ตอนที่ 11 เฝ้ารอโอกาส
“เจ้าต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ไหม?”
สำหรับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ เมื่อได้ยินประโยคนี้อาจไม่มีผลกระทบมากนัก
แต่สำหรับหยูจวีหยุน ที่อายุขัยกำลังจะหมดลง
มันเป็นเสียงที่ดังก้องอยู่ในจิตวิญญาณของเขา
แม้ว่าเขาจะยอมรับความจริงที่ว่าเขากำลังจะตาย แต่มันก็ทำอะไรไม่ถูก
จู่ๆ ได้ยินว่ายังมีความหวังอยู่ จะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง!
“ผู้อาวุโส ท่าน...”
หยูจวีหยุนกล่าวน้ำเสียงสั่น
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงท้องฟ้าและโลกที่กำลังหมุน ดวงดาวกำลังเคลื่อนไหว
เมื่อตั้งสติได้ก็ปรากฏอยู่หน้าสระน้ำ
ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามและน่าอยู่ ซึ่งไม่สอดคล้องกับสถานที่อื่นๆ ในป่า เหมือนแดนสวรรค์บนโลกมากกว่า
หยูจวีหยุนเห็นร่างสีขาวยืนอยู่ข้างสระน้ำทันที
ในเวลานี้ อีกฝ่ายกำลังมองเขาอย่างเงียบๆ ดูเหมือนไม่แยแส
แต่หยูจวีหยุนรู้สึกได้ถึงความสง่างามในขณะนี้
เห็นได้ชัดว่านี่คือผู้เชี่ยวชาญขอบเขตสวรรค์
เขาเป็นตัวตนที่ลึกลับอย่างยิ่ง
มีเพียงการดำรงอยู่ระดับนี้เท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ในทันที
“ผู้อาวุโส!” หยูจวีหยุนโค้งคำนับด้วยความเคารพ
“ระดับสูงสุดขอบเขตนิพพาน เจ้าอยู่ห่างจากการเข้าสู่ขอบเขตนภาเพียงครึ่งก้าวเท่านั้น น่าเสียดาย เจ้าได้รับบาดเจ็บในเส้นทางแห่งการบ่มเพาะ”
“ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าที่จะเข้าสู่ขอบเขตนภาไปตลอดชีวิต อายุขัยของเจ้าเองก็…”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้น และใบหน้าของหยูจวีหยุนก็ดูน่าเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น
เพียงชำเลืองมองก็เข้าใจเงื่อนไขทั้งหมดของเขาได้ทันที
วิธีนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!
“ผู้อาวุโส! โปรดชี้แนะ” หยูจวีหยุนก้มต่ำลงลึก
“เหตุผลทั้งหมดอยู่ที่อาการบาดเจ็บเต๋าของเจ้า ตราบใดที่มันได้รับการรักษา ด้วยความสามารถของเจ้า ขอบเขตพลังยุทธ์ก็ก้าวหน้าโดยธรรมชาติ”
“รุ่นน้องคนนี้ก็รู้ แต่บาดแผลของข้าสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยโอสถอมตะในตำนานเท่านั้น
แต่เรื่องแบบนี้ ไม่ต้องเอ่ยถึงดินแดนตะวันออก แม้แต่ทั้งภูมิภาคเทียนหยวน ก็เกือบจะสูญหายไปหมด และโอสถระดับนั้นก็ไม่เคยมีใครเป็นเจ้าของเลย "
หยูจวีหยุนส่ายหัวและกล่าวอย่างขมขื่นมาก
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาได้เดินทางไปทั่วดินแดนเทียนหยวน
แต่เขาไม่สามารถหาโอสถอมตะสักชิ้นเดียวได้
ส่วนนอกภูมิภาคเทียนหยวน ด้วยฐานการเพาะปลูกของขอบเขตนิพพาน
เขาไม่สามารถก้าวไปที่นั่นได้
ดังนั้นเขาจึงหมดหวังแล้ว
“โอสถอมตะ นี่คือสิ่งที่เจ้ากำลังเอ่ยถึงใช่ไหม?”
แต่เมื่อเห็น หลินอี้เฉินโบกมือเบาๆ มีหีบใหญ่ปรากฏขึ้นบนพื้น
ในหีบใหญ่ มีสมุนจิตวิญญาณมากมายกองรวมกัน เปล่งแสงอันไม่มีที่สิ้นสุด ส่องแสงราวกับสายรุ้ง
“นี่…..”
