Chapter 9 : แผ่นเหล็กไร้นาม
เนื่องจากเมื่อครู่นั้นมีคนอยู่เยอะลู่หยวนจึงยัดๆของใส่ช่องเก็บของโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตาดู
“กลับกลายเป็นว่าการย้อนเวลากลับมาก็เป็นการเปลี่ยนแปลงโชคเหมือนกันสินะ?” ลู่หยวนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่
ราชันย์หมาป่าดรอปของมาไม่เยอะมากนักและนอกจากไอเทมภารกิจอย่างเขี้ยวหมาป่าแล้วก็มีไอเทมอื่นอีกเพียงสี่ชิ้นเท่านั้น
ในบรรดาไอเทมทั้งสี่ชิ้น สามชิ้นเป็นอุปกรณ์สวมใส่
หนึ่งในนั้นเป็นเกรดสีฟ้าและอีกสองชิ้นเป็นเกรดสีเขียว
ในโลกแห่งอโพคาลิปนั้นระดับความหายากของอุปกรณ์จะเรียงจากต่ำไปหาสูง ต่ำสุดคือเกรดสีเทาแตกซึ่งรู้จักกันดีในชื่อของอุปกรณ์สีขาว
เหนือกว่านั้นคืออุปกรณ์เกรดยอดเยี่ยมสีเขียวและเหนือกว่าสีเขียวคือเกรดหรูหราสีฟ้า เกรดพิเศษสีม่วงและเกรดไร้ที่ติสีส้ม
เหนือกว่านั้นคืออุปกรณ์เกรดสีแดงซึ่งเรียกกันว่าเกรดลึกลับ ดังเช่นชื่อของมัน..มีเพียงทวยเทพเท่านั้นที่มีอุปกรณ์สวมใส่ระดับนี้
ถึงแม้จะฟังดูเกินจริงไปหน่อยแต่นั่นก็มากพอจะแสดงให้เห็นแล้วว่าอุปกรณ์เกรดลึกลับนั้นมีค่าเพียงใด
อุปกรณ์เกรดสีฟ้าในมือของหลินเซวียนนั้นอาจจะกล่าวได้ว่าเป็นอุปกรณ์สวมใส่ที่ดีที่สุดในบรรดาผู้เล่นเกมอโพคาลิปในตอนนี้เลยก็ว่าได้
ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่ว่าตอนนี้ตัวลู่หยวนเองก็สวมใส่ชุดเซ็ตเกรดสีเขียวทั้งตัวอยู่แล้ว
ลู่หยวนโยนอุปกรณ์เกรดสีเขียวทั้งสามชิ้นที่เขาไม่ต้องการเอาไว้ในช่องเก็บของและหยิบอุปกรณ์เกรดสีฟ้าขึ้นมาตรวจสอบค่าสถานะ
[ความปรารถนาของครูช]
[ระดับความหายาก : สีฟ้า]
[ระดับอุปกรณ์ : เลเวล5]
[คำอธิบาย : นี่คือแหวนที่หลอมขึ้นมาจากหยาดน้ำตาของครูชเมื่อยามที่เขายังมีชีวิต มันเต็มไปด้วยความรู้สึกและความปรารถนาตลอดชีวิตของครูช]
[ความสามารถ : สติปัญญา+3 , ความเร็วในการฟื้นฟูมานา+80% , ได้รับสกิลอุกกาบาตแห่งความเกลียดชัง]
[หมายเหตุ : อุปกรณ์ชิ้นนี้สามารถอัพเกรดได้ ข้อจำกัดในการอัพเกรดยังไม่ทราบ บางทีท่านควรจะลองทำความเข้าใจกับชีวิตของครูชดู]
[ลำแสงแห่งความเกลียดชัง]
[คำอธิบาย : ผู้แข็งแกร่งนั้นปราศจากน้ำตา นี่คือคติประจำตัวของครูชหากแต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่เขาทำกลับตรงกันข้ามกับความเชื่อของตนเอง นี่คือความเสียใจของครูชและแน่นอนว่าของท่านด้วยเช่นกัน]
[ความสามารถ : ปล่อยลำแสงออกมาสร้างความเสียหาย1-1000หน่วย ค่าความเสียหายนั้นจะขึ้นอยู่กับความโกรธของผู้นั้น ณ ตอนนั้น]
เจ้านี่คือเครื่องประดับเกรดสีฟ้า
มันเป็นอุปกรณ์สวมใส่ที่หาได้ยากยิ่งซึ่งสามารถอัพเกรดได้
ลู่หยวนคือคนที่เคยประสบกับความกว้างใหญ่ของโลกใบนี้มาแล้วดังนัน้สิ่งนี้จึงไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจในบรรดาไอเทมทั้งหมดที่ได้มา
หลังจากสวมใส่แหวนวงนี้แล้วลู่หยวนก็หยิบแผ่นเหล็กหนาชิ้นหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของ
ดูจากเศษซากที่หลงเหลือแล้วก็พอจะอุปมานได้ว่ามันเป็นเหรียญตราอะไรบางอย่าง
กระทั่งข้อมูลที่ระบบมียังขึ้นว่า ‘ไม่ทราบ’
ความสามารถของมันเองก็ไม่รู้และชื่อเองก็ไม่ปรากฏ
