บทที่ 3 โอกาสการเป็นพ่อมดฝึกหัด

บทที่ 3 โอกาสการเป็นพ่อมดฝึกหัด

โซลยื่นมือออกไปรับยา

เพียงแต่ว่ามือขวาของเขาแข็งเกร๊ง ส่วนมือซ้ายของเขานั้นมีแต่กระดูก

เมื่อเห็นเช่นนั้น หญิงสาวคนนั้นจึงไม่ได้ยื่นขวดยาให้โซล แต่ดึงจุกออกและป้อนให้กับโซลเอง

โซล เงยหน้าขึ้นเพื่อกลืนยานั้นลงไป

การที่หญิงสาวมอบยาให้เขานั้นเป็นสิ่งที่สวยงาม

การที่หญิงสาวป้อนยาให้กับ เขานี้ถึงเป็นบุญจริงๆ

หากยานี้มีประโยชน์จริงๆ

หลังจากดื่มเข้าไปขวดหนึ่ง โซลก็รู้สึกถึงของเหลวเย็นยะเยือกที่ไหลจากลำคอสู่ท้อง เขาไม่หนาวสั่นอีกต่อไป มือของเขาค่อยๆฟื้นสภาพ เพียงไม่นานมือขวาของเขาก็เคลื่อนได้คล่องขึ้น

เขารู้สึกคันที่หน้าผาก จึงยกมือขึ้นแตะมัน พบว่ารอยแผลจากบาดแผลเก่าๆของเขาหายไปหมดแล้ว

เหลือเพียงมือซ้ายของเขาเท่านั้นที่ยังเป็นกระดูกอยู่ มันฟื้นกลับเป็นดังเก่า

"ข้าเกรงว่ามือซ้ายของเจ้าจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเก่า" หญิงสาวคนนั้นวางขวดคริสตัลลงบนโต๊ะ "เว้นแต่เจ้าจะกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด"

โซลยิ้มออกมาอย่างขมขื่น "แต่ข้า.. เป็นเพียงแค่ข้ารับใช้"

"ข้ารับใช้แล้วอย่างไร" หญิงสาวยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "หากเจ้าสนใจ ข้าจะมอบโอกาสให้ ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ากล้าเข้าร่วมหรือไม่"

การทดสอบเพื่อเป็นพ่อมดฝึกหัด?

โซลเงยหน้าขึ้น

"ข้า.. ข้าอยากเป็นพ่อมดฝึกหัด"

"โฮ่ โฮ่~" หญิงสาวไม่แปลกใจกับทางเลือกของโซล

เห็นได้จากทางเลือกของ โซล จากการทดสอบสิ่งมีชีวิตว่าเขามีความกล้าหาญ แม้ว่าเขาจะหวาดกลัว แต่เขาก็สามารถรักษาสติเอาไว้ได้

สิ่งเหล่านี้คือคุณสมบัติที่พ่อมดฝึกหัดควรมี

โซล รอให้หญิงสาวหัวเราะเสร็จก่อนจึงถามต่อ "นายหญิงขอรับ หากท่านช่วยข้าเป็นพ่อมดฝึกหัด ต้องมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ขอรับ"

"ค่าใช้จ่าย? เจ้าคิดว่าเจ้าจะได้เป็นพ่อมดฝึกหัดงั้นหรือ?" น้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นเปลี่ยนไปทันที

โซล สะดุ้ง จากนั้นก็ค่อยๆ สงบลง

หลังจากทำงานเป็นข้ารับใช้มาได้ 2 3 วัน เขาก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะกำจัดหน้าที่นี้ออกไป นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตื่นเต้นมากในตอนนี้ ถึงกับต้องการให้อีกตั้งเงื่อนไข

แต่คำถามของหญิงสาวทำให้เขากลับมาสงบอีกครั้ง

ตอนนี้เขาไม่มีค่าพอให้อีกฝ่ายมอบโอกาสในการทดสอบให้แก่เขาด้วยซ้ำ

โซลยิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขายังไม่ยอมแพ้ที่จะกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด

เขาเชื่อว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามเพียงเพราะต้องการหยอกล้อเขา

เขารอให้อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอมา

"เจ้าอยากเข้าทดสอบเป็นพ่อมดฝึกหัดจริงๆงั้นเหรอ?" หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้ง "ถึงจะต้องกลายเป็นแบบข้าก็ตาม"

ทันใดนั้นร่างกายส่วนบนของนางก็โน้มไปข้างหน้า ฝาครอบแก้วที่อยู่เหนือหัวของนางสั่นอย่างรุนแรง ด้วยของเหลวสีขาวขุ่นที่ราวกับสเปรย์ ดวงตาที่ซ่อนอยู่ด้านในก็กระทบกับฝาครอบแก้วเป็นครั้งคราวทำให้เกิดเสียงที่ดึงดูด

โซลได้พบกับพ่อมดฝึกหัดเป็นครั้งคราว แต่ไม่มีใครน่ากลัวเท่าหญิงสาวผู้นี้

แต่...

