Chapter 16 ข้าหลอกเจ้า แล้วจะทำไม

“ไม่นะ ไอ้สารเลวนี่แกล้งทำเป็นซุ่มซ่าม!”

เมื่อเห็นการหลบเลี่ยงอย่างง่ายดายของ เฉินเหลียน กุยเจิ้ง ก็ตระหนักรู้ในใจอย่างกะทันหัน

เมื่อรู้ว่า เฉินเหลียน ซ่อนความแข็งแกร่งของเขาไว้เมื่อต่อสู้กับ เหลียนหง

แม้แต่ความพ่ายแพ้ที่ดูเหมือนบังเอิญในกระบวนท่าสุดท้ายก็ยังจงใจทำ

กุยเจิ้ง ต้องการสาปแช่งด้วยความโกรธ แต่มันก็สายเกินไป

หลังจากที่ เฉินเหลียน หลบการโจมตีของเขา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าแทนที่จะถอย กระบี่ยาวแทงออกมาจากด้านล่างในมุมอับและชี้ไปที่คอของ กุยเจิ้ง

กุยเจิ้ง รีบชักกระบี่ออกมาสกัดกั้น

"เมื่อไรกะน!"

เสียงของทองและเหล็กปะทะกันดังขึ้น

ด้วยความรีบร้อน กุยเจิ้ง เหวี่ยงกระบี่ของ เฉินเหลียน ออกไปด้วยความยากลำบาก

แต่ก่อนที่เขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก——

"จบแล้ว!"

ด้านหน้าปลายกระบี่ของ เฉินเหลียน ออร่ากระบี่ครึ่งฟุตก็ปะทุขึ้น

ใบกระบี่ซึ่งแต่เดิมเบี่ยงเบนไปจากวิถีการโจมตี ถูกขยายออกไปด้วยออร่ากระบี่และเฉือนซี่โครงของ กุยเจิ้ง ให้เปิดออกทันที

เลือดพุ่งออกมา

กุยเจิ้ง รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง เขาถอยหลังออกไปสามก้าวก่อนที่จะฟื้นสมดุล

เมื่อมองไปที่ เฉินเหลียน อีกครั้ง กระบี่ยาวก็ถูกถอนออกและออร่ากระบี่ก็หายไป ราวกับว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตา

แต่บาดแผลที่ปรากฎบนร่างกายของเขาเตือน กุยเจิ้ง อยู่ตลอดเวลาว่าเขาไม่ได้เข้าใจผิดไป

เพียงสองวันเท่านั้นนับตั้งแต่เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเข้ามาในนิกายชั้นในและเขาได้คิดวิธีใช้ออร่ากระบี่แล้ว นี่มันอัจฉริยะแบบไหนกัน?

กุยเจิ้ง มองไปที่ เฉินเหลียน อีกครั้งด้วยสายตาที่เคร่งขรึม

ในเวลานี้ เฉินเหลียน ได้โน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้งแล้ว กระบี่ของเขากวาดผ่านความว่างเปล่า และคลื่นกระบี่สามคลื่นก็พุ่งออกมาโจมตี ร่างบน กลาง และล่างของ กุยเจิ้ง

เงาเสมือนจริงพุ่งไปข้างหน้าออกไปพร้อม ๆ กัน

กุยเจิ้ง ไม่สามารถบอกได้ว่ากระบวนท่าสังหารที่แท้จริงอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยต่อไป

อย่างไรก็ตาม เฉินเหลียน ติดตาม กุยเจิ้ง เหมือนเงา ทำให้เขาไม่มีโอกาสในการตอบโต้

ในที่สุด กุยเจิ้ง ก็ล่าถอยไปที่ขอบลานปะลองและไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป

เมื่อเขากัดฟันและพยายามต่อสู้กลับแม้จะได้รับบาดเจ็บ ก็มีแสงแวบขึ้นมาที่ปลายกระบี่ของ เฉินเหลียน และการเคลื่อนไหวของเขาก็เร่งความเร็วขึ้นทันที

ก่อนที่ กุยเจิ้ง จะสามารถตอบสนองได้ รอยกระบี่ลึกก็ถูกตัดบนหน้าอกของเขา

"บูม!"

หลังจากถูกตัดด้วยกระบี่นี้ กุยเจิ้ง ก็ไม่สามารถต้านทานได้เลยและล้มลงตรงขอบลานปะลอง

เลือดบนหน้าอกและซี่โครงของเขาค่อย ๆ ไหลออกมา ซึมผ่านเสื้อผ้าของเขา

เฉินเหลียน เก็บกระบี่ของเขาและยืนอยู่ที่ขอบลานปะลอง มองลงไปที่ กุยเจิ้ง "ข้าชนะแล้ว นำศิลาวิญญาณระดับต่ำมาให้ข้า 20 ก้อน"

"เจ้า……"

“ไอ้เวร แกจงใจพยายามหลอกข้า จริง ๆ แล้วแกกำลังซ่อนความแข็งแกร่งไว้”

ใบหน้าของ กุยเจิ้ง เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ และในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนใส่ เฉินเหลียน ด้วยความหงุดหงิดอย่างยิ่ง

“ใช่ ข้าซ่อนความแข็งแกร่งของข้าไว้เพื่อหลอกเจ้า แล้วมันจะทำไม?”

