บทที่ 45 : แผนการสร้างเมืองใหม่!
บทที่ 45 : แผนการสร้างเมืองใหม่!
เเม่น้ำลองตันตะวันตก
เเม่น้ำนี้เป็นแม่น้ำขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมหลายประเทศของทวีปลัวเมิน
นอกจากนี้ยังเป็นเส้นทางอันล้ำค่าทางการพาณิชย์!
มีสินค้าจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไหลผ่านแม่น้ำสายนี้ และพวกมันได้ถูกหมุนเวียนเพื่อขายในประเทศต่างๆ ทั้งสองฝั่งแม่น้ำ….จนเกิดเป็นมูลค่าและความมั่งคั่งมหาศาล
ดังนั้น, ตระกูลขุนนางที่สามารถควบคุมอำนาจของเมืองที่อยู่รอบๆเเม่น้ำลองตันตะวันตกได้ก็จะร่ำรวยมากเป็นพิเศษ
แน่นอนว่าเมืองบิตันก็เป็นหนึ่งในเมืองที่อยู่รอบๆเเม่น้ำลองตันตะวันตกเช่นกัน!
เเละรากฐานเช่นนี้เเหละที่ทำให้พวกเขามีทหารและประชากรชั้นยอดเช่นนั้น
“ท่านพ่อ ข้าได้ยินมาว่าสาวมนุษย์งูก็มีรสชาติไม่เลว…..งั้นไว้เรามาลองด้วยกันไหม 5555!”
ในเวลานี้, อัศวินอีวานกำลังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
เเละเมื่อพูดเรื่องนี้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เริ่มชั่วร้ายและลามกมากขึ้น
“ไม่มีปัญหา.....เมื่อเจ้ากลับมา ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของเจ้า!” ไวเคานต์วิลล์ตอบด้วยรอยยิ้ม
"งั้นข้าไปล่ะท่านพ่อ”
“ออกเดินทางได้!”
อัศวินอีวานโบกมือและนำกองกำลังของเขาออกเดินทางทันที
ระยะทางระหว่างเมืองบิตันและหมู่บ้านเกรย์สโตนนั้นอยู่ไม่ไกลนัก
การเดินทางปกติจะใช้เวลาเพียงสามหรือสี่วันเท่านั้น…..เเละถึงแม้จะเป็นฤดูหนาวก็อาจใช้เวลาเพียงห้าวัน!
ดังนั้นสำหรับพวกอีวาน, ความคาดหวังในการจบภารกิจนี้คงจะเป็นจริงได้ภายในสิบวัน! (รวมวันกลับด้วย….เเต่จะได้กลับใหมน้าาาา)
ถ้าอย่างนั้นก็รีบออกเดินทางดีกว่า
ไปเร็วก็ได้กลับมาเร็ว!
ฮ่าๆๆ!
……..
สี่วันต่อมา
บนถนนของหมู่บ้านเกรย์สโตน
เรย์มอนด์กำลังเดินไปรอบๆถนนสายนี้เพื่อวางเเผนการสร้างเมืองใหม่
“ที่นี่ใช้ไม่ได้, การวางผังเมืองเเย่เกินไป, ระบบสุขภาพก็ต้องปรับเปลี่ยน, ยิ่งการขับถ่ายแบบเปิดนี้น่ารังเกียจมาก” เรย์มอนด์บ่นพึมพำ
ฤดูหนาวกำลังจะสิ้นสุดลง และตอนนี้, โครงสร้างพื้นฐานขนาดใหญ่ของเขาจะต้องถูกบรรจุไว้ในวาระการประชุม
ท้ายที่สุดแล้ว….เขาทนไม่ไหวอีกเเล้วกับสภาพแวดล้อมที่สกปรกและยุ่งเหยิงเช่นสลัมแบบนี้
ยิ่งไปกว่านั้น การวางผังเมือง การจราจรบนถนน และแม้แต่วงแหวนแรก วงแหวนที่สอง วงแหวนที่สามในชีวิตที่แล้ว….ล้วนอยู่ในใจของเขา
ดังนั้น, เขาสามารถลอกเลียนแบบมันได้…..เเม้ว่ามันจะไม่เหมือนต้นเเบบเป๊ะๆ
แต่เขาก็พอใจเเล้ว, ถ้าความคล้ายคลึงกันจะอยู่สัก 40-50%
เพราะไม่ว่าจะแย่แค่ไหน….ผังเมืองใหม่ก็จะดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอน
…….
ในเวลานี้
การปรากฏตัวของเรย์มอนด์ยังคงทำให้เกิดความโกลาหลในหมู่ผู้คนตลอดทาง
“ดูสิ นั่นคือลอร์ดของหมู่บ้านเกรย์สโตนของเราใช่ไหม”
“ใช่แล้ว! เป็นเขาจริงๆ….. นั่นคือบารอนเรย์มอนด์, เขาเป็นคนแจกจ่ายเนื้อให้เราและขายข้าวให้เราในราคายุติธรรม, ปีนี้ไม่มีใครในครอบครัวของข้าเสียชีวิตเลย ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณท่านลอร์ดบารอน”
“ข้าก็เหมือนกัน, ปีที่แล้วถ้าโชคร้ายเราอาจจะอดตายหรือแข็งตาย แต่เรากลับมีช่วงเวลาที่ดี…..มีอาหารและเนื้อสัตว์ให้กินและยังมีเนื้อสัตว์เวทย์อีกด้วย!”
"ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความเมตตาของท่านบารอนที่มีต่อเรา!"
“เราจะไปขอบคุณท่านลอร์ดยังไงดีล่ะ?”
“ท่านลอร์ดเป็นขุนนางและเราเป็นเพียงสามัญชน….ท่านลอร์ดจะรังเกียจที่จะพูดคุยกับเราหรือเปล่า?”
“ท่านลอร์ดแตกต่างจากขุนนางคนอื่นๆ, ข้าเชื่อว่าเขาจะไม่รังเกียจนะ”
…..
ขณะที่คนอื่นๆกำลังพูด
จู่ๆก็มีร่างหนึ่งวิ่งออกมาจากมุมถนน เเละไปหาเรย์มอนด์อย่างประหม่า…..จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างสั่นกลัว
“ท่านลอร์ดของข้า, นี่เป็นเนื้อที่เราเพิ่งเตรียมไว้ มันยังร้อนอยู่….ท่านอยากลองชิมดูไหม?”
เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบสี่หรือสิบห้าปี เขาดูผอมมาก….แต่เขาก็เต็มไปด้วยพลังและมีชีวิตชีวา
บนมือของเขามีเนื้อชิ้นใหญ่ที่พึ่งถูกย่าง…..และส่วนนี้ก็เยอะเกินปริมาณเนื้อที่แจกไปทุกครั้ง!
เมื่อเห็นเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
ในขณะเดียวกันเขาก็เหยียดมือออกไป……แบ่งเนื้อออกเป็นสองส่วนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“กินด้วยกันเถอะ, เเล้วไม่ต้องตัวสั่นขนาดนั้น…..ข้าไม่ได้กินคนนะ”
ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบเนื้อขึ้นมาแล้วเริ่มกิน
เด็กชายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รีบหยิบเนื้ออีกชิ้นแล้วพูดอย่างตื่นเต้น!
"ขอบคุณท่านลอร์ดบารอน ท่านช่วยชีวิตพวกเราไว้, ถ้าไม่มีท่าน….แม่ของข้าคงจะต้องอดตายในหน้าหนาวนี้แน่ๆ”
“ท่านเป็นลอร์ดที่ดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเห็นเลย!” เด็กชายกล่าวอย่างกระตือรือร้น
“ข้าขอทราบชื่อของเจ้าได้ไหม?” เรย์มอนด์ถามด้วยรอยยิ้ม
“โอลดามัน!”
“ท่านลอร์ด ข้าชื่อโอลดามัน!”
“เจ้ามาจากที่อื่นเหรอ?”
"ใช่ครับ..." โอลดามันพยักหน้าและพูดด้วยสีหน้ามืดมน!
"เดิมทีเราอาศัยอยู่ในเมืองหน้าผาใกล้ชายแดน แต่กองทัพของอาณาจักรดิ๊กบุกทะลุชายแดนประเทศของเรา……คนทั้งเมืองจึงต้องหลบหนีเเละถูกบังคับให้เร่ร่อนมาที่นี่"
“ระหว่างทาง…..พ่อและปู่ของข้าตายไปแล้ว มีเพียงแม่กับข้าเท่านั้นที่รอดชีวิต”
“ถ้าไม่ใช่เพราะท่านลอร์ด…..พวกเราก็คงจะต้องตายเหมือนกัน!”
"ข้าต้องขอบคุณท่านบารอนอย่างมาก!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็เอื้อมมือไปตบไหล่แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม!
“ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณข้าจริงๆ…..ต่อไปนี้เจ้าต้องพึ่งพาตัวเองให้มากๆ, ออกกำลังกายให้มากขึ้นเพราะอีกไม่นานข้าจะสร้างทีมยาม, ทีมลาดตระเวน, และแม้แต่กระบวนการคัดกรองกองทัพ”
“ข้าหวังว่า….จะเห็นเจ้ามาเข้าร่วมในตอนนั้นนะ!”
โอลดามันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที!
“ข้าจะฝึกฝนตัวเองให้พร้อมที่สุด, ท่านลอร์ดของข้า!”
เรย์มอนด์ยิ้มอีกครั้ง….ตบไหล่ของเขา, จากนั้นก็โบกมือและจากไป
"ไปแล้ว…"
เมื่อมองดูแผ่นหลังของเรย์มอนด์
ดวงตาของโอลดามันยังคงเป็นสีแดง, หมัดของเขากำแน่น และทั้งร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้าน
มันราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจบางอย่างที่สำคัญในชีวิต
เเละมันไม่ใช่แค่เขา….แต่ทุกคนตลอดทางที่ได้ยินสิ่งที่เรย์มอนด์พูด
มันดูเหมือนพวกเขาทั้งหมดจะสัมผัสได้เช่นเดียวกับที่โอลดามันสัมผัส
ท่านลอร์ดบารอน, เขาเป็นคนดีจริงๆ!
และพวกเขาจะไม่ปล่อยให้ท่านบารอนต้องผิดหวังอย่างแน่นอน...
…….
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
ณ ปราสาทของตระกูลไบรอัน
“ยิร์มารา แผนการก่อสร้างเมืองที่ข้าขอให้เจ้าเตรียมไว้เป็นยังไงบ้าง?”
“มันเสร็จแล้วครับท่านบารอน”
“ตามแนวคิดที่ท่านกล่าวไว้ก่อนหน้านี้…..นี่คือการออกแบบเบื้องต้นที่คนของเราร่างขึ้น” ยิร์มารากล่าวอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเขาก็หยิบภาพวาดการออกแบบขนาดใหญ่ออกมา!
เรย์มอนด์หยิบมันขึ้นมาและกางออก
แล้วเขาก็พบกับรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยในนั้นทันที...
………………………
