ตอนที่ 10 ท่านปู่ ข้าอยากเรียนวิธีปรุงยา

ตอนที่ 10 ท่านปู่ ข้าอยากเรียนวิธีปรุงยา

“ใต้เท้าซู ท่านต้องการซื้ออะไร”

ซูหยางไม่รู้สึกแปลกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรู้จักเขา ด้วยชื่อเสียงของเขาในตอนนี้ มันเป็นเรื่องปกติ

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามียารักษาภายนอกที่ดีมาก ซึ่งได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อรักษาอาการปวดกล้ามเนื้อ กระตุ้นการไหลเวียนโลหิต และขจัดภาวะเลือดหยุดนิ่ง มันถูกเรียกว่า ผงฮุ่ยซุนใช่ไหม?”

หลิวหยู่โหรวพยักหน้าและกล่าวว่า "ใช่ มียารักษาภายนอกเช่นนี้จริงๆ แต่เราก็มียาโสมภูเขาที่ดีกว่าด้วย ซึ่งมีประสิทธิภาพมากกว่าประมาณสองเท่า"

"ถ้าใต้เท้าซูต้องการมัน ข้าสามารถให้ท่านได้ฟรีสองสามเม็ด"

เมื่อได้ยินว่าซูหยางต้องการยารักษา หลิวหยู่โหรวก็เปิดตัวผลิตภัณฑ์เรือธงของโถงฮุ่ยซุนทันที เธอกลัวด้วยซ้ำว่าซูหยางจะกังวลเกี่ยวกับราคาดังนั้นเธอจึงบอกโดยตรงว่าสามารถมอบให้ฟรี

ซูหยางยิ้ม "ไม่จำเป็น แค่ขายผงฮุ่ยซุนแก่ข้าสำหรับเจ็ดวันก็เพียงพอแล้ว"

ยาโสมภูเขา นี่คือยารักษาที่ใช้กันทั่วไป และมีประสิทธิภาพมากที่สุด

ในฐานะหัวหน้าหน่วยตรวจตรา เขาสามารถรับมันได้ทุกเดือนที่กองเจิ้นหวู่

แต่สิ่งสำคัญคือ เขาไม่มีพลังพอที่จะเร่งการดูดซับผลของยาที่เข้าสู่ร่างกาย

ยาที่ถูกกินเข้าไปล้วนมีพลังวิญญาณ และร่างกายของเขาจะดูดซับ และย่อยได้ช้ามากต้องใช้พลังปราณเพื่อเร่งกระบวนการนี้

คงจะไม่เป็นไรถ้ามีผู้ฝึกฝนมาคอยช่วย

แต่ตอนนี้เขาไม่มีคนที่สามารถไว้วางใจได้อย่างสมบูรณ์ในการถ่ายโอนพลังปราณเข้าสู่ร่างกายของเขา

นี่คือ สิ่งที่แม้แต่ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็สามารถนำไปสู่ความตายได้

เขายอมดูดซับอย่างช้าๆ ดีกว่าหาคนมาช่วย

นอกจากนี้ เขาเพียงต้องการพักฟื้นกล้ามเนื้อ และข้อต่อของแขนขวาที่ใช้งานมากเกินไป และอาการบาดเจ็บก็ไม่ร้ายแรง

การใช้ยารักษาภายนอกจะมีประสิทธิภาพมากกว่า

"ตกลง" หลิวหยู่โหรวพูดอย่างลังเล "แต่ผลของยาโสมภูเขาย่อมดีกว่า ใต้เท้าซู ท่านกำลังพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อกำจัดภัยอันตรายต่อผู้คน มันสมควรที่ข้าจะให้ท่านสักสองสามเม็ด ยาโสมภูเขาเหล่านี้มาจากโถงฮุ่ยซุนเอง ท่านไม่ต้องกังวล”

ซูหยางอธิบายว่า "ไม่เป็นไร สถานการณ์ของข้าพิเศษเล็กน้อย และยารักษาภายนอกจะมีประสิทธิภาพมากกว่าสำหรับข้า"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลิวหยูโหรวก็เข้าใจว่าซูหยางคงมีเหตุผลบางอย่างจริงๆ จึงไม่ได้พูดโน้มน้าวอะไรอีก

เธอหันกลับไปหยิบยา ไม่นาน ถุงยาขนาดเท่าฝ่ามือ 21 ใบก็ถูกนำมาที่โต๊ะ

“ผงฮุ่ยซุน 21 ห่อ ใช้ทาบริเวณที่ปวด เช้า เที่ยง และเย็นของทุกวัน แล้วพันด้วยผ้าโดยตรง”

"ขอบคุณ"

ซูหยางหยิบเงินสองตำลึง และอีกร้อยเหวินออกมาจากแขนของเขา แล้วางไว้บนโต๊ะ

ผงฮุ่ยซุนราคาห่อละร้อยเหวิน 21 ห่อก็สองตำลึงร้อยเหวิน

หลิวหยู่โหรวเก็เงินไป และพูดว่า "ใต้เท้าซู โปรดรับเงินนี้คืนไปด้วย ที่ท่านสังหารหัวขโมยผู้ชั่วร้ายลี่หมิงซึ่งไม่เพียงทำให้ผู้คนมีความสุขเท่านั้น แต่ยังช่วยปู่ของข้า และตัวข้าทางอ้อมด้วย"

