บทที่ 236 : พายุความร้อนทะเลทราย (13)

บทที่ 236 : พายุความร้อนทะเลทราย (13)

“ทางนี้!”

ข้างในควันนั้นมีสมาชิกสามคนของปาร์ตี้ที่ 1 ยืนอยู่

“ช้ากว่าที่คิดไว้นะ พวกเรากำลังรออยู่”

เวคิสถมน้ำลายปนเลือดออกมา

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาเต็มไปด้วยเลือด เนเรสซ่าและออลก้าไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ตามเนื้อตัวของพวกเธอมีบาดแผลเล็ก ๆ  น้อย ๆ  และเสื้อผ้าก็ที่ฉีกขาด

“แล้วเครื่องนั่นล่ะ?”

“มันหยุดไปเอง ฉันกำลังจะทุบมันแต่ก็เหมือนมีใครกำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่า?”

“ฉันแค่ทำลายคริสตัลเท่านั้น และรูปปั้นนี้กำลังจะพัง เอาล่ะตามฉันมา!”

“เข้าใจแล้ว”

ท่าทางการเดินเวคิสผิดปกติไปจากเดิม

ฉันมองลงไป ขาขวาของเวคิสมีบาดแผลลึกจนมีกระดูกโผล่ออกมา

“อย่าห่วงเลยครับ ผมเดินได้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมสามารถ…”

ปั้ก!

เนเรสซ่าที่ถือฝักดาบอยู่ข้างหลังเวคิส เธอใช้มันทุบไปที่หลังคอเวคิสทันที

“อย่ารั้นโดยไม่มีเหตุผล”

เนเรสซ่าอุ้มเวคิสที่หมดสติขึ้นมาอย่างง่ายดาย

“ฉันจะอุ้มเขาไปเอง ไปกันเถอะ”

ฉันพยักหน้าและเริ่มวิ่งอีกครั้ง

กริ้ก! ผนังเริ่มแตกออกและมีไอน้ำพุ่งออกมา

เมื่อเราวิ่งไปก็เกิดระเบิดขึ้นตามทางเดิน

“เส้นทางค่อนข้างลำบากในการวิ่งเลยนะ”

ตอนนี้เส้นทางที่ไม่สามารถใช้ได้หลายเส้นทาง

หากจำแผนที่ไม่ได้เราอาจหลงทางได้ทันที

พวกเราลงมาชั้นล่างและเปิดประตูทางออกฉุกเฉิน พายุทรายที่รุนแรงปะทะเข้ากับใบหน้าของเรา จากนั้นเราก็ออกไปที่กลางแจ้งบนตัวรูปปั้น

บูม!

ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปที่รูปปั้น

รูปปั้นนั้นบิดตัวและส่งเสียงกรีดร้องไปทั่วบริเวณ

ชิ้นส่วนของมันค่อย ๆ  แตกและพังทลายลงจากส่วนหัวลงมา

ฉันมองไปที่พื้น

เปลวไฟที่ปกคลุมพื้นตอนนี้หายไปแล้ว ที่ด้านล่างฮีโร่ผู้รอดชีวิตประมาณสิบคนรวมทั้งเฟรียซิสกำลังเคลื่อนตัวออกไปเป็นแถวเหมือนมด

“แล้วเราจะลงไปยังไงล่ะ?  มันสูงมาก!”

“พี่ออลก้า ใช้พลังจิตไม่ได้เหรอ?”

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!”

วิ้ว!

ลมแรงพัดมา

ฉันหันกลับมามองสมาชิกและยื่นมือออกไป

“เนเรสซ่า เชือก!”

ฉันรับเชือกที่เนเรสซ่าโยนมาได้อย่างง่ายดาย

เชือกที่มีความแข็งแรงสูงผลิตขึ้นเป็นพิเศษ มันมีความยาวเกือบ 100 เมตร

ฉันคล้องมันเหมือนบ่วงแล้วถือมันไว้ในมือซ้าย ไม่มีเวลาแล้วหากเราไม่รักษาสมดุลของเราในตอนนี้ เราก็คงไม่มีโอกาสรอด

ฉันพิงต้นขาของรูปปั้น

ฉันเริ่มเคลื่อนตัวลงมาตามทางลาด เมื่อร่างกายของวิ่งผ่านต้นขามัน ฉันก็เกี่ยวเชือกเข้ากับส่วนที่ยื่นออกมาตรงเข่าของมัน และยึดเชือกไปทางซ้ายและขวา

“ลงไปเร็ว!”

ฉันหันไปบอกทุกคน

“เนเรสซ่า ออลก้า ลงไปก่อน!”

เนเรสซ่าที่มัดตัวเวคิสไว้บนหลังของเธอค่อย ๆ  ไต่เชือกลงมา

จากนั้นก็เป็นออลก้าและสุดท้ายคือเจนน่า

ฉันดึงถุงมือหนังขึ้นมาแล้วไต่เชือกลงไปอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันพวกมนุษย์กิ้งก่ามากมายก็ตกลงบนพื้น

เราเริ่มเข้ามาใกล้พื้นดินมากขึ้น

ร่างของมนุษย์กิ้งก่าทิ้งรอยเลือดสีแดงไว้บนพื้นทราย

ถัดจากนั้นฉันก็ลงมาที่พื้น แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมอง

บูม! บูม!

เกิดการระเบิดขึ้นทั่วร่างของรูปปั้น

“มันยังอันตรายอยู่! วิ่ง!”

หินจากรูปปั้นร่วงตกลงมา

เราวิ่งผ่านพายุทรายออกมาอย่างทุลักทุเล

หลังจากวิ่งได้ประมาณสามนาที

เราก็มาถึงเนินทรายเล็ก ๆ

ข้าง ๆ  ฉัน คนอื่น ๆ  ที่มาถึงก่อนหน้านี้กำลังหยุดพัก

แล้วจากนั้น

ตู้ม!

