ตอนที่ 8 บุกโจมตีนิกายเสินเซี่ยว
ภายในห้องโถงของนิกายสวรรค์
จีห่าวเสวี่ยนั่งอยู่ในตำแหน่งสูง โดยมีวานรทองที่ได้รับการย่อขนาดร่างยืนอยู่บนไหล่ของนาง
มันยังคงมีรูปร่างน่ารัก
แต่เหล่าสาวกและผู้อาวุโสทั้งสองคนไม่กล้าที่จะมีความคิดนั้นแม้แต่น้อย
พวกเขาเพิ่งเห็นด้วยตาตนเองว่าวานรทองกลายเป็นวานรรูปร่างสูงเท่ากับภูเขา!
ในการรับรู้ของพวกเขา ขอบเขตรู้แจ้งนั้นยก็น่าหวั่นเกรงมากแล้ว
และสำหรับขอบเขตนภา มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้
สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่านั้นคือวานรขอบเขตนภาตนนี้จริงๆ แล้วเป็นผู้รับใช้ของบรรพบุรุษรุ่นแรก!
นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!
“...เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้ หลังจากที่ข้าทะลวงไปได้ บรรพบุรุษก็ปล่อยข้าลงจากภูเขา แล้วรีบกลับมานิกาย เรื่องต่อจากนั้นคือสิ่งที่พวกเจ้าเห็น... …”
จีห่าวเสวี่ยเล่าเรื่องราวการเผชิญหน้าของเธอกับหลินอี้เฉิน
เมื่อเธอเข้าสู่ดินแดนรกร้างและประสบการณ์ของเธอในการฝ่าฟันการฝึกฝนและเข้าสู่ขอบเขตวิญญาณ
แน่นอนว่าเรื่องของบรรพบุรุษที่มอบร่างวิญญาณดาบโกลาหลให้เธอนั้นถูกละเว้น
อย่างไรก็ตาม ร่างดาบแห่งความโกลาหลมีความสำคัญมาก
ถ้ามันรั่วออกไปก็จะกลายเป็นที่ปรารถนาของผู้ประสงค์ร้ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และก่อให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็น
แม้ว่าจีห่าวเสวี่ยจะไม่ได้มีความสามารถมากนัก แต่เธอก็มีบุคลิกที่มีความรับผิดชอบ
บัดนี้เมื่อประกอบกับร่างดาบโกลาหลอันหายากในสมัยโบราณและสมัยใหม่ จึงมีชะตาลิขิตให้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
“บรรพบุรุษรุ่นแรกยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!”
“บรรพบุรุษเฒ่าแข็งแกร่งเกินไป เขามีชีวิตอยู่มาหมื่นปีแล้ว!”
“การที่สามารถควบคุมวานรขอบเขตนภาได้ ความแข็งแกรงของบรรพบุรุษจะต้องไปถึงระดับที่ไม่อาจจินตนาการได้!”
"ตอนนี้ นิกายสวรรค์ของเราได้รับการช่วยเหลือแล้ว!"
"......"
ใบหน้าของเหล่าสาวกและผู้อาวุโสทั้งสองต่างเปล่งประกายด้วยความหวัง
บรรพบุรุษรุ่นแรกยังมีชีวิตอยู่ และเขามีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งทำให้ทุกคนตื่นเต้นและยินดี
โดยมีบรรพบุรุษเป็นผู้ช่วย ดูว่าใครจะกล้ารังแกนิกายสวรรค์ในอนาคต!
“ท่านผู้นำ ท่านบรรพบุรุษไม่มาเหรอ?”
หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยความเคารพในสายตาของเธอ
สำหรับผู้คนในนิกายสวรรค์ พวกเขาได้ทิ้งรอยประทับลึกไว้ในใจมายาวนานโดยการเยี่ยมชมรูปเหมือนของหลินอี้เฉินทั้งกลางวันและกลางคืน
ตอนนี้พวกเขาได้ยินมาว่าบรรพบุรุษยังมีชีวิตอยู่และมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้
ความประทับนี้เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกแสดงความเคารพอย่างลึกซึ้งในทันที
ความบ้าคลั่งอยู่ในจิตใจ
จีห่าวเสวี่ยส่ายหัว
“ท่านบรรพบุรุษไม่ชอบความวุ่นวายและไม่ออกไปข้างนอก แต่เขาจะคอยจับตาดูเราเป็นบางครั้งอย่างแน่นอน”
“ดังนั้นเราจึงไม่สามารถปล่อยให้ท่านบรรพบุรุษต้องผิดหวังหรือทำให้ชื่อเสียงของท่านเสียหายได้”
“ท่านผู้นำ ท่านหมายถึงอะไร…”
“ทำลายนิกายเสินเซียว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!”
