บทที่13 ลูกศิษย์ของฉันคือเทรุมิ เมย์?
พูดจบ ริวอุนก็หลีกเลี่ยงร่างกายของริงโกะแล้วพุ่งผ่านไปด้านหลังแทน
พันปักษะทะลวงกำแพงด้านหลังจนระเบิดออก
ตูม!
ทุกคนมองตามร่างริวอุนก็เห็นว่าเขาสอดมือเข้าไปในกำแพง กำแพงที่หนาถึงสามเมตรทรุดตัวลง รอยแตกคล้ายใยแมงมุมแผ่ออกมาและมีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้น
ฟู่!
ทุกคนต่างสูดหายใจ ไม่คิดว่าวิชานินจานี้จะน่ากลัวขนาดนี้ หากริวอุนไม่ได้เลี่ยงไปแต่ปล่อยมันทะลุตัวริงโกะ เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน
“ฉัน... แพ้อีกแล้วเหรอเนี่ย!!” ใบหน้าของริงโกะเปลี่ยนไปในพริบตา
เธอเป็นนินจาสายฟ้า แต่ตอนนี้กลับแพ้วิชาสายฟ้าของริวอุน นี่มันต้องแย่ขนาดไหนกัน คิดออกไหม?
“นี่เป็นการพ่ายแพ้ครั้งที่ยี่สิบหกของเธอแล้วนะ ดังนั้นหลังจากนี้กลับไปซ้อมให้หนักกว่าเดิมล่ะ” ริวอุนดึงมือออกพร้อมกับพูดสบาย ๆราวกับไม่ได้ใช้วิชาอะไรให้ทุกคนทึ่งเลย
สำหรับเขาแล้ว การเอาชนะอนาคตเจ็ดดาบนินจาในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องยากเลย โดยเฉพาะเขามีร่างกายเซียนอยู่แล้วด้วย สภาพร่างกายแข็งแกร่งกว่าเดิมหลายเท่ามาก
อาเมะยูริ ริงโกะ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาตั้งแต่แรกแล้ว มาตอนนี้ก็ยิ่งไม่ใช่
หลังจากทิ้งคำพูดเท่ ๆเอาไว้เขาก็หันหลังกลับแล้วมุ่งตรงไปยังอาคารมิซึคาเงะ
“หน็อย!! ชิบะ ริวอุน จำเอาไว้เลยนะ ครั้งต่อไปฉันจะเอาชนะนายได้แน่นอน!!!” ริงโกะที่ฟื้นสติแล้วตะโกนบอก ถือว่าเป็นเรื่องดีที่เธอไม่คิดยอมแพ้แล้วตั้งเป้าให้เก่งขึ้น
ริวอุนไม่ได้ตอบอะไร เขากับเรียวซาว่าได้มุ่งหน้าไปยังอาคารมิซึคาเงะด้วยกัน
สิบนาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึง นอกจากนี้ริวอุนยังได้เจอกับยากุระ ผู้ซึ่งภายหลังคนอื่น ๆได้ตั้งฉายาให้เขาว่ามิซึคาเงะที่เผด็จการและกระหายเลือด จนทุกคนต่างให้ชื่อหมู่บ้านคิริงาคุเระว่าหมู่บ้านหมอกโลหิต
“คราวนี้พวกนายทำได้ดีมาก” ยากุระสวมชุดคลุมมิซึคาเงะ ใบหน้าอาจเย็นชาแต่ก็ดูออกว่าเขาชมจากใจ พอเห็นหน้าริวอุน เขาก็ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ “สมกับเป็นอัจฉริยะแห่งหมู่บ้านคิริงาคุเระของฉันจริง ๆ อายุสิบห้าก็สามารถฆ่าเขี้ยวสีขาวได้แล้ว”
“แค่ก ๆ พอเถอะครับท่านมิซึคาเงะ ไม่ใช่ว่าผมเก่งหรอกแต่เขี้ยวสีขาวอ่อนแอกว่าที่คิดน่ะ” ริวอุนอวยตัวเองแต่ก็ถ่อมตัวในเวลาเดียวกัน
เขี้ยวสีขาวอ่อนแอกว่าที่คิดเหรอ?
แม้แต่ยากุระก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย ๆหากไม่ใช้สัตว์หาง
“โจนินคุโรกิ ขอฉันดูศพของเขี้ยวสีขาวหน่อยสิ” ยากุระสั่ง
“ครับท่าน” เรียวซาว่าพยักหน้าพร้อมกับหยิบคัมภีร์ผนึกออกมาเปิด
ปุ้ง!
