บทที่ 29 เธอเข้าใจแล้ว!

เรือรบของกลุ่มอำนาจต่าง ๆ มีฟังก์ชันที่หลากหลายและครบครัน ไม่เพียงแต่สามารถเดินทางไกลและเข้าสู่สนามรบได้เท่านั้น ยังมีห้องสำหรับฝึกฝนการต่อสู้ ห้องสำหรับสร้างอาวุธ และห้องสำหรับนั่งสมาธิอีกด้วย

เย่ยู่กล่าวคำอำลาต่อทุกคน จากนั้นก็จับแขนของเซี่ยไฉ่หยู เดินเข้าไปในห้องสำหรับนั่งสมาธิ ห้องนี้สามารถป้องกันเสียงรบกวนจากภายนอกได้ และยังสามารถหลีกเลี่ยงการถูกรบกวนได้อีกด้วย

"ครืน ๆ ๆ"

ประตูหินปิดลง ห้องสำหรับนั่งสมาธิปิดประตู ไฟในห้องสว่างไสว

"เซี่ยไฉ่หยู ข้าบอกเจ้าแล้วว่าครั้งนั้นเป็นอุบัติเหตุ เจ้าต้องการอะไรกันแน่?"

เย่ยู่ปล่อยปากของเซี่ยไฉ่หยู เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของเขาเกือบจะถูกทำลายด้วยคำพูดเพียงคำเดียวของเธอ

"ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุหรือไม่ก็ตาม ตามกฎของราชวงศ์ต้าเซี่ย เจ้าได้เห็นร่างกายของข้าแล้ว เจ้าต้องแต่งงานกับข้า"

เซี่ยไฉ่หยูเงยหน้าขึ้น มองอย่างแน่วแน่

"กฎที่น่ารำคาญนี่อีกแล้ว ตามที่เจ้าพูด หากหญิงสาวของราชวงศ์ต้าเซี่ยถูกคนชั่วร้ายเห็น แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องแต่งงานหรือ?"

เย่ยู่รู้สึกหงุดหงิดมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาจึงโต้แย้งกับเธอ

"ในสถานการณ์เช่นนี้ หากหญิงสาวของราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่เต็มใจที่จะแต่งงาน เธอก็มีทางเลือกอีกทางหนึ่ง นั่นคือความตาย"

เซี่ยไฉ่หยูเม้มริมฝีปากสีแดงก่ำของเธอ เธอหยุดไปสองสามวินาที จากนั้นก็สบตาเขาโดยไม่ยอมถอย

"..."

เย่ยู่อ้าปาก เขาต้องการพูดบางอย่าง เช่น 'งั้นคุณยังสามารถตายได้' แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเขา หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกปั่นป่วน

เพราะนัยยะของคำพูดของเซี่ยไฉ่หยูก็คือ เธอเต็มใจที่จะแต่งงานกับเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขอแต่งงาน แต่การที่หญิงสาวที่งดงามและมีพรสวรรค์อย่างเซี่ยไฉ่หยูแสดงความรักต่อเขา แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเรื่องความรัก แต่เขาก็พูดคำพูดแบบนั้นออกมาไม่ได้

"เจ้าพูดอะไรหน่อยสิ"

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ เซี่ยไฉ่หยูก็อดไม่ได้ที่จะอดทนต่อไป ใบหน้าขาวซีดของเธอเริ่มแดงก่ำ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และใบหูของเธอก็แดงก่ำ

น่าอายตายแล้ว ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ เขาต้องให้เธอพูดให้ชัดเจนกว่านี้หรือ?

"เราจะไม่มีผลลัพธ์ที่ดี"

เย่ยู่มองไปที่หัวของเธอ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซี่ยไฉ่หยู [9,120]

รางวัลการฝังศพ: [หีบสมบัติระดับแปด]

ผู้หญิงคนนี้เหมือนคนอื่น ๆ เวลาแห่งความตายยังคงหยุดอยู่ในวันที่เกิดภัยพิบัติเทียนซวน

วันสิ้นโลกเปรียบเสมือนมีดเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนท้องฟ้า รอเพียงเวลาที่เหมาะสมก็จะตกลงมาจากฟ้าและพรากชีวิตของทุกคนไป

เป็นเวลาห้าปีแล้วที่เขายังไม่พบวิธีที่จะช่วยชีวิตอาจารย์ในวันที่เกิดภัยพิบัติเทียนซวน ตอนนี้หากให้เขาเพิ่มคนที่จะต้องปกป้องอีกหนึ่งคน ก็เท่ากับเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

เขาไม่อยากเห็นภาพที่เขาแต่งงานกับเซี่ยไฉ่หยู มีลูกด้วยกัน ครอบครัวมีความสุข แต่แล้ววันสิ้นโลกก็มาถึง ทำให้ครอบครัวแตกสลาย

เมื่อรู้ว่าผลลัพธ์นั้นแย่มาก แต่ก็ยังดื้อรั้น เขาไม่โง่ขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น การอยู่กับเธอ ก็เหมือนกับว่าเขาถูกมัดติดกับเรือลำนี้ของราชวงศ์ต้าเซี่ย เมื่อถึงเวลานั้น จำนวนคนที่เขาต้องปกป้องก็จะกลายเป็นจำนวนที่น่ากลัว

"จะไม่มีผลลัพธ์ที่ดี?"

