ตอนที่ 16 ทำลายตระกูลหลี่

ตอนที่ 16 ทำลายตระกูลหลี่

ซ่า ซ่า

"ฮ๊า ใคร ใครกัน?!"

น้ำเย็นเยียบเทลงบนหน้าผากของจางหู่ ทำให้เขาตื่นขึ้นในทันที

เขาตื่นมาพร้อมกับความโกรธเล็กน้อย

ใครกันที่ชั่วร้ายถึงขนาดมารบกวนความฝันแสนหวานกลางดึกของเขา?

“เอ่อ หัวหน้า” หลังจากขยี้ตา และเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ข้างๆ จางหู่ก็รู้สึกหมดแรง และกลายเป็นคนเกียจคร้าน

มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย?

จางหู่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขาเฝ้าคุก นี่บทละครเดิมฉายซ้ำหรือไง?

“ไปปลุกให้ทุกคนตื่น ไปที่ประตูแล้วเอาคนที่นอนอยู่บนพื้นเข้าไปขังในคุก แล้วรวมตัวกันที่ลานบ้านเพื่อรอข้า”

ซูหยางสั่งแล้วหันหลังกลับเพื่อออกไป

จางหู่ลุกขึ้นยืน และแตะหัวด้วยความมึนงง "ทำไมข้าถึงหลับไปทุกครั้งที่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น"

"ลุกขึ้น เจ้าพวกขี้เซา เรามีงานที่ต้องทำ"

ซ่า ซ่า

ตามมาด้วยถังน้ำที่สาดน้ำเย็นใส่ และคนอื่นๆ ที่หลับใหลจากควันพิษตื่นขึ้นทีละคน

จางหู่นำกลุ่มคนไปที่ประตู เมื่อเขาเห็นทั้งสี่คน เขาก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง และเบิกตากว้าง

“หลี่ชิงหยุน หลี่ผิงซาน และอาจารย์ของพวกเขา!”

ในช่วงปีแรกๆ เขาได้เห็นพิธีรับอาจารย์ของทั้งสอง และโดยธรรมชาติแล้วเขารับรู้ถึงตัวตนของทั้งสี่คนนี้

“นี่คือนักสู้ และผู้ฝึกฝนระดับ 6”

จางหู่ตกใจมาก

ซูหยางที่สามารถจัดการนักสู้ระดับ 7 ได้ก็เกินความคาดหมายของเขาแล้ว

การที่สามารถจัดการนักสู้ และผู้ฝึกฝนระดับ 6 พร้อมๆ กันยิ่งน่าเหลือเชื่อขึ้นไปอีก

เมื่อตัดสินจากสถานการณ์โดยรอบ

ไม่มีสัญญาณการต่อสู้มากนัก

มันต้องเป็นการบดขยี้ฝ่ายเดียวอย่างแน่นอน

หัวหน้าของพวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหนกัน?

"พาพวกเขาไป นำพวกเขาทั้งหมดไปขังไว้ในคุก"

ที่ลานบ้าน สมาชิกโถงซุนเฟิงทั้งหมดมารวมตัวกัน

"พวกเจ้ารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนี้แล้วหรือไม่"

"รู้ขอรับ!"

"ดีมาก ใครก็ตามที่สังหารเจ้าหน้าที่ของทางการ ตระกูลของพวกเขาต้องถูกทำลาย"

"พวกเจ้าทุกคนจะไปที่ตระกูลหลี่กับข้าไหม? "

คำพูดของซูหยางทำให้ทุกคนในที่นี่เงียบลง พวกเขายืนอยู่ที่นั่นอย่างตกตะลึง

มันกะทันหัน และรุนแรงมากจนพวกเขาไม่สามารถโต้ตอบได้ทัน

“ข้าจะไปกับท่าน หัวหน้า!”

จางหู่เป็นคนแรกที่โต้ตอบ โดยมีคนอื่นๆ ตามมาอย่างใกล้ชิด

“หัวหน้า เราจะไปด้วย!”

“เอาล่ะ ออกเดินทางกันเลย!”

ซูหยางโบกมือแล้วเดินไปที่ด้านหน้า

ตามมาด้วยร้อยกว่าคนที่ตามมาด้านหลัง

พวกเขาทั้งหมดมีร่างกายที่สูงใหญ่ และตั้งตรงราวกับดาบที่ชักออกจากฝัก

ออร่าที่หลอมรวมกันกลายเป็นแรงกดดันที่หนักหน่วง

คนเหล่านี้ที่สูญเสียความมุ่งมั่นในอดีตได้รับแรงผลักดันที่จะก้าวไปข้างหน้าในที่สุด

หากขวางทางเพียงเล็กน้อยก็สามารถถูกบดขยี้ได้ตลอดเวลา

บางทีในอนาคตพวกเขาอาจได้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ยืนหยัดต้านคลื่นลม และนำพาการเปลื่ยนแปลง แต่ยังไม่ใช่ในตอนนี้อย่างแน่นอน

แตะ แตะ แตะ

แตะ แตะ แตะ

"ปิดล้อมจวนตระกูลหลี่"

เสียงฝีเท้าอันรวดเร็วปรากฏขึ้นบนถนน

คบเพลิงก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว และปิดล้อมจวนตระกูลหลี่ทั้งหมด

เส้นทางหลบหนีที่เป็นไปได้ทั้งหมดถูกปิดกั้น

ปัง!

