บทที่ 48 : อัศวินอีวานผู้หวาดหวั่น!
บทที่ 48 : อัศวินอีวานผู้หวาดหวั่น!
ถึงจะพูดอย่างนั้น
แต่ในความเป็นจริง ทั้งน้ำเสียงและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความอิจฉา
เมื่อมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น เขาได้เห็นอะไร?
ประชาชนจำนวนมากได้มารวมตัวกันเพื่อช่วยลอร์ดของพวกเขา!
ตอนเขามีศักดินาของตน…..เขาไม่สามารถแม้แต่จะคิดเรื่องแบบนี้ได้เลย
แต่ตอนนี้ทั้งหมดนี้กลับเกิดขึ้นแล้ว…..มันไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
“จะให้ข้าห้ามพวกเขายังไง? ข้าเป็นแค่คนเก็บภาษีตัวน้อยนะ...ฮ่าๆๆๆๆ!” ยิร์มาราหัวเราะ
จากนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ข้าคิดว่าพวกเขาทุกคนรู้ว่าอะไรเหมาะสม!”
“พวกเขาล้วนเป็นผู้ที่มีระดับสอง หรือสูงกว่า….ถ้าพวกเขายินดีที่จะทำเช่นนี้จริงๆ, มันก็ไม่เลวเลย!”
“ยิ่งไปกว่านั้น….นี่ถือได้ว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาควรมอบให้กับท่านลอร์ด!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, นักเวทย์คริสก็ได้เเต่ส่ายหัว
เเละทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“หืมมมม, โคน่าอยู่ไหน?”
“เมื่อกี้เธออยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?......ตอนนี้เธอหายไปใหนเเล้ว!”
“นั่นไม่ใช่เหรอ?”
ยิร์มาราชี้ไปที่ร่างหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวเมือง….เเล้วพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“การเคลื่อนไหวของเธอเร็วกว่าของเจ้ามาก……ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, นักเวทย์คริสก็ได้เเต่ยกยิ้มอย่างขมขื่น
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะไปเหมือนกัน!”
“นั่นไม่ได้…..ถ้าไปกันหมดเเล้วใครจะปกป้องหมู่บ้านล่ะ”
“อย่าลืมว่ายังมีคนในหมู่บ้านเกรย์สโตนที่ต้องการการดูแลอยู่” ยิร์มาราส่ายหัวแล้วหันหลังกลับเข้าหมู่บ้าน
“ไปเตรียมตัวกันเถอะ การต่อสู้ครั้งนี้น่าจะใช้เวลาไม่นาน…..ไปเตรียมพิธีต้อนรับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ให้พวกเขากันดีกว่า!”
“พิธีต้อนรับชัยชนะ?”
นักเวทย์คริสตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง….จากนั้นเขาก็หรี่ตาลงและหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ…คนเก็บภาษี, เจ้าช่างมีความคิดที่ดีจริงๆ”
…….
อีกด้าน
ที่ไหนสักแห่งทางตะวันตกของหมู่บ้านเกรย์สโตน
“ลอร์ดอีวาน, เราอยู่ใกล้กับหมู่บ้านเกรย์สโตนมากเเล้ว…..จากตรงนี้เราควรจะไปถึงที่นั่นได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง” มีคนพูดด้วยความเคารพต่ออัศวินอีวาน
"ยอดเยี่ยมมาก!"
อัศวินอีวานยกยิ้มและเริ่มพูดอย่างเย็นชา!
“บารอนเรย์มอนด์, แม้ว่าข้าจะอนุญาตให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้จนสุดฤดูหนาว…..แต่ตอนนี้ข้ามาเเล้ว”
“ในเมื่อเจ้ากล้าหาญมากที่มาหลอกพวกเรา ข้าก็อยากรู้นักว่าเจ้าจะทำหน้าอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองทัพของข้า!” อีวานพึมพำด้วยสายตาอาฆาต
"ลอร์ดอีวาน, ข้าได้ยินมาว่าเคยมีบารอนในเมืองหลวงถูกลงโทษเปลื้องผ้าและถูกลากไปตามถนนเป็นเวลาสองชั่วโมง….เราก็ควรลองเเบบนั้นใหม"
“เเต่เเก้เป็นลองลากเขากลับไปที่เมืองบิตันจากที่นี่ดีไหม”
ข้างๆอีวาน มีเสียงเยาะเย้ยของดอร์แรนซ์ดังขึ้นมา
"ช่างเป็นความคิดที่ดีจริงๆดอร์แรนซ์....เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับความคิดที่ยอดเยี่ยมนี้, สมาชิกตระกูลทั้งหมดของผู้ชายคนนั้นได้ถูกส่งมอบให้กับเจ้าแล้ว!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้….รอยยิ้มที่ราวกับสัตว์ป่าก็ปรากฏบนใบหน้าของดอร์แรนซ์
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะขอรับของขวัญนี้อย่างยินดี ฮ่าๆๆๆ!”
…….
"ตึง!"
"ตึง!"
"ตึง!"
แต่ทันใดนั้นเอง, พื้นดินที่อยู่ห่างไกลจากพวกเขาเล็กน้อยก็ดูเหมือนจะกำลังสั่นสะเทือน
"เกิดอะไรขึ้น?"
ณ ขณะนี้อัศวินอีวานและดอร์แรนซ์ต่างก็ตกตะลึงอย่างมาก
จากนั้น, สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที
เพราะที่ตีนเขาสูงชันสุดสายตา….ได้มีศีรษะดำจำนวนมากปรากฏขึ้น!
เเละภายใต้การจ้องมองของพวกเขา…..ศีรษะเหล่านั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว, จนในที่สุดก็กลายเป็นกองทัพที่ทรงพลังเเละมีจำนวนหลายร้อยคน!
“นี่คือกองทัพของใคร? พวกตระกูลโอลันเดอร์งั้นเหรอ!”
สีหน้าของดอร์แรนซ์เปลี่ยนไปอีหครั้ง….เพราะตอนนี้เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าทหารอีกฝั่งไม่ใช่ทหารธรรมดา
กองทัพนี้….คนทั้งหมดอยู่ในระดับหนึ่งขึ้นไปทั้งสิ้น!
แนวคิดนี้เเสดงให้เห็นถึงอะไร?.....สิ่งนี้แสดงให้เห็นได้ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่มีจำนวนมากกว่าพวกเขาเท่านั้น….แต่ยังแข็งแกร่งกว่าคนของพวกเขามากๆ!
ในขณะที่ดอร์เเรนซ์กำลังสับสนอย่างถึงที่สุด……อีวานกลับรักษาเสถียรภาพของจิตใจของเขาได้อย่างยอดเยี่ยมและตะโกนถามกองทัพที่อยู่ข้างหน้าทันที
"สวัสดีทุกคน ข้าชื่ออีวาน….เป็นลูกชายของไวเคานต์วิลล์แห่งเมืองบิตัน”
“ที่พวกข้าผ่านมาที่นี่ มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ……พวกข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆต่อพวกเจ้าเลย”
…….“ไวเคานต์วิลล์?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้, เรย์มอนด์ก็หรี่ตาลงทันที
ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้
หลังจากยุ่งกับภารกิจหลายต่อหลายอย่าง……เขาก็เกือบลืมชื่อนี้ไปแล้ว
และเขาก็ไม่ได้คาดคิดเลยว่า, ไวเคานต์วิลล์จะโกรธมากจนส่งกองทัพมาหาเขาเพื่อแก้แค้นจริงๆ
เรื่องนี้……น่าสนใจมาก
หลังจากนั้น, เขาก็มองไปที่อีวานด้วยรอยยิ้ม
“เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”
เมื่อได้ยินคำถามเเบบนี้….อีวานก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็มองไปที่เรย์มอนด์เป็นเวลานาน…..เเต่ก็นึกอะไรเกี่ยวกับชายคนนี้ไม่ได้เลย
“ข้าว่า…..เราไม่เคยพบกันมาก่อนใช่ไหม?”
“ใช่…..เราไม่เคยพบกันมาก่อนจริงๆ!”
“อย่างไรก็ตาม ข้าเดาว่าชื่อของข้าน่าจะเป็นที่คุ้นเคยสำหรับเจ้า….ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าก็เป็นคนจิตใจดีที่มอบแกนเวทย์มนตร์ระดับห้าให้แก่ข้าเมื่อปีที่แล้ว!” เรย์มอนด์พูดด้วยรอยยิ้ม
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา…..ดวงตาของอีวานก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็โพล่งออกมาอย่างเหลือเชื่อ!
“เจ้า…..เจ้าคือบารอนเรย์มอนด์!”
“เห็นไหม ข้าบอกเเล้วว่าเจ้าต้องคุ้นเคยกับชื่อของข้า ฮ่าๆๆๆๆ...” เรย์มอนด์หัวเราะพรางมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง
“อัศวินอีวาน…..เจ้าพาคนมามากมายเเบบนี้, ดูเหมือนว่าเจ้าจะมาที่นี่เพื่อแก้แค้นข้าสินะ”
ทันใดนั้น อัศวินอีวานก็เริ่มสั่นไปทั้งตัว….เเละใบหน้าของเขาก็เริ่มซีดลง
นี่มันเป็นไปไม่ได้…..เขาเป็นบารอนเรย์มอนด์คนนั้นได้ยังไง?
หมู่บ้านเกรย์สโตนอ่อนแอและยากจนมากไม่ใช่หรือ?….เเล้วถ้ามันยากจนขนาดนั้น เขาจะมีกองทัพที่ทรงพลังขนาดนี้ได้อย่างไร!!!
มันเป็นไปไม่ได้!
……..
"กรรร!"
"กรรร!"
ทันใดนั้นเอง….มันก็มีเสียงคำรามยาวมาจากบนท้องฟ้า!
เสียงคำรามนี้ทำให้อีวานและดอร์แรนซ์เงยหน้าขึ้นมองทันที
เเต่หลังจากนั้น พวกเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว!
“อี….อีวาน, สัตว์เวทย์……นั่นคือสัตว์เวทย์บินได้ และพวกมันอยู่ระดับห้า”
ใบหน้าของดอร์แรนซ์ซีดลงอย่างสิ้นเชิงและตอนนี้ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความกลัว
แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นและไม่รู้ว่าสัตว์เวทย์บนท้องฟ้านั้นเป็นสัตว์เวทย์ชนิดไหน…… แต่เขาก็สัมผัสถึงความแข็งแกร่งของพวกมันได้อย่างชัดเจน
ระดับห้า….ระดับห้าอย่างแน่นอน!
เเถมเป็นระดับห้าทั้งสี่ตัว!
เเล้วเมื่อเป็นเช่นนี้, จะให้เขาต่อสู้กับสิ่งนี้ได้อย่างไร?
………………………