บทที่16

“เข้าใจแล้ว ฉันจะไป” เทรูมิ เมย์ยอมแพ้

แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่านินจาคนไหนบ้างที่ทำให้ไม่พอใจได้บ้างและนินจาคนไหนทำไม่ได้ ริวอุนเป็นประเภทที่ไม่สามารถรุกรานได้

“เธอคือเทรูมิ เมย์ใช่ไหม?”

เพียงแค่เมย์ยืนขึ้น เธอก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงทักทายดังมาจากหน้าประตู

เมย์กลืนน้ำลายแล้วค่อย ๆหันหน้าไปมองทางต้นเสียง

ในตอนนั้นเองที่เธอได้เห็นร่างของเด็กหนุ่มอายุสิบห้าปี หน้าตาหล่อเหลามากยืนอยู่ด้านหน้าห้องของเธอ

“ล หล่อมาก...” ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัววินาทีแรกที่เห็นริวอุน ใบหน้าละเอียดละออของเด็กหญิงเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อทันที

‘โลลิเทรูมิ เมย์... จะแก่แดดเหมือนในกาตูนไหมนะ?’ ริวอุนมองเด็กหญิงด้วยสายตาระมัดระวัง

เมย์ในตอนนี้หน้าอกแบน ก้นแบนยกเว้นผมที่มีสีน้ำตาลแดงก็ไม่มีอะไรให้น่าจดจำในฐานะอนาคตมิซึคาเงะรุ่นที่ 5 เลย ใครจะไปคิดว่าเด็กแบบนี้ โตขึ้นจะมีร่างกายเซ็กซี่ ร้อนแรงขนาดนั้นล่ะ

‘เหมือนกับซึนาเดะ ร่างกายที่มีศักยภาพล่อลวงผู้ชายสูง’ ริวอุนเผลอคิดไปถึงซึนาเดะที่หน้าอกใหญ่มากที่สุดในเรื่อง

ตอนดูอนิเมะ เขาก็เห็นว่าซึนาเดะตอนเด็กก็พอ ๆกันกับเมย์ตอนนี้นั่นแหละ ต่อมาพอเติบโตก็มีพัฒนาการที่เรียกได้ว่าข้ามขั้น

“ฉันชื่อเทรูมิ เมย์ค่ะ” ในตอนที่ริวอุนยังนิ่ง เมย์ก็กลับมามีสติ เธอทำหน้าจริงจังใส่ริวอุน ในใจตำหนิตัวเองเพราะไม่น่าไปหลงไหลเสน่ห์ความหล่อของอีกฝ่ายเลย เพราะอีกฝ่ายถูกมิซึคาเงะส่งมา

“อืม” ริวอุนพยักหน้า ‘ช่างมันแล้วกัน เอาไว้รอให้โตก่อน’

“คุณต้องการให้ฉันตามไปเหรอ หรือว่าแค่มาพบกันเฉย ๆ?” เมย์ถามด้วยความสงสัย

“มาทำความรู้จักน่ะ จากนี้ไปฉันจะไปโจนินคุมทีมของเธอ ดังนั้นเราต้องมารู้จักกันก่อน” น้ำเสียงของริวอุนยังคงไม่เปลี่่ยนแปลง แต่แรงกดดันของเขากลับขยายจนเมย์รู้สึกกดดัน

“ค ค่ะ...” เมย์ตกใจ แรงกดดันของริวอุนทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก

เธออยากจะต่อต้านทว่าก็พบว่าแรงกดดันนี้ เธอไม่แม้แต่จะสามารถขยับตัวได้

“มากับฉัน” ริวอุนยิ้มนิด ๆ “ใกล้จะเที่ยงแล้ว เราไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่า”

จากนั้นแรงกดดันก็หายไป เขายกเลิกแรงกดดันของตนออกพร้อมกับหันหลังจากไป

“แรงกดดันหนักจริง ๆ” เมยืใช้มือลูบอกตัวเอง ใจของเธอเต้นแรง ในตอนที่โดนแรงกดดันของริวอุน เธอรู้สึกจริง ๆว่าเธอกำลังจะตาย

หากริวอุนต้องการฆ่าเธอ เธอคงไม่สามารถต้านได้อย่างแน่นอน

“นี่คือความแข็งแกร่งของคนที่ฆ่าเขี้ยวสีขาวได้เหรอ? ดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งกว่าคุณปู่เสียอีก” เมย์ค่อย ๆลดความตื่นเต้นลงก่อนที่จะกัดฟัน เดินตามเขาไปในที่สุด

ทั้งสองคนเดินออกมาจากตระกูล ไม่นานก็มาถึงสนามฝึกที่ห้า

ด้านหน้าริวอุนมีเสาไม้อยู่หลายต้น เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นไปนั่งบนนั้นด้วยท่าทางสบาย ๆ

เขามองไปที่เมย์แล้วพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เรามาแนะนำตัวเองกันอีกครั้งดีกว่า”

“ครูจำชื่อฉันไม่ได้เหรอ... จะว่าไปแล้ว ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครูเลยนี่นา” เมย์โยนคำพูดกลับไปให้ริวอุน

“อย่าพูดมากน่า แนะนำตัวเองซะ!” ริวอุนหน้าหนาพอ ไม่สะเทือน

เขารู้ว่าเขาจะเป็นครูที่ตามใจหรือหัวอ่อนง่าย ๆไม่ได้ เพราะว่าพวกอัจฉริยะมักจะเป็นพวกหยิ่งผยอง หากเป็นพวกหัวอ่อน เขาจะถูกอีกฝ่ายประเมิณต่ำ

‘ช่างเป็นคนที่น่าอารมณ์เสียจริง ๆ’ เทรูมิ เมย์พึมพำแต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วเริ่มแนะนำตัวเองตามคำสั่ง

“ฉันชื่อเทรูมิ เมย์ เป็นเกะนินคิริงาคุเระ สิ่งที่ชอบคือการฝึกฝน ถนัดคาถาหลอมเหลว ความฝันคือการเป็นนินจาผู้ยิ่งใหญ่”

“อืม…” ริวอุนผงกหัว “เป็นความฝันที่ดีมาก”

ริวอุนเริ่มแนะนำตัวเองตามเมย์ “ฉันชื่อชิบะ ริวอุน เป็นโจนินของคิริงาคุเระ จากนี้ไปเรียกฉันว่าครูริวอุนก็ได้”

“สิ่งที่ชอบ ไม่บอกแล้วฉันก็ไม่อยากพูดความฝันด้วย เอาไว้สนิทกันกว่านี้แล้วพวกเธอจะรู้ว่าฉันเก่งอะไร”

เมย์มองร่างที่หันหลังให้กับเธอแล้วถามดักเอาไว้ “นี่จะไปแล้วเหรอ? แค่นี้เนี่ยนะ?”

“อืม แค่นี่แหละ” ริวอุนโบกมือ “เธอก็กลับบ้านไปเถอะ ฉันหิวข้าวแล้วด้วย”

แน่นอนว่าเป้าหมายที่เขามาเพื่อเจอเมย์ก็สำเร็จแล้ว ตอนนี้จะกลับก็ไม่เป็นอะไร

“…” เมย์ดูลังเลนิดหน่อย แต่พอเห็นว่าริวอุนกำลังจะเดินจากไป เธอก็รีบถามด้วยความสงสัยในใจ “ครูคือคนฆ่าเขี้ยวสีขาวได้จริง ๆน่ะเหรอ?”

แม้ว่าเธอจะเพิ่งเจอริวอุนได้ไม่นาน แต่ไม่ว่าเธอจะมองอย่างไร บุคลิกริวอุนก็ไม่น่าเชื่อถือ

[ติ๊ง!]

          [คุณถูกเทรูมิ เมย์สงสัย โปรดเลือกหนึ่งในสามตัวเลือก]

          [1. เมินเทรูมิ เมย์แล้วใช้คาถาหลบหนีไป รางวัล: พันปักษารูปแบบจักระสายฟ้าเต็มขั้น]

          [2. ตอบใช่ด้วยสีหน้าว่างเปล่า รางวัล: วิชากระสุนสายฟ้า]

          [3. ใช้คัมภีร์คาถาสายฟ้า กิเลนที่ระบบมอบให้เพื่อให้เทรูมิ เมย์รู้ว่ามันทรงพลังแค่ไหน รางวัล: กระสุนวงจักร]

ริวอุนแทบจะอยากทึ้งหัวตัวเอง ตัวเลือกที่สามมาพร้อมกับตัวเลือกที่เขาอยากได้ทั้งหมดอีกครั้ง

ทว่าการใช้กิเลน เกรงว่าทั้งหมู่บ้านคงจะตื่นตระหนก

‘หรือว่าระบบจะพยายามทำให้ฉันมีเชื่อเสียงขึ้นมาเหรอ?’ ริวอุนสันนิษฐาน ‘หากเป็นแบบนั้น งั้นเลือกข้อ 3 ก็แล้วกัน’

จากนั้นเขาก็เลือกไปที่ข้อสามโดยไม่ลังเล นั่นเพราะว่ารางวัลข้อหนึ่งและสองนั้นเขาสามารถฝึกฝนได้ด้วยตนเอง

กลับกันกับกระสุนวงจักร มันยากที่จะเรียนรู้โดยไม่รู้หลักการ

“เธออยากรู้ใช่ไหมว่าเขี้ยวสีขาวถูกฉันฆ่าได้ยังไง?” เสียงที่ฟังดูสงบ ไม่แยแสดังขึ้นที่หูของเทรูมิ เมย์

เธออ้าปากแล้วพยักหน้าราวกับไก่กำลังจิดข้าว

“นี่เป็นวิชาที่ฉันใช้ฆ่า” ริวอุนแอบสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเรียกคัมภีร์ออกมากาง

สิ้นคำพูด เสียงฟ้าร้องก็ส่งเสียงเปรี้ยงบนฟ้าเสียอย่างนั้น

เมย์ผงะ เธอเงยหน้าขึ้นด้านบนตามสัญชาตญาณแล้วในที่สุดเธอก็ได้เห็นฉากที่ไม่มีวันลืม

*************************