อาณาจักรเอมเมอรัลด์มีคณะละครสัตว์มากมาย แต่ละคณะมีเทคนิคการฝึกสัตว์ที่เข้าใจและเชี่ยวชาญเป็นของตนเอง ทุกครั้งที่รีไวล์อ่านหนังสือเหล่านี้ เขาก็ได้รับประโยชน์อย่างมาก นอกจากนี้ ยังมีชนเผ่าต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในภูเขาและทุ่งหญ้าอันรกร้าง พวกเขามีความรู้เกี่ยวกับเทคนิคการฝึกสัตว์ขั้นสูง ดังนั้น ด้วยการอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว รีไวล์รู้สึกว่าเขาสามารถยกระดับการฝึกสัตว์ของตนเองขึ้นมาได้

นอกเหนือจากการอ่านหนังสือแล้ว เขายังนำทฤษฎีบางประการในหนังสือไปใช้กับการฝึกหมีตัวน้อยสามตัว ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็สามารถเพิ่มทักษะได้เช่นกัน

ส่วนการฝึกฝนลมหายใจของรีไวล์นั้น เพิ่มขึ้นเพียงไม่กี่ร้อยทักษะในช่วงหนึ่งเดือนนี้

หากต้องการเพิ่มทักษะให้ถึงระดับหนึ่งหมื่นเพื่อก้าวเข้าสู่ระดับอัศวิน ตามปกติแล้วจะต้องใช้เวลาประมาณสองปี

"ต้องจัดการกับยาพิษงูทมิฬแล้วล่ะ"

รีไวล์เริ่มปวดหัว เงินสดในอาณาเขตตอนนี้มีเพียงไม่กี่สิบเหรียญทอง

นอกจากนี้ ยังมีวัวอีกสิบกว่าตัวและแกะอีกกว่าหนึ่งร้อยตัวในคฤหาสน์ สิ่งเหล่านี้มีมูลค่ารวมกันไม่เกินหนึ่งร้อยเหรียญทอง และไม่สามารถนำไปขายได้ เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นพื้นฐานในการดำรงชีวิตของชาวนาและเป็นแหล่งผลิตภัณฑ์นมและเนื้อสัตว์ที่สำคัญในชีวิตประจำวันของรีไวล์

รีไวล์จะไม่ทำเรื่องที่เหมือนการจับปลาจนน้ำแห้ง

หากไม่ใช่เพราะช่วงที่ผ่านมา รีไวล์ขายหนังหมาป่าที่ล่าได้ในราคาดี เขาก็คงจะไม่มีเงินใช้แล้ว

"สร้างความมั่งคั่ง สร้างความมั่งคั่ง ข้าจะสร้างความมั่งคั่งได้อย่างไร หรือข้าจะใช้แผงทักษะของข้าเพื่อสร้างความมั่งคั่งได้อย่างไร"

ในเวลานี้ อัศวินเฟร็ดเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเศร้าหมอง กล่าวว่า "ท่านชายรีไวล์ มิลาโนช่างตีเหล็กตัวน้อยถามหาพ่อของเขาอีกแล้ว"

"ตอนนี้พ่อของเขาใช้ชีวิตอย่างดีในกลุ่มโจรหมูป่า และเป็นช่างตีเหล็กชั้นนำด้วย ข้าบอกแล้วว่าข้าจะหาวิธีช่วยพ่อของเขา แต่ตอนนี้สถานการณ์... รอแป๊บ"

จู่ ๆ รีไวล์ก็คิดอะไรขึ้นมา เขาจึงควบม้าตัวเดียวในอาณาเขตพร้อมกับอัศวินเฟร็ดไปที่บ้านของมิลาโนช่างตีเหล็กตัวน้อย

ขณะนี้ มิลาโนช่างตีเหล็กตัวน้อยกำลังกังวลใจ ผ่านมาหนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่ที่พ่อของเขาถูกกลุ่มโจรหมูป่าจับตัวไป แม้ว่าท่านลอร์ดจะพูดว่าจะช่วยเหลือให้พ่อของเขากลับมา แต่จนถึงตอนนี้ ท่านลอร์ดก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

"มิลาโนตัวน้อย เจ้ายังกังวลเรื่องพ่อของเจ้าอยู่หรือไม่" รีไวล์สวมเสื้อคลุมสีดำ สวมชุดเกราะอัศวิน และขี่ม้าตัวใหญ่เข้ามาอย่างช้า ๆ

"ท่านลอร์ด ใช่... ใช่ครับ" มิลาโนตัวน้อยคุกเข่าลงแล้วกล่าว

รีไวล์ประคองมิลาโนขึ้นมา

"ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า แต่ตอนนี้พ่อของเจ้าปลอดภัยดีในกลุ่มโจรหมูป่า ตอนนี้อาณาเขตกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก เราจึงยังไม่สามารถทำสงครามกับกลุ่มโจรหมูป่าได้ หากตอนนี้เรามีชุดเกราะอัศวินห้าสิบชุด ข้าจะสามารถนำอัศวินเฟร็ดไปโจมตีกลุ่มโจรหมูป่าและช่วยพ่อของเจ้ากลับมาได้"

