บทที่ 23 ท่านหัวเราะเยาะข้าชัด ๆ

"ลู่เจี้ยนหมิง   เป็นใคร?"

เพิ่งเริ่มฝึกฝนมาได้ไม่นาน ซือซินซุ่ย จึงไม่รู้จักใครเลย เมื่อได้ยินชื่อแปลก ๆ ก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

"เขาเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งที่เป็นรุ่นเดียวกับพี่ใหญ่ และเป็นผู้ที่แพ้ในมือของพี่ใหญ่"

เมื่อได้ยินคำถามนี้ หลินจิ่งเหวิน ก็อธิบายให้เธอฟัง

"โอ้ โอ้"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซือซินซุ่ย ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ลู่เจี้ยนหมิง   เป็นบุตรชายคนโตของประมุขศาสนาชำระล้างโลก ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเผ่าพันธุ์มนุษย์ มีร่างกายศักดิ์สิทธิ์แห่งการชำระล้างที่อยู่ในอันดับที่สิบสองของตารางการจัดอันดับร่างกาย เขาได้รับการขนานนามว่า ราชันย์แห่งรุ่งอรุณ หรือนายน้อยแห่งนิกายชำระโลก

ชายผู้นี้มีพรสวรรค์ที่หาตัวจับยาก อายุหนึ่งขวบก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว อายุสามขวบก็สามารถควบแน่นพลังหยวนได้ อายุหกขวบก็สามารถกลับสู่วงล้อแห่งการเวียนว่ายตายเกิดได้ อายุเก้าขวบก็สามารถเรียนรู้และเข้าใจทุกสิ่งได้ อายุสิบห้าขวบก็สามารถรับรู้ถึงจิตวิญญาณได้ อายุสิบแปดก็สามารถกลายเป็นมังกรได้ และอายุยี่สิบเอ็ดก็ได้เป็นราชา เขาเป็นอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดในแถบตะวันตกเฉียงเหนือของแดนใต้ นอกจากนี้ เขายังมีอารมณ์ที่แปรปรวนและโหดเหี้ยมมาก ผลงานการรบของเขาโดดเด่นมาก เขาสามารถปราบปรามอัจฉริยะจากทุกทิศทุกทางได้อย่างง่ายดาย เขาเคยหยิ่งผยองและดูถูกคนอื่น แต่กลับพ่ายแพ้ต่อพี่ใหญ่ในสงครามสี่ผู้แข็งแกร่งที่สุดของสงครามราชาแห่งมนุษย์ ด้วยบาดแผลที่รุนแรงเกินไป เขาจึงต้องยอมรับความพ่ายแพ้"

สำหรับคำอธิบายของเธอ หยิงหมอ ที่อยู่ข้าง ๆ ไม่พอใจ จึงเสริมขึ้น

"ว้าว..."

คำเสริมนี้ทำให้ ซือซินซุ่ย ตกใจทันที และตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้

"ลู่เจี้ยนหมิง   เป็นหนึ่งในอัจฉริยะที่เก่งกาจที่สุดในแผ่นดินเทียนซวน เมื่อมองไปทั่วทั้งแผ่นดิน พลังการต่อสู้และพรสวรรค์ของเขาล้วนอยู่ในอันดับต้น ๆ เขาเป็นอัจฉริยะที่โด่งดังมาก น้องสาวน้อย อย่าได้ดูถูกเขาเพียงเพราะว่าเขาเป็นผู้แพ้ในมือของพี่ใหญ่เลยนะ เจ้าต้องรู้ว่าการที่สามารถต่อสู้กับพี่ใหญ่ได้นั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก"

เมื่อเห็นว่าน้องสาวน้อยตระหนักถึงความน่ากลัวของ ลู่เจี้ยนหมิง   แล้ว หยิงหมอ ก็เตือน

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ซือซินซุ่ย พยักหน้าอย่างจริงจัง

หากไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมจากพี่ชายคนที่สาม เธอคงจะดูถูก ลู่เจี้ยนหมิง   จริง ๆ ... ไม่มีทางเลย พี่สาวคนที่สองพูดคลุมเครือเกินไป ไม่ได้พูดถึงอะไรที่พิเศษเลย

หลังจากนั้น เธอก็เผลอหันศีรษะไปมองพี่ชายคนโตที่อยู่ข้าง ๆ

‘น้องชายคนที่สามเอ๋ย ถ้าเจ้าพูดได้ก็จงพูดให้มาก ๆ’

เย่ยู่กอดอกยืนอยู่หน้ากำแพงล้อมรอบด้านข้างของเรือรบ ฟังการเล่ารายละเอียดของหยิงหมอ  แม้ว่าใบหน้าจะไร้เดียงสาและสงบสุข แต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขอย่างมาก

