บทที่ 61 : นีน่าและมินา!
บทที่ 61 : นีน่าและมินา!
"ปัง!"
แต่ทันใดนั้น, จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงอู้อี้อยู่ข้างหู
จากนั้นตัวล็อคประตูกรงแบบพิเศษที่ล็อคไว้ก็พังทลายลงมา
ในเวลาเดียวกันนั้น, มันก็มีเสียงอันไพเราะลอยมา
“เจ้ายังขยับได้ไหม?.....ถ้าทำได้ กรุณาออกมา”
พวกเธอทั้งคู่ลังเลอยู่นาน….จากนั้นพวกเธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกกรง
ในขณะนี้….เรย์มอนด์กำลังมองพวกเธอด้วยสีหน้าสงบ...
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นีน่าก็จับมือมินาน้องสาวของเธอ…..แล้วค่อยๆเดินออกจากกรง
พวกเธอเดินโซเซเหมือนอ่อนเเรงและขาดสารอาหาร!
ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าของพวกเธอขาดรุ่งริ่งเเละสกปรกราวกับว่าพวกเธอคลานออกมาจากกองขยะ
แต่ถึงอย่างนั้น
รูปร่างหน้าตาของพวกเธอ ก็ทำให้เรย์มอนด์ประหลาดใจทันที
นีน่าทางซ้ายสูงกว่ามินาเล็กน้อย
น่าจะสูงราวๆ 1.4 หรือ 1.5 เมตร…..ผิวของเธอขาวเนียนน่าสัมผัสมาก
หน้าตาของเธอน่ารักมากเช่นกัน….เเถมยังมีรูปร่างที่น่าตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ!
และไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น….มินาทางขวาก็ค่อนข้างคล้ายกับเธอ
เนื่องจากเป็นฝาแฝด, รูปร่างหน้าตาของพวกเธอจึงคล้ายคลึงกันโดยธรรมชาติ….ทั้งยังน่ารักและสวยงามมากอีกด้วย
แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่จุดเด่น
จุดเด่นคือ...ความใหญ่
มันขาวและใหญ่จนน่าเหลือเชื่อมาก
“ยอดเยี่ยม” เรย์มอนด์อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำสองคำนี้ในใจ (บักหื่นนน)
แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นบารอน และได้เห็นความงามในโลกนี้มามากมาย…แต่คนที่จะเทียบกับสองสาวหูแมวที่อยู่ตรงหน้าเขาได้, เกรงว่าจะเป็นแค่เลเลียเท่านั้น!
เลเลียนั้นงดงามมากจริงๆ….แต่เธอจะมีอารมณ์และความงามแบบผู้ใหญ่….ส่วนสาวหูแมวทั้งสองคนนี้จะมีความงามที่น่ารักและดูเด็กกว่า
…….
อีกด้านหนึ่ง
เมื่อเห็นว่าเรย์มอนด์นิ่งอยู่เป็นเวลานาน….วิงเกอร์แมนก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาให้ของขวัญผิด
ใช่เเล้ว, แม้ว่าหลายคนจะชอบมนุษย์สัตว์…..แต่ก็มีขุนนางอีกหลายคนที่คิดว่ามนุษย์สัตว์เป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจและด้อยกว่า...
เเล้วถ้าบารอนเรย์มอนด์เป็นคนแบบนั้น….เขาจะไม่ประสบปัญหาใหญ่เลยเหรอ?
เป็นอีกครั้งที่เขาเริ่มเหงื่อออกมาก….เเละรีบอธิบายด้วยความตื่นตระหนก
“บารอนเรย์มอนด์….ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าท่านไม่ชอบมนุษย์สัตว์พวกนี้!”
“อาณาจักรมนุษย์สัตว์ส่วนใหญ่อยู่ทางเหนือและตะวันตกเฉียงเหนือของทวีปลัวเมิน…..ซึ่งมันอยู่ห่างไกลจากเรามาก, ดังนั้นนี่จึงเป็นของหายากเเละไม่สามารถประเมินค่าได้!”
“นั่นคือเหตุผลที่ข้าคิดว่าท่านน่าจะชอบพวกเขา….ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ...”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายกล่าวขอโทษอย่างร้อนรน….เรย์มอนด์ก็เหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยสีหน้าสงบ!
