บทที่ 57 : เเกนเวทย์มนต์ระดับเจ็ด!
บทที่ 57 : เเกนเวทย์มนต์ระดับเจ็ด!
“ความแข็งแกร่งนี้แข็งแกร่งกว่าหินธรรมดาอย่างน้อยหลายสิบเท่า”
“และข้ารู้สึกว่าหินเหล่านี้….แม้จะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับหนึ่ง หรือแม้แต่ระดับสองก็ยังทำลายมันได้ยาก”
"ไม่เพียงเท่านั้น การปิดผนึกยังดีมาก…..ดูเหมือนว่ามันจะกันน้ำและกันลมได้”
“สิ่งนี้มันทำจากอะไร”
“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าสิ่งนี้ทรงพลังมาก!”
ยิ่งพูด…..ชายคนนั้นก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะเเสดงอาการตกตะลึง
แม้ว่าเขาจะไม่แข็งแกร่งเท่าเลเลียและฟอกเกอร์
แต่เขาก็เป็นจอมเวทย์ธาตุไฟระดับสี่ ที่เเข็งเเกร่งมากเช่นกัน
[*****ขอเปลี่ยนนักเวทย์เป็นจอมเวทย์นะครับ]
และในฐานะจอมเวทย์ผู้สง่างาม….ความรู้และวิสัยทัศน์ของเขากว้างมาก!
แต่ตอนนี้….เขาไม่รู้จริงๆว่าสิ่งนี้คืออะไร?
“นี่คงเป็นซีเมนต์ที่เขาพูดถึงกันใช่ไหม” ฟอกเกอร์พึมพำ
ทันใดนั้นเขาก็มองไปทางเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆซึ่งอยู่ไม่ไกล แล้วเอ่ยถามทันที
“เด็กน้อย, เจ้าเป็นคนของเมืองนี้ใช่ไหม…..ช่วนบอกข้าหน่อยซิ ว่าหินวิเศษนี้คืออะไร”
“ข้าได้ยินคนรอบๆคุยกันว่ามันคือซีเมนต์…..เเล้วเจ้าซีเมนต์นี่มันคืออะไร, มาจากไหน, และมีประโยชน์อะไร”
“สวัสดีค่ะ ท่านจอมเวทย์”
โดยไม่คาดคิด เด็กหญิงตัวเล็กๆไม่ได้แสดงอาการตกใจที่เจอคนเเปลกหน้าเลย…..เธอทักทายพวกเขา, เเล้วเริ่มพูดคุยอย่างตื่นเต้น
“ใช่แล้วค่ะ, นี่เรียกว่าซีเมนต์…..ข้าขอบอกเลยว่านี่เป็นหินวิเศษที่ท่านลอร์ดยิ่งใหญ่สร้างขึ้น”
“ข้าได้ยินพวกผู้ใหญ่พูดว่าในอนาคต ทั้งเมือง, ทั้งบ้าน, ทั้งถนนในหมู่บ้านจะถูกสร้างด้วยซีเมนต์”
“เเละถ้าเป็นเเบบนั้น, บ้านของพวกเราก็จะปลอดภัยและสวยงามมาก!”
“ท่านลอร์ด?”
“หมายถึง, บารอนเรย์มอนด์ผู้ลึกลับคนนั้นงั้นเหรอ?”
ฟอกเกอร์และคนอื่นๆถึงกับเงียบไปครู่หนึ่งเพราะความตกตะลึง
มีเพียงเลเลียเท่านั้นที่ยังคงทำตัวปกติได้อยู่
เเละทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือออกมา, ถอดต่างหูออกจากติ่งหูของเธอแล้วยื่นให้เด็กหญิงตัวเล็กๆพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม
“เด็กน้อย ขอบคุณสำหรับคำอธิบายของเจ้า…..เเละนี่คือของขวัญจากข้า”
“รับไว้เถิด”
แม้จะเป็นเพียงของตกแต่ง
แต่มันก็เป็นของตกแต่งสำหรับจอมเวทย์ระดับหกอย่างเธอ
ราคาตลาดอย่างน้อยก็หลายสิบเหรียญทอง
ด้วยของขวัญดังกล่าว
เธอเชื่อว่าพลเมืองที่อยู่ตรงหน้า….จะต้องชอบและต้องการมันมากอย่างแน่นอน!