ถ้าไอเทมชิ้นนี้ตกไปอยู่ในมือของผู้เล่นอื่นพวกเขาอาจจะไม่รู้วิธีใช้มันเหมือนกับลู่หยวน
ทั้งนี้ก็เพราะมันคือไอเทมที่อยู่ในการครอบครองของเขาในชีวิตที่แล้ว
อย่างไรก็ตามในชีวิตที่แล้วนั้นตัวเขาได้มันมาจากการสังหารบอสในเมืองแอเบอร์ซึ่งเป็นเมืองหลักระดับสูง
ทั้งหมดต้องขอบคุณแผ่นเหล็กแผ่นนี้ที่ทำให้ลู่หยวนก้าวเดินไปได้ไกลกว่าผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนในชีวิตที่แล้วของเขา
เดาทีลู่หยวนวางแผนว่าจะรอจนกว่าจะเลเวล10และออกจากหมู่บ้านมือใหม่ก่อนถึงจะเริ่มออกตามหาไอเทมชิ้นนี้ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้มันจะมาหาเขาเอง
โชคชะตานั้นชอบเล่นตลกโดยแท้ ลู่หยวนยิ้มขมๆออกมา
หลังจากเก็บแผ่นเหล็กกลับไป การปรุงโพชั่นของโซลาก้าก็กำลังจะเสร็จพอดี
ในมือของเขาถือหลอดทดลองเอาไว้ ภายในหลอดทดลองนั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีม่วงเข้ม เมื่อโซลาก้าผสมผงบางอย่างที่บดจากเขี้ยวของหมาป่าลงไปในหลอดทดลองนั้นของเหลวภายในนั้นก็เริ่มเกิดปฏิกริยาอย่างรุนแรงและพลันเกิดฟองขึ้นมา เมื่อของเหลวเกิดฟองกลิ่นเหม็นเน่าก็พลันลอยออกมาคละคลุ้ง
ถ้าลู่หยวนไม่เคยพบเห็นอาชพนักเล่นแร่แปรธาตุและของแปลกๆเช่นนี้มาก่อนเขาคงคิดว่าสิ่งที่โซลาก้ากำลังปรุงอยู่นั้นไม่ใช่โพชั่นฟื้นฟูหากแต่เป็นพิษมากกว่า
ครึ่งนาทีให้หลังการปรุงโพชั่นก็เสร็จสมบูรณ์และของเหลวที่เดิมทีมีสีม่วงนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นสีเขียวแล้ว
โซลาก้ามองไปที่ลู่หยวนด้วยสายตาพึงพอใจแต่เขาก็ต้องแค่นเสียงเย็นเมื่อพบว่าสีหน้าของลู่หยวนนั้นยังคงสงบราบเรียบ
[ความชื่นชอบที่โซลาก้ามีต่อผู้เล่น-1]
??
ลู่หยวนผงะไปเล็กน้อยแต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าของโซลาก้าเขาก็เข้าใจได้ในทันที
NPCsภายในเกมอโพคาลิปนั้นล้วนมีนิสัยเฉพาะตัวและเห็นได้ชัดเลยว่าโซลาก้าเป็นคนจำพวกชอบโชว์ต่อหน้าคนอื่น
“ท่านคือนักแปรธาตุที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ข้าเคยเห็นมาเลย ถึงแม้จะบาดเจ็บอยู่และไม่สามารถขยับตัวได้ท่านก็ยังสามารถปรุงโพชั่นระดับสองได้อย่างง่ายดาย” ลู่หยวนกล่าวพร้อมแสดงสีหน้าชื่นชม
สีหน้าชื่นชมนั้นปลอมเปลือกอย่างไม่ต้องสงสัยหากแต่สิ่งที่เขากล่าวไปนั้นคือความจริง
โซลาก้าเป็นคนมีความสามารถจริงๆ เขาคือนักแปรธาตุที่น่าอัศจรรย์ผู้หนึ่งถึงแม้นิสัยจะประหลาดไปบ้างก็ตามที
“แค่กๆ! ข้าไม่อยากเป็นยอดพนาต้องลม นี่ก็แค่ทริคเล็กๆน้อยๆเท่านั้น” โซลาก้ากระแอมออกมาหลายครั้งด้วยท่าทีอึดอัดใจหากแต่กลับไม่สามารถซ่อนสีหน้ามีความสุขเอาไว้ได้
“โอ้จริงสิ กว่าจะช่วยข้าเอาเขี้ยวหมาป่ามาได้เจ้าคงจะใช้โพชั่นไปเยอะมากแน่ๆ โพชั่นระดับแรกก็คงพอสำหรับเจ้าในตอนนี้แล้วกระมัง” ยิ่งโซลาก้ามองไปที่ลู่หยวนมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าหลู่หยวนถูกชะตาเขามากเท่านั้น หลังจากตบหน้าผากตัวเองไปคราหนึ่งเขาก็หยิบโพชั่นจำนวนหนึ่งออกมา
“ท่านสุภาพเกินไปแล้ว ไม่จำเป็นเลย..ไม่จำเป็นเลยจริงๆ ข้าก็ได้รางวัลที่ควรจะได้ไปแล้ว” ลู่หยวนแสร้งปฏิเสธด้วยสีหน้าปั้นยากและจำใจรับโพชั่นเหล่านั้นมา เขาปรายตามองพวกมันด้วยหางตาคราหนึ่งก่อนจะโยนทั้งหมดนั้นเข้าไปในช่องเก็บของ
นี่เจ้า...
