ตอนที่ 5 ครอบครัว
ตอนที่ 5 ครอบครัว
เดิมทีไอร่าต้องการซื้อรองเท้าอีกสักครู่ แต่อสูรไม่ชอบสวมรองเท้า ดังนั้นจึงไม่มีใครขายของเช่นนี้
ไอร่าทำได้เพียงคิดถึงการทำรองเท้าด้วยตัวเองเท่านั้น
การทำรองเท้าต้องใช้เข็มและด้าย โชคดีที่มีคนขาย
ไอร่ามองไปที่เข็มแล้วลังเล
เธอไม่มีเงินและวิธีเดียวที่จะซื้ออะไรก็ได้ก็คือให้เชร์ซื้อให้ ทว่าเขาซื้อชุดให้เธอสองชุดแล้ว เธอเขินอายเกินกว่าจะขอให้เขาจ่ายเงินเพื่อสิ่งต่าง ๆ มากขึ้น
เขามองดูเธอครู่หนึ่ง จากนั้นดึงเหรียญคริสตัลออกมาและซื้อเข็มทั้งชุด
หลังจากได้รับเข็มและด้ายแล้ว เขาก็พูดกับไอร่าว่า “ถ้าอยากได้อะไรก็บอกข้า ข้ามีเหรียญศิลา”
ไอร่าหน้าแดง “ขอบคุณ ถือซะว่าฉันยืมคริสตัลเหล่านั้นก็แล้วกัน ฉันจะหาเงินมาจ่ายคืนให้คุณในอนาคต”
แต่เขาพูดว่า “เจ้าเป็นสตรีของข้า เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกสิ่งที่เป็นของข้าก็เป็นของเจ้าด้วย ข้าจะให้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ”
คำว่า ‘ครอบครัว’ เปรียบเสมือนมือใหญ่ที่คอยกุมหัวใจของไอร่าอย่างอ่อนโยน
ความอบอุ่นทำให้เธออยากจะร้องไห้
ครั้งหนึ่ง เธอเคยโหยหาครอบครัวของเธอเอง การเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของพ่อและแม่ของเธอทำให้เธอต้องฝังความปรารถนานี้ไว้ในใจ
แต่ตอนนี้ สัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ปลุกความปรารถนาของเธอขึ้นมาด้วยประโยคเดียว
เธอต้องการบ้านจริง ๆ
เขาเห็นดวงตาของสตรีตัวน้อยเปลี่ยนเป็นสีแดงและรู้สึกหงุดหงิดทันที “อย่าร้องไห้ เจ้ารู้สึกไม่สบายหรืออย่างไร หรือข้าทำอะไรผิด บอกข้าสิ ข้าจะปรุงตัวเอง”
เขาอยากจะสัมผัสเธอ แต่เขากังวลขณะที่เธอร้องไห้ สิ่งที่เขาทำได้คือการวนเวียนอยู่รอบ ๆ เธออย่างกังวลใจ
ไอร่าเช็ดตาของเธอและยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันแค่มีความสุขมากเกินไปค่ะ”
“มีความสุข?” เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงร้องไห้เมื่อเธอมีความสุข
ไอร่าจับนิ้วมือของเขาไว้ “ฉันมีความสุขมากเพราะตอนนี้ฉันมีครอบครัวแล้ว”
...