รีไวล์กล่าวอย่างใจเย็น

มิลาโนตัวน้อยก้มหัวลง เสียงสั่นเครือ "ห้าสิบชุดหรือ"

สำหรับโลกนี้แล้ว ชุดเกราะห้าสิบชุดไม่ใช่แค่สำหรับอาณาเขตของขุนนางชายผู้ต่ำต้อยอย่างรีไวล์เท่านั้น แม้แต่สำหรับอาณาเขตของเคานต์บางแห่งก็อาจไม่มี

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยทักษะของมิลาโนยังไม่เพียงพอที่จะสร้างชุดเกราะซึ่งต้องใช้ทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูง สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ช่างตีเหล็กผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นที่สามารถสร้างได้

แต่ในหุบเขาวารีนิลกาฬ ช่างตีเหล็กผู้เชี่ยวชาญเพียงคนเดียวก็คือพ่อของเขา ผู้เฒ่าโทบี ผู้เฒ่าโทบีสร้างชุดเกราะได้เพียงสองชุดต่อปี... ห้าสิบชุดนั้นเป็นตัวเลขที่สูงมาก ต้องใช้กำลังคน กำลังวัตถุ และกำลังทรัพย์มหาศาล

"อย่ากังวล ข้าจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่"

"ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าจะย้ายเข้ามาในปราสาทและสอนเทคนิคการตีเหล็กและการถลุงแร่ให้ข้า"

รีไวล์กล่าว

"อ๊ะ... ท่านลอร์ด งานสกปรกแบบนี้จะรบกวนท่านได้อย่างไร"

มิลาโนตัวน้อยกล่าวอย่างตกใจ

"ตกลงตามนี้"

หลังจากที่รีไวล์พูดจบก็ได้เข้าไปเยี่ยมชมโรงตีเหล็ก ได้ดูขั้นตอนการตีเหล็กอย่างละเอียด และหยิบหนังสือตำราเบื้องต้นเกี่ยวกับการตีเหล็กเล่มเดียวที่มีในโรงตีเหล็กออกไปด้วย จากนั้นก็พาอัศวินเฟร็ดออกเดินทางไป

"เจ้าคิดจะเรียนการตีเหล็กจริง ๆ หรือ" อัศวินเฟร็ดอดหัวเราะไม่ได้เมื่อถามขึ้น

"อืม" รีไวล์ตอบ

โลกใบนี้มีสงครามไม่หยุดหย่อน และการผลิตก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

ส่วนใหญ่แล้วอาณาเขตต่าง ๆ ก็เป็นเพียงเศรษฐกิจเกษตรกรรมขนาดเล็กที่พึ่งพาตนเอง

รีไวล์คิดแล้วว่า หากจะพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรอื่น ๆ ก็คงไม่มีอะไรที่จะมีขีดความสามารถในการแข่งขันได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหุบเขาวารีนิลกาฬแห่งนี้ไม่เหมาะกับการทำเกษตรกรรมอยู่แล้ว

แต่หากว่าตัวเขาสามารถพัฒนาการตีเหล็กได้ ตั้งแต่เครื่องมือทางการเกษตรพื้นฐานที่สุดไปจนถึงอาวุธ หรือแม้แต่ชุดเกราะ นั่นคงเป็นเรื่องที่มีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน

ในฐานะเจ้าแห่งอาณาเขต เขาจึงรู้ดีว่าชุดเกราะและอาวุธเหล่านี้มีค่าแค่ไหน

หากสามารถพัฒนาอุตสาหกรรมการตีเหล็กในอาณาเขตได้ ในอนาคตเมื่อเขาฝึกฝนตนเองก็จะไม่ขาดแคลนเงินทอง

และเหตุผลที่เขาถึงได้มั่นใจเช่นนี้เป็นเพราะแผงทักษะความชำนาญของเขานั่นเอง

เมื่อพูดจบ รีไวล์ก็เปิดแผงทักษะความชำนาญขึ้นมา

บนแผงนั้นปรากฏทักษะใหม่ขึ้นมาหนึ่งอย่าง

รีไวล์—

การตีเหล็ก: ขั้นหนึ่ง (1/1,000)

…

ตลอดมา รีไวล์ถูกจำกัดด้วยความคิดของชนชั้นสูงในโลกใบนี้ ซึ่งมองว่างานใช้แรงงานแบบนี้เป็นงานของคนชั้นต่ำ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดที่จะใช้แผงทักษะความชำนาญเพื่อฝึกฝนทักษะการตีเหล็กเลย

แต่ตอนนี้เขาขาดแคลนเงินทองอย่างหนัก จึงไม่มีทางเลือกอื่น อาณาเขตขาดแคลนทั้งแรงงานและทรัพยากร

ดังนั้นเขาจึงต้องลงมือทำเอง และพละกำลังมหาศาลและพลังงานที่ได้มาจากการฝึกฝนเทคนิคการหายใจนั้นก็ไม่มีที่ระบายพอดี

และเมื่อไม่นานมานี้ เขาได้เฝ้าดูขั้นตอนการตีเหล็กทั้งหมดที่โรงตีเหล็กของมิลาโน และไม่น่าแปลกใจเลยที่แผงทักษะความชำนาญของเขาจะปรากฏทักษะใหม่ขึ้นมา: การตีเหล็ก

"ตราบใดที่มันปรากฏขึ้นมาบนแผงทักษะความชำนาญได้ ก็ง่ายแล้ว แค่ลงมือทำก็พอ"

…

ในอีกไม่กี่วันถัดมา รีไวล์สั่งให้คนย้ายโรงตีเหล็ก โดยให้มิลาโนและลูกมือตีเหล็กคนอื่น ๆ ย้ายอุปกรณ์ตีเหล็กไปยังบริเวณรอบปราสาทของเขา และได้สร้างเตาหลอมเหล็กแบบโบราณขึ้นมาเพื่อให้เขาได้ฝึกฝนการตีเหล็กในยามว่าง

มิลาโนก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่เจ้าแห่งอาณาเขตยินดีเป็นลูกศิษย์ของเขาด้วยความเต็มใจ นับว่าเป็นผู้ที่ใกล้ชิดประชาชนอย่างแท้จริง

ด้วยเหตุนี้ ทักษะที่รีไวล์ต้องฝึกฝนจึงมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่เขาก็รู้ดีว่าอะไรควรมาก่อนหลัง

เขาจะให้ความสำคัญกับเทคนิคการหายใจเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงเป็นการฟันกางเขนทองคำ ต่อมาก็คือการตีเหล็กและการฝึกสัตว์

ในเวลาเพียงหนึ่งเดือน ทักษะการตีเหล็กของรีไวล์ก็ก้าวขึ้นมาถึงขั้นที่สอง

เร็วกว่าที่เขาคิดไว้มาก

ทักษะการดำรงชีวิตประเภทนี้ได้ประสบการณ์เร็วเกินไป

ง่ายกว่าทักษะการต่อสู้มาก

ในชาติก่อน รีไวล์เคยได้ยินมาว่า หากคน ๆ หนึ่งทุ่มเทให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งพันชั่วโมง ก็จะสามารถเชี่ยวชาญในสิ่งที่ยากต่อการรับรู้ในความคิดของเราได้อย่างง่ายดาย

เวลาคือครูที่ดีที่สุด และศักยภาพของมนุษย์นั้นสูงกว่าที่เราคิดไว้มาก และการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องคือกุญแจสำคัญที่สุดในการเชี่ยวชาญในสิ่งเหล่านี้

เมื่อจับคู่กับแผงทักษะความชำนาญที่เป็นเหมือนตัวช่วยที่ยิ่งลงแรงมากเท่าใดก็ยิ่งได้ผลลัพธ์มากขึ้นเท่านั้น

รีไวล์จึงเรียนรู้ทักษะทั่วไปเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย

สามเดือนต่อมา เขาก็ประสบความสำเร็จในการตีดาบอัศวินคุณภาพดีเล่มหนึ่ง ซึ่งไม่ด้อยไปกว่าดาบที่มิลาโนมอบให้เขาแต่อย่างใด

แน่นอนว่า "คุณภาพดี" ตามมาตรฐานของโลกใบนี้ ในชาติก่อนก็จัดว่าเป็นของไร้ค่า เพราะเทคโนโลยีการถลุงเหล็กยังล้าหลัง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะผลิตเหล็กคุณภาพสูงได้

และรีไวล์ก็ไม่รู้วิธีที่จะปรับปรุงสิ่งเหล่านี้ แผงทักษะความชำนาญก็ไม่สามารถสร้างเทคโนโลยีการถลุงเหล็กขั้นสูงขึ้นมาได้จากความว่างเปล่า

ไม่ว่าอย่างไร การหล่อที่สมบูรณ์แบบครั้งนี้ก็เพิ่มทักษะความชำนาญให้กับเขาถึง 100 แต้ม

ซึ่งทำให้มิลาโนที่เป็นลูกมือตีเหล็กมาสี่ปีแต่เพิ่งจะประสบความสำเร็จในการตีดาบอัศวินคุณภาพดีได้เป็นครั้งแรก ได้สัมผัสถึงความแตกต่างของโลกเป็นครั้งแรก

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด