บทที่ 285: ผู้เฒ่าเหมาซานมาถึง(ฟรี)

บทที่ 285: ผู้เฒ่าเหมาซานมาถึง(ฟรี)

ด้วยเสียงของซูโม่ ป้ายคำสั่งฟ้าบนหลังมือของเขาก็ปล่อยแสงที่เปล่งประกายออกมา เปลวไฟสีเขียวควบแน่นกลางอากาศ ก่อตัวเป็นโซ่สีดำที่ทอดยาวกว่าสิบเมตรในทันที พันรอบร่างของ สือเจี้ยน แม่นยำยิ่งขึ้น มันเจาะเข้าไปในหน้าอกของเขา พันเข้ากับกระแสน้ำวนสีดำโดยตรง

"ออกมา!" ซูโม่เปิดใช้งานพลังฉีที่แท้จริงของเขาที่มือขวา และดึงกระแสน้ำวนสีดำอย่างแรง กระแสน้ำวนพยายามดิ้นรนอยู่ข้างในและพยายามหลบหนีโดยโซ่แห่งความมืด อย่างไรก็ตาม เมื่อมันออกจากร่างกายมนุษย์ มันก็ดูคล้ายกับแหนที่ไม่มีราก ซึ่งสลายไปอย่างรวดเร็วภายใต้แสงแดดตอนเที่ยงวัน ในที่สุดก็กลายเป็นควันดำและหายไปโดยสิ้นเชิง

ในขณะเดียวกัน สือเจี้ยน ก็นอนอยู่บนพื้นเหมือนหุ่นเชิดที่ขาดสายและไม่มีพลัง เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากรอยแตกในผิวหนังของเขา กลายเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ บนพื้น

“คุณสมรู้ร่วมคิดกับคนพวกนั้นจริงๆ!” ซูโม่มองไปที่สือเจี้ยนที่อ่อนแอลง และเยาะเย้ยขณะที่เขาพูดว่า "คุณเสียสติไปแล้ว และกล้าที่จะร่วมมือกับพวกเขา"

“คุณเชื่อไหม แม้ว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จในท้ายที่สุด ชะตากรรมของคุณยังคงเป็นทางตัน บางทีอาจจะน่าสังเวชมากกว่าถูกฉันฆ่าเป็นหมื่นครั้ง” ซูโม่กล่าวต่อ

“ผู้ชนะคือราชาและผู้แพ้คือโจร ฉันไม่มีอะไรจะพูด” สือเจี้ยนซึ่งตอนนี้ไร้พลัง พิงต้นไม้แล้วพูดอย่างอ่อนแรง พลังเวทย์มนตร์ของเขาหมดลง เส้นลมปราณแตกกระจาย และร่างกายของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงจากกระแสน้ำวนสีดำ

ตอนนี้เขาใกล้จะหมดแรงแล้ว แม้ว่าซูโม่จะไม่ฆ่าเขา แต่อย่างช้าที่สุดเขาก็ต้องตายภายในคืนนี้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นสถานะปัจจุบันของเขา ซูโม่ก็ไม่ได้เลือกที่จะดำเนินการ แต่เขากลับปล่อยให้กระแสพลังฉีเข้าสู่เส้นลมปราณของ สือเจี้ยน เพื่อรักษาชีวิตของเขาไว้ชั่วคราว อย่างไรก็ตาม นี่ยังหมายถึงการวางข้อจำกัดให้กับ สือเจี้ยน ด้วย ด้วยความคิด ซูโม่สามารถจบชีวิตของเขาเมื่อใดก็ได้

ซูโม่ถือเสื้อผ้าของฉือเจี้ยนไว้ในมือข้างหนึ่ง ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า บินไปยังทิศทางของหมู่บ้านตระกูลเหริน

ในร้านอาหารที่กระจัดกระจายและทรุดโทรม:

“ผู้อาวุโสหลิน เกิดอะไรขึ้น?”

“ใช่แล้ว จู่ๆ ศิษย์พี่ใหญ่ของเราก็กลายเป็นคนทรยศได้อย่างไร? เขาถูกไล่ออกจากเหมาซานด้วยซ้ำ และผู้สืบทอดได้รับคำสั่งให้ทำความสะอาดนิกาย”

“เหตุใดผู้อาวุโสทั้งสามจึงออกคำสั่งเช่นนี้?”

นักพรตเต๋ากลุ่มใหญ่รวมตัวกันรอบๆ ลุงก้า และถามอย่างกังวลใจ แต่ละคนมีสีหน้าเร่งด่วน ท้ายที่สุดแล้ว เหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ก็เกิดขึ้น และพวกเขายังไม่มีข้อมูล

เมื่อเผชิญกับคำถามของพวกเขา ลุงเก้าก็มีสีหน้าสิ้นหวังเช่นกัน พูดตามตรง เขาไม่ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

โชคดีที่ความทุกข์ทรมานนี้เกิดขึ้นได้ไม่นาน ด้วยสายลม ซูโม่ก็กลับเข้าไปในชั้นสองอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ในมือของเขายังมีเลือดอยู่ และ สือเจี้ยน ที่ดูเกือบจะไร้ชีวิตชีวาก็ยังอยู่ในมือของเขา

“ศิษย์พี่หลิน นี่... เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” นักพรตเต๋าถามด้วยสีหน้าซับซ้อนของเขา

ซูโม่โยนสือเจี้ยนลงบนพื้น กวักมือเรียกเก้าอี้ นั่งลงแล้วพูดว่า "ฉันบอกคุณหมดแล้ว แต่ถึงแม้ฉันจะพูดมากกว่านี้ มันก็เป็นเพียงด้านหนึ่งของเรื่องราว คุณอาจจะยังมีข้อสงสัย ดังนั้น รอด้วยกันนะ”

“ภายในเย็นวันนี้ ผู้เฒ่าจากเหมาซานจะมา และทุกอย่างจะคลี่คลาย”

พวกนักพรตเต๋า ต่างจ้องมองและพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขานั่งลงและรอ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจขณะที่พวกเขามองกลับไปกลับมาระหว่างร่างทั้งสอง

จริงๆแล้วมันใช้เวลาไม่นาน

ทันใดนั้นก็มีเสียงหวีดดังมาจากท้องฟ้า และร่างสองร่างก็ควบคุมเครื่องรางขนาดมหึมา ตัดผ่านนภาและในที่สุดก็ร่อนลงนอกร้านอาหาร เครื่องรางนั้นดูคล้ายกับพรมที่บินได้ และจากนั้นก็มีชายสูงอายุสองคนที่มีเคราและผมสีขาว สวมชุดคลุมหยินหยาง

พวกเขาทั้งสองมีผมยาวผูกด้วยปิ่นปักผมไม้เป็นมวยบนศีรษะ ในขณะนี้ ทุกคนยืนขึ้นพร้อมกันและแสดงความเคารพและกล่าวว่า "คารวะผู้เฒ่าซิงและผู้เฒ่าหยาง!"

ผู้เฒ่าสองคนนี้มีชื่อว่า ซิงปัว และ หยางเหิงอี้ ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้อาวุโสในเหมาซาน พวกเขาได้รับความเคารพอย่างสูง โดยมีระดับพลังยุทธ์ถึงขอบเขตการสร้างรากฐาน แม้ว่าพรสวรรค์ของพวกเขาจะด้อยกว่าของซูโม่ มาก แต่ พลังฉีที่ลึกซึ้งของพวกเขาก็เหนือกว่าซูโม่มาก

“ผู้อาวุโส” ซูโม่ก้าวไปข้างหน้า

“ผู้สืบทอดซู!” ผู้เฒ่าทั้งสองพยักหน้าไปทางซูโม่ แล้วมองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนพื้น สือเจี้ยน

“ผู้อาวุโสสองคน” ลุงเก้าปรากฏตัวจากฝูงชน เดินไปข้างหน้า และแสดงความเคารพ

เมื่อสือเจี้ยนเห็นชายชราสองคน เห็นได้ชัดว่าเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น:“ฉันไม่เคยคาดหวังว่าเหมาซานจะส่งผู้อาวุโสสองคนมาด้วยตนเอง ดูเหมือนว่าฉันมีคุณค่าอย่างแท้จริง”