ประตูจวนถูกเปิดออก และยามที่ง่วงนอนทั้งสองก็กดลงกับพื้นก่อนที่พวกเขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"หลี่ชิงหยุน และหลี่ผิงซานแห่งตระกูลหลี่ ถูกจับในข้อหาพยายามสังหารเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก"

"ตามกฎของต้าเซี่ย ตระกูลหลี่จะต้องถูกทำลาย ใครก็ตามที่ขัดขืนจะสังหารอย่างไร้ความปรานี!" จางหู่เป็นผู้นำ และรีบเร่งไปด้านหน้า

ซูหยางเดินตามมาอย่างช้าๆ

แต่ทันทีที่เขาเข้าไปในจวนตระกูลหลี่

เจตจำนงดาบพุ่งทะยานออกมาจากร่างกายของเขา และจวนตระกูลหลี่ทั้งหมดก็ถูกห่อหุ้มด้วยเจตจำนงดาบแล้ว

เจตจำนงดาบอันน่าสะพรึงกลัวก่อตัวเป็นคุกโดยไม่มีช่องว่างให้ลอดผ่าน

เมื่อผู้หลบหนีสัมผัสกับมัน พวกเขาจะรู้สึกถึงความหวาดกลัวโดยธรรมชาติ

จางหู่นำกลุ่มคนพุ่งไปข้างหน้า เข้าสู่จวนตระกูลหลี่ที่ถือเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองผิงซาน

เมื่อมีอำนาจเหลือล้น พวกเขาย่อมมีการป้องกัน และทหารยามของตระกูลหลี่ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร”

ผู้นำของพวกเขาคือ นักสู้ระดับ 8 หลี่หยุนเซิง เขาออกมาขวางทางในทันที และมียามหลายสิบคนอยู่ข้างหลัง

จางหู่ไม่กลัวเลย และตะโกน "หลี่ชิงหยุนหลี่ผิงซาน ถูกจับในข้อหาพยายามสังหารเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก ตระกูลหลี่ต้องถูกทำลาย เจ้าต้องการหยุดเรางั้นรึ?"

หัวใจของหลี่หยุนเซิงเต้นรัว นี่คืออาชญากรรมร้ายแรง และหลี่ชิงหยุนหลี่ผิงซานก็กลับมาแล้วจริงๆ นี่อาจเป็นเรื่องจริง

แต่ถ้าเขาถอนตัวออกไปแบบนี้ เขาคงจะจบสิ้นถ้ามันไม่เป็นความจริง

“เจ้ามีหลักฐานอะไร?”

“คำพูดของข้าคือ หลักฐาน หรือเจ้าคิดว่าข้ากำลังพูดไร้สาระอยู่”

“ข้าจะถามอีกครั้งว่าเจ้าจะถอยไปหรือไม่ ถ้าไม่จะถูกลงโทษในความผิดเดียวกัน”

เมื่อเสียงของจางหู่จบลง และบรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้น

หลี่หยุนเซิงไม่ได้เป็นมากกว่าคนรับใช้ของตระกูลหลี่ ความผิดนี้ไม่ได้ร่วมตัวเขาเข้าไปด้วย

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนกองเจิ้นหวู่จะจริงจังกับเรื่องนี้

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลี่หยุนเซิงโบกมือ และขอให้คนอื่นๆ หลีกทางพร้อมกับเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ จางหู่ก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้มีคนที่ต้องตามจับเยอะมากจึงไม่อาจรอช้า

คนที่สำคัญที่สุดคือ หลี่อี้เซียง ผู้นำตระกูลหลี่ และภรรยาทั้งสามของเขา

จากนั้นก็มีน้องชายสองคนของหลี่อี้เซียง ภรรยา และลูกหลานของพวกเขา

มีทั้งหมดสิบคน

หากไม่มีใครมาหยุดเขา จางหู่ และคนของเขาก็เร่งรีบเข้าไปได้อย่างรวดเร็ว

แต่ในไม่ช้าเขาก็พบกับอุปสรรคจากกลุ่มผู้จงรักภักดีของตระกูลหลี่

กลุ่มผู้จงรักภักดีเหล่านี้ที่ได้รับการฝึกฝนโดยตระกูลหลี่มาตั้งแต่เด็กในลานด้านใน

พวกเขาทั้งหมดมีฐานการบ่มเพาะระดับ 9

เดิมที จางหู่คิดว่าต้องเสียเวลาสักพัก

แต่เมื่อเจตจำนงดาบสาดเทลงมาจากท้องฟ้า คนเหล่านี้ก็ถูกสังหารในทันที เขารู้ดีว่าใครเป็นคนลงมือ จากนั้นจึงรีบเข้าไปทำตามหนัาที่ๆ ได้รับมอบหมาย

