บทที่118 ฟรี

“น้องสอง! เร็วเข้า มานั่งนี่เร็ว!!”

เสียงหยาบกระด้างดังขึ้นมาจากระยะไกล ชายเจ้าของเสียงโบกมือเรียกหลิวเฉิงหย็อย ๆ

ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะจีนทรงกลม พร้อมกับมองใบหน้าของเหล่าคนที่คุ้นเคย

หลิวเฉิงมองไปรอบ ๆก็พบเข้ากับหัวหน้าห้องของเขาและบรรดารูมเมทที่แยกย้ายกันไปนานแล้วหลายคน

หลังจากที่หลิวเฉิงนั่งลง เขาก็เริ่มมองไปที่ผีสาวในอ้อมแขนของหัวหน้าหอพักเขา

เธอดูหน้าตาธรรมดา แต่เสื้อที่เธอใส่มาค่อนข้างเรียกได้ว่าเป็นสาวเท่ที่ทั้งปราดเปรียวและเซ็กซี่รวมกัน

ไม่รู้ว่าทำไมรอบตัวเธอถึงเปล่งบรรยากาศของผู้หญิงเซ็กซี่ออกมาตลอดเวลาอย่างที่อธิบายไม่ได้

เพียงแค่มองไปที่เธอและหันไปหาหัวหน้าหอพัก หลิวเฉิงก็เห็นได้ว่าหัวหน้าหอที่หยาบกระด้างคนนั้นกำลังหลงเธอหัวปักหัวปำ

คนอื่น ๆก็ถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์ของเธอด้วยเช่นกันโดยไม่มีใครรู้ตัว

เดิมทีกลุ่มพวกเขาก็เป็นกลุ่มเด็กที่ไม่ค่อยฮ็อตอยู่แล้ว แถมยังมีนิสัยลามกของผู้ชายทั่วไปด้วย แต่ละคนในกลุ่มไม่ได้เรียกว่าหล่อ คนที่โดดเด่นที่สุดก็คือหลิวเฉิงนี่แหละที่แปลกแยก หล่อวัวตายควายล้ม พวกเขาจ้องไปที่ผีสาวเขม็ง แทบรอไม่ไหวอยากพุ่งเข้าไปดึงตัวเธอมากกกอดไว้เอง

‘เสน่ห์? พวกเขากำลังสับสนอยู่หรือเปล่า?’ หลิวเฉิงรู้ว่าผีสาวตนนี้มีพลังในการล่อลวงมนุษย์ ไม่อย่างนั้นจะมีเรื่องลึกลับที่คนตกเป็นเหยื่อของผีสาวทรงเสน่ห์ในอินเทอร์เน็ตได้อย่างไร

มันเป็นเพราะพวกเขาหลงเสน่ห์ผีพวกนั้นไงเล่า!

‘คิดไม่ถึงเลยว่าคราวนี้เรื่องเล่าพวกนั้นจะเล่นงานพี่ใหญ่ของฉันไป’ หลิวเฉิงคิด

“น้องสอง ทำไมเอาแต่นั่งเฉยเล่า ไม่กินข้าวล่ะ?”

หัวหน้าหอเห็นหลิวเฉิงนั่งนิ่งก็รู้สึกว่าวันนี้หลิวเฉิงแตกต่างจากเมื่อก่อนพอตัว

หลิวเฉิงเกาจมูกยิ้ม ๆ “ฉันกินมันมาก่อนแล้วน่ะ ตอนนี้ยังไม่หิวเลย”

หัวหน้าหอหัวเราะ ต่อมาราวกับนึกอะไรได้ เขาตบหน้าผากตัวเองแล้วพูดเสียงดัง “ให้ตายสิ! ฉันมัวแต่กินจนลืมแนะนำไปเลย นี่คือพี่สะใภ้ของพวกนาย เฟิงเฉินเฉิน”