เสียงของจีห่าวเสวี่ยไม่ได้ดัง แต่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และอุณหภูมิในห้องโถงก็ลดลงในทันที ราวกับว่าฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามา
................................
ในเวลาเดียวกัน ห่างออกไปหลายพันลี้ บนภูเขาที่สูงตระหง่านไปในเมฆ มีร่างที่แข็งแกร่งสองคนยืนอยู่
มีชายสองคน คนหนึ่งอายุราวสามสิบ และอีกคนอายุสี่สิบ
พวกเขาสวมเครื่องแบบทางการ โดยมีดาบห้อยอยู่รอบเอว
และดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายราวกับสายฟ้า
ราวกับว่าพวกเขากำลังมองผ่านสวรรค์และโลก มองไปในระยะไกล
“พี่ใหญ่ เราไล่ล่าซิวหยวนโม่ผู้ชั่วร้ายนี้มาสามปีแล้ว แต่ข้าไม่ได้คาดหวังให้เขาไปซ่อนตัวในสถานที่ห่างไกลและป่าเถื่อนแห่งนี้”
“แล้วมันยังแอบควบคุมนิกายแห่งหนึ่งและเริ่มสงคราม”
“แต่ข้าก็อยากจะขอบคุณเขาจริงๆ ถ้าพวกมันไม่เริ่มสงครามครั้งนี้ เราก็หาที่อยู่ของเขาไม่เจอจริงๆ”
ไม่นานชายหนุ่มก็กล่าวขึ้น
“ผู้ฝึกฝนที่ชั่วร้ายนี้ถูกราชครูหลี่โจมตีอย่างหนัก และต้องการเลือดและอาหารจำนวนมากเพื่อเสริมพลังและฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ”
“แต่มีคนที่แข็งแกร่งมากมายในดินแดนอื่นๆ เฉพาะในดินแดนตะวันออกนี้เท่านั้น ที่ไม่มีขอบเขตนภาปกครอง เขาจึงกล้ามาที่นี่เพื่อซ่อนตัว”
ชายชรากล่าว
“ไปกันเถอะ ข้าพบว่าซิวหยวนโม่ผู้ชั่วร้ายอยู่ในนิกายเสินเซี่ยวและตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาคือขอบเขตนภา ไปจับกุมมันซะ”
“ขอรับ”
ทันใดนั้น ชายสองคนก็กระโดดทะลุท้องฟ้าในทันที และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ผู้เชี่ยวชาญสองคนนี้มีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา!
................................
อีกด้านหนึ่ง
เหล่าทวยเทพร่วมยินดีบนท้องฟ้า
จีห่าวเสวี่ยเหยียบดาบและยืนบนดาบนั้น
การต่อสู้นี้เธอเป็นคนเดียวที่มาที่นี่
สำหรับสมาชิกที่เหลือของนิกายสวรรค์
การฝึกฝนของพวกเขาต่ำเกินไป และมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยที่จะเกิดขึ้น
ในขณะนี้ ดวงตาของจีห่าวเสวี่ยทะลุผ่านเมฆหนาทึบและหมอก และมองไปที่ดินแดนของนิกายเสินเซี่ยว
เธอไม่สนใจสาวกและผู้อาวุโสทุกคน ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ห้องโถงของนิกายเสินเซี่ยว
อาจารย์ของเธอถูกลอบสังหาร
ผู้ที่ลงมือคือประมุขนิกายเสินเซี่ยว!