หลิวหยู่โหรวมองไปที่ซูหยางอย่างจริงจัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจ

ซูหยางตกตะลึง เมื่อมองดูการแสดงออกของหลิวยู่โหรว เขารู้ว่าถ้าไม่ยอมรับมัน อีกฝ่ายจะต้องรู้สึกอึดอัดอย่างแน่นอนในอนาคต

“เอาล่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น อย่าปฏิเสธที่จะรับเงินของข้าในครั้งต่อไป ไม่เช่นนั้นข้าจะไปซื้อยาที่ร้านอื่น”

หลังจากที่ซูหยางพูดจบ เขาก็รับเงิน และยาในมือพร้อมพูดติดตลก

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่ทำแบบนี้อีก”

หลิวหยู่โหรวเฝ้าดูซูหยาง จากไปพร้อมกับคลื่นในใจ

“ใต้เท้าซูคนนี้แตกต่างจากคนอื่นจริงๆ”

จากนั้นเธอก็ปิดประตูร้าน และรีบวิ่งเข้าไปในสวนหลังบ้านอย่างรวดเร็ว

“ท่านปู่ ท่านเคยบอกว่าจะสอนวิธีปรุงยาให้ข้าใช่ไหม? ข้าอยากเรียนรู้วิธีทำยารักษาภายนอก”

“หยุดเคาะเตาปรุงยาของข้าได้แล้ว เจ้าบอกว่าจะเรียนตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ?”

“นอกจากนี้ คราวนี้ร้านยังคงเปิดอยู่ ดังนั้นเจ้าควรไปดูด้านหน้า”

“ไม่ ข้าปิดประตูแล้ว ข้าอยากเรียนตอนนี้”

“ไม่ได้ อาจมีคนต้องการการรักษาอยู่ก็ได้ เจ้าจึงปิดร้านอย่างนี้ได้อย่างไร? นี่คือขั้นตอนในการปรุงยา เจ้าควรอ่านก่อนแล้วค่อยลองดูในตอนกลางคืน”

"ตกลง"

หลิวหยู่โหรวคว้าหนังสือเล่มเล็กแล้วกลับไปที่หน้าร้านอย่างมีความสุข

หลิวฉงซานไม่สามารถหยุดส่ายได้เมื่อมองดู "เฮ้อ หลานคนนี้ ทำไมจู่ๆ เธอถึงเปลื่ยนใจ ก่อนหน้านี้เธอไม่ต้องการเรียนแม้แต่น้อย หรือเป็นเพราะเธอเห็นข้าถูกรังแกก่อนหน้านี้? เธอต้องการเรียนรู้ทักษะบางอย่าง และยืนหยัดเพื่อข้าในอนาคต?”

หลิวฉงซานคิดอย่างมีความสุข

ใช่แล้ว หลานสาวแสนดีคนนี้ต้องอยากเรียนเพราะข้าแน่ๆ!

โถงซุนเฟิง

“จางชิง เรียกให้ทุกคนมารวมตัวกัน”

ตามคำสั่งของซูหยาง สมาชิกโถงซุนเฟิงทั้งหมดก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

มันรวดเร็ว เร็วขึ้นกว่าเดิมมาก

เมื่อมารมตัวกันครบแล้ว ซูหยางเหลือบมองลูกน้องทั้ง 112 คนของเขา

“ไม่เลว ดูเข้มแข็งมากขึ้นกว่าเดิม”

เอวของแต่ละคนเหยียดตรง และรวบเข้าหากัน เปล่งออร่าพิเศษออกมา

มันเหมือนกับความเชื่อ แต่ก็ยังค่อนข้างอ่อนแอ

นี่เป็นเพราะการกระทำของเขาเป็นแรงบันดาลใจให้คนเหล่านี้

เดิมทีพวกเขามีความคล้ายคลึงกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทำหน้าที่รักษากฎหมาย และความสงบเรียบร้อย ลงโทษผู้กระทำผิด และส่งเสริมความดี

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจ พวกเขาก็ทำได้เพียงเฝ้าดูคนเหล่านั้นทำชั่ว ไม่สามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายได้ และพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหยุดยั้งด้วย

นั่นคือ การปฏิเสธความเชื่อภายในดั้งเดิม

แต่คราวนี้ ซูหยางได้กำจัดความชั่วร้ายที่ใหญ่ที่สุดที่ทำให้ผู้คนในเมืองผิงซานสิ้นหวังออกไป

ความเชื่อที่พังทลายในหัวใจของทุกคนในโถงซุนเฟิงกำลังถูกสร้างขึ้นใหม่

“จางหู่ ก้าวออกมา”

ร่างสูงโดดเด่นเดินออกมา และยืนตรงที่ด้านหน้า

“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ข้าขอแต่งตั้งเจ้าเป็นรองหัวหน้าหน่วยตรวจตราชั่วคราว โดยมีอำนาจสั่งการสมาชิกหน่วยคนอื่นๆ ได้”

“จงแก้ไขปัญหาที่เหลืออยู่บนถนนซุนเฟิงภายในหนึ่งเดือน”

“ถ้าสิ่งใดแก้ไม่ได้ก็มาหาข้าได้”

“จากนี้ไป ข้าจะเป็นผู้สนับสนุนของเจ้า ไม่ต้องเกรงกลัวต่ออำนาจใดๆ เข้าใจไหม?”