“เจ้ากลับไปได้เเล้ว….เเละถ้าเจ้ามีเวลาที่จะทำเรื่องเเบบนี้, เจ้าควรไปคิดหาวิธีซื้อวัสดุก่อสร้างเมืองให้ได้ตามที่ข้าต้องการจะดีกว่า!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, วิงเกอร์แมนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงทันทีและขอบคุณเรย์มอนด์ราวกับเขาได้รับการนิรโทษกรรม
“ขอบคุณท่านบารอนเรย์มอนด์….โปรดอย่ากังวล, ข้าจะทำภารกิจของท่านให้สำเร็จอย่างแน่นอน …ข้าจะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้!”
หลังจากที่พูดอย่างนั้น, เขาก็ก้มศีรษะลงแล้วหันหลังออกไป
…….
เมื่อวิงเกอร์เเมนจากไปเเล้ว….เรย์มอนด์ก็หันกลับมาในทิศทางตรงกันข้ามและเดินไปที่ด้านหน้าทีมขนส่งพร้อมทั้งพูดอะไรบางอย่าง
“เจ้าสองคนมากับข้า...”
ทันทีที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น, นีน่าและมินาก็ทำตัวไม่ถูกทันที
“พี่นีน่าจะ….เราต้องตามเขาไปไหม?” มินาพูดอย่างกังวล ดูขี้กลัวมาก
นีน่าเงียบไปครู่หนึ่ง
เเต่ท้ายที่สุด เธอก็ดึงมือของมินาอย่างไม่เต็มใจและพยักหน้า
“ไปกันเถอะ เราไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นประเทศของมนุษย์….ถ้าเราหนี, เราจะถูกจับในทุกที่ที่เราไป!”
“แทนที่จะโดนจับอีก…..เราอยู่ตรงนี้จะดีกว่า...”
จากนั้นเธอก็เหลือบมองที่แผ่นหลังของเรย์มอนด์
ดูเหมือนว่าคนคนนี้จะเป็นคนดีนะ
เเต่ก็เเค่….อาจจะ
ตอนนี้, หญิงสาวทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับชะตากรรมของพวกเธอ
ตราบใดที่เจ้านายของพวกเธอไม่ใช่นุษย์ที่ชั่วร้ายมากเกินไป….มันก็ถือว่ายังยอมรับได้
……..
“นี่คือเผ่ามนุษย์สัตว์งั้นเหรอ?”
ทันทีที่เรย์มอนด์กลับมาถึงหน้าทีมขนส่ง….แมตต์-เยอร์มันทำเสียงค่อนข้างแปลกใจ
“วิงเกอร์แมนนำมามอบให้”
“ดูเหมือนว่าไวเคานต์วิลล์จะซื้อพวกเธอมาจากประเทศอื่นก่อนที่เขาจะเสียชีวิต!”
“นั่นสินะ” แมตต์-เยอร์มันพยักหน้าเข้าใจ
“แต่มนุษย์สัตว์นั้นหายากมากจริงๆนั่นเเหละ….ในนครรัฐเลนของเรา, ข้าเคยเห็นพวกเขาเเค่สองสามครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”
“เเละส่วนใหญ่มักจะอยู่ในบ้านของขุนนางในเมืองหลวงเท่านั้น”
“นี่….เรย์มอนด์, เจ้าวางแผนที่จะรับพวกเธอเข้ามาใช่ไหม?”
“ข้าเห็นด้วยนะ….เจ้าต้องรู้ว่าเจ้าก็เป็นบารอนผู้สูงศักดิ์, เจ้าควรมีคนคอยดูแลชีวิตของเจ้าได้เเล้ว”
"นอกจากนี้"
“เจ้ายังไม่คิดจะมีลูกบ้างเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้, เรย์มอนด์ก็ถึงกับผง่ะทันที!
“ลุงแมตต์….พวกเธอยังอายุไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ, ลุงล้อข้าเล่นเเล้ว”
อย่างไรก็ตาม, แมตต์-เยอร์มันกลับมองเขาด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดต่อ
“เรย์มอนด์ เจ้ารู้ไหมว่าตอนที่พี่ชายของเจ้าเกิด…. พ่อของเจ้าอายุเท่าไหร่?”
“15 ปี…..พ่อของเจ้ามีลูกคนเเรกตอนอายุ 15 ปี”
“เเละตอนนี้เจ้าอายุมากกว่าพ่อของเจ้าเเล้วนะ”
15 ปี?
เรย์มอนด์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
เเต่ทันใดนั้น, เขาก็ตระหนักได้ว่านี่คือโลกที่แตกต่าง
มันไม่ใช่โลกที่เขาคุ้นเคย เเละมันเป็นเรื่องปกติมากที่จะมีลูกก่อนอายุ 20 ปี
เพราะภายใต้แรงกดดันสองเท่าจากชนชั้นสูงและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติที่รุนแรง….หลายๆคนจึงให้กำเนิดลูกตั้งแต่อายุยังน้อยมาก...
