ตอนที่ 11 อยู่ให้ห่างจากข้า!

ตอนที่ 11 อยู่ให้ห่างจากข้า!

ตอนนี้มีไม้กระดานอยู่มากมาย และจำเป็นต้องนำกลับไปเป็นชุด

ไอร่าพูดกับเชร์ว่า “เจ้านำกลับไปก่อนเถอะ ข้าจะปกป้องไม้อยู่ที่นี่”

เชร์ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ “ในป่ามันอันตราย ข้าไม่สามารถทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ได้ตามลำพัง ไปกับข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องปกป้องไม้ ก็แค่ไม้ ถึงจะถูกขโมยไปก็ไม่เป็นไร”

“ไม่นะ เจ้าทำงานหนักเพื่อตัดไม้ทั้งหมดนี้ ข้าจะปล่อยให้ไม้กระดานถูกขโมยไปไม่ได้”

คำพูดของไอร่าทำให้หัวใจของเชร์อบอุ่น เขามองเธออย่างช่วยไม่ได้ “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำอย่างไรกับเจ้าดี”

เขาอุ้มไอร่าไปที่ต้นไม้ จากนั้นยัดมีดกระดูกและถุงผลไม้หวานในอ้อมแขนของเธอ

“อยู่ที่นี่ อย่าขยับ ข้าจะรีบไปรีบมา”

ไอร่าพยักหน้าช้า ๆ “ได้”

เชร์รีบวิ่งออกไปขณะถือไม้กระดานจำนวนหนึ่ง

ไอร่านั่งอยู่คนเดียวบนต้นไม้ เธอรู้สึกเบื่อ เธอนำหนังสือภาพประกอบหนังแกะออกมาและกินผลไม้รสหวานขณะที่อ่านหนังสือ

เธอกำลังกินผลไม้รสหวานไปได้ถึงลูกที่สาม จู่ ๆ แมงมุมลายจุดยักษ์ก็ตกลงมาจากท้องฟ้ากระแทกหนังสือภาพประกอบหนังแกะ

แมงมุมตัวนี้มีความกว้างมากกว่าหนึ่งเมตรและมีจุดสีแดงสดปกคลุมอยู่ มันเปิดปากที่เปื้อนเลือดและพุ่งเข้าหาไอร่า

“อา!” ไอร่าหวาดกลัวมากจนเธอหลบไปข้างหลัง เธอคว้าลำต้นของต้นไม้ด้วยมือทั้งสองข้างแต่เธอก็ยังล้มลง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คอนริซึ่งซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลก็รีบวิ่งไปด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และคว้าตัวไอร่าไว้อย่างมั่นคง

ไอร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเธอเห็นว่าคนที่ช่วยเธอคือคอนริ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง “ทำไมถึงเป็นเจ้าอีกแล้ว”

คอนริตะคอก

ไอร่ารู้สึกว่าทัศนคติของผู้ชายคนนี้น่ารำคาญจริง ๆ แต่เขาเพิ่งช่วยเธอไว้ ดังนั้นเธอจึงเขินอายเกินกว่าจะพูดอะไร เธอทำได้เพียงผลักหน้าอกของเขาเท่านั้น “วางข้าลง”

คอนริรู้สึกว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขานุ่มนวลและมีกลิ่นหอมจาง ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอุ้มผู้หญิง

มันรู้สึกดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก

เขาลังเลเล็กน้อยที่จะปล่อยเธอไป แต่ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือ

ทันทีที่เท้าของไอร่าสัมผัสพื้น เธอก็รีบถอยหลังไปสองก้าวและถอยห่างจากเขา

แต่ก่อนที่เธอจะขอบคุณเขา เขาก็ดึงเธอออกไปเสียก่อน

แมงมุมตัวใหญ่กระโดดลงมาและตกลงไปที่จุดที่ไอร่ายืนอยู่

เป็นเรื่องที่ดีที่เธอถูกคอนริดึงตัวออกไปได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นเธอคงจะได้เผชิญหน้ากับแมงมุมอีกครั้ง

หลังจากที่แมงมุมตกลงมา มันก็พุ่งเข้าหาคอนริทันที

คอนริไม่เกรงกลัวและกลายร่างเป็นหมาป่า กรงเล็บอันแหลมคมของเขากวาดไปและทิ้งรอยขีดข่วนเลือดยาวสามรอยขีดข่วนบนหน้าท้องของแมงมุม

แมงมุมส่งเสียงร้องโหยหวน

ด้วยความโกรธแค้นอย่างยิ่ง มันเหวี่ยงขาทั้งแปดของมันอย่างสิ้นหวังเพื่อแก้แค้น

แมงมุมและหมาป่าต่อสู้กันอย่างดุเดือด

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าได้เห็นร่างอสูรของคอนริ

เธอรู้ว่าเขาเป็นหมาป่า แต่เธอไม่รู้ว่าขนบนตัวของเขาเป็นสีขาวเงิน มันสว่างราวกับแสงจันทร์และเขาก็สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้ว่าแมงมุมจะเต็มไปด้วยกลอุบาย แต่ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของคอนริก็น่าประทับใจ ในท้ายที่สุด แมงมุมก็ถูกกรงเล็บของคอนริพลิกลงไปที่พื้นกระเพาะกลม ๆ ของมันถูกฉีดออก และเลือดสีเขียวก็ไหลไปทั่วพื้นดิน

ไอร่ารู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย

เธอมองไปทางอื่นและเคลื่อนตัวไปข้างเขาอย่างระมัดระวัง “ขอบคุณที่ช่วยข้า” เธอกล่าวอย่างจริงใจ

คอนริหัวเราะเยาะ “ขอบคุณจะมีประโยชน์อะไร ข้าต้องการให้เจ้าตอบแทนด้วยการกระทำ”

“ฮะ?”

เขาก้มศีรษะลงและเข้าหาเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ “ทำไมเจ้า...”

ไอร่าโกรธมากจนหน้าของเธอแดง

‘เขาเป็นคนนิสัยเสีย’

เธอกำหมัดแน่นและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “ครั้งที่แล้ว เจ้าก็รังแกข้าไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เจ้าช่วยข้า ถือว่าหายกัน”

เขากระดิกหางอย่างไม่ใส่ใจ “ในเมื่อเราหายกันแล้ว ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก”

“เจ้า...เจ้ามันน่ารำคาญมากจริง ๆ”

ไอร่าหันหลังกลับและวิ่งหนีไป

เมื่อเธออยู่ห่างไกล คอนริก็เผยให้เห็นกรงเล็บของเขาที่เปื้อนเลือดแมงมุม

เลือดมีพิษร้ายแรง และกรงเล็บของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มแปลก ๆ

คอนริลดดวงตาสีเขียวเข้มลงและหัวเราะเยาะตัวเอง

โดยไม่คาดคิด เขาซึ่งมักจะดูเป็นอสูรร้าย กำลังจะตายด้วยน้ำมือของแมงมุม

หากคนอื่น ๆ ในเผ่าของเขารู้เรื่องนี้ พวกเขาจะหัวเราะเยาะเขาอย่างแน่นอน

เขาหลับตาเพื่อเตรียมตัวตายอย่างสงบ

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นใกล้เขา

คอนริลืมตาขึ้นทันทีและมองไปในทิศทางของเสียง เขาเห็นหญิงสาวที่ควรจะจากไปแสนไกลย้อนกลับมา

จู่ ๆ อารมณ์ที่ปะปนกันอย่างอธิบายไม่ถูกก็ปะทุขึ้นภายในตัวเขา

อย่างไรก็ตาม เขายังคงพูดเสียงหงุดหงิด

“ทำไมเจ้าถึงกลับมา อย่าบอกนะว่า เจ้าวางแผนที่จะ...”

ไอร่าเพิกเฉยต่อเพื่อนที่น่ารำคาญคนนี้

เธอหยิบบางอย่างขึ้นมาจากพื้น เธอรีบมากจนทิ้งสิ่งสำคัญไว้เบื้องหลังจริง ๆ

เธอวางหนังสืออย่างระมัดระวังและกำลังจะหันหลังกลับ เมื่อเธอตระหนักว่าคอนริดูแปลกไป

ไอร่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะโน้มตัวไปในที่สุด “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

คอนริเหลือบมองเธอ “ทำไมเจ้าถึงอยู่ใกล้ข้าขนาดนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเกลียดผู้หญิง”

ไอร่ากลอกตาของเธอ ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ช่วยเธอไว้ เธอคงจะคว้าใบไม้จำนวนหนึ่งมายัดปากที่น่ารำคาญของเขาเสีย

แม้ว่าคอนริจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนกรงเล็บของเขา แต่ไอร่าก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ

เธอถามว่า “เจ้าถูกผิดใช่ไหม”

เขาหันหลังกลับ “ไม่ใช่ธุระอะไรของเจ้า”

ไอร่าต้องการดูกรงเล็บของเขาให้ใกล้ยิ่งขึ้น แต่เขาผลักเธอออกไปด้วยหางของเขา

“อยู่ให้ห่างจากข้า”

ไอร่าจ้องมองเขาช้า ๆ จากนั้นวิ่งหนีไปโดยมีหนังสือภาพประกอบหนังแกะอยู่ในอ้อมแขน

เมื่อคอนริเห็นว่าเธอจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดหวังอย่างมาก

แน่นอนว่าผู้หญิงทุกคนก็โหดเหี้ยมและเลือดเย็นไม่แพ้กัน

แม้ว่าเขาจะสละชีวิตเพื่อพวกเธอ พวกเธอก็ไม่เคยรู้สึกประทับใจเลย

ดวงตาสีเขียวเข้มของเขาหรี่ลงอย่างรวดเร็ว และขนสีขาวเงินของเขาก็ดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยหมอกควันเมื่อมันเริ่มหมองคล้ำ

บิดาของเขาเสียชีวิตเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

ตอนนี้สิ่งเดียวกันกำลังจะเกิดขึ้นกับเขา

แม้ว่าเขาจะขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่เมื่อคิดใหม่ ผลลัพธ์ก็ดูสมเหตุสมผล

เขาได้เลือกเส้นทางนี้แล้ว เขาช่วยชีวิตของเธอ เขาสมควรตาย

ศีรษะของคอนริเริ่มมึนงง การมองเห็นของเขาเบลอ และร่างกายของเขาก็เย็นลง

เขารู้ว่าเขากำลังจะตาย..

เขาตกอยู่ในความสิ้นหวังเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ไอร่าวิ่งกลับมาพร้อมกับหญ้าหนึ่งกำมือ

เมื่อถึงเวลานี้ คอนริหมดสติและตกอยู่ในอันตราย

ไอร่าคุกเข่าต่อหน้าเขา เธอตัดเล็บของเขาด้วยมีดกระดูกและปล่อยให้เลือดพิษไหลออกมา จากนั้นก็ใช้สมุนไพรที่บดแล้ว ทาพอกไปทั่วเล็บ

เธอตัดหนังสัตว์เป็นชิ้น ๆ และพันกรงเล็บของเขาไว้