บทที่31 อาจารย์ที่ดีที่สุดของคิริงาคุเระ

“สำเร็จแล้ววววว!”

“ฉันก็ทำสำเร็จเหมือนกัน~” เสียงตะโกนมาจากริมฝั่งแม่น้ำ

เทรุมิ เมย์ยืนอยู่บนน้ำโดยเอามือเท้าเอว ใบหน้ายิ้มตาหยีดีใจ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนแรกที่สำเร็จการเดินบนน้ำ แต่ก็เร็วกว่าคิซาเมะ

“เหลือฉันคนเดียว...” คิซาเมะรู้สึกหดหูเล็กน้อย

ทั้งเมย์และคุโมะต่างก็มาจากตระกูลใหญ่ที่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ส่วนเขาแตกต่างออกไป เขาเริ่มฝึกจริงตอนอายุห้าขวบ ดังนั้นในเรื่องความเก่งในการควบคุมจักระ เขาจึงไม่อาจเทียบทั้งสองได้

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนฝึกเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มเป็นกังวล

“คิซาเมะ มากับฉัน!” ในตอนนั้นเอง ริวอุนก็ปรากฏตัวขึ้นบนฝั่ง เขาเห็นคิซาเมะยังคมน้ำอยู่ก็เลยเรียกเขา

มันเป็นความผิดพลาดของเขาเองที่ปล่อยให้คิซาเมะเทียบกับสองอัจฉริยะตระกูลใหญ่ ลืมไปเลยว่าคิซาเมะเป็นเด็กกำพร้า แม้ว่าเขาจะมีความสามารถ แต่ก็แตกต่างจากเมย์และคุโมะ ตรงที่สองคนนั้นได้รับการฝึกมาแล้ว แถมยังเป็นตัวต่อตัวด้วย

การปล่อยให้คิซาเมะฝึกเดินบนน้ำพร้อมกับสองคนนั้น ย่อมเป็นเรื่องน่าอายของคิซาเมะ

“อาจารย์...” คิซาเมะว่ายไปขึ้นฝั่งแล้วติดตามริวอุนเข้าไปในป่า

พวกเขาพากันมากหยุดยืนตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ ชายหนุมชี้ให้คิซาเมะดูต้นไม้แล้วพูดกับเขา “ก่อนจะฝึกเดินบนน้ำ ก็ต้องฝึกเดินบนต้นไม้ก่่อน”

ริวอุนเริ่มสาธิตการเดินบนต้นไม้โดยการติดจักระเอาไว้ที่เท้า จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนต้นไม้ตรง ๆ สุดท้ายก็ปิดด้วยการห้อยหัวลงจากกิ่งไม้

“ต้นไม้ไม่ใช่ของเหลวเหมือนน้ำ ดังนั้นมันจึงฝึกได้ง่ายกว่า... ฝึกเดินบนต้นไม้ให้ได้ก่อน แล้วค่อยไปฝึกเดินบนน้ำ” ริวอุนเปลี่ยนวิธีการฝึก

“ครับ!” คิซาเมะตะโกนรับคำ

ในใจยังคงรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างยิ่ง ด้วยรูปร่างหน้าตาเป็นฉลาม เขาถูกคนอืนปฏิเสธมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีใครใจเย็นสอนเขาอย่างตั้งใจขนาดนี้

อาจารย์ของเขาเห็นว่าเขาไม่สามารถเดินบนน้ำได้ตามทีสั่ง ก็ยังช่วยตัวเขาเปลี่ยนวิธีฝึกอีกต่างหาก

“งั้นมาเริ่มกันเลย” ริวอุนตบไหล่คิซาเมะเบา ๆ ด้วยการสนับสนุนจากริวอุน คิซาเมะจึงปฏิญาณว่าจะฝึกฝนให้หนักขึ้น

เวลาผ่านไปช้า ๆ ทั้งการฝึกและการตกปลา ตกเย็นคิซาเมะก็ฝึกเดินบนน้ำได้

ส่วนปลาที่ทั้งสามตก ก็เต็มไปด้วยปลาในแม่น้ำเช่นกัน

“ใกล้จะค่ำแล้ว ทุกคน ถือถังแล้วกลับหมู่บ้านกันเถอะ” ริวอุนปรบมือพร้อมรอยยิ้ม

ทั้งสามคนที่จับปลาอยู่ก็หยุดมือแล้วกลับมาพร้อมกับถังน้ำ ท่าทางแต่ละคนแตกต่างจากตอนมามาก จากความสนใจกลายเป็นความเบื่อ

ตอนแรกที่ได้ยินริวอุนพูดว่านี่เป็นงานที่น่าสนใจ พวกเขายังสงสัยว่าจะได้รับภารกิจระดับ C หรือเปล่า แต่หลังจากใช้เวลาทั้งวันเรียนรู้ในการเดินบนน้ำ มันก็ไม่ได้ต่างจากการตกปลาทั่วไป

“หยิบถังขึ้นมา รอบนี้เราต้องกลับไปหมู่บ้านภายในสามสิบนาที!” ริวอุนไม่รู้ว่าทั้งสามคิดอะไรอยู่ เขาทำเพียงสั่งแล้วกระโดดเข้าไปในป่าเงียบ ๆ

เด็กสามคนมองหน้ากันแล้วก็รีบตามไปก่่อนที่แต่ละคนจะโดนลงโทษ

แม้ว่าการกลับไปจะนานกว่าเดิมสิบนาที แต่พวกเขากลับต้องแบกถังปลากลับไป ไม่เหมือนตอนมา นอกจากการได้กินมื้อกลางวันมื้อเดียว พวกเขาก็ไม่ได้กินอะไรอีก พอกลับมาถึงหมู่บ้าน ทั้งสามคนก็เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ สีหน้าแต่ละคนก็ซีดเซียว