ต้องบอกว่าบางครั้งหยิงหมอ ก็พูดได้ไพเราะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอวดอ้างถึงเขา

เมื่อเทียบกับความชื่นชมของน้องสาวคนที่สองแล้ว สาเหตุส่วนใหญ่มาจากรูปลักษณ์ของเขา หยิงหมอ จึงเป็นน้องชายที่คลั่งไคล้โดยแท้จริง แม้กระทั่งไม่กลัวที่จะถูกตระกูลดูถูกก็ยังต้องการเข้าร่วมเก้าเทียนเก๋อ เพื่อเป็นน้องชายของเขา

นี่ก็เป็นสาเหตุที่บางครั้งหยิงหมอ พูดจาไม่ระมัดระวัง ทำให้เขาขุ่นเคือง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ

ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะเกลียดน้องชายที่ยอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งที่สุดและชื่นชมเจ้าอย่างสุดซึ้งจากใจจริงได้อย่างแท้จริง

"ตูม!"

ทันใดนั้น เรือรบหลิวเทียนก็สั่นไหวเล็กน้อย ตัวเรือเปล่งประกายสีขาวราวกับสายฟ้า ลูกกรง และดาดฟ้า ต่างก็ปรากฏลวดลายลึกลับ และยังมีโล่ป้องกันปรากฏขึ้นอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม โล่ป้องกันปรากฏขึ้นเพียงชั่วครู่ก็หายไป โดยไม่บดบังสายตา

นี่ไม่ใช่การชนหรือการไล่ตาม แต่เป็นเพราะเรือรบสองลำเข้ามาใกล้กันเกินไป จึงทำให้รูปแบบการป้องกันของเรือรบทำงานโดยอัตโนมัติ

ในวินาทีถัดมา เรือรบสีขาวหยกก็ไล่ตามมาและขนานกับเรือรบหลิวเทียน

บนเรือรบชำระโลกก็มีผู้คนกว่ายี่สิบคนเช่นกัน

แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมาก แต่ในหมู่พวกเขามีเงาที่โดดเด่นเป็นพิเศษ

ชายผู้นั้นมีใบหน้าเหมือนหยก งดงามราวกับปีศาจ ผิวขาว ผมสีน้ำเงินราวกับทะเลน้ำแข็ง รูปร่างสูงโปร่งและผอมบาง อารมณ์อ่อนโยนและดูอ่อนแอ ร่างกายถือพัดพับ สวมชุดคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์

เมื่อมองครั้งแรก หากไม่รู้จักตัวตนมาก่อน อาจทำให้เข้าใจผิดว่าเขาเป็นหญิงสาว

ด้วยการปกป้องของค่ายกลเรือรบ จึงไม่สามารถรับรู้ถึงพลังอันทรงพลังใด ๆ ได้ แต่ทั้งอารมณ์และบรรยากาศของเขานั้นรุนแรงมาก ราวกับดวงอาทิตย์ในหมู่ดาว สว่างไสวและสะดุดตา

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะเป็นการพบกันครั้งแรก ซือซินซุ่ย ก็จำได้ในทันที ชายหนุ่มรูปงามราวกับปีศาจผู้นี้คือ ลู่เจี้ยนหมิง   ที่พี่ชายคนโตกล่าวถึงอย่างแน่นอน นายน้อยแห่งนิกายชำระโลก

ยอดฝีมืออันดับหนึ่งในแผ่นดินนี้มีออร่าที่แข็งแกร่งมากจนยากจะละสายตาได้ ดูเผิน ๆ ก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

เมื่อได้ฟังคำแนะนำของหยิงหมอ  เหล่าผู้คนจึงไม่กล้าประมาทชายผู้นี้

"เย่ยู่ ห้าปีแล้วที่เราไม่ได้พบกัน เจ้าดูสดชื่นแจ่มใสมาก"

เมื่อเรือรบทั้งสองลำขนานกันอย่างสมบูรณ์แบบ ลู่เจี้ยนหมิง ก็โบกพัดและก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม

"ห้าปีแล้วที่เราไม่ได้พบกัน เจ้าก็ยังดูดีเหมือนเดิม"

เย่ยู่พยักหน้ารับคำทักทายอย่างเฉยเมย

เมื่อเริ่มพูดคุยกัน ลู่เจี้ยนหมิง ก็ปิดพัดและก้าวเข้ามา

ก้าวแรกของเขาสร้างภาพลวงตาที่ดูเหมือนภาพสะท้อนในกระจกเงา ร่างของเขาดูเลือนราง

จากนั้นเขาก็ข้ามมิติเข้าไปในเรือรบหลิวเทียน

"วิชาก้าวเดินที่แข็งแกร่งมาก..."