เฟิงเฉินเฉินยิ้มให้กับทุกคนพร้อมขยิบตาให้หลิวเฉิง

พลังหยินของเธอและพลังวิญญาณถูกส่งตรงไปยังหลิวเฉิง น่าเสียดายที่พลังของหลิวเฉิงป้องกันและสลายพลังวิญญาณของเธอจนหายไปทันที

หลิวเฉิงยิ้มมุมปาก เขาแอบหัวเราะให้กับท่าทางงุนงงของเฟิงเฉินเฉิน

เฟิงเฉินเฉินดูเหมือนจะรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง เธอมองไปรอบ ๆ พอแน่ใจว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอก็ถอนหายใจ

ทุกคนกินอาหารกันด้วยความสุข แต่ละคนต่างก็เยินยอ ชื่นชมหัวหน้าหอพักว่าโชคดีที่ได้แฟนสวยตลอดเวลา

หลิวเฉิงเห็นชัดเจนว่าระหว่างงานเลี้ยง เฟิงเฉินเฉินมักจะส่งสายตากรุ้มกริ่ม เชิญชวนไปให้ตนเองบ่อยครั้ง

อย่างไรก็ตาม หลิวเฉิงหรือจะสนใจผีที่ไม่เด่นตนนี้

การกระทำของเฟิงเฉินเฉินนั้นทุกคนก็เห็น แต่ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอแอบขยิบตาให้ตัวเองกันทั้งนั้น ดังนั้นพวกเขาก็เลยกินอาหารโอชะที่เต็มไปด้วยความสุขยิ่งกว่าเดิม ทันใดนั้น เฟิงเฉินเฉินก็ผุดลุกขึ้น สายตาสบกับหลิวเฉิงแบบมีความหมาย บ่งบอกให้เขาออกไปข้างนอกห้องส่วนตัวกับเธอหน่อย

หลิวเฉิงปลีกตัวออกไปข้างนอก ครั้งนี้เขาไม่ได้พาพวกเซี่ยว่านชิวมาด้วย หากเขาพาพวกเธอออกมา เฟิงเฉินเฉินคงได้แต่นั่งนิ่งหรือไม่ก็ช็อกจนวิญญาณแตกสลายไปเลยแน่ ๆ

หลังจากที่หลิวเฉิงลุกตามเฟิงเฉินเฉินออกไปด้านนอกห้องจัดเลี้ยง พื้นที่ที่ควรสว่างไสวด้านนอกห้องส่วนตัวก็มืดลง คล้ายกับว่าไม่ได้อยู่ในโรงแรมเดิม

หลิวเฉิงเกาหัวแล้วหัวเราะเบา ๆ “ก็คิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้”

มิติลี้ลับ...

นอกจากผีจะชอบชักจูงมนุษย์ให้ทำตามกิเลศตัวเองแล้ว ผีสาว ๆชอบนักที่จะเปิดมิติด้วยพลังของตัวเองแล้วพาคนที่รุกล้ำมาเข้าไปในมิติของเธอ นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว

เขาเดินไปด้านหน้าสองสามก้าว และแน่นอน ในความมืด เขาเห็นเฟิงเฉินเฉินยืนอยู่ด้านหน้า รูปร่างเรียวบาง สมส่วน ความเท่ปนเซ็กซี่กำลังยืนสง่างามมองเขาอยู่

เฟิงเฉินเฉินยืนนิ่ง ราวกับว่าทุกอย่างปกติ ไม่ได้มีความมืดรายล้อม

หลิวเฉิงไม่รอให้เฟิงเฉินเฉินหันหน้ากลับมาหาเขา บรรยากาศที่ควรโรแมนติกถูกหลิวเฉิงทำลายเสียยัง นั่นเพราะชายหนุ่มเดินไปด้านหน้า พอเข้าระยะหนึ่งเมตรเขาก็ประเคนเตะส่งเธอให้กระเด็นไปด้านหน้าอย่างรุนแรง

ความแรงของพละกำลังเหนือมนุษย์ไม่ได้ทำให้เฟิงเฉินเฉินตาย แต่ทำให้เธอหันกลับมาหาเขาด้วยสีหน้ากลั้นความไม่พอใจสุดขีด

“เธอหันหน้าไปก็ดูดีอยู่หรอก พอหันกลับมาก็เฉย ๆนะ”

“……..”