หลังจากเยี่ยมชมตลาด พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกแล้ว
ฟากัสส่งคนไปรับเชร์และสตรีของเขา แต่เชร์ปฏิเสธ
เขารู้ว่าฟากัสกำลังทำอะไรอยู่
มีหมาป่าจำนวนมากในเผ่า แต่มีสตรีเพียงสิบกว่าตน ในขณะที่มีบุรุษมากกว่า 300 ตน
การมีบุรุษมากกว่าสตรีเป็นเรื่องปกติในโลกนี้ เพื่อที่จะสืบพันธุ์ ตัวเมียแต่ละตัวจะถูกรายล้อมไปด้วยเพื่อนชายจำนวนมาก
ตัวเมียของเผ่าหมาป่าก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่ถึงอย่างนั้น บุรุษหนุ่มจำนวนมากยังคงล้มเหลวในการหาตัวเมียมาเป็นคู่ของพวกเขา
สำหรับหมาป่า สตรีทุกคนมีค่ามาก
ฟากัสต้องการให้ไอร่าอยู่เพื่อที่เธอจะได้เลือกบุรุษหนุ่มสองสามคนจากเผ่าหมาป่ามาเป็นเพื่อนของเธอ
เชร์โกรธมากเมื่อนึกถึงบุรุษคนอื่นที่มาแบ่งปันไอร่ากับเขา
ไอร่าเป็นคู่ของเขาเพียงผู้เดียว เขาไม่ยอมให้ใครแตะต้องเธอเด็ดขาด
เชร์อุ้มไอร่าออกไปจากตีนเขาและพบถ้ำที่อยู่ใกล้ ๆ
เขาโรยหญ้าแห้งหนา ๆ ลงบนพื้น จากนั้นวางไอร่าลง
“ข้าจะออกไปล่าสัตว์ใกล้ แล้วจะรีบกลับมา เจ้าอยู่ที่นี่และรอข้า อย่าไปไหนเสียล่ะ”
“ค่ะ”
เชร์จงใจใช้หินขนาดใหญ่ปิดกั้นทางเข้าถ้ำเพื่อป้องกันไม่ให้ใครหาไอร่าพบ จากนั้นเขาก็จากไปอย่างไม่เต็มใจ
ไอร่าเปิดถุงผ้าและหยิบที่ไฟแช็กออกมา
เธอรวบรวมไม้แห้งมาเรียงเป็นชั้น ๆ และจุดไฟอย่างระมัดระวัง
ไฟติดแล้ว!
ไอร่ารู้สึกถึงความอบอุ่นที่เธอไม่ได้รู้สึกมาเป็นเวลานาน และรอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
เธอเริ่มพลิกหนังสือโดยใช้แสงจากไฟ
สองสามหน้าแรกของหนังสือเป็นการแนะนำทวีปโดยย่อ มีการเน้นสองประเด็น
ประเด็นแรกที่กล่าวถึงคือการมีอยู่ของสัตว์วิญญาณ ในขณะที่อีกประเด็นเกี่ยวกับสตรี
สัตว์วิญญาณเป็นสิ่งมีชีวิตที่พัฒนามาจากสัตว์อสูรธรรมดาและมีพลังมาก
สำหรับสตรี พวกเธอหายากยิ่งกว่าสัตว์วิญญาณเสียอีก พวกเธอมีหน้าที่ในการสืบพันธุ์
หายากมากที่ตัวเมียแต่ละตัวจะมีคู่บุรุษหลายคนเพื่อที่จะสืบพันธุ์ได้ดีขึ้น
เมื่อเธออ่านข้อความนี้ ไอร่ารู้สึกเขินอายมาก
เธอไม่ได้คาดหวังว่าโลกนี้จะสนับสนุนการมีสามีหลายคน
เธออ่านต่อและเข้าสู่ส่วนเกี่ยวกับผลไม้ที่มีกลิ่นหอมและกรุบกรอบ
ใบและผลของพืชยืนต้นสามารถใช้เป็นยาได้ การบริโภคสิ่งเหล่านี้สามารถดับความร้อนมากเกินไปในร่างกายได้ ในขณะที่การใช้ภายนอกสามารถหยุดเลือดและลดอาการอักเสบได้
ไอร่าเปิดกระเป๋าหนังที่ฟากัสมอบให้เธอทันที และคว้าผลไม้กรุบกรอบสองผลออกมาจากด้านใน
ผลไม้สีแดงเข้มมีลักษณะกลม เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ เธอได้กลิ่นหอมจาง ๆ
...