แต่อย่างไรก็ตาม, เด็กหญิงคนนี้กลับปฏิเสธของขวัญนี้โดยไม่มีความลังเล
“พี่สาวคนสวยไม่ต้องให้ของขวัญข้าหรอก…..ข้าไม่ต้องการ”
เลเลียตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยความประหลาดใจ
“เด็กน้อย เจ้าสามารถนำต่างหูนี้กลับไปขายให้กับผู้ใหญ่ในหมู่บ้านนี้ได้นะ”
“ด้วยวิธีนี้….เจ้าเเละครอบครัวจะมีอาหารหรือแม้แต่เนื้อสัตว์ให้กินไปอีกหลายปี!”
เธอคิดว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายยังเด็กเกินไป…..จึงไม่เข้าใจคุณค่าที่แท้จริงของต่างหูชิ้นนี้
ดังนั้น, เธอจึงอธิบายให้ฟังเด็กคนนี้ฟังอย่างละเอียด
อย่างไรก็ตาม สาวน้อยก็ยังคงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล
“ข้ารู้ว่าต่างหูของท่านมีค่ามาก….แต่ข้ารับไว้ไม่ได้!”
“ท่านลอร์ดบอกพวกเราว่าไม่ว่าเวลาใดก็ตาม…..ถ้าข้าชอบอะไร ข้าจะต้องทำงานหนักเพื่อมัน!”
“ข้าเเค่ตอบคำถามท่าน ไม่ได้ทำงานหนักอะไร…..ดังนั้นข้าไม่สมควรได้รับสิ่งนี้”
“แต่ในอนาคต, ข้าจะกลายเป็นจอมเวทย์ที่สวยงามและทรงพลังเหมือนท่าน…….จากนั้นข้าจะหาต่างหูสวย ๆเเบบนี้ด้วยตนเอง” เด็กหญิงกล่าวอย่างมุ่งมั่น
เเละทันทีที่ข้อความนี้หลุดออกมา
ไม่เพียงแต่เลเลียเท่านั้น แม้แต่จอมเวทย์ฟอกเกอร์เเละคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นพวกเขาก็จ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ข้าจะหาต่างหูสวยๆเเบบนี้ด้วยตนเองเหรอ?
นี่คือสิ่งที่เด็กสาวพลเมืองธรรมดาๆสามารถพูดได้เหรอ?
พวกเขาต่างมองหน้ากัน เเละรู้สึกเหมือนกันว่าพวกเขาได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจบางอย่าง
ในเวลาเดียวกัน, เลเลียที่มองดูเด็กผู้หญิงตัวเล็กด้วยใบหน้าตกตะลึงอยู่เป็นเวลานาน
ทันใดนั้น, จู่ๆก็หัวเราะและพูดขึ้นมา
“เด็กน้อย, เจ้าชื่ออะไร?”
“พี่สาวคนสวย…..ข้าชื่อออเรียล!” สาวน้อยพูดชื่อตนเองอย่างภาคภูมิใจ
“ออเรียลงั้นเหรอ” เลเลียยกยิ้ม
จากนั้นเธอก็คุกเข่าลง แตะหัวเด็กน้อยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจะต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก…..ถ้าเจ้าอยากเรียนเวทมนตร์, สนใจมาเรียนกับข้าใหม!”
“ขอบอกได้เลยว่าข้าแข็งแกร่งมาก...”
"จริงหรือ?" ออเรียลตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความยินดี
เธอกระโดดขึ้นดึงเสื้อผ้าของเลเลีย เเละหันกลับมาตะโกนบอกแม่ของเธอที่อยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้ามีความสุขมาก!
“ท่านแม่ ท่านแม่….พี่สาวคนสวยคนนี้อยากสอนเวทย์มนต์ให้ข้า…..ข้าจะได้เป็นจอมเวทย์แล้ว เยี่ยมไปเลย”
“จอมเวทย์?”
แม่ของออเรียลตกตะลึงอยู่นาน
จากนั้นเธอรีบเดินเข้าไปและพูดกับเลเลียอย่างประหม่าและระมัดระวัง
“ท่านจอมเวทย์….ข้าขอโทษด้วย, เด็กคนนี้ไม่ค่อยรู้ความ โปรดอย่าตำหนิเธอเลย”
“สวัสดี ข้าชื่อเลเลีย เเละข้าเป็นจอมเวทย์ธาตุไฟระดับหก”
“ออเรียล ลูกของเจ้าเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยม…..ข้าชอบเธอมาก, ดังนั้น อนุญาตให้เธอเรียนเวทมนตร์กับข้าเถอะ!” เลเลียพูดด้วยรอยยิ้ม
“ระดับหก….จอมเวทย์ระดับหก!?”
แม่ของโอเรียลถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ...
จากนั้น, ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ระดับหก…..จริงๆเหรอ?!
นี่มัน...เป็นไปได้ยังไง!?