แต่อย่างไรก็ตาม, เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่มีความคิดนี้และพูดต่อไปอย่างลวกๆ
“เรื่องนี้…..ไว้ค่อยคุยกันทีหลังก็แล้วกัน”
เมื่อเห็นว่าเรย์มอนด์ไม่สนใจเรื่องนี้…..แมตต์-เยอร์มันก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นและหยุดพยายามโน้มน้าวเขา
แม้ว่าเขาจะหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรย์มอนด์จะรีบมีลูกหลานเพื่อสืบสานสายเลือดของตระกูลไบรอันของพวกเขา
แต่เขาก็เข้าใจ….เรย์มอนด์นั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ
เเละหากเขาไม่ต้องการ….ก็ไม่มีประโยชน์ที่ใครจะพูดอะไร (มันดื้อ)
โชคยังดีที่ตอนนี้เรย์มอนด์อายุยังไม่มาก…..เพียงไม่ถึง 20 ปีเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงยังไม่กังวลเรื่องการสืบทอดสายเลือดและการมีลูกอีกต่อไป
แค่ต้องรอเวลา...
สุดท้าย, เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อและพูดต่อ
“เรย์มอนด์, ตอนนี้ไม่มีปัญหาเรื่องวัสดุ…..เราสามารถเริ่มการก่อสร้างเมืองได้เเล้ว!”
“ตามแผน เป้าหมายแรกของเราจะเป็นที่อยู่อาศัยสำหรับผู้คนประมาณพันคน….รวมถึงการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานอย่างพวกถนนหรือแม้แต่สวนในเมืองที่เจ้าพูดถึง และอื่นๆ”
“สิ่งเหล่านี้คาดว่าจะแล้วเสร็จภายในหนึ่งเดือน”
“บนพื้นฐานนี้ ผู้คนในดินแดนของเราจะสามารถค่อยๆย้ายเข้ามาทีละส่วนได้…..จนกว่าอาณาเขตวงแหวนแรกจะเสร็จสมบูรณ์!”
“แต่นี่ต้องอาศัยวัตถุดิบและเวลา”
“ตามทฤษฎีแล้วหากวัสดุก่อสร้างอย่างพวก หิน ปูนซีเมนต์ หรือแม้แต่จำนวนประชากรมีเพียงพอ…..มันก็จะใช้เวลาครึ่งปีหรืออย่างมากที่สุดแปดเดือนในการก่อสร้างวงแหวนแรกของเมืองใหม่ให้เสร็จได้!”
“แต่นั่น, หมายถึงไม่มีใครมายุ่งกับเรา!” (ตระกูลโอเเลนเดอร์รอหาเรื่องอยู่นะ)
“นอกจากนี้ เรายังมีปัญหาเรื่องจำนวนประชากรปัจจุบันของเราด้วย”
“แม้ว่าจำนวนประชากรในปัจจุบันของเราจะมีเกือบ 10,000 คน…..แต่มันก็ยังน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับความกว้างใหญ่ของอาณาเขตในตอนนี้”
“เรย์มอนด์, ข้าคิดว่าเราควรจะเริ่มรับสมัครและดูดซับผู้คนใหม่ๆได้เเล้ว”
“ไม่มีปัญหา….ข้าไม่คัดค้านเรื่องนี้!” เรย์มอนด์พยักหน้าโดยไม่ลังเล
"เเละหากเรารับสมัครประชากรไม่ได้…..เราก็สามารถดึงคนจากเมืองบิตันของวิงเกอร์เเมนได้”
“ท้ายที่สุดแล้ว, เมืองบิตันยังมีคนอยู่ที่นั่นมากกว่า 30,000 คน!”
“เรย์มอนด์….วิธีนั้นเสี่ยงเกินไป” แมตต์-เยอร์มันส่ายหัวแล้วพูดด้วยความกังวล
"หากเราอพยพทุกคนในเมืองบิตันมาจริงๆ…..เราจะต้องตกเป็นเป้าหมายของขุนนางจำนวนมากอย่างแน่นอน!"
“เเละสิ่งนี้, มันจะขัดแย้งกับแผนที่การที่เราวางไว้ก่อนหน้านี้มากเกินไป”
ก่อนหน้านี้พวกเขาต้องวางแผนอะไรไว้?