เฉินเหลียน พยักหน้าอย่างไม่แยแสพร้อมยอมรับ แล้วพูดว่า "ถ้าเจ้าเต็มไม่ใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าคงไม่กลับคำพูด กับเรื่องไร้สาระที่เจ้าได้อุจจาระออกมาใช่ไหม"

“เจ้ามาท้าทายข้าด้วยตัวเอง ข้าไม่ได้ขอให้มาท้าทายข้าเสียหน่อย”

“แน่นอน ถ้าใครไม่พอใจก็ลองต่อได้ ยังคงเป็นกฎเดิมที่ต้องตัดสินผู้ชนะและวางเดิมพัน”

เฉินเหลียน กล่าวพร้อมกับมองดูฝูงชนอย่างสงบ

สาวกที่แท้จริงหลายคนถูกจ้องมองโดย เฉินเหลียน และก้มศีรษะลงโดยไม่รู้ตัวเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา

ไม่มีทาง คนที่แข็งแกร่งที่สุดในสนามคือ กุยเจิ้ง เขาพ่ายแพ้ไปแล้ว ยังคงเป็นความพ่ายแพ้ที่ไม่ความสามารถต่อสู้กลับได้เลย

ไม่มีใครโง่พอที่จะมีปัญหากับ เฉินเหลียน ในเวลานี้

"ไม่มีงั้นหรือ?"

เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบ เฉินเหลียน ก็เพ่งความสนใจไปที่ใบหน้าของ กุยเจิ้ง อีกครั้ง

"นำหินวิญญาณมา เวลาของข้ามีจำกัดและข้าไม่มีเวลาคุยกับเจ้าที่นี่ "

“เอาล่ะ เฉินเหลียน จำไว้ว่า หินวิญญาณของข้าไม่ได้หามาง่ายนัก จะมีคนมาทวงคืนกับเจ้าแน่”

กุยเจิ้ง จ้องมองไปที่ เฉินเหลียน อย่างเย็นชา ด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก เขาหยิบหินจิตวิญญาณระดับต่ำกว่าออกมาจากถุงเก็บของแล้วโยนมันทิ้งไป

เขามีศิลาจิตวิญญาณอยู่ที่เพียง 40 ก้อนเท่านั้น เมื่อนับก่อนหน้านี้ สี่ในห้าของศิลานั้นถูก เฉินเหลียน เอาไป ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วนี่ทำให้เขาปวดใจเป็นอย่างมาก

“ด้วยความยินดี เตรียมเงินเดิมพันล่วงหน้าไว้ด้วยล่ะ ข้า เฉินเหลียน จะอยู่เสมอ”

เฉินเหลียน เก็บศิลาวิญญาณและตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่สนใจทุกคนอีกต่อไป หันหลังกลับ กระโดดลงจากลานปะลองแล้วจากไป ทิ้งผู้สืบทอดที่แท้จริงของผู้อาวุโสที่สามและสาวกภายในทั้งหมดไว้ข้างหลัง

เมื่อเผชิญหน้ากับ กุยเจิ้ง ไม่ใช่เพราะ เฉินเหลียน หัวร้อนหรือต้องการช่วยเหลือสาวกภายในธรรมดา

เหตุผลที่เขาทำสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เขาคาดหวังไว้แล้ว

เมื่อได้เลื่อนขั้นเป็นลูกศิษย์ที่แท้จริงก็ถือเป็นบั้นปลายชีวิตอันแสนสั้นของเขา

ในขั้นตอนถัดไป หากคุณต้องการได้รับทรัพยากรเพิ่มเติมจากนิกาย คุณต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของคุณมันจะพูดออกมาด้วยตัวมันเอง

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาแสดงความแข็งแกร่งที่นี่ โดยหวังว่าจะได้รับความสนใจจากนิกาย โดยเฉพาะผู้อาวุโสที่เจ็ด

เฉพาะในกรณีที่ผู้เฒ่าทั้งเจ็ดและนิกายมองเห็นศักยภาพตัวเขา เขาก็จะได้รับทรัพยากรมากกว่าคนอื่น ๆ และได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว

โดยไม่เปิดเผยว่าเขาบรรลุความสมบูรณ์แบบในการฝึก ปราณ เขาจะสามารถเปิดเผยทีละนิดและสร้างเอกลักษณ์ของอัจฉริยะชั้นยอดขึ้นมาได้

แม้ว่าจะไม่ได้รับทักษะระดับการสร้างรากฐานในทันที แต่ก็ยังดีที่สามารถรับทักษะศิลปะการต่อสู้อื่น ๆ ได้อย่างอิสระ

ท้ายที่สุดแล้ว ทักษะการต่อสู้ทุกอย่างถือเป็นแต้มทักษะอย่างแท้จริงเมื่อพูดถึง เฉินเหลียน

สำหรับเขา ยิ่งคะแนนทักษะมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น และเขาสามารถใช้จ่ายได้มากเท่าที่เขามี

……

“จริงงั้นหรือ”

ไม่นานหลังจากเหตุการณ์นี้ เฉินเหลียน อาศัยความแข็งแกร่งสูงสุดของเขาในการฝึก ปราณ ระดับแรกเพื่อเอาชนะ กุยเจิ้ง ที่การฝึก ปราณ ระดับที่ 5 เพียงไม่นานคำพูดก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านเขตภายใน

เขายังได้รับการจัดอันดับให้เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในนิกายชั้นใน

จากนั้นก็เสียงเรียกของผู้อาวุโสที่เจ็ดก็มาถึง

หลังจากที่ เฉินเหลียน มาถึงประตู เขาก็โค้งคำนับอย่างสุภาพ

ผู้อาวุโสคนที่เจ็ดมองเขาด้วยสายตาที่ใจดียิ่งขึ้น และมีรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาที่ไม่สามารถปกปิดได้

เมื่อเขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในรัศมีของ เฉินเหลียน ผู้อาวุโสที่เจ็ดก็ยิ้มสดใสขึ้นเล็กน้อย

"ดี"

“เจ้าเริ่มฝึกฝนได้เพียงห้าวันเท่านั้น และเจ้าก็ได้รับการเลื่อนระดับเป็นการฝึก ปราณ ระดับที่สองแล้ว ยอดเยี่ยมมาก”

“ต้องขอบคุณประสบการณ์การฝึกปราณของปรมาจารย์ ทำให้ศิษย์มีข้อมูลเชิงลึกและสามารถก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว”

เฉินเหลียน โค้งคำนับมือและพูดด้วยเสียงต่ำ

ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาตอนนี้ก็คือเขาเพิ่งทะลุผ่านการฝึก ปราณ ระดับที่สองไปแล้ว

เทคนิคการรวบรวมลมหายใจที่ได้รับจาก ลอตเตอรีของระบบนั้นทรงพลังมากและถึงแม้จะมีความแข็งแกร่งของระดับแก่นทองคำอย่างผู้อาวุโสที่เจ็ด เขาก็ไม่สามารถตรวจจับเบาะแสใด ๆ ได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กดี เด็กดี”

ผู้อาวุโสคนที่เจ็ดลูบเคราของเขาพลางหัวเราะ ชี้ไปที่ เฉินเหลียน แล้วพูดว่า "หนังสือประสบการณ์การฝึก ปราณ ที่ข้าให้คุณนั้นส่วนใหญ่มีไว้สำหรับคำอธิบายเชิงปฏิบัติในช่วงการหลอมปราณ และมันไม่ได้มีประโยชน์มากนักในการปรับปรุงการฝึกฝนของเจ้า"

“อาจารย์ สิ่งที่คุณพูดนั้นผิด เป็นเพราะหนังสือประสบการณ์ของท่าน ในการฝึก ปราณ ทำให้ข้าสามารถขจัดความสับสนมากมายในใจและเพิ่มชัดเจนในความคิดของข้า หากข้าฝึกฝนด้วยวิธีนี้ ข้าจะได้ผลลัพธ์สองเท่า ด้วยความพยายามเพียงครึ่งเดียวจะพูดได้อย่างไรว่าไม่มีประโยชน์”

ใบหน้าของ เฉินเหลียน สงบ และเขาเลียริมฝีปากของเขา

ในแง่ของความหน้าด้าน เขาซึ่งเป็นนักเดินทางข้ามเวลาเพิ่งแสดงให้เห็นถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน และเขาก็เลียขาผู้อาวุโสคนที่เจ็ดแล้ว ซึ่งจะทำให้รู้สึกดีเป็นพิเศษ

ผู้อาวุโสเจ็ดยิ้มและส่ายหัว เขารู้ว่า เฉินเหลียน กำลังยกยอเข้าอยู่ แต่เขาก็ยังอารมณ์ดี

ท้ายที่สุดแล้ว ใครล่ะจะไม่อยากมีลูกศิษย์ที่ดี มีความสามารถอันเป็นเลิศ และให้ความเคารพครูอย่างสูง

“เอาล่ะ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเก่งเรื่องกระบี่ ลองแสดงทักษะให้อาจารย์ดูสิ”

ผู้อาวุโสเจ็ดเอ่ย

"ได้ครับ ท่านอาจารย์"

เฉินเหลียน กล่าวด้วยความเคารพ จากนั้นยืนอยู่ในสนาม ชักกระบี่ของเขาและฝึกฝนเทคนิคกระบี่ขั้นพื้นฐานของนิกาย ชิงหยุน  ที่เป็นที่นิยมมากที่สุด นั่นคือ เทคนิคกระบี่ ชิงหยุน