บทที่10 ตบก้นปากุระ

การตายของเขี้ยวสีขาว จะส่งผลกระทบต่อแคว้นน้ำไม่มากก็น้อย

โจนินคุโรกิ เองก็รู้ คิ้วของเขาขมวดจนกลายเป็นเส้นดำ

หลังจากที่โคโนฮะรู้เรื่องข่าวการตายของซาคุโมะ มันจะไม่สิ้นสุดเพียงแค่นั้น พวกเขาจะตั้งเป้าคิริงาคุเระให้เป็นสัตรูคู่อาฆาตอย่างแน่นอน

“โจนินคุโรกิ ในเมื่อธุระในวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว แถมนินจาโคโนฮะก็ถูกฆ่าตายหมด คงถึงเวลาที่พวกเราจะกลับหมู่บ้านกันสักที” นามิกิ ชินโตพูดขึ้น

พวกเขาไม่มีการเอ่ยถึงว่าศพของเขี้ยวสีขาวจะทำยังไงต่อ เห็นได้ชัดว่าพยายามจะทำให้นินจาซึนะและซึนะงาคุเระไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

“ฮึ่ม!” คุโรกิคิ้วกระตุก สีหน้าดูไม่พอใจแต่พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ เพราะริวอุนทางฝั่งเขายอมรับเองว่าเป็นคนฆ่าเขี้ยวสีขาวกับมือตัวเอง

“ถอยได้!” นามิกิสั่งครั้งเดียว นินจาซึนะทุกคนก็ถอนกำลังกลับหมู่บ้าน

พวกเขาวิ่งหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็เหลือเพียงปากุระเท่านั้น

เด็กสาวมองไปที่ริวอุนเขม็ง สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “นายชื่อชิบะ ริวอุนใช่ไหม?”

“ใช่” ริวอุนเชิดหน้าขึ้นท้าทาย “เธออยากท้าทายฉันเหรอ? เธอควรกลับไปฝึกอีกสักสองสามปีดีกว่านะ ยัยเด็กหัวสองสี”

ก็ในเมื่อเขาทำให้อีกฝ่ายโมโหมาแล้วครั้งหนึ่ง มีอีกครั้งมันก็ไม่ต่างกัน

“นาย!” เสียงปากุระชี้หน้า เธอไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าเธอหัวสองสี ถึงจะเป็นความจริงก็ตาม

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขี้ยวสีขาวจะถูกนายจัดการ ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง คราวหน้าที่พบกัน ฉันปากุระคนนี้จะใช้คาถาแผดเผาจัดการนายแน่นอน!!” เธอพูดด้วยเสียงที่ทั้งดังและจริงจัง หน้าตาดูโกรธไม่สมกับอายุ

“อืม จะรอแล้วกันนะ” ริวอุนพยักหน้าก่อนที่จะนิ่งไป เขาสะดุดใจคำว่าคาถาแผดเผา “เดี๋ยวนะ ปากุระ? คาถาแผดเผา?”

“ผมสองสี? น้ำตาลตัดเขียว?”

‘หรือว่ายัยนี่คือปากุระคนนั้น ผู้ใช้คาถาแผดเผาเพียงคนเดียวของต้นฉบับ’ ริวอุนขมวดคิ้ว

ตอนนี้เขาอยากสบถออกมามากเลย ฆ่าเขี้ยวสีขาว ทำให้คาคาชิเพ่งเล็ง ไม่นานเขาก็ทำให้ปากุระมองเขาเป็นศัตรูอีก ยิ่งเขาก้าวสูงเท่าไหร่ก็เหมือนกับก้าวขาลงนรกไปแล้วก้าวหนึ่ง

“นี่นายฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย!!” เสียงโกรธแหลมเล็กของปากุระเรียกสติของริวอุน เธอคิดว่าจะได้คำตอบรับที่ดูจริงจังมากกว่านี้เสียอีก แต่อีกฝ่ายดูเหม่อลอย นั่นทำให้อัจฉริยะน้อยอย่างเธอโมโหมากกว่าเดิม

[ติ๊ง!]