เมื่อเห็นฉากนี้ หยางไท่ซู ยอดฝีมือรุ่นเยาว์ลำดับที่สองของเก้าเทียนเก๋อ  แม้จะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนก

เมื่อเปิดใช้งานอย่างเต็มกำลังแล้ว ม่านพลังป้องกันของเรือเหาะหลิวเทียนจะสามารถต้านทานการโจมตีของเทพเจ้าแห่งสรวงสวรรค์ได้ ช่วยป้องกันศัตรูและบุกเข้าไปโจมตีโดยไม่มีใครเทียบได้

แม้ว่าจะไม่ได้เปิดใช้งานอย่างเต็มรูปแบบ แต่ก็ยังมีม่านพลังป้องกันที่ป้องกันไม่ให้คนนอกบุกรุกได้ตามใจชอบ

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าลู่เจี้ยนหมิง  ม่านพลังป้องกันนี้ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

"วิชาก้าวเดินสิบสวรรค์แห่งความบริสุทธิ์..."

หยิงหมอ หรี่ตาลงด้วยความเกรงกลัวและมองออกว่ามีอะไรซ่อนอยู่

แม้ตระกูลจักรพรรดิจะแข็งแกร่ง แต่ห้ามหาอำนาจของเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน หรืออาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกหลานสายตรงของผู้นำห้ามหาอำนาจ ล้วนเป็นจักรพรรดิ

จักรพรรดิก็มีทั้งที่แข็งแกร่งและอ่อนแอ เจ้าหนุ่มน้อยผู้นำศาสนาชำระล้างโลก  ลู่เจี้ยนหมิง  เป็นหนึ่งในจักรพรรดิที่เก่งกาจที่สุด ตั้งแต่ยังเด็ก เขาก็เป็นวีรบุรุษแล้ว เมื่ออาณาจักรของเขามีอำนาจมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็สามารถฝึกฝนและเชี่ยวชาญในวิชาจักรพรรดิต่าง ๆ ได้ จึงไม่สามารถประเมินพลังการต่อสู้ของเขาได้

"ได้ยินมาว่าเจ้าปิดประตูฝึกวิชาที่เก้าเทียนเก๋อ ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา โลกภายนอกต่างลือกันว่าเจ้าประสบปัญหาคอขวดในการฝึกวิชา หรืออาจจะหลงทางไปแล้ว เรื่องนี้จริงหรือไม่"

ลู่เจี้ยนหมิง สังเกตเห็นความตกใจและความกลัวของพวกเขา จึงรู้สึกพอใจ แต่เมื่อสายตาของเขาหันไปที่ใบหน้าของเย่ยู่ ความยินดีนั้นก็หายไป เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พูดคุยกับเย่ยู่

"เจ้าก็เชื่อข่าวลือแบบนี้ได้หรือ ดูเหมือนว่าในช่วงห้าปีที่ผ่านมานี้ เจ้าไม่เพียงแต่จะไม่สง่างามเหมือนเดิม แต่ยังล้มเหลวมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วย"

ร่างกายของเย่ยู่สูงใหญ่ขึ้น เขามองลงมาที่ลู่เจี้ยนหมิง ด้วยสายตาเย็นชาและพูดอย่างเย็นชา

'แผลเก่าหายแล้วก็ลืมเจ็บ งั้นเจ้าคิดว่าตัวเองเก่งแล้วหรือไง กลับมาหาเรื่องอีกแล้ว'

"ปุ๊..."

ซือซินซุ่ยที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้ยินเสียงนี้และเผลอหัวเราะออกมา

เมื่อหัวเราะออกมา เธอก็รู้สึกเสียใจและรีบปิดปาก

"เจ้าเด็กน้อย เจ้าหัวเราะเยาะข้าหรือ"

เดิมทีลู่เจี้ยนหมิง ก็ถูกคำพูดของเย่ยู่ทำให้พูดไม่ออก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ เขาก็หันไปมองและเห็นเด็กสาวตัวเล็ก ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงของเขาไม่นุ่มนวลและใจดีอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและบีบคั้น

"อืม อืม อืม!"

ซือซินซุ่ยส่ายหัวอย่างรุนแรงราวกับลูกข่างเมื่อเผชิญกับคำถามของเขา

"เมื่อกี้เจ้าหัวเราะเยาะข้าชัด ๆ!"

ลู่เจี้ยนหมิง เป็นไปได้อย่างไรที่จะเชื่อการปฏิเสธของเธอ เขาโกรธมาก

"ข้าไม่ได้หัวเราะ...ข้าแค่คิดถึงเรื่องที่น่ายินดีขึ้นมาเฉย ๆ"

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาบึ้งตึงและโกรธจริง ๆ ซือซินซุ่ยก็รีบแก้ตัว