บทที่20 เทรูมิ เมย์จริงใจมากขึ้น

“คนสุดท้ายยังไม่มา!” เมย์ค่อนข้างจะดีใจกับคุโมะมาก

ริวอุนปล่อยให้พวกเธอคอยเก้อ ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายคอยเก้อบ้างแล้ว

“เฮ้อ… ไอ้เด็กสารเลวตระกูลยูกินี่ ช่างกล้าหาญจริง ๆ ขนาดใช้ชื่อมิซึคาเงะอ้างแล้วนะ นี่เด็กนั่นคิดว่าฉันไม่กล้าสั่งสอนเขาหรือไงนะ?” ริวอุนบ่นอุบ “คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าเขี้ยวสีขาวหรือไง?”

ริวอุนแบมืออย่างไม่แยแส หลังพูดจบ เมย์และคิซาเมะก็หัวใจเต้นรัว

พวกเขารู้เลยว่าเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้าย ยูกิ คุโมะเจอปัญหาแน่แล้ว

“เอาล่ะ ไม่ต้องรอแล้ว ไอ้เด็กนั่นมาเกินเวลา เราค่อยจัดการกับเขาทีหลังแล้วกัน” ริวอุนกล่าวต่อ ไม่ใช่ว่าเขาใจร้าย แต่คิริงาคุเระก็เป็นสถานที่แบบนี้อยู่แล้ว

เขาเติบโตที่หมู่บ้านนี้ เขาอาจจะไม่รู้ทุกเรื่องแต่เขารู้อย่างหนึ่ง นั่นคือสำหรับหมู่บ้านคิริงาคุเระ... ความแข็งแกร่งมาเป็นอันดับแรก

ตอนนี้มีเกะนินที่กล้ามาสาย หากคนอื่นรู้ ไม่ใช่ว่าเขาคงถูกเหยียบย่ำลับหลังหรอกเหรอ?

“มาผิดเวลานัดเหรอ?” สีหน้าของเมย์ดูผิดปกติ เธอลอบเถียงคำพูดของริวอุนในใจ ‘คนที่มาสายกว่าเวลานัดที่สุดก็คือคุณนั่นแหละ!!’

เมื่อคนอื่นมาสาย ก็หาว่าเขาท้าทาย แต่พอตัวเองมาสายกลับไม่พูดอะไรสักคำ

ตอนนี้เธอรู้จักนิสัยของริวอุนแล้ว เขามักจะดูอ่อนโยน เวลาเขาอารมณ์ดีก็มักจะมีรอยยิ้มขี้เล่น แต่เมื่อมีคนกล้าท้าทายอำนาจเขา เขาจะกลับลำทันทีแถมยังแถมเจตนาฆ่าปล่อยออกมาอีกด้วย

หากพูดดี ๆก็คือเขาไม่ชอบให้ใครท้าทายอำนาจเขา หากพูดแย่ก็คือเขาเจ้าอารมณ์แบบสุด ๆนั่นเอง

“มีอะไรหรือเปล่า?” ริวอุนเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเมย์ เขาเลยขมวดคิ้วมุ่น

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” เมย์ผงะ รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที

เอาจริง ๆตอนนี้เธอไม่กล้าทำอะไรให้ครูคนใหม่ของเธอโกรธ ไม่งั้นเกรงว่าต่อให้เธอเป็นคนตระกูลใหญ่ก็คนได้รับบทเรียนราคาแพงแน่ ๆ

“ในเมื่อเธอไม่เป็นอะไร งั้นวันนี้เรามาคุยว่าจะทำอะไรกันดีเถอะ” ริวอุนพยักหน้า “แม้ว่าฉันจะยอมรับภารกิจการเป็นครูประจำทีมของท่านมิซึคาเงะแล้ว แต่ถ้าต้องการเป็นลูกศิษย์ของฉัน พวกเธอยังต้องผ่านบททดสอบก่อนอยู่ดีนะ”

จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบกระดิ่งออกมาผูกเอาไว้ที่เอว “เอาล่ะ เรามาเล่นเกมกันเถอะ”

“เกม?” เมย์และคิซาเมะงง

“เห็นกระดิ่งนี่ไหม... หน้าที่ของพวกเธอคือการเอากระดิ่งนี่ไปจากฉัน ตราบใดที่เอากระดิ่งนี่ไปได้ พวกเธอก็ผ่านการทดสอบ” ริวอุนอธิบายกฎ “ฉันขอแนะนำว่าบุกเข้ามาแบบจะฆ่าฉันซะ ไม่อย่างนั้น พวกเธอคงจะแย่งกระดิ่งไปจากฉันไม่ได้”

“ครูคะ แล้วพวกเราจะแย่งกระดิ่งครูได้ยังไงล่ะ?” เมย์หน้ามุ่ย ดูไม่พอใจ “ครูเป็นโจนิน เราเป็นแค่เกะนินที่เพิ่งจบจากโรงเรียนเอง”

เมื่อวานนี้เธอได้เห็นความน่ากลัวของริวอุนด้วยสายตาตัวเองแล้วและก็รู้ว่าริวอุนนั้นไม่ใช่โจนินธรรมดาเลย ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเธอสองคน เกรงว่าแคะแตะกระดิ่งคงยังไม่สามารถทำได้ด้วยซ้ำ

“ก็ คงจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ... โทษทีที่ไม่ทันคิด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอคนอ่อนแอแบบพวกเธอน่ะนะ” ริวอุนพยักหน้าเห็นด้วย

“….” เมย์มุมปากกระตุก

พวกเธออ่อนแอเหรอ?