เเน่นอนว่ามันคือการพัฒนาเมืองอย่างลับๆเเละค่อยเป็นค่อยไป!
ดังนั้น, สิ่งต่างๆอย่างการอพยพคนทั้งเมืองนั้น….นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
การกระทำเช่นนี้มันยิ่งใหญ่เเละตระการตามากๆ
ถ้าทำแล้ว….จะต้องถูกค้นพบภายในไม่กี่วันอย่างแน่นอน
……
อย่างไรก็ตาม
เมื่อได้ยินคำพูดของเเมตต์-เยอร์มัน, เรย์มอนด์ก็หัวเราะออกมาทันที
"ฮ่าๆๆ..."
“เรย์มอนด์….เจ้าหัวเราะทำไม”
“ข้าพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?” แมตต์-เยอร์มันกล่าวด้วยความสับสน
“ไม่ๆ….ลุงพูดถูกเเล้ว, แต่เเผนการนั่นมันเเผนการเก่า”
เรย์มอนด์ยิ้ม, ส่ายหัวแล้วพูดต่ออย่างจริงจัง!
“ลุงแมตต์ ตอนนี้ข้าจะขอแจ้งให้ลุงทราบอย่างเป็นทางการว่าแผนก่อนหน้านี้ได้ถูกยกเลิก…..เเละเเผนการใหม่ของเราคือการเดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”
"ตราบใดที่เราไม่ประสบปัญหาใหญ่กับผู้เชี่ยวชาญระดับเเปด…."
"ข้าจะรับผิดชอบต่อปัญหาที่เหลือทั้งหมดเอง!" เรย์มอนด์กล่าวอย่างมั่นใจ
เมื่อได้ยินเเผนการใหม่….แมตต์-เยอร์มันก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้น, เขาก็จ้องมองไปที่เรย์มอนด์อย่างไม่อยากจะเชื่อ...
“เรย์มอนด์….นี่เจ้า!”
เรย์มอนด์ยิ้ม, ยื่นมือออกไปและตบไหล่เเมตต์-เยอร์มัน
ทันใดนั้น, ร่างหลังก็สั่นไปทั้งตัว……ม่านตาของเขาหดตัวลงราวกับเห็นผี!
"นี่มัน….พลังของระดับเจ็ด?!"
“ลุงแมตต์ ดำเนินการเรื่องดึงผู้คนได้เลย….ส่วนปัญหาต่างๆ, ข้าจะจัดการให้เอง!”
เรย์มอนด์โบกมือเเล้วหันหลังเดินกลับปราสาท
เเละหลังจากเห็นฉากนี้, แม้ว่านีน่าและมินาจะยังสับสนเล็กน้อย
แต่พวกเธอก็รีบตามเรย์มอนด์ไปทันที!
ในเวลาเดียวกัน….แมตต์-เยอร์มันยังคงตกตะลึงอยู่กับที่
เเละเมื่อเขาตั้งสติได้…..ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เขาหัวเราะเสียงดังอยู่นาน จนแม้แต่โอนีลก็ยังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้
ทำไมจู่ๆ…..เขาถึงเป็นบ้าขึ้นมาล่ะ!
…………
ณ เวลากลางคืน
ภายในปราสาทของตระกูลไบรอัน
ณ ขณะนี้, มีโต๊ะรับประทานอาหารสไตล์ตะวันตกอยู่หน้าเรย์มอนด์ …..พร้อมด้วยซุปเนื้อไม่ติดมันร้อนๆ, อาหารประเภทธัญพืช, และเนื้อชิ้นใหญ่รมควันซึ่งดูน่ารับประทานมาก
ในเวลาเดียวกัน, นีน่าและมินาก็ยืนอยู่ด้านข้างเรย์มอนด์ด้วย
พวกเธอเผลอมองดูอาหารอย่างกระตือรือร้น….ราวกับว่าพวกเธออยากจะกินมันใจเเทบขาด
“ทำไมไม่มากินข้าวด้วยกันล่ะ”
เรย์มอนด์ถามโดยไม่ได้หันกลับมามองพวกเธอ, จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงและกินต่อไป
นีน่าพยายามจะตอบปฎิเสธ
เเต่อย่างไรก็ตาม, วินาทีถัดมาท้องของเธอก็คำราม
"ครืน~~"
ช่วงเวลาเเบบนี้ทำให้นีน่าหน้าแดงมาก
แต่เธอก็ยังคงระมัดระวังอย่างมาก…..ราวกับว่าเธอไม่เต็มใจหรือกลัวที่จะรับของจากมนุษย์
เพราะการให้อาหารดีๆเเบบนี้…. มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ
ยาเหรอ?.....หรืออย่างอื่น
“ข้าไม่ต้องการ...” นีน่าเอ่ยอย่างเย็นชา
แต่อย่างไรก็ตาม, ถึงเธอจะทนได้…..แต่มินาน้องสาวของเธอทนไม่ไหวเเล้ว
เเละที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะทั้งสองคนไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว
“ข้า….ข้าอยากกิน, ข้าหิวนะพี่สาว” มินากระซิบอย่างน่าสงสาร
เเละทันทีที่เธอพูดจบ เนื้อชิ้นใหญ่ก็ถูกนำมาอยู่ตรงหน้าเธอโดยตรง
เเละเสียงของเรย์มอนด์ที่ดังขึ้นพร้อมกัน
“รับไปซิ”
“มินา….เจ้าไม่สามารถกินมันได้!” นีน่ากล่าวอย่างเป็นกังวล
มินาเหลือบมองพี่สาวของเธอ จากนั้นหันมามองดูเนื้ออเเสนร่อยที่อยู่ตรงหน้า
ตอนนี้เธอหิวจนทนไม่ไหวแล้ว….