ในที่สุดเธอก็รอให้เขาพูด เซี่ยไฉ่หยูกลับไม่เข้าใจความหมายของเขา

"พรสวรรค์ของเจ้าดูเหมือนจะแข็งแกร่ง แต่สำหรับข้าแล้ว มันก็แค่ธรรมดา ๆ หากเวลาผ่านไป ข้าจะก้าวขึ้นสู่ดินแดนแห่งจักรพรรดิ เดินอยู่แถวหน้าของทุกคน ความรักอันยาวนานสำหรับข้านั้นเป็นเพียงภาระ"

เย่ยู่ตรวจสอบวันตายของเธออีกครั้ง จากนั้นก็มองลงมาที่เธอด้วยสายตาจากบนลงล่าง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"พรสวรรค์ของข้าไม่ดีเท่าเจ้าจริง ๆ แต่ข้าจะไม่กลายเป็นภาระของเจ้า และจะไม่ฉุดรั้งเจ้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อก้าวตามเจ้า"

เมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นใจและหยิ่งผยองนี้ เซี่ยไฉ่หยูไม่ได้รู้สึกไม่พอใจเลย กลับชอบอกชอบใจในความทะเยอทะยานของเขา เธอแตะหน้าอกด้วยมือข้างเดียว และรับรองอย่างมั่นใจ

ในฐานะลูกสาวของสวรรค์ การยอมแพ้ต่อความยากลำบากเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ ในทางตรงกันข้าม เธอชอบความท้าทาย

"เจ้าคิดว่าคุณจะก้าวตามข้าได้หรือ?"

เย่ยู่จ้องมองใบหน้าที่งดงามของเธอ ซึ่งเปล่งประกายและมีดวงตาที่เปล่งประกาย

"คิดว่าไม่ได้หรือ?"

เซี่ยไฉ่หยูยกมือขวาขึ้น จัดผมข้างแก้มอย่างแผ่วเบา ใบหน้าที่งดงามและมั่นใจตอบกลับโดยไม่ตอบ

“ตู้ม!”

ทันทีที่พูดจบ ร่างกายของเย่ยู่ก็สั่นสะท้าน พลังอำนาจอันน่าสะพรึงกลัว พลังหยวนที่มหาศาลไหลทะลักออกมาจากร่างกายของเขา แผ่กระจายออกไปเหมือนพายุ

“ตุบ ๆ”

เซี่ยไฉ่หยูไม่ทันตั้งตัว ถูกพายุพัดจนถอยหลังไปสองก้าว

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอก็พบว่าร่างของเย่ยู่ถูกแสงสีทองที่เจิดจ้าและแยงตาปกคลุมไว้ราวกับดวงอาทิตย์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ

ร่างของเขาเปรียบเสมือนทะเลลึกที่ลึกล้ำ มีแสงสีทองโอบล้อม ดวงตาสีดำของเขาส่องสว่างเหมือนดวงดาว แผ่กระจายพลังแห่งความน่ากลัวที่มองดูแล้วเหมือนกับว่าไม่มีใครเทียบได้

เซี่ยไฉ่หยูมองเขา ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับเทพเจ้าโบราณ เผชิญหน้ากับจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล เผชิญหน้ากับเหวลึกที่ไม่รู้จักก้นบึ้ง เธอไม่สามารถมองเห็นความลึกได้เลย รู้สึกเพียงแค่ว่าตัวเองเล็กจ้อย หวาดกลัว อ่อนแอ สิ้นหวัง จนทำให้ไม่กล้าที่จะต่อต้าน

เย่ยู่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอชัด ๆ แต่เธอกลับมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ จิตใจของเธอก็ตกต่ำลงไปถึงขีดสุด

“ตอนนี้ข้าอยู่ในระดับเทียนจุนตอนปลายแล้ว แค่เพียงนิ้วเดียวก็สามารถแทงเจ้าตายได้ เซี่ยไฉ่หยู เจ้าคิดว่าเจ้าจะตามข้าทันหรือไม่”

เย่ยู่ถามอีกครั้ง โดยต่างจากตอนที่ข่มขวัญลู่เจี้ยนหมิง คราวนี้เขาปล่อยพลังออกมาอย่างเต็มที่