“ความกล้าของคุณที่ทำให้ผู้เฒ่าทั้งสามตื่นตระหนก ทำให้พวกเขาออกคำสั่งดังกล่าว” ผู้เฒ่า ซิงปัวตะคอกอย่างเย็นชา

การแสดงออกของ สือเจี้ยน เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาเลือกที่จะไม่พูดเพิ่มเติม

“ผู้อาวุโสสองคน” ลุงเก้าพูดด้วยความลังเล “เราอยากรู้ว่าศิษย์... สือเจี้ยนทำอะไรถึงสมควรได้รับชะตากรรมเช่นนี้?”

ผู้เฒ่าทั้งสองสบตากัน และในที่สุด หยางเหิงอี้ก็พูดว่า "เราไม่สามารถเปิดเผยรายละเอียดได้ อย่างไรก็ตาม เขาร่วมมือกับเทพเจ้าแห่งความชั่วร้ายอย่างลับๆ พยายามที่จะก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายในอาณาจักรมนุษย์ อาชญากรรมของเขาไม่สามารถอภัยโทษได้"

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ลุงเก้าก็ไม่ได้กดดันอีกต่อไปและพยักหน้าก่อนจะกลับไปหาฝูงชน

“พี่น้อง” ซูโม่กล่าวกับนักพรตเต๋า “วันนี้ ฉันกระทำการโดยประมาท ฉันจะเชิญพวกคุณทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงในวันอื่น”

แม้ว่าคำพูดของซูโม่จะสุภาพ แต่ก็มีข้อบ่งชี้โดยนัยในการไล่แขกออกไป

พวกนักพรตเต๋า พยักหน้าเห็นด้วยและออกจากร้านอาหารไปทีละคน แม้แต่ลุงเก้าก็จากไปพร้อมกับสาวกสองคนของเขา

ในไม่ช้า ร้านอาหารทั้งหมดก็เหลือเพียงซูโม่ ผู้อาวุโสทั้งสอง และสือเจี้ยนที่ใกล้จะตายแล้ว

เมื่อเส้นลมปราณแตก อวัยวะภายในแตก และผิวหนังถูกฉีกออกจากกัน สภาพของ สือเจี้ยน ก็แย่ลง แม้ว่าพลังปราณแท้จริงของซูโม่จะปกป้องเส้นชีพจรหัวใจของเขา เขาก็ค่อยๆ จมลงสู่เหวลึก

“พวกเขาต้องการอะไรกันแน่?” ซูโม่เมื่อเห็นทุกคนออกไป ในที่สุดก็ก้มลงและถามเบาๆ

ผู้เฒ่าทั้งสองก็จ้องมองที่ สือเจี้ยน เช่นกัน แต่เขายิ้มอย่างเย็นชาให้กับซูโม่ และหลับตาลงราวกับว่าเขายอมตายมากกว่าเปิดเผยสิ่งใด ๆ

“อย่าตำหนิฉันที่ไม่คำนึงถึงความสนิทสนมกันในอดีต” ซูโม่ถอนหายใจ ขยายนิ้วชี้ออก และปล่อยพลังปราณที่แท้จริงที่ปลายนิ้ว

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ผู้อาวุโสคนหนึ่งเตือนทันทีว่า "ระวัง!"

ก่อนที่ผู้เฒ่าจะเตือน ซูโม่สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว ออกจากร้านอาหาร โดยมีผู้เฒ่าสองคนติดตามอย่างใกล้ชิด

บูม!

ในเวลาเดียวกันกับที่ทั้งสามออกไป วิญญาณของ สือเจี้ยน รวมถึงร่างกายของเขาก็ระเบิดทันที! ร้านอาหารทั้งหมดกลายเป็นเศษซาก เหลือเพียงหลุมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 10 เมตรที่ด้านล่าง

ยังคงมีเศษสายฟ้าอยู่ที่ก้นหลุม แต่สายฟ้าเหล่านี้เป็นสีดำ – สายฟ้าหยิน!