แต่อย่างไรก็ตาม, เธอก็ตอบสนองต่อสิ่งนี้ทันที
เธอรีบคุกเข่าลงกับพื้น แล้วดึงออเรียลให้คุกเข่าลงด้วยกัน
“ท่านหญิงเลเลีย ขอบคุณท่านมาก!”
“ท่านหญิงเลเลีย ขอบคุณท่านมาก!”
หลังจากนั้น….กลุ่มของเลเลียก็ได้มีผู้ติดตามตัวน้อยเพิ่มขึ้นหนึ่งคน, เเละนั้นก็คือเด็กน้อยออเรียล
จากนั้นพวกเขาก็เดินทางเพื่อไปปราสาทใจกลางเมืองด้วยกัน
…….
ณ ปราสาทใจกลางเมือง
แม้ว่าการก่อสร้างบริเวณรอบๆจะเพิ่งเริ่มต้น……แต่ที่นี่ มันเริ่มเข้าที่เข้าทางมากแล้ว!
มันดูสง่างาม, ใหญ่โต, และครอบงำมาก!
เเละทันใดนั้นเอง, พวกเขาก็ได้เห็นกลุ่มกริฟฟอนในปราสาท….รวมทั้งกลุ่มของรอยัลกริฟฟอนด้วย
“ดูสิ……นั่นคืออะไร?”
“สัตว์เวทย์? พวกมันคือสัตว์เวทย์บินได้ที่ถูกกล่าวถึงในจดหมายของท่านจูกูเหลียน – กริฟฟอนงั้นเหรอ?”
“ข้าไม่เคยเห็นสัตว์เวทย์ประเภทนี้มาก่อนเลย….พวกท่านรู้จักสัตว์เวทย์ประเภทนี้หรือเปล่า?!”
จอมเวทย์ธาตุไฟระดับสี่, ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม!
จากนั้นฟอกเกอร์และเลเลียก็หันไปมองเหล่ากริฟฟอนเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม, พวกเขาทั้งสองก็ได้เเต่ส่ายหัว
"พวกเราก็ไม่เคยเห็นสัตว์เวทย์บินได้ประเภทนี้เหมือนกัน"
เลเลียจ้องไปที่อัลเดอร์สันและกริฟฟอนตนอื่นอย่างใกล้ชิด
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม….เเละจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นความตกตะลึง
“มีสัตว์เวทย์อย่างน้อยสามตัวที่มีระดับหก…..และที่เหลือก็มีระดับห้า ทั้งหมด”
“นี่มัน.….ไม่น่าเชื่อเลย!”
“บารอนเรย์มอนด์คนนี้ เขาเป็นใครกันเเน่”
“เขามีกองกำลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร!”
“อิอิ, พี่สาวเลเลีย ท่านเข้าใจถูกแล้ว….ท่านลอร์ดแข็งแกร่งมาก”
ราวกับว่ามีความสุขเพราะเลเลียสรรเสริญท่านลอร์ดของเธอ….ออเรียลจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดออกมา
เเละในเวลาเดียวกันนั้นเอง….มันก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา
"ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือนพวกเรา……ขออภัย, งานก่อสร้างในเมืองเพิ่งเริ่มต้น อาจจะไม่สะดวกต่อพวกท่านเล็กน้อย!"
เป็นแมตต์-เยอร์มันนั่นเองที่เดินมาหาพวกเขา
“บารอนเรย์มอนด์…..เรารู้สึกยินดีมากที่ได้มาเยือนดินแดนและเมืองของท่าน!”
"พูดตามตรง เมืองของท่านทำให้เราได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ”
“อย่างไรก็ตาม, นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราพบกัน…..ข้าชื่อเลเลีย ข้าเป็นลูกสาวคนที่สองของเอิร์ลกูตัน, ยินดีที่ได้รู้จักท่านลอร์ด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้…..แมตต์-เยอร์มันก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้น เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มโดยไม่ทิ้งร่องรอยความกระอักกระอ่วนใดๆ
“ทุกท่าน…..ท่านลอร์ดรอพวกท่านอยู่ที่ห้องโถงแล้ว โปรดตามข้ามา”
เมื่อได้ยินที่เเมตต์-เยอร์มันกล่าว, เลเลียก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง….จากนั้นเธอก็หน้าแดงก่ำทันที
"สวัสดีลุงแมตต์!"
