บทที่5 มันจบแล้ว เขี้ยวสีขาว

ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ พื้นที่โล่งกว้าง นากาตะนอนสลบอยู่บนพื้น

มียันต์ระเบิดรายล้อมรอบตัว มีเส้นเชือกผูกโยงและมีไฟไหม้ที่ปลายสาย มันกำลังจะระเบิด

หากฮาตาเกะ ซาคุโมะไม่มาตามที่เขาบอก นากาตะต้องตายแน่นอน

สำหรับตัวของชิบะ ริวอุน เขาได้หายตัวไปซ่อนแล้ว

“นากาตะ!” ซาคุโมะวิ่งเข้ามาหา สายตามองแวบเดียวก็รู้ว่ารอบตัวนากาตะมียันต์ระเบิดวางเอาไว้เยอะมาก แถมยังลุกไหม้ด้วยเปลวไฟด้วย

ซาคุโมะมองไปรอบ ๆ หากเจอริวอุน เขาก็จะลงมือฆ่าทิ้งแล้วช่วยนากาตะออกไปให้เร็วที่สุด

น่าเสียดายที่แม้ว่าการตรวจจับจักระของเขาจะดี แต่เขาก็ไม่ใช่นินจาสายตรวจจับ เขาไม่สามารถหาตำแหน่งของริวอุนได้

ไม่มีทางเลือกนอกจากจะหาทางช่วยนากาตะก่อน

เปรี๊ยะ!

สายฟ้าปรากฏขึ้นที่เท้าทั้งสองข้างของซาคุโมะ พริบตาเดียวเขาก็ฝ่ายันต์ระเบิดเข้ามาข้างตัวนินจาสายตรวจจับที่ถูกจับมาได้แล้ว

ด้วยความที่ซาคุโมะมาช้ากว่าที่คิด ยันต์ระเบิดก็ได้ระเบิดออกทันทีที่เขาคิดจะช่วยนากาตะ

ตูม! ตูม! ตูม...!!!

เสียงจากระเบิดดังขึ้นราวกับประทัด ควันหนาทึบลอยคลุ้งรากวับว่าที่แห่งนี้มีพายุไต้ฝุ่นเข้า

แต่ท่ามกลางเปลวเพลิง มีร่างหนึ่งกำลังเคลื่อนไหว ทุกครั้งที่เงานั่นกระพริบ ระเบิดก็จะระเบิด

แสงสีขาวกระพริบไปทั่ว แต่ไม่มียันต์ระเบิดแผ่นไหนเลยระเบิดโดน

ฮาตาเกะ ซาคุโมะหอบเอานากาตะออกมาท่ามกลางหมอกควันหนา ทั่วร่างของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิดเดียว

เรียกได้ว่าสมกับเป็นเขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ ไม่เพียงฝีมือดี ยังมีความเร็วด้อยกว่ามินาโตะเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เขาเป็นนินจาผู้ใช้จักระธาตุสายฟ้าของแท้ แถมยังเชี่ยวชาญมันมากเสียด้วย

ความเร็วในการตอบสนอง บวกกับการรับรู้ที่ดี กับดักเล็ก ๆน้อย ๆที่ริวอุนสร้างขึ้นมา กลายเป็นไร้ประโยชน์ไปเลย

ฟุบ! ฟุบ!

ขณะที่ซาคุโมะออกจากพื้นที่ระเบิด ดาวกระจายสองชิ้นก็ถูกปาลงมาจากมุมอับ

“เปล่าประโยชน์” ซาคุโมะพลิกตัวมาใช้ดาบฟันดาวกระจายให้กระเด็นออกไป

เสียงเคร้งดังขึ้นมาสองครั้งติด ดาวกระจายที่ส่งออกมากระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

แต่ไม่นานพอจะให้ซาคุโมะผ่อนคลาย ดาวกระจายอีกสองก็ถูกเขวี้ยงลงมาอีกครั้ง

“ภายใต้เงาของดาวกระจาย ซ่อนดาวกระจายอีกระลอกเอาไว้อีกงั้นเหรอ?” ซาคุโมะพึมพำเบา ๆ จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบของเขาทำลายดาวกระจายระลอกสองไปอีกครั้งหนึ่ง

แต่เมื่อดาวกระจายกำลังจะถูกฟัน ดาวกระจายอันนั้นก็มีควันพวยพุ่งออกมา จากนั้นดาวกระจายก็เปลี่ยนเป็นตัวริวอุน

“ฉันเจอนายแล้ว! / ออกมาแล้วสินะ!”

เสียงทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน ริวอุนจับซาคุโมะด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบบวกกับทีเผลอ

เปรี๊ยะ!

 

            น่าเสียดายที่ไฟฟ้าบนตัวซาคุโมะช็อตเขา จากนั้นอีกฝ่ายก็สะบัดตัวแล้วกดเขาลงไปที่พื้น

ปุ้ง!

ร่างของริวอุนระเบิดออกกลายเป็นควัน

“คาถาแยกร่าง?” ฮาตาเกะ ซาคุโมะรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือร่างแยก

ขั้นแรกใช้นากาตะเป็นเหยื่อล่อเขาให้เขาสู่วงยันต์ระเบิด หลังจากเข้าไปได้แล้วก็ใช้ยันต์ระเบิดโจมตี

พอเขารอดออกมาจากวงยันต์ระเบิดก็ปาดาวกระจายออกมาสองระลอก ระลอกที่สองใช้ร่างแยกแปลงร่างเป็นดาวกระจาย

ในตอนนั้น เพราะซาคุโมะต้องระวังตัวระหว่างเพิ่งรอดออกมาจากกลุ่มควัน เขาไม่ทันได้มองว่าดาวกระจายที่ส่งมาคือร่างแยก แม้ว่าความสามารถของซาคุโมะจะสูงมากแต่ด้วยระยะเวลากระชั้นชิด เขาก็ไม่สามารถมองออกหมด

กว่าจะรู้ก็เข้าแผนอีกฝ่ายแล้ว ภายใต้แผนการที่เล่นกับจิตวิทยาคน ไม่ว่าเขาจะมีประสบการณ์มากมายแค่ไหนก็ยังถูกริวอุนเข้าประชิดตัวได้

ริวอุนกดตัวซาคุโมะลงพื้น และพอสายตาของซาคุโมะเหลือบไปเห็นบางอย่างรอบตัว เขาก็รู้ทันทีว่าเขาหลงกลแผนของอีกฝ่ายอีกครั้งแล้ว

เพราะตอนนี้มียันต์ระเบิดที่กองเรียงรายตามพื้นอยู่ทั่วไปหมด ริวอุนอาศัยจังหวะที่ซาคุโมะเผลอโยนยันต์ระเบิดเอาไว้รอบตัว

‘แย่แล้ว!’ ซาคุโมะตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก เขาต้องการใช้วิชาสายฟ้ากระตุ้นกล้ามเนื้อเพื่อเคลื่อนที่หลบ แต่ริวอุนได้กอดแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้อยู่ มันทำให้เขาต้องใช้เวลาเพื่อสลัดหลุด

‘ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้ว’ ริวอุนอีกร่างหนึ่งที่ยืนอยู่บนต้นไม้หัวเราะเบา ๆ

ในมือถือม้วนคัมภีร์กิเลนเตรียมเอาไว้พร้อม ตอนนี้เขาก็ได้เวลาเปิดผนึกม้วนคัมภีร์ออกมาได้เสียที

ม้วนคัมภีร์ถูกคลี่ออก ท้องฟ้าที่เคยสว่างพลันมืดครึ้ม ก้อนเมฆหนาได้มีเสียงคำรามดังออกมา สายฟ้ากระพริบเป็นระลอก

โฮกกกกก!

เสียงฟ้าร้องดังลั่น ท้องฟ้าแหวกออก กิเลนสายฟ้าตัวโตวิ่งเข้าไปหาฮาตาเกะ ซาคุโมะพร้อมกับพาพลังที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างไปกับมันด้วย

ริวอุนแสยะยิ้ม “มันจบแล้ว เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ!”