“ถังห่าว จับเป็นผู้นำนิกายเสินเซียวไว้ อย่ากังวลกับส่วนที่เหลือ”
จีห่าวเสวี่ยพูดกับวานรทองคำตัวน้อยบนไหล่ของเธอ
“ตามที่เจ้าขอ”
วานรทองคำพยักหน้า และด้วยแสงสีทอง เขาก็หายตัวไปอยู่กับที่
ในชั่วพริบตาต่อมา เมฆและหมอกอันกว้างใหญ่เหนือนิกายเสินเซี่ยวก็สลายไปในจุดนั้น
จากนั้น แสงสีทองบนท้องฟ้าก็บานสะพรั่ง สว่างไสวด้วยรัศมีอันศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า
ความผันผวนอย่างกะทันหันทำให้ผู้คนนับหมื่นในนิกายเสินเซี่ยวต้องตกตะลึง
พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว
แต่เสียงร้องในวินาทีต่อมา
รู้สึกเหมือนกำลังหันหน้าไปทางดวงตะวัน
พวกเขาทั้งหมดหลับตาลง เลือดหยดลงจากมุมตา และพวกเขาไม่กล้ามองโดยตรง
มีเพียงกลุ่มผู้อาวุโสขอบเขตรู้แจ้งบางคนเท่านั้นที่มองเห็นได้ไม่ชัดเจน
แต่พวกเขาเห็นอะไร?
หลังจากได้เห็นแสงสีทองแล้ว ก็มีร่างของยักษ์ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
มีเพียงแสงที่ส่องผ่านพวกเขา ทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
“ขอบเขตนภา!”
“ตัวตนที่ทรงพลังเช่นนี้ ทำไมถึงมาที่นิกายเสินเซี่ยว!”
“เมื่อไหร่กันที่นิกายเสินเซี่ยวทำให้ขอบเขตนภาขุ่นเคือง!”
“......”
ผู้อาวุโสนิกายเสินเซี่ยวต่างก็หวาดกลัว และการมีอยู่ของขอบเขตนภาที่ลงมือแบบนี้
นี่หมายความว่าอีกฝ่ายมาไม่ดี
ปัจจุบันนิกายเสินเซี่ยวกำลังตกอยู่ในอันตราย
ในเวลานี้ เหนือท้องฟ้า มือสีทองขนาดใหญ่หล่นลงมา ตรงไปถึงจุดสูงสุดหลักของนิกายเส้นเซี่ยวและคว้ามันไว้
“บูม!”
คลื่นพลังที่บ้าคลั่งหลั่งไหลออกมาเหมือนดินถล่มและสึนามิ
ท้องฟ้าถล่มและแผ่นดินถล่ม เหมือนกับมีการระเบิด
พร้อมกับคลื่นพลังที่น่าสะพรึงกลัวกวาดผ่านไปทั่วเทือกเขา
ผู้คนนับหมื่นในนิกายเสินเซี่ยวเป็นเหมือนมด ทุกคนได้รับผลกระทบและทำได้เพียงต่อสู้ดิ้นรน
พวกเขาล้มลงกับพื้น ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ และเมื่อเผชิญกับพลังอันมหึมานี้ ไม่มีพลังที่จะขัดขืน!
จีห่าวเสวี่ยที่มองดูบนท้องฟ้าก็พูดไม่ออก
“นี่คือพลังของขอบเขตนภาหรือเปล่า?”
“วันหนึ่ง ข้าจะไปถึงระดับพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้!”
จีห่าวเสวี่ยกล่าวในใจของเธออย่างเงียบๆ
............
ไกลออกไปเหนือความว่างเปล่า
มีร่างลึกลับลอยสังเกตุการณ์อยู่
ร่างของผู้เชี่ยวชาญสองที่มาจากราชวงศ์หลี่เคยเห็นฉากนี้มาก่อนเช่นกัน และพวกเขาต่างก็ประหลาดใจ
“สัตว์อสูรขอบเขตนภา ในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ มีขอบเขตนภา? เผ่าสัตว์ทั้งหมดอยู่ชายแดนทางตอนเหนือไม่ใช่หรือ?”
“ใครจะรู้ แต่ถ้ามีขอบเขตนภาเคลื่อนไหวแบบนี้ ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องดำเนินการใดๆ”
“อืม เราจะจบภารกิจแบบไม่ต้องลงมือ”
