ตอนที่ 3 สวนผักของบรรพบุรุษ
ขอบเขตนิพพานเป็นเพียงมด ร่างวิญญาณอัสนี เป็นร่างธรรมดา!
จีห่าวเสวี่ยตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้
คำกล่าวของงบรรพบุรุษทำลายโลกทัศน์ของเธอโดยสิ้นเชิง
แต่เธอคิดว่าบรรพบุรุษที่มีความสามารถพิชิตได้แม้กระทั้งสัตว์ขอบเขตนภา
ดังนั้นอีกฝ่ายจึงต้องเป็นปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งกว่าขอบเขตนภา
ไม่มีปัญหาอะไรในการกล่าวแบบนี้
จีห่าวเสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น
“แต่ในนิกายสวรรค์ ผู้ที่มีความสามารถมากที่สุดในขณะนี้มีเพียงข้าเท่านั้น”
“แต่ความแตกต่างระหว่างข้ากับศัตรูที่มีร่างวิญญาณอัสนีนั้นช่างมากมาย”
จีห่าวเสวี่ยก็ถือเป็นอัจฉริยะเช่นกัน
แต่เมื่อเปรียบเทียบกับร่างวิญญาณอัสนีแล้วก็ยังด้อยกว่ามาก
อีกฝ่ายได้ไปถึงขอบเขตนิพาน
เธอเกรงว่าเพียงหนึ่งกระบวนท่าก็เพียงพอที่จะฆ่าเธอได้!
“ไม่สำคัญ เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา ร่างวิญญาณอัสนีนั้นไม่มีอะไรเลย ข้ามีความสามารถ ของร่างวิญญาณ และโลหิตพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ในครอบครอง”
เสียงของหลินอี้เฉินไร้ตัวตนมากขึ้นเรื่อยๆ และในช่วงเวลาต่อมา จีห่าวเสวี่ยก็ตกใจเมื่อพบว่าเธอได้เข้าไปในพื้นที่แปลก ๆ
เท่าที่ตามองเห็น เธอสามารถเห็นความแข็งแกร่งอันหาที่เปรียบมิได้ที่ลอยมาจากด้านหลังบรรพบุรุษ
มีบางสิ่งเปล่งประกายราวกับดวงตะวัน และดวงตาที่ระคายเคืองของจีห่าวเสวี่ยก็เจ็บปวดจนยากที่จะมองโดยตรง
ในเวลาเดียวกัน เสียงของหลินอี้เฉินก็ดังขึ้น และตรงเข้าไปในจิตใจของเธอ
“ที่นี่ข้ามีร่างเต๋าสวรรค์ ร่างทองอมตะ, เนตรอมตะ, โลหิตเทพโบราณ ร่างอมตะแห่งความโชคลาภ กระดูกวิญญาณขั้นสูงสุด, โลหิตเทพอัคคี พลังบรรพกาลทั้งหมด”
“ไม่ว่าจะเป็นการเพิ่มอายุขัย......ทั้งหมดนี้ต้องการแบบไหน?”
แม้ว่าคำกล่าวของหลินอี้เฉินจะจางหายไป
แต่ก็เหมือนกับเป็นเพียงความฝัน เสียงนั้นดังก้องอย่างลึกซึ้งในใจของจีห่าวเสวี่ย
แม้แต่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ
ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
ไม่สามารถเชื่อเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเธอได้เลย
มันเหนือจินตนาการมากจนเธอหยิกผิวตัวเองสองครั้ง
เพราะสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า
“โอ้ย! เจ็บ! มันคือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน นี่ นี่...”
จีห่าวเสวี่ยเสียสติโดยสิ้นเชิงและไม่ได้รักษาภาพลักษณ์เลย
หลินอี้เฉินยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอแสดงสีหน้าเช่นนี้
“ลืมไปเถอะ ให้ข้าเลือกให้เจ้า”
ในขณะที่เขาเอ่ยปาก อี้เฉินโบกมือใหญ่ของเขาเบาๆ และกลุ่มของแสงที่สว่างจ้าเหมือนดวงตะวันก็บินไปในระยะไกล
มีเสียงดาบที่น่าตกใจราวกับจะแทงทะลุสวรรค์และโลก
และความแหลมคมชี้ตรงไปที่จุดชีพจร
“นี่คือร่างดาบโกลาหล ข้าคิดว่าเจ้ามีหัวใจดาบและประสบความสำเร็จอย่างมากในการฝึกฝนดาบ ข้าจะมอบร่างดาบโกลาหลนี้ให้กับเจ้า”
“หืม? อะไรนะ!?”
ดาบแห่งความโกลาหล!