“เอาล่ะ ส่งถังมาให้ฉัน ฉันจะนับว่าพวกนายมีปลากันกี่ตัว” ริวอุนยิ้มอบอุ่น

“เอ่อ... อาจารย์ไม่ควรต้องไปห้องรับภารกิจเหรอ?” เมย์ขมวดคิ้ว ถึงท้องจะหิวเธอก็ยังมีสติดีอยู่

“คิดแบบนั้นเหรอ?” ริวอุนหัวเราะเสียงดังลั่น “นี่เธอคิดว่านี่เป็นภารกิจธรรมดาเหรอ ใครจะขอให้นินจาไปจับปลามาให้ล่ะ นี่มันตลกจริง ๆนะเนี่ย”

“นี่เป็นงานที่ฉันออกภารกิจให้พวกเธอต่างหากเล่า!”

“อ อ อะไรนะ?” เด็กน้อยทั้งสามคนตกใจจะเผลอตะโกนออกมา

‘อาจารย์ออกภารกิจ งั้นหมายความว่าเขาตั้งใจจะมอบเงินให้กับพวกเราโดยใช้เงินตัวเองสินะ เป็นอาจารย์ที่ใจดีจริง ๆ’ คิซาเมะนับถือริวอุนจากใจ

‘ดีแล้วที่ก่อนหน้านี้ฉันแอบด่าเขแค่ในใจ!!’ เมย์สะอึก ก่อนหน้านี้เธอเข้าใจริวอุนผิดไป เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีอาจารย์คนไหนใช้เงินเก็บของตัวเองในการว่าจ้างเพื่อสอนลูกศิษย์ตัวเองแบบนี้ ‘ในอนาคตฉันต้องใจเย็นกว่านี้ ไม่เข้าใจเขาผิดอีก คงไม่มีอาจารย์แบบนี้เป็นคนที่สองในหมู่บ้านแล้วล่ะ’

เมย์แอบตัดสินใจบางอย่าง

ส่วนริวอุนที่กำลังนับปลาอยู่ก็ได้จ่ายเงินให้ทั้งสามตัวละห้าเรียวตามราคาภารกิจ

“เยี่ยม ทุกคนทำได้ดีมาก ภารกิจของวันนี้เสร็จแล้ว ดังนั้นพรุ่งนี้เราจะมารวมตัวกันที่อาคารรับภารกิจอีกครั้ง แยกย้ายได้!” ริวอุนกล่าวพร้อมกับเดินแบกถังน้ำกลับไปเงียบ ๆ เหลือเพียงสามเด็กแสบที่กำลังทำตัวไม่ถูกอยู่

หลับหลังริวอุน คุโมะกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนใคร

“ไม่คิดว่าอาจารย์จะมีด้านแบบนี้อยู่แฮะ รู้สึกแย่จังที่เคยพูดแย่ ๆกับอาจารย์ก่อนหน้านี้” ยูกิ คุโมะก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

“อืม...” เมย์เองก็พยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน จากนั้นเธอก็มองไปยังคิซาเมะ

“คิซาเมะ ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ นายคิดว่าอาจารย์ยังดีไม่พอเหรอ?” เมย์ถาม

“ไม่ อาจารย์เป็นคนดีจริง ๆ แต่เธอไม่รู้ราคาปลาเหรอ?” คิซาเมะหันกลับมามองเมย์และคุโมะ

“ราคา?” ทั้งสองตกใจ

พวกเขาเป็นคนจากตระกูลใหญ่และไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจเรื่องค่าครองชีพแล้วจะรู้ราคาปลาได้ยังไง?

“ราคาปลาสดจากแม่น้ำ โดยทั่วไปจะขายมากกว่าสามสิบเรียว”

“แคว้นน้ำของเรตั้งอยู่ใกล้ทั้งแม่น้ำและทะเล มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ ราคาจึงต่ำกว่าที่อื่นนิดหน่อย แต่อย่างน้อยปลาในหมู่บ้านก็มีราคายี่สิบห้าเรียว” คิซาเมะอธิบาย

“…..” เมย์และคุโมะยืนฟังอย่างว่างเปล่า

ราคาที่ริวอุนตั้งเอาไว้คือห้าเรียวต่อตัว กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ตราบใดที่ริวอุนเอาปลาไปขายให้พ่อค้า แม้ว่าราคาจะลดลงแต่เขาก็ยังมีรายได้ต่อตัวมากกว่าสิบเรียว

พวกเขาเชื่อไม่ลืมหูลืมตาว่าริวอุนยอมจ่ายเงินออกภารกิจเพื่อประโยชน์ของพวกเธอเอง...

ใครจะไปคิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการหลอกพวกเธอ

“อึก...” คุโมะสะอึกพร้อมกับทรุดตัวลงคุกเข่า

คิซาเมะเห็นก็ได้แค่พูดปลอบพวกเขาด้วยความคิดด้านบวกของเขาเอง

“ไม่ว่าอาจารย์จะเป็นยังไง วันนี้เราก็ได้เรียนรู้มากมายไม่ใช่เหรอ แถมงานจับปลาแบบนี้ก็ยังดีกว่างานตัดหญ้ากับไล่จับแมวอีก”

เมย์และคุโมะค่อย ๆรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะสิ่งที่คิซาเมะพูดมันก็จริง งานนี้มันดีกว่างานที่ว่าจริง ๆ

หลายวันผ่านไป ภารกิจจับแมวและตัดหญ้าก็เริ่มหายไป ทั้งสัปดาห์หลังจากนั้น แรงงานทาสทั้งสามคนก็ได้แต่โหมจับปลาในแม่น้ำโดยไม่แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอีกต่อไป

**************************