เฟิงเฉินเฉินกัดฟันแล้วกล่าวด้วยเสียงพยายามดัดให้น่าสงสาร “ทำไมคุณเป็นผู้ชายที่ใจร้ายแบบนี้ล่ะ?”

หลิวเฉิงยิ้มอย่างดุดัน “ก็ถ้าปล่อยให้เธอคิดแต่เรื่องฉันในหัว ฉันคงแย่น่ะสิ”

เธอรู้สึกเหมือนหลิวเฉิงกับเพื่อน ๆของเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน

เสน่ห์ของเธอเล่นงานเพื่อน ๆของหลิวเฉิงได้ ดังนั้นเธอเลยเชื่อในเสน่ห์ของตัวเองมาก เฟิงเฉินเฉินอดทนพูดกับหลิวเฉิงต่อ

“ฉันรู้ว่าคุณกังวลเรื่องเพื่อนของนาย คุณกลัวเสียเพื่อนไป แต่ฉัน... ฉันคบกับเขาเพราะว่าเขาตื้อฉันเท่านั้น จริง ๆแล้วสเป็คของฉันคือคุณนะคะ”

หลิวเฉิงได้ยินคำนี้เข้าไปก็พยักหน้าเห็นด้วย “ที่พูดนั่นหมายความว่าสายตาของเธอยังดีอยู่นะ น่าเสียดายที่เธอหน้าตาน่าเกลียดเกินไป เราสองคนไม่เหมาะกันหรอก”

เฟิงเฉินเฉินยิ้มไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะมีความสุขที่หลิวเฉิงเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูดหรือว่าควรโกรธที่อีกฝ่ายว่าเธอไม่สวยดี

“เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงก็ขอให้เธอมีความสุขหลังจากนี้แล้วกันนะ” หลิวเฉิงยิ้มละไม จากนั้นก็เดินเข้าไปคว้าคอเฟิงเฉินเฉินเอาไว้แน่น “ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเองนะคุณเฟิง!”

ในที่สุดเฟิงเฉินเฉินก็รู้สึกทีว่าสิ่งที่เธอรู้สึกผิดปกติคือตัวของหลิวเฉิงเองนั่นแหละ ทว่ามันสายเกินไปแล้ว...

อย่างที่บอก หากหลิวเฉิงเป็นมนุษย์ปกติ เฟิงเฉินเฉินคงสามารถจับหลิวเฉิงไปได้แล้ว หลิวเฉิงที่เต็มไปด้วยพลังหยางอันมากล้น เป็นเป้าหมายของเฟิงเฉินเฉินมาตั้งแต่ที่เห็นหน้า

ตอนที่พบเธอก็คิดว่าเจอสมบัติเข้าแล้ว ใครจะรู้ว่าสมบัติที่ว่าคือหายนะของเธอเอง

วินาทีนั้น เธอก็ระเบิดความดุร้ายของผีร้ายออกมา เล็บของเธอยืดยาว มีหมอกสีดำที่เกิดจากพลังหยินของคนตายลอยล้อมรอบ

เฟิงเฉินเฉิงไม่สนใจความเจ็บปวดที่ลำคอ เธอแทงเล็บเข้าไปที่คอของหลิวเฉิงทันที

นั่นเป็นความผิดพลาดที่สุด เพราะว่าก่อนที่เล็บของเธอจะแทงคอหลิวเฉิง เปลวไฟสีน้ำเงินก็ลุกพรึบรอบตัวหลิวเฉิง เผาร่างของเฟิงเฉินเฉินราวกับว่าเป็นเกราะป้องกันตัวของชายหนุ่ม

เธอกรีดร้องโหยหวน ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ตัวเธอ ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรน สะบัดให้เปลวไฟดับแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

หลิวเฉิงเลิกคิ้ว ความประหลาดใจฉายในแววตา เปลวไฟนี้คือเปลวไฟจากดาบกระหายเลือดนั่นเอง

ชายหนุ่มปล่อยมือจากคอเฟิงเฉินเฉิงแล้วเรียกดาบกระหายเลือดออกมาจากระบบ เปลวไฟบนตัวดาบลุกโชติช่วง จากนั้นก็ง้างดาบไปด้านหลัง

‘ดาบกระหายเลือดมีเจตจำนงของตัวเองเหรอ มันต้องการปกป้องเจ้าของหรือเปล่า?’ หลิวเฉิงคิด

หลิวเฉิงควบคุมเปลวไฟนรกให้ดับลง

เพียงเพื่อจัดการกับผีที่ใช้แค่หมัดก็จัดการได้แบบเฟิงเฉินเฉิน ไม่จำเป็นต้องทุ่มกำลังทั้งหมดด้วยซ้ำ การใช้ดาบกระหายเลือดมันเปลืองพลังหยาง

ตอนที่เปลวไฟดับลง เฟิงเฉินเฉินเริ่มสงสัยในชีวิตตัวเอง

‘ฉันแค่อยากจะหาผู้ชายหล่อ ๆที่มีพลังหยางเยอะ ๆเท่านั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าฉันจะวิ่งชนหายนะเดินได้เข้าเล่า!!’

ตอนแรก แขนของเธอก็ถูกเผาด้วยเปลวไฟนรก ไฟที่ไหนก็ไม่รู้ลามจนดับไม่ได้ ต่อมากเธอก็เกือบตายเพราะวิญญาณของเธอถูกเผา

ถ้าหากถามเฟิงเฉินเฉินว่าเสียใจเรื่องอะไรมากที่สุด เธอจะตอบเลยว่าเป็นเรื่องที่เธอเจอหลิวเฉิงนี่แหละ

“แกเป็นอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำร้ายฉันด้วย?!!”

เฟิงเฉินเฉินมองสายตาเย็นเยียบของหลิวเฉิง เธออยากจะกลืนกินหลิวเฉิงเสียเดี๋ยวนี้เลย

หลิวเฉิงส่งยิ้มเหี้ยมไปให้เธอ “ตั้งแต่ที่เธอเล็งเป้ามาที่ฉัน เธอจะต้องตาย เธอไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?”

ผีสาวโกรธมาก เธอไม่เคยรู้สึกโกรธขนาดนี้มาก่อน “ถ้าฉันหนีไปได้ ฉันจะกลับมาฆ่าแก ฉันจะทรมานแกจนต้องขอความตายเลย!”

หลิวเฉิงหยุดยิ้มทันที “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้เธอหนีไปได้แล้วกัน”

เขาเงื้อหมัดขึ้นซัดเข้าที่หน้าเฟิงเฉินเฉินทันทีที่สิ้นเสียง ในวินาทีนั้นเอง เฟิงเฉินเฉินก็ได้รู้ว่า เธอไม่ควรจะใช้อารมณ์ยั่วโมโหหลิวเฉิงเลย

ใบหน้าสวยของเธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ วิญญารกระจัดกระจาย ไม่เหลือแม้แต่เงาอีกต่อไป

หลิวเฉิงปัดมือเล็กน้อยแล้วพยักหน้าพอใจกับการแก้ปัญหาของเขา

ตอนนี้เขาสามารถใช้หมัดกำจัดผีระดับต่ำและกลางได้สบายมาก หากแต้มบุญเยอะกว่านี้ก็จะดี

ส่วนถ้าเป็นผีขั้นสูง ไม่ว่าจะระดับต้น กลางหรือสูงสุด รวมไปถึงราชาผี เขาก็จะใช้ดาบกระหายเลือดและวิชาดาบที่ได้มาเก็บแต้มบุญแทนหมัดปกติ

หลังจากเปลี่ยนเฟิงเฉินเฉินให้เป็นแต้มบุญแล้ว เขาก็เดินลอยหน้าลอยตากลับไปนั่งในห้องจัดเลี้ยงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

************************