ร่างกายของจีห่าวเสวี่ยสั่นอย่างรุนแรง รู้สึกว่าแม้แต่วิญญาณของเธอกำลังจะลอยออกไป
ร่างดาบโกลาหล นี่คือร่างกายสูงสุดที่ได้รับการบันทึกไว้ในบันทึกโบราณเท่านั้น
ในบรรดาร่างวิญญาณสามพันร่างกาย
ก็เพียงพอแล้วที่จะติดอันดับหนึ่งในสิบร่างพรสวรรค์ที่น่าสะพรึงกลัว!
มันสามารถแข่งขันกับเหล่าเทพอมตะและร่างสวรรค์ในตำนานได้!
แม้ว่าร่างวิญญาณอัสนีโดยกำเนิดจะเป็นร่างกายตามธรรมชาติ
แต่ก็อยู่ในอันดับที่ต่ำกว่าแถวๆระดับสามพันเท่านั้น
เมื่อเทียบกับร่างดาบโกลาหล มันไม่คู่ควรที่จะเอามาเปรียบเทียบด้วยซ้ำ!
นี่เป็นร่างกายที่น่าสะพรึงกลัวที่มีเพียงอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้เท่านั้น
หลินอี้เฉินไม่สนใจจีห่าวเสวี่ยที่กำลังจะหมดสติ และสีหน้าของเขาก็สงบ
คล้ายกับร่างดาบโกลาหล เขาได้สะสมพวกมันไว้มากมาย
ซึ่งทั้งหมดนี้ได้รับเป็นรางวัลจากภารกิจต่างๆในอดีตที่เหลือไม่ได้ใช้
ตลอดหมื่นปีที่ผ่านมาสมบัติและรางวัลต่างๆถูกโยนเข้ามุมของคลังมิติ
แม้แต่ร่างวิญญาณที่เพิ่งเอาออกมาก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น
หลินอี้เฉินสะบัดนิ้ว และทันใดนั้นแสงที่ลุกโชติช่วงก็บินไปหาจีห่าวเสวี่ยราวกับดาวตก ผสานเข้ากับร่างกายของเธอในทันที
บูม!
จีห่าวเสวี่ยตกตะลึงราวกับว่าเธอได้กลับไปสู่ยุคแห่งความโกลาหล
ไม่เหลืออะไรเลยต่อหน้าต่อตาเธอ
มีเพียงปราณดาบเท่านั้นที่เกิดจากความโกลาหลแห่งความว่างเปล่า
จากนั้น ดาบเล่มหนึ่งฟันผ่านความโกลาหลอันกว้างใหญ่ ทำลายท้องฟ้าและปฐพี
ผ่าสวรรค์!
ในเวลาเดียวกัน บนท้องฟ้าเหนือภูมิภาคเทียนหยวนทั้งหมด
ไม่เพียงแต่ในเทียนหยวนเท่านั้น
แต่แม้กระทั่งปรากฎการณ์บนท้องฟ้าเหนือภูมิภาคอื่นๆ วิสัยทัศน์ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งก็ปรากฏขึ้นในเวลาเดียวกัน
บูม!
เหนือท้องฟ้า ลมและเมฆเปลี่ยนสี และฟ้าร้องก็ดังกระหึ่ม!
ผู้คนมองเห็นว่ามีภูติผีวิญญาณโผล่ออกมาจากความว่างเปล่าอัดแน่นอยู่หนาแน่นนับหมื่น ล้วนบูชาไปในทิศใดทิศหนึ่ง!
วิสัยทัศน์นี้ทำให้ผู้ฝึกฝนนับไม่ถ้วนตกใจ
“สวรรค์ เกิดอะไรขึ้น มีเงาของเหล่าเทพอยู่บนท้องฟ้า!”
“ดูเหมือนพวกเขาจะบูชาบางอย่าง เป็นไปได้ยังไงที่เทพผู้มีเกียรติถึงขนาดบูชาได้! ใครมีคุณสมบัตินี้บ้าง?”
“เมื่อมองดูสถานการณ์นี้ ข้าเกรงว่าจะมีการกำเนิดอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ พรสวรรค์แบบไหนที่นำไปสู่นิมิตของการบูชาในวันได้?”
ภูมิภาคเทียนหยวน พร้อมกับกองกำลังอันยิ่งใหญ่มากมาย
และบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลอมตะต่างก็ประหลาดใจ
นิมิตดังกล่าวเป็นเรื่องที่ไม่อาจจินตนาการได้และหาได้ยากในสมัยโบราณ
แม้ว่าจะเป็นจักรพรรดิโบราณ เทพอมตะและปีศาจโดยกำเนิด แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้!
............
ตอนนี้
ลึกเข้าไปในถิ่นทุรกันดาร
หลินอี้เฉินเงยหน้าขึ้นและมองไปที่นิมิตที่ค่อยๆ หายไป
ดวงตาของเขาเลื่อนลง และมองไปที่จี้ห้าวเสวี่ยที่อยู่ตรงหน้าเขา
เขาเห็นอารมณ์ของจีห่าวเสวี่ยเปลี่ยนไปอย่างมากในเวลานี้
ไม่มีออร่าพลังที่ละเอียดอ่อนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
เวลานี้เผยให้เห็นขอบที่รุนแรงทั่วร่างกายของนาง
ราวกับว่าเนื้อและเลือดทุกตารางนิ้ว กระดูกทุกตารางนิ้ว และแม้แต่ผิวหนังทุกตารางนิ้ว ประกอบไปด้วยปราณดาบ
มันแหลมคมเกินจินตนาการ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายตาของเธอ มีปราณดาบนับล้านที่กะพริบไปมา
ซึ่งแสดงให้เห็นโลกแห่งดาบอันทรงพลัง และความหวาดกลัวนั้นไร้ขอบเขต!
พัฟ!
จีห่าวเสวี่ยซึ่งหายตกตะลึงแล้วเดินไปหาหลินอีเฉินแล้วคุกเข่าลงอีกครั้งก่อนที่เธอจะสัมผัสได้ถึงอาการของตัวเอง
“ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่านบรรพบุรุษ ห่าวเสวี่ยยากที่จะตอบแทน!”
หลินอี้เฉิน ยิ้มและลูบมือเบา ๆ
“ลุกขึ้น เจ้าถือว่าเป็นผู้สืบทอดของข้า ไม่มีเหตุผลใดที่จะถูกผู้อื่นรังแก และเจ้าต้องไม่ควรทำให้ข้าผิดหวัง”
จีห่าวเสวี่ยรู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยินสิ่งนี้
เดิมทีเธอสิ้นหวังมาแล้วก่อนหน้านี้
แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับบรรพบุรุษรุ่นแรก ที่ต้องลงแงปกป้องเธอเช่นนี้
เขาทำให้เธอมีชีวิตใหม่
“ท่านบรรพบุรุษ มั่นใจได้เลยว่าข้าจะฝึกฝนอย่างหนักอย่างแน่นอน และจะไม่มีวันพ่ายแพ้ผู้ใดต่อหน้าท่าน!”
น้ำเสียงของจีห่าวเสวี่ยหนักแน่นมาก
“ดีแล้ว เลิกคุกเข่าได้แล้ว ลุกขึ้นมา เจ้าทำอาหารได้ไหม?”
จีห่าวเสวี่ยผงะกับคำพูดของบรรพบุรุษ
เธอไม่คิดว่าหัวข้อสนทนากับบรรพบุรุษจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
แต่เธอยังคงพยักหน้าและตอบว่า
“ค่ะ ก่อนหน้านี้ข้าต้องรับผิดชอบเรื่องอาหารของท่านอาจารย์มาบ้าง”
“การรู้วิธีทำอาหารเป็นเรื่องดี”
ดวงตาของหลินอี้เฉินเป็นประกาย
“ที่นั่นมีสวนผักผลไม้ เจ้าสามารถเลือกได้ด้วยตัวเอง”
“ตกลง”
จีห่าวเสวี่ยพยักหน้าและเดินไปในทิศทางที่หลินอี้เฉินชี้
ชั่วพริบตาต่อมา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
เมื่อมองเห็นสิ่งที่เรียกว่าสวนผักผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ปากของเธอก็เบิกกว้าง เต็มไปด้วยความตกตะลึง
สวนผักแบบนี้มีที่ไหน นี่คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์!
รัศมีที่เรียกได้ว่าเป็นมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขตนั้นเต็มไปด้วยสี่ทิศทางและมันหนาทึบและยุ่งเหยิง
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือในสวนผักมีพืชวิเศษเติบโตอยู่มากมาย!
“นี่คือ ผลโลหิตมังกร หน่อไม้ม่วง นมวิญญาณหมื่นปี โสมวิญญาณ......”
ช่างเหนือจินตนาการ!!
จีห่าวเสวี่ยมองไปที่สมบัติแห่งสวรรค์ที่มีอยู่ในบันทึกโบราณเท่านั้น
เธอมีสีหน้าตกตะลึงจนไม่มีใครเทียบได้!
“บรรพบุรุษ ท่านเรียกสิ่งนี้ว่าสวนผักหรือไม่?”