รูปปั้นที่มีขนาดสูง 300 เมตรก็ทรุดตัวลงทันทีตามมาด้วยเสียงอันดังสนั่น

สิ่งที่เหลืออยู่คือกองภูเขาหินขนาดใหญ่

"โอ้ย !!! เหนื่อยชะมัด ขาจะหักแล้วเนี่ย!"

ออลก้าทรุดตัวลงบนพื้นทราย

[เคลียร์ด่านเรียบร้อย!]

[ 'ฮาน(★★★)'  'เจนน่า(★★★)'  'ออลก้า(★★★)'  'เวคิส(★★★)'  'เนเรสซ่า(★★★)' เลเวลอัพ!]

[ 'อีดิส(★★★)'  'โรเดอริก(★★★)' อันนาน(★★★) ' ' เบนิก(★★★) 'ลิลิเนีย(★★★)' เลเวลอัพ!]

[ 'คิชาช่า(★★★★)'  'ลาคารี่(★★★)' ...]

[รางวัล – 300,000 ทองคำ, ชิ้นส่วนเวทย์มนตร์ (ระดับต่ำ) x 3, ปรอท (C) x 5…]

[ผู้เล่นยอดเยี่ยม – 'ฮาน(★★★)' ]

[นายท่าน ขอแสดงความยินดีกับการจัดการชั้นที่ 30!]

[หากคุณต้องการทราบเนื้อหาเพิ่มเติม โปรดคลิก 'ที่นี่' !]

“ในที่สุดมันก็จบลงแล้ว”

เนเรสซ่าวางเวคิสลงบนพื้นอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น

แสงเริ่มปกคลุมปลายสนาม ทุก ๆ  อย่างค่อย ๆ  สลายขึ้นไปบนท้องฟ้า

“ทำได้ดีมากฮาน”

ฉันรับกระบอกน้ำที่อีดิสยื่นให้

ระหว่างดื่มน้ำฉันก็ถามว่า “อาการของทุกคนเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร อาจจะมีคนตายไปบ้าง แต่…”

เสียงของอีดิสหายไป

เราคาดว่าจะมีผู้เสียชีวิต แต่นี้ก็น้อยกว่าที่คาดไว้

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แต่คุณสุดยอดมาก! คุณฝึกมาจากไหน?  ฉันไม่ได้รู้สึกมีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแล้ว!”

ไรมานที่ยืนพิงดาบใหญ่ของเขาหัวเราะออกมา

ไลแคนเองก็หัวเราะตามไปด้วย

“ลุงเองก็ทำได้ดีเหมือนกัน แม้ว่าจะแก่แล้วก็เถอะ”

"ลุง?  ฉันยังหนุ่มอยู่นะ!”

เสียงของเหล่าฮีโร่ดังขึ้น

ท่ามกลางการคุยกันเพื่อผ่อนคลายนี้ มีคน ๆ  หนึ่งที่ยังนั่งหน้าเศร้าอยู่

“ฉันไม่รู้ว่าจะต้องมีอีกกี่คนที่จะต้องมาเสียชีวิตเพราะฉัน”

เฟรียซิสมีสีหน้ามืดมน

“ถ้าการรวบรวมกุญแจ จะต้องทำให้ทุกคนต้องเอาชีวิตมาเสี่ยง…โอ๊ย!”

ฉันตีหน้าผากเธออย่างแรง

เฟรียซิสจับหน้าผากของเธอแล้วก้าวถอยหลังไปนิดหน่อย

“ทำอะไรเนี่ย? !”

“เมื่อกี้เธอพูดอะไร?”

“ฉันไม่รู้ว่ามันจะต้องขนาดนี้…”

“อย่าคิดมาก ถ้าเศร้าใจ ก็แค่ปล่อยมันไปก่อน”

แสงสว่างเริ่มปกคลุมทั่วทั้งสนาม

“…บางทีคุณก็อาจจะพูดถูก”

ฉันยิ่มเบา ๆ  และหลับตาลงช้า ๆ  และเมื่อฉันลืมตาขึ้น สถานที่ที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นมา

กระจกทรงยาวสามบานและห้องทรงกลม มันเป็นรอยแยกของมิติและเวลา

'ฉันจะได้พบคุณอีกครั้งใช่ไหม?'

ฉันฝืนยิ้มและทิ้งเรื่องราวไว้ข้างหลัง

[ท่านโลกิ ท่านโลกิ ท่านโลกิ!]

ไอเซลบินมาหาฉันด้วยสีหน้าสดใส

[สุดยอดเช่นเคยเลยนะคะ...นายท่านที่เหนือกว่านายท่านทั้งปวงอย่างแท้จริง!]

“อย่าเสียงดังได้ไหม?  หูจะแตกแล้ว”

[ถึงท่านโลกิผู้ยิ่งใหญ่ นี่คือของขวัญจากนายท่านค่ะ!]

'ไม่มีทาง....อย่าบอกนะ'

ไอเซลหยิบสิ่งของที่เธอถือไว้ในอ้อมแขนออกมา

[มอบ 'รูปปั้นม้าศึก' ให้กับ 'ฮาน(★★★)' !]

“…”

ฉันรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างยิ่ง

กี่ครั้งแล้ว?

ไม่ว่าจะไม่อยากได้แค่ไหน ดูท่าฉันต้องยอมรับมัน

'ฉันแพ้แล้วสินะ'

[ 'ฮาน (★★★)' ยินดีที่ได้รับ 'รูปปั้นม้าศึก' ]

[ระดับความสัมพันธ์เพิ่มขึ้น!]