ทันใดนั้น… จู่ๆออเรียลก็โบกมือทักทายเเมตต์-เยอร์มัน
“ออเรล….ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ได้”
เห็นได้ชัดว่าแมตต์-เยอร์มันรู้จักกับออเรียล
“พี่สาวเลเลียบอกว่าอยากสอนเวทย์มนตร์ให้ข้า อิอิ….ข้าจะได้เป็นจอมเวทย์มนต์แล้ว” เด็กหญิงตัวเล็กพูดพร้อมกับเอามือแตะที่สะโพกอย่างน่ารักน่าชัง
…..เรียนเวทย์มนต์?
แมตต์-เยอร์มันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง….จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปทางเลเลียโดยไม่รู้ตัว
จนกระทั่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม…..เขาก็อดหัวเราะไม่ได้
“ออเรียล เจ้าสุดยอดมาก ฮ่าๆๆ”
“เอาล่ะ…..ทุกคนกรุณามากับข้าด้วย”
หลังจากนั้นไม่นาน
ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกับเรย์มอนด์
“ยินดีต้อนรับทุกคน ข้าชื่อเรย์มอนด์…..ข้าเป็นบารอนของที่นี่”
“ข้ายินดีที่ได้รู้จักพวกเจ้าทุกคน, เชิญนั่งก่อน”
ทัศนคติของเรย์มอนด์มีความกระตือรือร้นอย่างมากในตอนนี้
เนื่องจากคนเหล่านี้เลือกที่จะมาหาพวกเขา….ซึ่งนั่นมันก็หมายถึงการยอมประนีประนอมด้วย
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในสายตาของเขา…คนเหล่านี้ไม่ต่างจากแกนเวทมนตร์ระดับเจ็ดเดินได้!
เเละมันคือแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ด……เเล้วเขาจะไม่กระตือรือร้นกับสิ่งนี้ได้อย่างไร!?
“ขอบคุณท่านลอร์ดบารอน”
เลเลียและคนอื่นๆนั่งลง
จากนั้นเลเลียก็เริ่มเเนะนำตัวอีกครั้ง
“สวัสดี บารอนเรย์มอนด์, ข้าชื่อเลเลีย ข้าเป็นลูกสาวคนที่สองของเอิร์ลกูตัน…..เเละนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับท่าน”
“แน่นอน….ข้าก็เหมือนกัน” เรย์มอนด์ยกยิ้มแล้วถามเข้าประเด็น
“พวกเจ้าช่วยบอกข้าเกี่ยวกับการตัดสินใจของพวกเจ้าในครั้งนี้ได้ไหม”
ตอนนี้จิตใจของเรย์มอนด์จดจ่ออยู่กับแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดอย่างสมบูรณ์
ดังนั้น, เขาจึงไม่ได้ตั้งใจจะวนเวียนพูดคุยอยู่กับพวกเขา
เป็นการดีที่สุด….ที่จะเข้าประเด็นตรงๆ
“บารอนเรย์มอนด์, ก่อนหน้านั้น….ท่านช่วยให้เราได้พบกับจูกูเลียนก่อนได้ไหม”
“ได้อย่างแน่นอน” เรย์มอนด์พยักหน้า แล้วตะโกนบอกแมตต์-เยอร์มันที่อยู่นอกประตู!
“ลุงแมตต์….โปรดนำจูกูเลียนมาที่นี่หน่อย!”
“ครับท่านบารอน”
ไม่นานหลังจากนั้น…..ภายใต้การนำของแมตต์-เยอร์มัน, จูกูเลียนก็เดินตามเขามาอย่างช้าๆ
“เลเลีย…..ข้าไม่คิดเลยว่าจะเป็นเจ้าที่ต้องมาที่นี่”
“ข้าขอโทษจริงๆ….ที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก”
เห็นได้ชัดว่าจูกูเลียนตกตะลึงมากเมื่อเขาเห็นเลเลีย….จากนั้นเขาก็พูดด้วยความรู้สึกผิดทันที
“ไม่ ลุงจูกูเลียน, นี่เป็นปัญหาของพวกเราทั้งหมด….ไม่ใช่ของท่านคนเดียว”
“ข้าซิต้องขอโทษที่ปล่อยให้ลุงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่นาน”
เลเลียส่ายหัวแล้วมองตรงไปที่เรย์มอนด์
“เรียนบารอนเรย์มอนด์….ต่อไปเราจะมาเจรจาเกี่ยวกับค่าไถ่”
"เจรจา?" เรย์มอนด์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
เเต่แล้วเขาก็พูดด้วยสีหน้าสงบ
“คำขอของข้าง่ายมาก….และข้าได้พูดไปหมดแล้ว
“เเค่แกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ด….ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น!”