ควันฟุ้งเต็มอากาศ พร้อมกับปรากฏร่างของฮาตาเกะ ซาคุโมะ
“ใช่ฮาตาเกะ ซาคุโมะจริง ๆด้วย” รอยยิ้มบนใบหน้ายากุระหายไป เปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้น “มีร่องรอยวิชาสายฟ้าที่รุนแรง แต่เขาคงไม่ได้ตายทันที สิ่งที่ฆ่าเขาจริง ๆน่าจะเป็นรอยแผลบนหน้าอกของเขา”
เพียงกวาดสายตาผ่าน ๆก็สามารถระบุเหตุการณ์เสียชีวิตของเขี้ยวสีขาวได้ จากนั้นยากุระก็เบนสายตาไปยังริวอุนอีกครั้ง ราวกับจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เล่าออกมาให้หมด
“เรื่องก็คือ...” ริวอุนรู้อยู่แล้วว่าต้องถูกถาม เขาก็เลยเล่าทุกสิ่งไป แค่ซ่อนเรื่องระบบเอาไว้
คุโรกิ เรียวซาว่าที่ไม่ได้เห็นริวอุนฆ่าเขี้ยวสีขาวยังไงกับยากุระฟังไปก็ต้องเลิกคิ้วทึ่ง
“วิชานินจากระดับ S กิเลนสายฟ้า?” ยากุระขมวดคิ้ว
จริง ๆแล้วเมื่อวานนี้เรียวซาว่าได้ให้นินจาสอดแนมที่ทางหมู่บ้านส่งมา ให้ส่งข่าวกลับมาให้ยากุระก่อนแล้วแบบคร่าว ๆ ดังนั้นตอนนี้ ทุกคนเลยรู้ว่าเขี้ยวสีขาวตายยังไง
นั่นก็คือริวอุนไม่ได้สู้กับเขี้ยวสีขาวแบบเผชิญหน้าตั้งแต่แรก แต่ด้วยอุบายแผนการต่าง ๆก็สามารถทำให้นินจาที่อ่อนแอกว่าสามารถสังหารเขี้ยวสีขาว นินจาระดับคาเงะลงได้
ถึงจะเป็นแบบนั้น พอนึกไปว่าเขี้ยวสีขาวที่เป็นเหมือนฝันร้ายในโลกนินจา ถูกรุ่นน้องที่อายุเพียงสิบห้าปีฆ่าได้ โจนินที่อายุมากกว่าก็ค่อนข้างหดหู่
“ท่านมิซึคาเงะ เราจะเอายังไงกับศพของฮาตาเกะ ซาคุโมะดีล่ะครับ” ริวอุนอดถามไม่ได้
“ผนึกเอาไว้ก่อน รอจนกว่าโคโนฮะจะรู้เรื่อง เรามาคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของฝ่ายนั้นกันก่อนดีกว่า” ยากุระตอบนิ่ง ๆ
โคโนฮะในปัจจุบันยังไม่รู้เรื่องการเสียชีวิตของเขี้ยวสีขาว ดังนั้นร่างกายของซาคุโมะยังคงมีความทรงจำบางอย่างเลยไม่สามารถถูกทำลายได้ในทันที
“เอาล่ะ ภารกิจนี้พวกนายคงเหนื่อยกันแย่แล้ว ไปพักผ่อนเถอะ” ยากุระมองเหล่านินจาที่เหลือรอดแล้วยิ้มให้
พอได้วันหยุดมา ริวอุนก็ดีใจ เขารีบตอบรับทันที “ครับท่านมิซึคาเงะ!”
ทุกคนต่างเดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนที่ริวอุนจะเดินออกไปคนสุดท้าย เสียงยากุระก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน
“จริงด้วยสิ ถึงนายจะไม่ได้ฆ่าเขี้ยวสีขาวแบบเผชิญหน้า แต่ริวอุน รู้ไหมว่านายได้พิสูจน์แล้วว่านายแข็งแกร่ง อยากจะเป็นหัวหน้าทีมเหมือนเรียวซาว่าบ้างไหม” ยากุระถามออกมา หากได้คนที่แข็งแกร่งแล้วก็ฉลาดแบบริวอุนมาเป็นหัวหน้าทีม บางทีอาจจะได้ทีมทำภารกิจหมู่บ้านอีกทีมที่เก่ง ๆมาก็ได้
“หัวหน้าทีม?” ริวอุนผงะ ไม่ได้ตั้งใจเจอคำถามแบบนี้
“ใช่ พอดีว่ามีเด็กน้อยจากโรงเรียนนินจาที่ขอจบก่อนน่ะ พรสวรรค์ถือว่าดีมาก หากพวกเขาต้องไปเป็นหน่วยลับคงอันตรายสำหรับพวกเขาในตอนนี้น่ะ” ยากุระอธิบายนิ่ง ๆ “อีกอย่างนายก็เพิ่งทำภารกิจระดับ S เสร็จมา นายเลยพักผ่อนได้สักระยะ ระหว่างนี้สนใจจะมาเป็นโจนินคุมทีมพวกเขาหรือเปล่า?”
ยากุระพูดจบก็หัวเราะเบา ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่ยอมให้ริวอุนเป็นหัวหน้าทีมนักเรียนจบใหม่แน่นอน
เพราะไม่ว่าริวอุนจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็อายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น
ในแง่ความสามารถและประสบการณ์ในการสอน อาจเทียบไม่ได้กับโจนินที่อายุมากกว่า
แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับแคว้นน้ำ ริวอุนได้พิสูจน์ความเก่งกาจของตัวเองแล้ว
“โจนินคุมทีมนักเรียนที่ขอจบการศึกษาก่อนกำหนด?” ริวอุนเลิกคิ้ว
“นี่คือรายชื่อ”
ยากุระหยิบแบบฟอร์มออกมาแล้วยื่นให้ริวอุน
ชายหนุ่มกวาดตามองแวบหนึ่งก่อนจะสะดุดเข้ากับรายชื่อที่เขาคุ้นเคย
‘เทรุมิ เมย์!!’
*******************************