เมื่อผลักดันไปข้างหน้าต่อไป

ถ้าศัตรูอยู่ที่ระดับ 9 เจตจำนงดาบจะสังหารพวกเขาในทันที

ถ้าศัตรูอยู่ที่ระดับ 8 เจตจำนงดาบจะทำให้พวกเขาพิการที่แขนขา และทำลายตันเถียน

จางหู่อดไม่ได้ที่จะมองไปข้างหลัง มองคนที่กำลังเดินเข้ามา

เมื่อเห็นซูหยางเดินสบาย ๆ ข้างหลังพวกเขา และกำจัดศัตรูได้เพียงแค่คิด

ในเวลานี้ จางหู่ก็สามารถสัมผัสถึงความน่าสะพรึงกลัวของซูหยางได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

แต่ยิ่งอีกฝ่ายน่าสะพรึงกลัวมากเท่าใด เขาก็ยิ่งมั่นใจในตัวอีกฝ่ายมากขึ้นเท่านั้น

“เข้าไป อย่าให้ใครหนีไปได้!”

พร้อมกับรุกหน้าอย่างรวดเร็ว

สมาชิกทุกคนของตระกูลหลี่ถูกจับกุมในเวลาอันสั้น

หลี่อี้ซาน หลี่อี้ไห่ที่เป็นพื้น้องของหลี่อี้เจียงถูกจับกุม

และไม่มีลูกหลานคนใดรวมทั้งภรรยาของพวกเขาที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังด้วย

ในที่สุด ซูหยางก็เดินมาหาหลี่อี้เจียงด้วยตัวเอง

หลี่อี้เซียงนั่งรออย่างสงบ และไม่ได้หลบหนี

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการหนี แต่ในฐานะนักสู้ระดับ 7 เขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงดาบที่ห่อหุ้มจวนตระกูลหลี่เอาไว้

เขายังรู้ด้วยว่าไม่มีทางถอย และไม่มีทางหนีไปได้

“เจ้ากำลังรอให้ลูกชายอีกสองคนของข้ากลับมาใช่ไหม?” หลี่อี้เจียงจ้องไปที่ซูหยางแล้วพูดเบาๆ

ที่ลานบ้าน จางหู่ และคนอื่นๆ ล้อมเขาไว้

ซู่หยางอยู่ด้านหน้า

"ใช่แล้ว"

"เจ้าโหดร้ายจริงๆ!"

แม้ว่าเขาจะเดาได้ แต่หลี่อี้เซียงก็ยังโกรธมากจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือดเมื่อได้ยินคำตอบ

“เมื่อต้องรับมือกับศัตรู เราต้องกำจัดให้สิ้นซาก”

“เมื่อต้องรับมือกับคนชั่ว เราต้องถอนรากถอนโค่นให้หมดสิ้น”

“เจ้าได้กระทำผิด ไม่ว่าด้วยมือตัวเอง หรือจากการละเลยก็ไม่ต่างกัน เจ้าถือเป็นศัตรูกับข้า”

“เช่นนั้นทำไมข้าต้องไว้ชีวิตพวกเจ้า และไม่กำจัดให้หมดสิ้น?”

ซูหยางพูดช้าๆ ท่าทีของเขาดูเย็นยะเยือก ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นถึงกระดูก

“เฮ้อ ในเมื่อข้าด้อยกว่าก็ย่อมต้องแพ้”

“ข้าเคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองหรือตระกูลหลี่ของข้าเคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองหรือเปล่า?”

หลี่อี้เซียงดูเหมือนจะยอมรับชะตากรรมของตน และถามด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อย

"ข้าเพียงแสวงหาความยุติธรรมให้กับผู้คนเท่านั้น"

หลังจากที่ซูหยางพูดจบ เจตจำนงดาบร่วงหล่นจากฟากฟ้า ทำลายแขนขา และตันเถียนของหลี่อี้เซียง

“ฮ่าๆๆ เจ้าต้องการแสวงหาความยุติธรรมให้กับผู้คนงั้นรึ ช่างเป็นอุดมการณ์ที่ดี แต่เจ้าไม่มีวันประสบความสำเร็จ สุดท้ายเจ้าจะต้องตายต่อหน้าความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่กว่าเท่านั้น”

“ผู้คนต้องการคนเช่นเจ้า แต่คนอย่างเจ้ามักจะไม่มีอายุยืนยาว!”