยว่พลิกดู กล่าว "สีสดใส"

จวงซื่อหัวเราะ "เจ้าเป็นหญิงสาว จะสวมเสื้อผ้าจืดชืดไปทำไมกัน..."

เสิ่นเยว่เองก็ยิ้ม เลือกมาหนึ่งชุดแล้วเปลี่ยนที่ด้านหลังฉากกั้นพลางกล่าว "เสื้อผ้ามากขนาดนี้ รถม้าเพียงคันเดียวขนไปไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ"

เห็นได้ชัดว่าเป็นการยั่วเย้า จวงซื่อหัวเราะพลางกล่าว "ป้าไม่มีลูกสาว มีเจ้าคนเดียวที่เป็นหลานสาว เป็นธรรมดาที่จะกลัวว่าหากเราไม่อยู่ที่เมืองหลวง เจ้าเพียงคนเดียว แม้แต่เสื้อผ้าก็คงไม่มีเวลาไปตัด"

"ตัดมาแล้วเจ้าค่ะ แต่สู้ที่ท่านป้าเลือกให้ไม่ได้" เสิ่นเยว่พูดประจบ

จวงซื่ออดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยปาก "เจ้าเนี่ย อยู่เมืองหลวงก็อย่าดูแลเพียงเด็กๆ หากเจอหนุ่มๆ ที่เหมาะในเมืองหลวงก็ให้บอกลุงกับป้า เจ้าที่อายุเท่านี้ ไม่มีคนที่ชอบถึงจะเป็น..."

‘ปัญหา’ คำนี้ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก จวงซื่อตกตะลึงหลังหันไปเห็นเสิ่นเยว่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกมาจากหลังฉากกั้นจนลืมพูดต่อไปเสียสนิท

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด