บทที่ 43 : แบล็กเมล์!
บทที่ 43 : แบล็กเมล์!
“เเล้วจะเป็นอย่างไรถ้าข้าเพิ่มเหมืองแร่เหล็กนี้เข้าไปในข้อเเลกเปลี่ยนด้วย?” เรย์มอนด์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“พวกข้าได้เสร็จสิ้นการสำรวจเหมืองแร่เหล็กคุณภาพสูงนี้แล้ว…..เเละมันเริ่มต้นจากขนาดกลาง, เเถมยังมีแนวโน้มว่าจะเป็นเหมืองเหล็กคุณภาพสูงขนาดใหญ่ด้วยซ้ำ”
“และตอนนี้….ข้ายินดีที่จะขายมันให้กับเจ้า!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้จูกูเลียนก็มองไปที่เรย์มอนด์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ชีวิตของเจ้าบวกกับเหมืองเหล็กนี้จะขายในราคาที่ถูกมาก….เเละราคาก็เเค่เพียงสองเเกนเวทมนตร์ระดับเจ็ดเท่านั้น, เจ้าตกลงใหม?”
“เเต่เจ้าต้องรู้ก่อนนะว่าชีวิตของเจ้าสำคัญมากที่สุด เพราะถ้าเจ้าตาย, เจ้าก็จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง”
“นอกจากนี้ ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า….เจ้าจะไม่สามารถหาเงิน 100,000 เหรียญทองได้เลยหรือ?”
“เจ้าเป็นผู้แข็งแกร่งระดับหกเชียวนะ!” เรย์มอนด์พูดโน้มน้าวด้วยรอยยิ้ม
เเละข้อเสนอนี้ก็ทำให้จูกูเลียนสับสนทันที
เนื่องจากมันเป็นภัยคุกคามถึงตายในปัจจุบัน, จึงไม่เเปลกที่เขาจะถูกชักชวนได้อย่างง่ายดาย!
เพราะถ้าเขาตายไป….มันก็จะไม่เหลืออะไรอีกเเล้ว
แต่ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่…..เขาก็จะสามารถเพลิดเพลินกับชีวิตได้มากขึ้น!
ในส่วนของเรื่องเงิน?…..หากเขาต้องการทำสิ่งนี้จริงๆ
ท่านเอิร์ลกูตันน่าจะอยู่เคียงข้างเขาใช่ไหม?
ณ ขณะนี้ ความคิดดังกล่าวได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา!
เเละความคิดนี้, มันก็ทำให้เขาเงียบไปเลยทีเดียว
ตอนนี้เขารู้สึกหวั่นไหว….แถมยังกลัวความตายอีกด้วย
เขายังไม่อยากตาย!
……..
บูม!
บูม!
บูม!
อีกด้านหนึ่ง
อัลเดอร์สัน, โอเวนส์, และแมร์กต่างก็บินลงมาอยู่ด้านหลังเรย์มอนด์
“ท่านลอร์ดบารอน, เราได้จัดการกับพวกเขาทั้งหมดเเล้ว…..ไม่มีใครเหลือรอด!” อัลเดอร์สันกล่าวอย่างเย็นชา
"ทำได้ดีมาก!" เรย์มอนด์ยิ้มและพยักหน้า
จากนั้นเขาก็มองดูจูกูเลียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม!
“ข้าจะให้เวลาเจ้าคิดให้รอบคอบ, มันขึ้นอยู่กับเจ้าเเล้วว่าเจ้าต้องการอยู่ต่อหรือต้องการตาย…..แต่ข้าขอย้ำอีกครั้งว่าการมีชีวิตอยู่มันดีที่สุดแล้ว”
“อีกอย่าง….เป็นเจ้านั่นแหละที่โจมตีเราก่อน”
“ทำผิดก็ต้องชดใช้….มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมล่ะ?”
หลังจากที่พูดจบ….เขาก็ไม่ได้สนใจจูกูเลียนอีกเลย
เขาหันไปมองที่อัลเดอร์สันแล้วสั่งการ!
“อัลเดอร์สัน ผู้ชายคนนี้จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้า...ระวังเขาให้ดีเเละอย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้ เพราะตอนนี้เขาเป็นตัวทำเงินของเราแล้ว ฮ่าๆๆ”
“ข้าเข้าใจแล้วท่านลอร์ด, โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า!” อัลเดอร์สันพยักหน้าทันที
จากนั้นเขาก็มองดูจูกูเลียนด้วยสายตาที่เฉียบคม
เมื่อเจอกับสายตาเช่นนี้, จูกูเหลียนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
แล้วเขาก็ยกยิ้มพร้อมพูดอย่างขมขื่น
“ไม่ต้องห่วง ข้าเชื่อฟังมาก!”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ เรย์มอนด์ก็หัวเราะทันที…..ถ้าอีกฝ่ายตัวสั่นแบบนี้ได้ มันก็แปลว่าแผนของเขาสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว
แกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ด!!!!
หากได้มันมา, ทุกอย่างก็จะง่ายดายขึ้นมาก
เเละทันใดนั้นเขาก็เหยียดมือออกแล้วเหวี่ยงดาบเเห่งเเสงในมือ
ฉับ!!!
โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า เขาได้มอบบาดเเผลที่ขาของจูกูเหลียนจนเลือดของเขาไหลออกมาอย่างรุนแรงจนจูกูเลียนก็เกือบจะต้องคุกเข่าลง, เพราะเเผลนี้
"นี่เป็นมาตรการจำเป็น ดังนั้นเจ้าควรคิดให้รอบคอบก่อนจะทำอะไร!" เรย์มอนด์เตือนด้วยรอยยิ้ม
แม้ว่าจูกูเลียนจะโดนฟันจนบาดเจ็บ….แต่เขาก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นและไม่ได้บ่นอะไรออกมา
เพราะเขาเข้าใจว่านี่เป็นมาตรการที่จำเป็นจริงๆ….และถ้าเป็นเขา, เขาก็จะทำเเบบนี้เช่นกัน!
…….
จากนั้นเหล่าทหารของเรย์มอนด์ก็ทำการตรวจค้นศพของทหารที่เสียชีวิต
หลังจากเอาของมีค่าทั้งหมดออกมาแล้ว พวกเขาก็ตัดกระแสน้ำตอนบนออก……เพื่อหวังว่าจะสามารถสำรวจขนาดของเหมืองเเร่เหล็กนี้ได้อย่างแม่นยำ!
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม…..ณ ขณะนี้ไม่มีผู้เชี่ยวชาญในหมู่พวกเขา
สุดท้ายก็ได้แต่สรุปคร่าวๆว่ามันควรเป็นเหมืองเหล็กคุณภาพสูงขนาดกลาง…..หากขุดได้เต็มที่คงจะได้มูลค่าประมาณหนึ่งแสนเหรียญทอง
หากโชคดีอีกสักหน่อย….อาจจะได้ถึง 150,000 เหรียญทอง
หลังจากเข้าใจเรื่องนี้แล้ว, เรย์มอนด์และคนอื่นๆก็ออกเดินทางอีกครั้ง
เพราะมันยังมีเป้าหมายอื่นในการเดินทางครั้งนี้….เเละนั่นก็คือ [หมาป่าสายลม!]
แน่นอนว่ามันไม่มีปัญหาในการต่อสู้ครั้งต่อไป…..เเละเพื่อที่จะแก้แค้นให้ครอบครัว, เรย์มอนด์จึงขอสู้กับฝูงหมาป่าแห่งลมเพียงลำพัง
เเละด้วยพลังของระดับหก, เขาจึงใช้เวลาไม่นานนักในการฆ่าพวกมันจนหมด
จากการต่อสู้นี้, พวกเขาเก็บเกี่ยวซากหมาป่าวายุได้มากกว่าร้อยศพ เช่นเดียวกับเเกนเวทมนตร์ระดับห้า x1 แกนเวทมนตร์ระดับสี่ x3 แกนเวทมนตร์ระดับสาม x23 แกนเวทมนตร์ระดับสอง x51...
แล้วทุกคนก็เดินกลับมาที่หมู่บ้านเกรย์สโตนพร้อมถ้วยรางวัลเหล่านี้
และระหว่างนั้นความหนาวเย็นในเดือนกุมภาพันธ์ก็เริ่มลดลงอย่างช้าๆ
………
สิบวันต่อมา
หมู่บ้านเกรย์สโตน
ณ เรือนจำของตระกูลไบรอัน
เรย์มอนด์มองจูกูเลียนในกรงด้วยใบหน้าสงบแล้วเริ่มโน้มน้าวอีกครั้ง
“ลองคิดดูดีๆไหม คลื่นความเย็นในเดือนกุมภาพันธ์กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว…..หากเจ้ายังไม่ตัดสินใจอะไร ข้าก็ทำได้แค่ตัดสินใจเเทนเจ้าเท่านั้น!”
จูกูเหลียนมองดูเขาอย่างอ่อนแรง...
หลังจากไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน….แม้ว่าเขาจะเป็นอัศวินระดับหก, แต่ตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว
“เจ้าต้องการแค่แกนเวทย์มนตร์เท่านั้นใช่ใหม….งั้นเป็นเเกนเวทย์มนต์ระดับหกไม่ได้เหรอ?”
“แกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ด, โดยพื้นฐานแล้วอยู่ในมือของขุนนางผู้ยิ่งใหญ่และราชวงศ์…..นี่เป็นเรื่องยากจริงๆที่จะได้มา!”
ดูเหมือนเขาจะยังต้องการต่อสู้เพื่อมัน
“ใช่….ข้าต้องการแค่แกนเวทย์มนตร์, และข้าต้องการแค่แกนเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดเท่านั้น, เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?” เรย์มอนด์พูดพร้อมส่ายหัว
'เฮ้อออ' จูกูเลียนถอนหายใจ จากนั้นก้มหน้าลงแล้วพูดต่อ
“ขอจดหมายและปากกาให้ข้าหน่อย”
เรย์มอนด์ยิ้มพร้อมยื่นกระดาษและปากกาให้เขา
ไม่นานก็มีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือชัดเจนออกมา จากนั้นเขาก็เห็นจูกูเลียนหยิบหยกครึ่งชิ้นที่ค่อนข้างแปลกออกจากร่างกายของเขา แล้วส่งให้เรย์มอนด์พร้อมพูดว่า!
“ส่งจดหมายไปพร้อมกับของสิ่งนี้”
“ข้าเหนื่อยแล้ว ขอข้าพักหน่อย…..แล้วก็”
"ต้องการอะไรเพิ่มหรือ?" เรย์มอนด์พูดด้วยความประหลาดใจ
ใบหน้าของจูกูเลียนเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ถอนหายใจ
“ข้าหิวแล้ว ขออาหารให้ข้าหน่อย…..ตอนนี้ข้าเป็นตัวทำเงินของเจ้าแล้ว เจ้าอยากให้ข้าอดตายหรือไง!”
เรย์มอนด์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง….จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...โอเคโอเค ไม่มีปัญหาไม่มีปัญหา”
“ไม่ต้องกังวล…..เจ้าสามารถกินได้เท่าที่เจ้าต้องการเลย! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
………………