และในที่สุดเธอก็ยื่นมือออกมา
มือเล็กๆอันสวยงามของเธอหยิบชิ้นเนื้อชิ้นใหญ่โดยตรง, ถือมันไว้ในมือทั้งสองข้าง และเริ่มกินมัน!
เเละเเค่เธอกัดคำแรกเท่านั้น…ดวงตาที่สวยงามของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันที!
“นี่คือ….เนื้อสัตว์เวทย์งั้นเหรอ!”
“ใช่….นี่คือเนื้อสัตว์เวทย์ รสชาติเป็นยังไงบ้าง, อร่อยมั้ย?” เรย์มอนด์ถามด้วยรอยยิ้ม
"อร่อยค่ะ!"
“แต่มัน…..ไม่แพงเกินไปเหรอ?” มินาถามตะกุกตะกัก
“อาหารเหล่านี้ไม่แพงหรอก, แถมเนื้อสัตว์เวทย์ก็แจกฟรีให้คนในเมืองอยู่เเล้ว…..เเละพวกเราก็ไม่ได้ซื้อเเต่ล่าด้วยตนเอง” เรย์มอนด์ยิ้มแล้วมองดูนีน่าซึ่งยังคงมีสีหน้าลำบากใจ
“เเล้วเจ้าจะไม่กินจริงๆเหรอ?”
ขณะที่เขาถาม, เขาก็กัดเนื้อในมืออีกคำ…..ส่งเสียงแห่งความเพลิดเพลินในปากของเขา
"ข้า..."
"ครืน~~"
ท้องของเธอคำรามอีกครั้ง และสถานการณ์ตอนนี้ก็ทำให้ใบหน้าของนีน่าแดงไปหมด
“ในเมื่อเจ้าไม่อยากกินจริงๆ….งั้นก็ลืมมันไปเถอะ” เรย์มอนด์ยกยิ้ม
เขารู้ว่านีน่ายังไม่ไว้ใจเขา….แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ
ความไว้เนื้อเชื่อใจ….มันต้องใช้เวลา
จากนั้นเขาและมินาตัวน้อยก็เริ่มทานอาหารกันอย่างมีความสุข
จนกระทั่งครึ่งชั่วโมงต่อมา
เขาพอใจกับสิ่งที่กินและดื่ม, เหยียดตัวออกเเล้วพึมพำ!
“อิ่มแล้ว….”
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น…เดินออกไปนอกห้องทานอาหาร
เมื่อเห็นฉากนี้, มินาก็รีบจับแขนนีน่าพี่สาวของเธอแล้วพูดว่า
“พี่สาวดูสิ บนโต้ะยังมีเนื้อเหลือเยอะมาก เรารีบกินกันเถอะ...เนื้อสัตว์เวทย์พวกนี้อร่อยมาก”
"......"
ใบหน้าของนีน่าแดงก่ำ
แน่นอนว่าเธอก็รู้เช่นกัน
อาหารเหล่านี้ถูกทิ้งไว้โดยความตั้งใจของเรย์มอนด์
ไม่อย่างนั้นมันจะเหลืออาหารมากมายขนาดนี้ได้ยังไง แถมพวกมันทั้งหมดก็ไม่มีใครแตะต้องเลย
………………