หยูจวีหยุนรู้สึกถึงออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ของโอสถอมตะ
ร่างกายของเขาสั่นเทา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เขามองภาพตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ
โอสถอมตะที่ใฝ่ฝันอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และจริงๆ แล้วมีมากมาย!
“ขะ ข้า...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม!?”
หยูจวีหยุนคิดโดยไม่รู้ตัวว่าเขากำลังฝัน เพราะทั้งหมดนี้ช่างเหนือจินตนาการ!
โอสถอมตะที่เกือบจะสูญสิ้นในภูมิภาคเทียนหยวน
แต่ในวันนี้มีมากมายกองอยู่รวมกับสมุนไพรวิญญาณ
ท่าทีของเขาดูหยาบคายมาก!
“ด้วยโอสถอมตะ อาการบาดเจ็บของเจ้าสามารถรักษาให้หายได้ ไม่นานก็จะมีความก้าวหน้าในพลังยุทธ์”
“อย่างไรก็ตาม ข้าไม่ได้ช่วยเจ้าฟรีๆ ข้าต้องการให้เจ้าทำงานต่างๆ ให้ข้าเป็นเวลาห้าพันปี หลังจากห้าพันปีแล้ว ข้าจะคืนอิสรภาพให้”
เสียงของหลินอี้เฉินมาพร้อมกับพลังลึกลับซึ่งทำให้หยูจวีหยุนตื่นตัว
อีกฝ่ายเห็นด้วยแทบไม่ต้องคิด
“ข้ายอมรับข้อเสนอของท่าน”
อายุขัยของขอบเขตนภาคือหมื่นปี
แม้ว่าห้าพันปีจะยาวนาน แต่เวลาที่เหลืออยู่ก็เพียงพอแล้ว
นอกจากนี้ หยูจวีหยุนยังรู้สึกว่าเขาได้รับมันด้วยตัวเองหากเขาสามารถติดตามพลังอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้!
“เช่นนั้น เจ้าก็เลือกโอสถตามที่ต้องการ” หลินอี้เฉิน พยักหน้า
หยูจวีหยุนอดไม่ได้เป็นเวลานาน
เขาค่อยๆ เดินไปที่ด้านหน้าของหีบใหญ่ และหยิบโอสถอมตะออกมา
แค่มองดูก็เกิดความเข้าใจอันไร้ขอบเขตหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเขา
สมบัติสวรรค์เช่นนี้ที่เกิดและเติบโตในสวรรค์และโลกมีชิ้นส่วนของเต๋าในตัวเอง
ดังนั้นจึงสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเต๋าได้
เมื่อเห็นท่าทางที่ระมัดระวังของหยูจวีหยุน
หลินอี้เฉินก็ส่ายหัวแล้วเอ่ยว่า
“เจ้าไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้น ข้ายังมีโอสถเช่นนี้อีกหายหีบใหญ่”
“ยังมีเหลืออีกหรือ!?”
เมื่อหยูจวีหยุนได้ยินสิ่งนี้ เขารู้สึกเหมือนฟ้าร้องในหัวของเขา
เขาตกตะลึง
ในทันทีเขาก็สูญเสียความสามารถในการคิดขั้นพื้นฐานของตัวเองไป
สวรรค์ ช่างเป็นสัตว์ประหลาด!
โอสถอมตะมากกว่าสิบหีบ
ทรัพยากรทั้งหมดในเทียนหยวนทั้งหมดไม่เทียบเท่ากับเขาคนเดียว!
โอสถอมตะและสมุนไพรเหล่านี้เป็นรางวัลของหลืนอี้เฉินสำหรับการทำงานให้สำเร็จตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มันไม่มีประโยชน์สำหรับเขาที่จะกินมัน
ดังนั้นพวกมันจึงถูกกองไว้ที่นั่น
เมื่อเวลาผ่านไป จะมีหีบเก็บสมุนไพรกับโอสถมากกว่าหนึ่งโหล
สำหรับหลินอี้เฉิน สิ่งที่เรียกว่าโอสถอมตะเป็นเพียงผลไม้สำหรับรับประทานหลังมื้ออาหาร
ถ้าผู้อื่นได้ยินประโยคนี้ก็กลัวพวกมันจะเกิดความโลภจนหน้ามืด
ช่างเป็นชายผู้มั่งคั่งจริงๆ กินมันเหมือนผลไม้หลังอาหาร!
หลังจากนั้น หยูจวีหยุนได้นำโอสถอมตะไปที่มุมหนึ่งของพระราชวังเพื่อทำการรักษา
หลินอวี้เฉินเหลือบมองมัน และด้วยความช่วยเหลือของโอสถมันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่หยูจวีหยุนจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตนภา
“ด้วยวิธีนี้ ข้ามีผู้เชี่ยวชาญอีกหนึ่งคนภายใต้คำสั่งของข้า”
เดิมที ด้วยตัวของหลินอี้เฉิน เขาขี้เกียจเกินไปที่จะทำสิ่งนี้
แต่ตอนนี้เมื่อเปิดระบบขั้นที่สองแล้ว ก็หมายความว่าอนาคตจะไม่สงบสุขนัก
เผื่อในกรณีที่กำลังคนในขณะนั้นไม่เพียงพอ
ดังนั้นเขาจึงเคลื่อนไหวเพื่อช่วยหยูจวีหยุน
แน่นอนว่าหลินอี้เฉินทำเรื่องนี้เพื่อช่วยแบ่งเบาภระตัวเองในอนาคต
ด้วยวิธีนี้เขาจึงสามารถผ่อนคลายได้มากเช่นกัน
เขาไม่กลัวการกบฏของหยูจวีหยุนเพราะอีกฝ่ายเพิ่งสาบานแห่งสวรรค์
ภายใต้คำสาบานแห่งสวรรค์ สิ่งมีชีวิตใดๆ ที่ฝ่าฝืนคำสาบานจะถูกสวรรค์ลงโทษ
"ติง! ตรวจพบขอบเขตก่อกำเนิดระดับสูงของจีห่าวเสวี่ย ระบบมอบรางวัลแก่โฮสต์สำหรับพลังยุทธ์ระดับที่สี่ของขอบเขตสวรรค์"
ในขณะนี้ หูของหลินอี้เฉินได้ยินเสียงเตือนของระบบ
จากนั้น กระแสพลังปราณก็ปรากฏขึ้นในร่างกายของเขา
ยกระดับพลังยุทธ์ของตัวเองขึ้นสู่ระดับที่สี่ของขอบเขตสวรรค์!
“ตามที่คาดหวังไว้สำหรับร่างดาบโกลาหล เพียงแค่ดูการต่อสู้ของขอยเขตนภาจะได้รับบางสิ่งบางอย่างจนทะลวงผ่าน”
หลินอี้เฉินยิ้มและดูเหมือนว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่จะมอบร่างดาบโกลากลให้กับจีห่าวเสวี่ย
“ผู้สืบทอดได้นำความก้าวหน้าหลายอย่างมาให้ข้าในการพัฒนาระดับพลังในช่วงเวลาสั้นๆ ถ้ามีอีกสักสองสามคน มันจะไม่ทะยานเหนือสวรรค์ไปทันทีหรือ?”
หลินอี้เฉินคิดกับตัวเอง
ถึงอย่างนั้น ตามระบบ เขาทำได้เพียงริเริ่มเพื่อค้นหาทายาทของเขา
หรือทายาทที่เขาพบเมื่อเขาสัมผัสได้ว่าพลังกำลังจะพินาศ
หลังจากที่เขาฝึกฝนและพัฒนาความก้าวหน้า มีเพียงผลพรเท่านั้นที่ได้รับ
มิฉะนั้นจะไม่มีประโยชน์ดังกล่าว
“ตามการพัฒนานี้ ระบบน่าจะให้อะไรใหม่ๆ ในเร็วๆ นี้”
หลินอี้เฉินรู้ดีว่าตั้งแต่ระบบได้เริ่มต้นขั้นที่สองแล้ว
จะไม่ใช่แค่จีห่าวเสวี่ยเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ดูเหมือนว่าจะมีเวลาให้กับการตกปลาน้อยลงในอนาคต…”
หลินอี้เฉินยืดตัวและเอนหลังบนเก้าอี้
เขาเลือกตกปลาโดยไม่ลังเลโดยใช้เวลาว่าง