"ข้ายอมรับ" โซลหันหน้าไปทางหญิงสาวคนนั้น ตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น

แทนที่จะกังวลว่าต้องกลายเป็นปุ๋ยให้กับดอกไม้ สู้ไปตายเพื่อแสวงหาความแข็งแกร่งดีกว่า

"เอาละ" หญิงสาวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "ในอีก 2 วันข้างหน้าพ่อมดฝึกหัดจะชุดใหม่จะถูกส่งเข้ามา หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด พวกเขา 7 หรือ 8 คนจะตายลงระหว่างทาง ตามปกติแล้วจะเหลือเพียงไม่กี่คนตำแหน่งที่เหลือจะถูกคัดเลือกจากบรรดาข้ารับใช้ เรียงตามหมายเลข แต่ข้าจะเสนอชื่อเจ้าออกไป"

"ขอบคุณขอรับท่านหญิง"

"คงชา"

"ข้าแม่มดระดับ 2 คงชา หากผ่านการทดสอบพ่อมดฝึดหัดเข้ามา อย่าลืมเลือกข้าเป็นอาจาร์ย"

"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ท่านอาจาร์ยคงชา ข้าชื่อ..."

"ไม่จำเป็นต้องบอก" คงชาขัดเขาทันที "รอจนกว่าเจ้าจะเป็นพ่อมดฝึกหัดก่อน แล้วค่อยบอกชื่อของเจ้าก็ยังไม่สาย"

โซลเงียบไป

ก่อนที่เขาจะกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด สำหรับ คงชา แล้ว เขาเป็นเพียงข้ารับใช้ผู้ต้อยต่ำไม่สมควรจดจำชื่อด้วยซ้ำ

มันล้วนเป็นเช่นนั้น

ภายในหอคอยพ่อมดแห่งนี้ ตัวตนมักมาคู่กับความแข็งแกร่งเสมอ

โซลออกจากห้องของคงชา ประตูปิดลงอย่างเงียบๆตรงหน้าเขา

เมื่อเขาหันกลับไป เลือดที่ไหลออกมาจากประตูฝั่งตรงข้ามก็หายไป เขาไม่รู้ว่า คงชา ทำมันได้อย่างไร

แสงเทียนบนฝาผนังเกือบจะกลายเป็นสีเหลืองสดใส

โซลรีบสังเกตทางเดินที่เหลืออย่างรวดเร็ว

มันไม่มีสิ่งสกปรกบนพื้นผิว

เขาไม่เหลือเวลาทำความสะอาดต่อแล้ว ตราบใด ที่มันไม่มีขยะที่มองเห็นได้ชัดก็ไม่เป็นไร หวังว่าแม่บ้านคงไม่ใช่ถุงขาวเช็ดพื้นนะ

โซลหันหลังกลับ และรถเข็นออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ในที่สุด เขาก็วิ่งมาถึงทางเดินของชั้นที่ 4 ก่อนที่เปลวเทียนจะเปลี่ยนเป็นสีขาว

เขาหายใจหอบ พรางเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าในห้องเก็บของ และนำขยะออกไป

"เสร็จเรียบร้อย ทันเวลาก่อนที่พ่อบ้านจะตรวจสอบแหะ"

โซลใช้หลังมือซ้ายปาดเหงื่อออกจากหน้าผากโดยไม่รู้ตัว แต่กระดูกแข็งๆ ของเขาถูเข้ากับผิวหนัง

"มือซ้ายของข้าไม่รู้สึกเจ็บหรือปวดเลย"

เขาขยับนิ้วเล่น

"แต่ข้ากลับสามารถขยับมันได้อย่างปกติ นี้คือพลังของเวทย์มนต์งั้นหรือ?"

หลังจากต้องยอมรับแล้วว่ามือซ้ายของเขาอาจกลายเป็นโครงกระดูกอย่างถาวร พลังที่ไหลเวียนอยู่ภายในนั้นก็ทำให้โซลหลงไหล

เขามองไปที่มือขวาของเขาอีกครั้ง แม้ว่าภายนอกมันจะดูผอมบาง แต่โซลกับสัมผัสได้ถึงพลังที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน

เขาหยิบหินขึ้นมาจากถังขยะที่อยู่ภายในห้องเก็บของเขา บีบมันเบาๆ หินกับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"มือขวาคงเป็นผลมาจากการทดลองที่ประสบความสำเร็จ ความแข็งแกร่งของมัน เกิดกว่าผู้ชายทั่วไปมาก ข้าคิดว่าความแข็งแกร่งมันคงจะพอๆ กับเหล่านักรบหรืออัศวิน"

เพียงแค่เพิ่มส่วนผสมไป 2 3 อย่าง ผลของยาในหม้อกับแตกต่างกันขนาดนี้

มันทำให้เสริมความเชื่อมันในการเป็น พ่อมดฝึกหัดของเขาอีกครั้ง

ด้วยความคิดเหล่านี้ เขาจึงได้ออกจากห้องเก็บของ มุ่งหน้าไปยังห้องนอนเพื่อพักผ่อน เขาผลักประตูออกไป