เมื่อนึกถึงสตรีตัวน้อยที่อยู่ในถ้ำ เชร์ก็จัดการกับเหยื่อของเขาให้เร็วที่สุดก่อนที่จะรีบกลับมาพร้อมกับแบกซากสัตว์อยู่ด้านหลัง
เป็นเวลาดึกแล้ว ภูเขามืดสนิท แสงไฟที่ออกมาจากถ้ำนั้นสว่างเป็นพิเศษ
ทันทีที่เขาเห็นไฟ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
ในถ้ำมีไฟ
ตัวเมียตัวน้อยของเขายังอยู่ในถ้ำ
เชร์ทิ้งเหยื่ออย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าไปในถ้ำ
ไอร่าที่กำลังศึกษาผลไม้กรุบกรอบผลนั้น เงยหน้าขึ้นมองอย่างช้า ๆ และตัวแข็งเมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของเชร์
“เกิดอะไรขึ้น”
เขารีบวิ่งไปหาเธอแล้วดึงเธอให้ลุกขึ้นยืน “ออกไปจากที่นี่กัน”
ไอร่ารู้สึกสับสน “ทำไมคะ มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ”
“ไฟ มันอันตราย” เชร์คว้าหนังสัตว์แล้วพุ่งเข้าไปใส่ไฟ เขาต้องดับมัน
ไอร่าตกใจกับการกระทำของเขา
เธอรีบคว้าแขนของเขาไว้ “ใจเย็นก่อนค่ะ ฉันจุดไฟเอง”
เขาหยุดสิ่งที่กำลังทำและจ้องมองนางด้วยความประหลาดใจ “เจ้าจุดไฟหรือ เจ้าไม่รู้หรือว่าไฟมันอันตราย อะไรก็ตามที่สัมผัสมันจะถูกเผาจนมอดไหม้”
“ข้ารู้ดี แต่ถ้าหากข้าระมัดระวัง ข้าก็จะไม่ถูกไฟเผา” ไอร่าพยายามอธิบาย “ข้านั่งอยู่ข้างกองไฟมานานแล้ว ยังไม่ถูกเผาไหม้เลย สิ่งนี้ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าไฟไม่ได้อันตรายอย่างที่ท่านคิด และข้าจำเป็นต้องใช้ไฟ มันทำให้ข้าอบอุ่นและสามารถปรุงอาหารได้ด้วย”
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยอมผ่อนปรน
สตรีน้อยต้องการไฟ และเขาก็ไม่อาจปฏิเสธนางได้
เชร์ลากซากสัตว์ที่เขาทิ้งไว้เข้ามาในถ้ำ เขาลอกหนังออกอย่างระมัดระวังและพักไว้ โดยตั้งใจจะล้างมันในตอนเช้า
สตรีน้อยของเขาชอบเก็บหนังสัตว์เป็นงานอดิเรก เขาจึงตั้งใจจะเก็บไว้ให้เธอ
เชร์หั่นส่วนเนื้อที่นุ่มที่สุดแล้วส่งให้ไอร่า
เขาเฝ้าดูขณะที่นางหั่นเนื้อเป็นเส้นบาง ๆ แล้วเสียบเข้ากับกิ่งไม้ก่อนจะย่างบนกองไฟ
เนื้อส่งเสียงดังฉ่าขณะถูกย่าง น้ำมันหยดลงบนกองไฟจนทำให้เกิดประกายไฟลุกขึ้น
เชร์เฝ้าดูด้วยความกังวลกลัวว่าสตรีน้อยของเขาจะถูกไฟเผา เขารู้สึกตึงเครียดตลอดเวลา เตรียมพร้อมจะกระโจนเข้าช่วยเหลือหากเกิดอะไรขึ้น
ไอร่าหยิบเนื้อย่างออกมาแล้วยื่นให้เขา นางมองเขาอย่างให้กำลังใจ “ลองดูสิคะ”
เชร์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะรับเนื้อมาแล้วกัดลงไป
มันร้อน แต่กลิ่นหอมน่าหลงใหล
มันดีกว่าเนื้อดิบมาก
เชร์กินจนหมดคำแล้วกล่าวชมด้วยน้ำเสียงจริงใจ “อร่อยมาก”
เมื่อเห็นว่าเขาชอบ ไอร่าก็ยิ้มอย่างมีความสุข
เชร์รีบหั่นเนื้อที่เหลือเป็นชิ้น ๆ แล้วนำไปย่างต่อบนกองไฟ
แม้จะเป็นครั้งแรก แต่ดูเหมือนเขาจะมีพรสวรรค์ในการทำอาหารอย่างยิ่ง เขาสามารถเข้าใจเทคนิคการย่างได้ทันที
เนื้อที่เขาย่างนั้นกรอบนอกนุ่มใน ส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ
ไอร่ากินเนื้อเสียบไม้ไปสี่ไม้จนอิ่ม และเนื้อที่เหลือก็ถูกเขากินจนหมด
ความอร่อยของเนื้อย่างทำให้เชร์รู้สึกหวาดกลัวไฟน้อยลง
หลังจากอิ่มหนำ เชร์ที่พึงพอใจก็กลายร่างเป็นเสือขาวตัวใหญ่และนอนเหยียดยาวข้างกองไฟ เขาคอยเลียบาดแผลที่ได้รับจากการล่าเมื่อเช้าอยู่เป็นระยะ
บาดแผลยังคงเปิดอยู่ แต่เลือดได้หยุดไหลแล้ว ทว่าความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่
ไอร่าลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา “ให้ข้าทำแผลให้”
นางหยิบผลไม้กรุบกรอบออกมา เคี้ยวมันก่อนจะทาพอกที่บาดแผลของเชร์อย่างเบามือ