โซลาก้ามองมาที่ลู่หยวน คนทั้งสองสบตากันอยู่พักหนึ่ง
“ยังไงก็ตามท่านยังมีอะไรให้ข้าช่วยอีกหรือไม่? คิดซะว่าเป็นคำขอบคุณสำหรับโพชั่นที่ท่านมอบให้ข้าก็ได้” ลู่หยวนเปลี่ยนประเด็น
“ในเมื่อเจ้าเป็นฝ่ายเอ่ยปากข้าก็คงไม่อาจปฏิเสธ ข้าต้องการให้เจ้าเข้าไปในส่วนลึกของเหมืองและตรวจสอบสถานการณ์ด้านใน ข้าเคยเข้าไปแล้วครั้งหนึ่งดังนั้นเจ้าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำด้านในนั่นน่าจะจำกลิ่นข้าได้แล้ว ข้าคงต้องวานเจ้าเรื่องนี้ด้วย” โซลาก้าถอนหน้ากากออกและส่งให้กับลู่หยวน
“หน้ากากนี้จะขวางกั้นการตรวจจับของจอมเวทย์อสูรดินทั่วไป ถึงแม้พวกมันจะเห็นเจ้าแต่พวกมันก็จะมองเจ้าว่าเป็นหนึ่งในบรรดาพวกมัน ในเหมืองนั้นนอกจากสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำนั่นแล้วก็ไม่มีอะไรสามารถมองผ่านหน้ากากนี้ได้อีกดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เจ้าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำนั่นเองก็สาหัสเหมือนกัน มีโอกาสสูงมากที่มันกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดเพื่อเลียแผลตัวเอง”
[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นด้วยที่เปิดภารกิจต่อเนื่องได้สำเร็จ - ความลับในส่วนลึกของเหมือง]
[ความลับในส่วนลึกของเหมือง]
[ระดับ : ระดับ4]
[คำอธิบาย : มีอสูรจากขุมนรกหลบซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของเหมือง ตัวตนของมันนั้นเป็นภัยต่อจักรวรรดิ โปรดช่วยโซลาก้าตรวจสอบสถานการณ์]
[รางวัล : ค่าประสบการณ์750แต้ม , เปิดภารกิจถัดไป]
อสูรจากขุมนรกและความยากระดับ4
หรือนั่นก็คือมีอสูรจากขุมนรกระดับ4หลบซ่อนตัวอยู่ภายในเหมือง
ถ้าเขาไม่ใช่ผู้เล่นลู่หยวนคงจะเลือกหมุนตัวจากไปในทันที อย่างไรก็ตามเกมนั้นพึ่งจะเริ่มต้นและมิติทั้งสองยังไม่ได้ซ้อนทับกัน ต่อให้เขาตายเขาก็สามารถคืนชีพได้
ลู่หยวนรับภารกิจอย่างไม่ลังเล หลังจากสวมหน้ากากแล้วเขาก็เดินกรีดกรายเข้าไปภายในเหมือง
จอมเวทย์อสูรดินที่เดินไปเดินมาในเหมืองสังเกตเห็นลู่หยวนและมองมาที่เขาด้วยความสงสัย จากนั้นพวกมันก็หันหนีไปและเดินเตร่ไปมาต่อ
แม้ว่าเขาจะเคยมาฟาร์มมอนสเตอร์ที่เหมืองในชีวิตที่แล้วแต่นั่นก็หลายปีมาแล้ว ลู่หยวนจำเส้นทางไม่ได้ชัดเจนเท่าไหร่นัก หลังจากค้นหาอยู่ซักพักในที่สุดเขาจึงเจอเข้ากับทางเข้าเหมือง
ทันทีที่เขาเข้ามาด้านในเหมือง กลิ่นเหม็นของซากเนื้อซากพืชก็ลอยมาแตะจมูกของลู่หยวน
กลิ่นทั้งสองนั้นผสมเข้าด้วยกันและสร้างความชิบหายไปทั่วเหมือง
หลังจากพยายามสำรอกไปสองสามครั้ง หลู่หยวนก็ยกนิ้วขึ้นมาหนีบจมูกและเดินเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ
เหมืองแห่งนี้มืดมากเมื่อปราศจากอุปกรณ์ให้แสงสว่างใดๆ
ลู่หยวนเดินเข้าไปอย่างช้าๆจนกระทั่งสายตาของเขาปรับตัวเข้ากับความมืดได้และเมื่อสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆรอบกายได้บ้างแล้วเขาจึงค่อยเร่งฝีเท้า