“ถูกต้อง…..เเละแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดนั้น, เราได้นำมันมาแล้ว”
เลเลียยื่นมือออกไปแตะแหวนบนนิ้วของเธอ
ทันใดนั้น แกนเวทมนตร์ขนาดใหญ่เเละเเวววาวมากก็ปรากฏออกมาจากอากาศ
“นี่คือเเกนเวทย์ระดับเจ็ด….ซึ่งมันเป็นแกนเวทย์มนตร์ของกิ้งก่ามังกรทอง”
“หอการค้าฟีนิกซ์ขายให้เรามาในราคา 240,000 เหรียญทอง….ท่านสามารถรับและนำมันไปตรวจสอบได้เลย”
เรย์มอนด์ทำการหยิบแกนเวทมนตร์ชิ้นนี้ขึ้นมาแล้วตรวจสอบมัน
จากนั้น…..เขาก็พูดด้วยสีหน้าสงบ!
“มีชิ้นเดียวงั้นเหรอ?”
"ใช่......" เลเลียตอบด้วยสีหน้าสงบ
“แค่แกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดชิ้นนี้ก็ทำให้ตระกูลของเราต้องสูญเสียเหรียญทองไปจำนวนมหาศาลแล้ว......ดังนั้น, เราจึงไม่สามารถซื้อแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดอีกชิ้นได้”
“อีกอย่าง…บารอนเรย์มอนด์ ท่านควรรู้ด้วยว่าแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดเป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ที่สำคัญมาก……กองกำลังทั้งหมดได้ปิดกั้นมันไว้อย่างเคร่งครัด”
"ดังนั้น….เเค่ได้เเกนเวทย์มนต์ชิ้นนี้มา, เราก็ได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว"
"เอาล่ะ….พอได้เเล้ว" เรย์มอนด์พยักหน้า
ภายนอกที่เขาเเสดงออกมาในตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจเล็กน้อย…..แต่ความจริงในใจของเขากำลังมีความสุขอย่างมาก
แน่นอน, เขารู้อยู่เเล้วว่าแกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดเป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ที่สำคัญมาก
อย่าว่าเเต่ระดับเจ็ดเลย….แม้แต่แกนเวทย์มนตร์ระดับหกก็หาซื้อได้ยากมากเเล้ว
แต่การขู่กรรโชกหรือการทำธุรกิจมันต้องมีการขอเกินราคาที่ต้องการอยู่เเล้ว
ขอราคาสูงแล้วค่อยลดให้….นี่เป็นกลยุทธ์ง่ายๆเลย
แต่ในเมื่อเขาเคยกล่าวไปแล้ว….งั้นขอรักษาฟอร์มอีกหน่อยเเล้วกัน (ยอมง่ายเดี๋ยวไม่เท่)
“จอมเวทย์เลเลีย พูดตามตรงข้าเข้าใจความยากลำบากของเจ้าห…..แต่เจ้าก็ควรจะเข้าใจข้าด้วยใช่ไหม”
“ข้ากำหนดเงื่อนไขก่อนหน้านี้ไปเเล้ว, ถ้าจะให้ข้ากลับคำคำพูดของตน, มันก็……)
"ข้าเข้าใจท่านบารอน" เลเลียพูดอย่างใจเย็นและสงบ
“ดังนั้นเราจึงวางแผนที่จะเป็นหนี้ท่าน…..บารอนเรย์มอนด์”
“หนี้แกนเวทมนตร์ระดับเจ็ดหนึ่งชิ้น!”
"เเละเมื่อเรารวบรวมเงินได้มากพอที่จะซื้อแกนเวทมนตร์ระดับเจ็ดในอนาคต เราจะซื้อมันเเละมามอบให้ท่านทันที”
“ท่านคิดอย่างไรกับข้อเสนอนี้?!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา, ไม่ต้องพูดถึงจูกูเลียนเลย…..แม้แต่เรย์มอนด์ก็ยังต้องตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง, และในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยคำถาม
สิ่งนี้หมายความว่า?
พวกเขาวางแผนที่จะจ่ายตามราคาที่เขาขอจริงๆเหรอ? (เหวอไปดิ อิอิ)
……
อย่างไรก็ตาม ณ ขณะนี้
เลเลียก็ได้พูดสิ่งที่ยิ่งกว่านั้นอีก!
“แน่นอน เราจะไม่เป็นหนี้เงินก้อนนี้โดยไม่ทำอะไรเลย”
“ดังนั้นพวกข้าจะเลือกที่จะอยู่รับใช้บารอนเรย์มอนด์เพื่อแลกกับดอกเบี้ย”
“บารอนเรย์มอนด์…..ท่านตกลงกับข้อเสนอนี้ใหม?”
………………………………………………