จางหู่คุกเข่าลงข้างหนึ่ง "ขอบคุณหัวหน้า!"

ส่วนคนอื่นๆ พวกเขาก็ตะโกนว่า "ขอรับ!"

หากซูหยางพูดสิ่งนี้ต่อหน้าพวกเขาก่อนที่จะประหารหลื่หมิง

พวกเขาคงแค่เยาะเย้ย

ให้พวกเขาปฏิบัติตามกฎ หากพวกเขารุกรานใครซักคน ซูหยางจะปกป้องพวกเขาได้หรือไม่?

ไม่ต่างจากผายลม?

กลับกันด้วยการสนับสนุนเช่นนี้ มันต่างออกไป!

พวกเขาได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาด้วยตาของตัวเอง และแม้กระทั่งสัมผัสมันด้วยซ้ำ

มือสังหารระดับ 7 ของตระกูลหลี่ถูกซูหยางปราบได้อย่างง่ายดาย

นั่นหมายถึงความแข็งแกร่งของซูหยางอยู่ในจุดสูงสุดในเมืองผิงซาน

ระดับ 7 เป็นขีดจำกัดบนของเมืองผิงซาน แต่ไม่ใช่ขีดจำกัดบนของซูหยาง

พวกเขาทั้งหมดเข้าใจความจริงข้อนี้

แม้แต่ตระกูลหลี่ ซึ่งเป็นเจ้าเหนือหัวของเมืองผิงซานก็ไม่สามารถทำอะไรซูหยางได้

พวกเขาจำเป็นต้องกลัวคนอื่นๆ อีกในเมืองผิงซานหรือไม่?

โดยมีซูหยางยืนอยู่เบื้องหลัง พวกเขาสามารถเดินหน้า และแก้ไขความอยุติธรรมใดๆ ก็ได้

“ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำเพียงแค่ตะโกนคำขวัญ และลงมือทำจริงๆ”

“นอกเหนือจากการแก้ปัญหาที่มีอยู่แล้ว จงพยายามสร้างความก้าวหน้าในการบ่มเพาะของตัวเองด้วย ข้าจะไปหาผู้บัญชาการจางเพื่อขอผงขัดกระดูกชุดหนึ่งมาให้”

“ข้าจะเป็นผู้สนับสนุนของพวกเจ้าอย่างแน่นอน แต่ข้าไม่สามารถปกป้องเจ้าตลอดเวลาได้ และเมื่อทำอะไรบางอย่าง พวกเจ้าจะต้องมีความแข็งแกร่งพอที่จะทำมัน”

“เอาล่ะ ให้จางหู่อธิบายส่วนที่เหลือ ข้าจะออกไปก่อน”

หลังจากที่ซูหยางพูดจบ เขาก็เดินกลับไปที่ลานบ้าน โดยทิ้งคนที่เหลือไว้เบื้องหลัง

เขาไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่จางหู่จะพูดหลังจากนี้

สิ่งสำคัญคือ จางหู่จะทำอย่างไรต่อไป และอีกฝ่ายจะแก้ไขปัญหาในถนนซุนเฟิงได้หรือไม่

การทำเช่นนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้คน และยืนยันการคาดเดาของเขาด้วย

เขาจะได้รับเจตจำนงแห่งสรรพชีวิตด้วยการแก้ปัญหาของผู้คนจริงหรือไม่?

หรือสามารถรับได้จากภารกิจเท่านั้น?

เขาจำเป็นต้องตรวจสอบสิ่งนี้ก่อน

หลังจากจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จสิ้นลง ซูหยางก็กลับไปที่ลานบ้านเพื่อทายาที่แขนขวา

“ข้าออกกำลังมากเกินไป คงต้องพักสักสองวัน”

เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อต่อของแขนขวา ซูหยางก็ปวดหัวเช่นกัน

ร่างกายของเขาบอบบางเกินไป และข้าต้องหาวิธีจัดการกับมันในอนาคต

ตราบใดที่เขาสามารถทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นได้ เขาจะสามารถยกระดับเจตจำนงดาบได้เร็วขึ้นอย่างแน่นอนโดยการแกว่งดาบที่มากขึ้นในแต่ละวัน

หลังผ่านไปหนึ่งวันจากการที่ซูหยางใช้ผงฮุ่ยซุนกับข้อต่อต่างๆ

ทันใดนั้นความรู้สึกหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

“ยาเหล่านี้มัน…”