ห้าปีที่ไม่ได้พบกัน ด้วยข้อได้เปรียบของร่างกายกระบี่โบราณที่เข้าใจวิถีกระบี่ได้ง่ายดายกว่า ทำให้การพัฒนาการของอาณาเขตของเธอราบรื่นมาก เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีจุดอ่อน ตอนนี้เธออยู่ในระดับนักบุญรกร้างที่สมบูรณ์แบบ ในฐานะรุ่นเยาว์ แม้ว่าจะเปรียบเทียบกับยอดฝีมือของชนเผ่าทั้งร้อย ก็ยังเป็นผู้ที่โดดเด่นอย่างไม่ต้องสงสัย

หากให้เวลาเธออีกสักหน่อย การบรรลุระดับจักรพรรดิก็เป็นเรื่องที่แน่นอน

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะสามารถก้าวข้ามไปยังระดับจักรพรรดิได้ในไม่ช้าหรือไม่ก็ตาม แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในระดับจักรพรรดิก็น่าจะล่มสลายเมื่อวันหายนะเทียนซวนมาถึง

เทียนจุนตอนปลายงั้นหรือ

เมื่อได้ยินเสียงคำรามอันดังกึกก้องของเขา สัมผัสได้ถึงพลังอำนาจที่น่าสั่นสะเทือน เซี่ยไฉ่หยูผู้มีใบหน้าขาวราวหิมะที่สามารถเป่าให้แตกได้นั้นก็ซีดเผือด

ห้าปีที่ไม่ได้พบกัน เธอฝึกฝนอย่างหนักหน่วงโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คิดว่าระยะห่างระหว่างเธอกับเย่ยู่จะใกล้ขึ้นมาบ้าง

การที่ได้พูดคุยกันตามลำพังในครั้งนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยน แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ ในเวลาห้าปี เย่ยู่ได้ทิ้งเธอไว้เบื้องหลังอย่างสิ้นเชิง

“เจ้าต้องการให้ข้าแต่งงานกับเจ้ามากขนาดนั้นเลยหรือ”

เซี่ยไฉ่หยูฝืนทนต่อพลังอำนาจของเขา เงยหน้าขึ้นมองร่างที่พร่ามัวซึ่งถูกแสงสีทองปกคลุมอยู่ ราวกับว่าเธอตระหนักถึงคำตอบของเขาแล้ว น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

ด้วยท่าทีเช่นนี้ ดูเหมือนว่าระหว่างเธอกับเขาจะไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว

“!”

เมื่อได้ยินคำพูดที่สิ้นหวังและสิ้นไร้แรงใจ มองดูดวงตาที่แตกสลายและเศร้าโศกของเซี่ยไฉ่หยู แสงสีทองที่แผ่กระจายอยู่รอบ ๆ ตัวเย่ยู่ก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย รู้สึกตกใจ

การเงยหน้าขึ้นมองครั้งนั้น ความเศร้าโศกทั้งมวลนั้นราวกับกำลังพูดว่า “เจ้าชายผู้ไร้หัวใจ” ซึ่งน่าเวทนา

“ยากมาก แต่เมื่อใดที่เจ้าตามข้าทัน ข้าจะแต่งงานกับเจ้า”

เย่ยู่กดความปั่นป่วนในใจลง เก็บพลังหยวนเข้าสู่ร่างกาย หันหลังกลับอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วก้าวเดินจากไป โดยทิ้งเพียงประโยคเดียวไว้

“ครืน ๆ”

เซี่ยไฉ่หยูมองไปที่ประตูหินของห้องเงียบที่สั่นไหวอยู่และกำลังเปิดขึ้น มองไปที่ด้านหลังของเขาและจมดิ่งลงไปในความคิด

ในฐานะลูกสาวคนโปรดของสวรรค์ เธอมีไหวพริบที่เฉียบแหลม คำพูดของเย่ยู่เมื่อครู่เป็นการให้คำมั่นสัญญากับเธอหรือไม่

ใช่แล้ว… เธอคิดว่าเย่ยู่ต้องการให้เธอยอมแพ้ แต่พอคิดดูดี ๆ แล้วก็ไม่ใช่แบบนั้นเลย

การที่จะตามเขาไปนั้นยากแค่ไหน ไม่มีใครบอกได้ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ เรื่องที่เย่ยู่จะแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรือไร้กำหนดอีกต่อไป

ความคิดมากมายแวบเข้ามาในหัว เซี่ยไฉ่หยูเข้าใจความหมายของคำพูดสุดท้ายนั้นในที่สุด เธอตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน เธอเข้าใจแล้ว!

ในขณะถัดมา หลังจากที่เซี่ยไฉ่หยูควบคุมพลังหยวนเพื่อปรับสภาพแล้ว เธอก็ไม่ลังเลอีกต่อไป ก้าวเท้าตามไป

เธอไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้บอกให้เย่ยู่รอสักครู่ ก้าวเดินอย่างมั่นคง