มันเป็นเพราะเขายังคงเฝ้ามองดูมือของเขาอยู่ เขาจึงเปิดประตูอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ มีเสียงพูดดังขึ้นที่หน้าประตู ซึ่งทำให้โซลต้องหยุดชะงัก

"เจ้าโซลนั้นยังไม่กลับมาเลย ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะตายไปแล้วจริงๆ"

"ฮึ่ม มันไม่ง่ายเลยสำหรับเขาที่มียังชีวิตอยู่หลังจากที่ถูกพ่อมดฝึกหัดทำร้าย"

"โอ่ ถ้าเขาตายแล้ว แบบนี้พวกเรา.. ก็ต้องผลัดกันไปทำความสะอาดทางเดินตอนเช้าอีกหน่ะสิ"

ความเงียบเข้าปกคลุมห้อง

โซลถึงกับขมวดคิ้ว ปรากฏว่างานทำความสะอาดทางเดินเป็นแบบผลัดกันใช่ไหม?

ดูเหมือนคนกลุ่มนี้จะรังแกเขาจริงๆ เป็นเพราะเขาความจำเสื่อมจึงได้เอางานที่อันตรายเช่นนี้มามอบให้เขางั้นหรือ?

ผ่านไปไม่นานก็มีคนพูดขึ้นมา

"ถ้าเจ้าคิดเช่นนี้ ก็ควรปล่อยให้ โซล มีชีวิตอยู่ดีกว่า ตัวเขาสูญเสียความทรงจำในอดีตไปหมดแล้ว อะไรทำได้อะไรทำไม่ได้ นั้นถึงเป็นสาเหตุที่เขาต้องฟังเรา มาเริ่มกันเถอะ"

"ภารกิจทำความสะอาดนั้นอีกแล้ว ใครจะรู้กันว่าเขาจะตายวันไหน"

"ใครบอกกันว่างานทำความสะอาดต้องสลับกันทำ"

"อะไรนะ?"

"พวกเรามักให้โซลทำความสะอาดทางเดินไม่ใช่หรือ ท่านแม่บ้านว่าอย่างไรบ้าง เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ให้จอร์จเป็นคนจัดการก็แล้วกัน"

"เขาอีกแล้วงั้นหรือ ความจำเสื่อมแบบนี้จะยอมหรอ?"

"หากไม่ยอมก็ทุบตีเขาจนกว่าจะยอม"

ณ จุดนี้ดูเหมือนว่าทุกคนจะเชื่อว่าโซลนั้นได้ตายไปแล้ว และเริ่มวางแผนหาผู้โชคร้ายคนต่อไป

"ปัง!"

โซลเปิดประตูเข้ามา

"เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป" เขามองไปยัง เด็กชายที่อยู่ในห้อง "งานทำความสะอาดทางเดินต้องผลัดกัน"

บางคนตกตะลึงที่โซลยังมีชีวิตอยู่ ในขณะที่คนอื่นๆ แสดงรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

เด็กหนุ่มที่ชื่อ บราวน์ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาข้ารับใช้ แถมเขายังเป็นคนที่นอนทางซ้ายสุดอีกด้วย

เขาสามารถเพลินเพลินไปกับแสงที่สว่างที่สุด และเป็นคนได้กินอาหารเป็นคนแรก

ทั้งหมดนี้มาจากหมัดของเขา

ตอนนี้ กับมีเด็กน้อยคนหนึ่งกล้าฝ่าฝืนกฏของเขา บราวน์ ออกมาตั้งใจจะแสดงให้ ธอร์ รู้ว่ากฏในที่แห่งนี้คืออะไร

บราวน์เดินออกไปยกกำปั้นขึ้นมาโดยไม่พูดอะไรซักคำ

"ปังง"

อย่างไรก็ตาม หมัดของบราวน์ถูกสกัดเอาไว้ด้วยมือขวาของโซล

"เจ้าสารเลว!" บราวน์ไม่คิดว่าโซล จะตอบสนองเร็วเช่นนี้ จึงคิดที่จะชักมือออกและต่อยลงมาอีกครั้ง

แต่ไม่นานเขาก็พบว่ามือของเขามีคว้าเอาไว้แน่นไม่สามารถดึงออกได้เลย

ทำไมเจ้า โซล นี้ถึงได้มีเรี่ยวแรงมหาศาลเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขาผอมบางเหมือนเด็กอายุ 10 ขวา

โซลสัมผัสได้ถึงพลังที่อยู่ในมือขวาของเขา

นี้สินะพลัง!!

ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เขาได้ออกแรงเพียงเล็กน้อย

"แกร๊กก"

"อ๊ากกกก"

บราวน์ ขดตัวด้วยความเจ็บปวด

เมื่อโซลปล่อยมือ บราวน์ก็ล้มลงกับพื้นทันที ก้มมือเอาไว้ด้วยมืออีกข้าง