พวกเธอได้รับขนานนามว่าอัจฉริยะที่เรียนจบจากโรงเรียนก่อนหลักสูตรนะ?

แต่ในตอนนั้นเอง พวกเธอก็นึกไปถึงอายุของริวอุน เขาเองก็ยังแก่กว่าพวกเธอแค่สิบปีทว่าก็สามารถฆ่าเขี้ยวสีขาวได้แล้ว แค่เรื่องนี้มันก็สมเหตุสมผลแล้วที่เขาจะบอกว่าพวกเธออ่อนแอ

“ในเมื่อแบบนี้ เรามาเปลี่ยนวิธีการกันเถอะ ตราบใดที่พวกเธอแตะกระดิ่งที่เอวของฉันได้ พวกเธอก็ชนะ” ริวอุนเปลี่ยนกฎของเขาใหม่

“ครูพูดแล้วนะว่าจะเอาแบบนั้นน่ะ” เมย์รีบยืนยันก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถชิงเอากระดิ่งมาจากริวอุนได้ แต่แค่แตะเธอยังมีความมั่นใจอยู่บ้าง

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็เริ่มได้เลย” ริวอุนยกมือแล้วฟันลงมาเป็นการบ่งบอกว่าเริ่มการทดสอบได้

ทันทีที่เริ่ม คิซาเมะและเมย์ก็หายตัวไปท่ามกลางหมอกหนาทึบอย่างรวดเร็ว

“ไม่เลว แต่ยังไร้เดียงสา” ริวอุนมองการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนแล้วพยักหน้าพอใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นส่ายหัว

หากเป็นเมื่อก่อน การทำแบบนี้คงจะใช้ได้ผลกับเขา แต่อย่าลืมว่าตอนนี้เขามีทั้งกายาเซียนและความแข็งแกร่งทางจิตเพิ่มขึ้นมาก ดังนั้นในแง่ของการรับรู้ มันก็แทบจะเทียบได้กับนินจาสายตรวจจับเลย

หากเทรูมิ เมย์และคิซาเมะต้องการแตะกระดิ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นแค่ความฝัน

ในสายหมอกหนา

คิซาเมะและเมย์ที่ซ่อนตัวได้กำลังคิดถึงกลยุทธ์บางอย่าง

“ครูริวอุนน่ะคือโจนิน ถ้าเราเผชิญหน้าตรง ๆ เราเทียบไม่ได้เลย ดังนั้นเราต้องร่วมมือกัน” คิซาเมะพูดเสียงแผ่วเบา

“อืม” เมย์พยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็ได้เริ่มวางแผน

สามนาทีต่อมา ร่างของทั้งสองก็ได้แยกห่างกันอย่างรวดเร็ว

“หืม? เริ่มเคลื่อนไหวแล้วเหรอ?” ด้วยความสามารถในการตรวจจับของริวอุน เขาสามารถตรวจสอบการกระทำทั้งหมดของคิซาเมะและเมย์ได้ง่ายดาย

ต่อมาเขาก็สัมผัสได้ถึงจักระที่ใกล้เข้ามา

“แอ่งน้ำของคิซาเมะ?” ริวอุนยังคงนิ่งเฉย ไม่ลงมือ

พอจินตนาการในหัว เขาก็พอจะรู้แผนการของทั้งสองคร่าว ๆเรียบร้อยแล้ว มันไม่มีอะไรนอกไปจากปล่อยให้คิซาเมะใช้คาถาแล้วทั้งสองคนก็ค่อย ๆออกมากดดัน บีบเขาทีเผลอ

‘ตามที่คิดไว้’

หลังจากนั้นไม่นาน แอ่งน้ำของคิซาเมะก็พุ่งขึ้นบังตาของริวอุน ส่วนคิซาเมะก็พุ่งมาหลังม่านน้ำอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงมาหาริวอุน คิซาเมะต้องการต่อสู้กับริวอุนในระยะประชิดตัว

“ช้าเกินไป ถ้าเธอต้องการใช้ความเร็วเพื่อต่อกรกับคนอื่นแบบเผชิญหน้าตรง ๆ เกรงว่าเธอคงตายในเวลาพริบตา” เขาเคลื่อนเท้านิดเดียว ร่างของริวอุนก็หายไปในเสี้ยววินาที

“หายไปแล้ว?” คิซาเมะชะงัก สายตาหรี่ลง แต่ก่อนที่เขาจะมีเวลาตอบสนอง เขาก็เห็นผู้เป็นครูปรากฎตรงหน้า

มือแกร่งพุ่งเข้ามาบีบคอคิซาเมะ จากนั้นด้วยแรงมหาศาล ร่างของคิซาเมะก็ระเบิดออก จริง ๆแล้วร่างนั้นคือร่างแยกน้ำของคิซาเมะนั่นเอง

**********************