บทที่27 ฮาตาเกะ คาคาชิ
โรงเรียนนินจาโคโนฮะ
วันนี้เป็นวันประเมินผลภาคปฏิบัติ ซึ่งจะเกิดขึ้นเดือนละหนึ่งครั้ง
“ดูสิว่าฉันเจ๋งแค่ไหน!!” เด็กใส่แว่นบนหัวโยนคุไนสามอันออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างมีชัย
เป้ง! เป้ง! เป้ง!
คุไนสามเล่มตกลงกับพื้นหลังจากกระทบเป้าหมาย
“ฮ่าฮ่าฮ่า... โอบิโตะก็เรียนมานานแล้ว ทำไมเขายังอยู่ระดับนี้อยู่เลยล่ะ?”
“ถึงจะเป็นอุจิฮะก็เป็นท้ายห้องอยู่ดีนั่นแหละ”
“ต้องขอบคุณความโชคดีของเขาที่อยู่ตระกูลใหญ่”
นักเรียนรอบข้างต่างก็หัวเราะโอบิโตะกันยกใหญ่
“ไอ้พวกเวรเอ๊ย คอยก่อนเถอะ ฉันจะตอกหน้าให้หงายเลย!” โอบิโตะกำหมัด สีหน้าดูโกรธจัด
เมื่อคืนนี้เขาฝึกซ้อมหนักมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังทำไม่ได้เวลาสอบจริง
“หยุดโชว์โง่ได้แล้วโอบิโตะ” เสียงเนือยปนเหยียดหยามดีงขึ้นจากด้านหลังโอบิโตะ
อุจิฮะ โอบิโตะขมวดคิ้ว เขาหันขวับมาด้านหลังเพราะคำพูดของคนที่เขาตั้งเป้าหมายเป็นคู่แข่ง
“พูดบ้าอะไรออกมาคาคาชิ!!”
“นี่นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดไปเหรอ?” เด็กชายตัวเล็กผมสีขาวเงิน สวมผ้าปิดปากพูดด้วยความดูถูก “วิธีการปาคุไน อาจารย์ก็สอนไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว นายเป็นคนเดียวที่ยังเรียนมันไม่ได้ มันไม่ใช่การโชว์โง่เหรอ?”
สีหน้าของโอบิโตะแดงราวกับมะเขือเทศ เขาส่งเสียงคำรามต่ำแล้วชี้หน้าคาคาชิ “คาคาชิ ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด”
ขณะที่เขาพูด เขาก็วิ่งเข้าไปหาคาคาชิพร้อมกับหมายจะใช้เล็บของเขาข่วนอีกฝ่าย ความแตกต่างของพลังมากเกินไปแต่โอบิโตะก็ไม่ได้ยอมแพ้
“อุจิฮะ โอบิโตะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” อาจารย์ประจำชั้นปวดหัวกับพฤติกรรมของโอบิโตะมาก เขาคว้าคอเด็กชายเอาไว้ไม่ให้สู้กับคาคาชิ
“ดูให้ดี นี่คือวิธีการปาคุไน” คาคาชิใช้สายตาปลาตายมองโอบิโตะแล้วหยิบคุไนห้าเล่มขว้างไปยังขอนไม้อย่างแม่นยำ
ทุกเล่มปักกลางไม้หมด จนทุกคนทึ่ง
“สุดยอดดด!”
“คาคาชิเป็นอัจฉริยะจริง ๆ”
เหล่านักเรียนต่างก็หัวเราะโอบิโตะกันอีกครั้ง ในตอนนั้นเอง ข้าง ๆคาคาชิก็ปรากฏเด็กสาวคนหนึ่ง
“ยอดไปเลยคาคาชิ!” เธอเป็นเด็กหญิงผมสีน้ำตาล มีรอยขีดที่หน้าเล็ก ๆ
“อ อะไรกัน รินก็เป็นไปด้วยเหรอเนี่ย?” โอบิโตะได้ยินเสียงเชียร์ที่รินเชียร์คาคาชิ ร่างกายของเขาก็เหมือนโดนแช่แข็งแล้วก็เหี่ยวเฉา
ฉากที่รินและคาคาชิอยู่ด้วยกัน แม้กระทั่งฉากแต่งงาน มีลูกก็โผล่เข้ามาในความคิดของเขาอย่างอัตโนมัติ
เขาหมดหวังเมื่อนึกถึงว่าลูกของรินเรียกเขาว่าลุง
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากชายผมขาว เขาเดินมาตอนไหนไม่มีใครรู้ได้
“คาคาชิ มีเรื่องจะคุยด้วยสักหน่อยน่ะ” จิไรยะเรียกคาคาชิ
“ท่านจิไรยะ?” คาคาชิถึงกับตกใจ อย่างไรก็ตาม เขาก็ตัดสินใจเดินตามไปกับจิไรยะ
“แล้วไอ้หมอนั่นมันจะไปไหนล่ะนั่น?” โอบิโตะได้กลับมาเป็นปกติแล้วสงสัย
แต่สงสัยได้ไม่นาน ด้วยสมองของเขา เขาก็ละทิ้งมันไปอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาร่างเริงเหมือนเดิม เพราะหากเขาซ้อมหนักต่อ วันหนึ่งเขาจะได้ชิงรินมาจากคาคาชิได้สมภาคภูมิ
------------------------
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากการประเมินเสร็จสิ้น เหล่านักเรียนก็พากันกลับห้องเรียนไป
ทว่าโอบิโตะพบว่าคาคาชิยังไม่ได้กลับมา จึงทำให้เขางงเล็กน้อย
“ริน ทำไมไอ้โง่คาคาชิถึงยังไม่กลับมาอีกล่ะ?” โอบิโตะอดถามรินไม่ได้ แต่แล้วก็รีบสะบัดหัวปฏิเสธ “ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ห่วงเขา ฉันแค่อยากให้เขากลับมาเร็ว ๆจะได้ท้าดวลกับเขาต่างหาก”
“เอ่อ... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ” รินส่ายหัว
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเป็นห่วง ขณะนั้นได้มีอาจารย์สองคนเดินผ่านหน้าห้องเรียนของรินและโอบิโตะ
“คิดไม่ถึงจริง ๆว่าท่านซาคุโมะจะทำภารกิจล้มเหลว”
“ใช่ คิริงาคุเระเกลียดท่านซาคุโมะมากจนฆ่าเขาจริง ๆ”
“ฉันได้ยินมาว่าท่านซาคุโมะมีลูกชายคนหนึ่งกำลังเรียนอยู่ หวังว่าเขาจะผ่านมันไปได้นะ”
“นายหมายถึง คาคาชิที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของรุ่นน่ะเหรอ?”
จูนินทั้งสองคนเดินไปพูดกันไปโดยไม่รู้เลยว่ามีคนได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน
“อ อ อะไรนะ พ่อของคาคาชิทำภารกิจล้มเหลว แถมเสียชีวิตด้วย” โอบิโตะตกใจจนหน้าซีด จากนั้นเขาก็วางของในมือลงแล้ววิ่งออกไปนอกห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
“โอบิโตะ จะไปไหนน่ะ!!” รินตะโกนไล่หลัง
“ฉันจะไปหาไอ้โง่คาคาชิไง” โอบิโตะวิ่งไปก็กัดฟันไป
เขาไม่รู้ว่าข่าวนั้นจริงหรือไม่จริง แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง คาคาชิจะต้องเสียใจมากแน่
‘คาคาชิ นายคงไม่ทำอะไรโง่ ๆนะ’
ระหว่างที่โอบิโตะวิ่งตามหาคาคาชิ เขาก็ได้ยินข่าวเรื่องการทำภารกิจล้มเหลวและการตายของเขี้ยวสีขาวจนหูชา เรื่องนี้มันแพร่กระจายไปทั้งหมู่บ้านแล้วราวกับพายุไซโคลน
ชื่อของนินจาคิริงาคุเระ ชิบะ ริวอุนก็คุ้นเคยกับเหล่านินจาในโคโนฮะเช่นกัน
เพราะเขาอายุเพียงสิบห้าปีก็ประสบความสำเร็จขนาดนี้ ใช้วิชาสายฟ้าเพื่อสังหารเขี้ยวสีขาวได้
เหล่านินจาโคโนฮะทั้งตกใจและโกรธแค้น ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีข่าวอื่นแพร่สะพัดไปทั่วโคโนะฮะท่ามกลางความหวาดกลัวและความโกรธของผู้คน
นั่นก็คือ ลูกชายของเขี้ยวสีขาว ฮาตาเกะ คาคาชิ จะสอบจบการศึกษาตอนอายุ 5 ขวบ หากผ่าน เขาจะกลายเป็นเกะนินที่อายุน้อยที่สุดในโคโนฮะและแม้แต่โลกนินจาด้วยซ้ำ
************************