          [โฮสต์ถูกถามจากปากุระ โปรดเลือกตอบหนึ่งข้อต่อไปนี้]

          [1. แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน รางวัล: เพิ่มความแข็งแกร่งร่างกายขึ้นหนึ่งระดับ]

          [2. ตอบอีกฝ่ายไปว่าได้ยินด้วยท่าทางไม่ยี่หระ รางวัล: เพิ่มความสามารถในการควบคุมจักระขึ้นหนึ่งระดับ]

          [3. บอกปากุระไปว่าเธอจะไม่มีวันเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้พร้อมกับตบก้นปากุระไปครึ่งหนึ่ง รางวัล: จักระธาตุไฟ]

ริวอุนนิ่งไปอีกครั้ง สองตัวเลือกแรกก็ดูปกติดี แต่ตัวเลือกที่สามนี่มันอะไรกัน?

ที่สำคัญกว่านั้นคือตัวเลือกที่สามนั้นดูดีที่สุดอีกต่างหาก มันโดดออกมาจากสองตัวเลือกแรกมาก

‘ไอ้ระบบไร้ยางอายนี่ขอให้ฉันไปตายเหรอวะ!’ ริวอุนหลุดสาปแช่งระบบ

แน่นอน สาปแช่งก็ส่วนสาปแช่ง เขายังต้องเลือกอยู่ดี ซึ่งเขาก็เลือกตัวเลือกที่สามแบบไม่ลังเลใจ

ยังไงซะ ต่อให้ไม่ท้าทายเธอ สงครามก็เกิดขึ้นตลอด เขาตายได้ทุกเวลา คิดแล้วเขาก็เชิดหน้าขึ้นแล้วส่งสายตาดูแคลนไปให้เด็กสาว

“แล้วถ้าฉักบอกว่าฟังอยู่ล่ะ? ฟังแล้วยังไง ไม่ฟังแล้วยังไง ถึงยังไงเธอก็สู้ฉันไม่ได้หรอก ต่อให้ฝึกมาอีกร้อยปีก็ตาม” ขณะที่พูดเขาก็เดินเข้าหาปากุระเป็นการกดดัน พอเข้ามาในระยะที่ปากุระกำลังยืนอึ้งอยู่ เขาก็เอื้อมมือไปตบตูเธอดังแป๊ะ!

สติของทุกคนหลุดลอย เสียงดังฟังชัด

“อื้ม กลมและยืดหยุ่นดีจริง ๆ” ริวอุนมองมือแล้วพึมพำกับตัวเอง

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้าป่ากลับไปทางแคว้นน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้ปากุระคลั่งจนไล่ฆ่าเขา เขาไม่กล้าอยู่อีกต่อไป หากปากุระได้สติเมื่อไหร่ เธอคงเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นขี้เถ้าในเวลาไม่นาน

‘กลม...’

‘ยืดหยุ่น...’

คำพูดของเด็กหนุ่มกำลังเล่นอยู่ในหัวปากุระ ใบหน้าที่แต่เดิมแล้วมีแต่ความโกรธก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ใครจะไปคิดว่าริวอุนจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ถึงขนาดพูดหลอกเธอแล้วลอบเข้ามีตีก้นเธอกันเล่า?

หลังจากสติกลับมา ความโกรธก็พุ่งทะลุปรอท ขณะที่กำลังลงมือ ริวอุนก็ได้หายวับเข้าไปในป่า เธอได้แต่มองตามพร้อมกับกัดฟันจนฟันแทบจะแตก

“กรี๊ดดดดด ชิบะ ริวอุน!! เจอกันครั้งหน้า เตรียมตัวตายด้วยคาถาแผดเผาของฉันได้เลย!!!”

ริวอุนที่กระโดดอยู่บนต้นไม้ในป่าเหงื่อตก เสียงอันดังลั่นป่าทำให้เหล่านกตกใจจนบินขึ้นฟ้านับร้อยตัว

“ให้ตายเถอะ ฉันไม่ใช่จะอยากทำสักหน่อย ปล่อยฉันไปเถอะ” ริวอุนอยากร้องไห้เสียเดี๋ยวนี้เลย น่าเสียดายที่ปากุระคงต้องผิดหวัง

‘เจอกันครั้งหน้า ฉันคงกลายเป็นระดับคาเงะไปแล้ว เสียใจด้วยนะยัยเด็กหัวสองสี’ ริวอุนปลงตก เขารีบเร่งฝีเท้ากลับค่ายชายแดนไปก่อนที่จะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

ขณะที่นึก เขาก็มองมือตัวเองแล้วยิ้มออกมา

‘ทั้งนุ่มและเด้งในเวลาเดียวกันจริง ๆ!!’